วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2229

อมตะชางเหม่ยเบิกตากว้างเลย มองเยี่ยชิวด้วยความไม่น่าเชื่อ

“เขาทำสำเร็จเเล้ว!”

“เป็นไปได้ยังไง?”

“เขาจะสำเร็จได้ยังไง?”

“จบแล้วๆ……”

ในชั่วพริบตา สีหน้าของอมตะชางเหม่ยก็ดูแย่อย่างยิ่ง หัวใจของเขาดิ่งลงถึงใต้สุดเลย

เยี่ยชิวทะลวงสู่ต้งเทียนระดับสูงสุด นั่นหมายความว่า การประลองใดๆกับเขาจะมีแต่ถูกบดขยี้อย่างไร้ทางชนะ

“ไม่… ข้ายังมีโอกาส”

อมตะชางเหม่ยเกิดความหวังเล็ก ๆ ขึ้นในใจ คิดในใจว่า:

“ไอ้เด็กเปรตทะลวงเข้าสู่ต้งเทียนระดับสูงสุด กฎแห่งสวรรค์จะต้องไม่ปล่อยเขาไว้แน่ จะต้องมีสวรรค์ลงโทษแน่นอน”

“รอดูเถอะ เดี๋ยวไอ้เด็กเปรตนี่ก็จะถูกฟาดจนยับเยิน”

“ถึงตอนนั้น เมื่อสวรรค์ลงโทษจบ ข้าจะลงมือซัดเขาให้ตั้งตัวไม่ทัน”

“ฮ่าๆ ทะลวงสู่ทงเสินระดับสูงสุดแล้วไง สุดท้ายก็ยังโดนข้าซัดอยู่ดี”

อีกด้านหนึ่ง

เหล่าศิษย์แห่งนิกายดาบชิงอวิ๋นต่างพากันตะลึงงัน

พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่า วันนี้เยี่ยชิวไม่เพียงแต่ทะลวงข้ามเขตแดนใหญ่จากหยวนอิงระดับสูงสุดสู่ทงเสินระดับสูงสุด ยังฝึกฝนจนสร้างแก่นวิญญาณได้ถึงสิบแก่น

ช่างน่าสะพรึงกลัว!

“ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีคนที่สามารถทะลวงเข้าสู่ทงเสินระดับสูงสุดได้!”

“คุณชายเยี่ยสร้างสถิติที่ไม่มีใครทำได้มาก่อน และไม่มีใครทำได้อีกในภายหลัง!”

“อายุยังน้อยขนาดนี้ แต่สามารถทะลวงสู่ทงเสินระดับสูงสุดได้ เป็นที่คาดการณ์ได้ว่า ในอนาคตอันใกล้ คุณชายเยี่ยอาจจะก้าวขึ้นเป็นยอดจักรพรรดิในตำนานเหมือนผู้อาวุโสสูงสุด!”

“ข้าว่าเมื่อคุณชายเยี่ยถึงอายุเท่าผู้อาวุโสสูงสุด เขาอาจจะแข็งแกร่งกว่าด้วยซ้ำ อย่าลืมว่าตอนที่ผู้อาวุโสสูงสุดอายุเท่าเขา ยังไม่สามารถทะลวงเข้าสู่ทงเสินระดับสูงสุดได้เลย”

“ได้ยินมาว่า เหล่าอัจฉริยะในตำนานเมื่ออยู่ในขั้นสูงสุดของทงเสินยังสามารถต่อกรกับปราชญ์ได้ชั่วคราว แล้วตอนนี้คุณชายเยี่ยอยู่ในทงเสินระดับสูงสุด เขาน่าจะมีสิทธิ์ประลองกับผู้เเข็งเเกร่งปราชญ์ได้แล้วใช่ไหม?”

“แน่นอนอยู่แล้ว!”

“……”

ในที่ไม่ไกล

“แข็งแกร่งจัง!”

นางฟ้าไป๋ฮวามองเยี่ยชิวด้วยสายตาที่เปล่งประกาย เต็มไปด้วยความยินดีและชื่นชม

หยุนซีถามว่า: “พี่เย่ว์เอ้อร์ พลังของเขาเพิ่มขึ้นมากขนาดนี้ ถ้าเขาเจอผู้เเข็งเเกร่งปราชญ์ เขาน่าจะหนีรอดได้ใช่ไหม?”

“หนี?” นางฟ้าไป๋ฮวายิ้มแปลก ๆ “ทำไมต้องหนี? ถึงข้าจะชําระบริสุทธิ์ แต่ข้ากลับรู้สึกว่าถูกพลังของเขากดดันอย่างมาก”

“ข้ามีลางสังหรณ์แรงกล้าว่า ถ้าข้าสู้กับเขา ข้าจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”

“ถ้าเป็นการต่อสู้เป็นตาย ข้าคงต้องตายในมือเขาแน่”

หยุนซีตกใจ: “พี่เย่ว์เอ้อร์ ท่านบอกว่า เยี่ยชิวตอนนี้มีพลังพอที่จะต่อกรกับผู้แข็งแกร่งปราชญ์แล้วหรอ?”

“ใช่” นางฟ้าไป๋ฮวาตอบ “แม้แต่ปราชญ์ทั่วไป ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”

ได้ยินเช่นนั้น หยุนซีถึงกับตะโกนด้วยความตกใจ: “แย่แล้วๆ! พี่เย่ว์เอ้อร์ พวกเราจบแน่ ๆ!”

“เกิดอะไรขึ้น?” นางฟ้าไป๋ฮวาสงสัย

หยุนซีตอบ: “ท่านบอกว่าปราชญ์ทั่วไปยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา แล้วพวกเราจะสู้เขาได้ยังไง?”

นางฟ้าไป๋ฮวาหัวเราะเบา ๆ: “จะกลัวอะไร ถ้าสู้ไม่ได้ก็แค่กัดเขา”

ดวงตาหยุนซีสว่างเลย หัวเราะออกมา: “พี่เย่ว์เอ้อร์นี่ฉลาดจริงๆ!”

นางฟ้าไป๋ฮวาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองว่า “ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเจ้าเลวนั่น ชอบคิดค้นวิธีมายั่วพวกเรา!”

หยุนซีตอบว่า “แต่ทุกครั้งที่ข้าเห็นเจ้าถูกมันยั่ว เจ้าก็ดูเหมือนจะเพลิดเพลินอยู่นะ”

นางฟ้าไป๋ฮวาพูดว่า “ตอนข้าอยู่ในโลกมนุษย์ เคยอ่านเจอประโยคหนึ่ง เขาว่ากันว่า ถ้าต้านไม่ได้ ก็จงนอนแล้วสนุกกับไปเถอะ”

……

หน้าตำหนักใหญ่