วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2228

หน้าประตูตำหนักใหญ่

“ประมุข ยินดีด้วยที่ท่านได้ลูกเขยที่ดี”จิ่วเจี้ยนเซียนยิ้มพลางประจบเอาใจ

ในใจหยุนซานดีใจเหมือนดอนไม้บานเเล้ว แต่ใบหน้ากลับแสดงท่าทีไม่แยแส เอ่ยว่า “แค่ทะลุถึงสุดยอดขั้นทงเสินไม่ใช่เหรอ? แค่ฝึกฝนจนมีแก่นวิญญาณเก้าแก่นไม่ใช่เหรอ? คิดจะมาเป็นลูกเขยของข้าอีก เขายังไม่คู่ควร”

เซียนกระบี่ทั้งสี่ต่างทําท่ามองบน

โอ้โห ท่านประมุขเริ่มทำตัวอีกเเล้ว

“ประมุขคิดว่าคุณชายเยี่ยต้องเป็นยังไงถึงจะคู่ควรเป็นลูกเขยของท่าน?”จิ่วเจี้ยนเซียนรู้ดีว่าหยุนซานกํงลังเเอ็ค แต่ก็ยังถามตามคําพูดของหยุนซานไป

ในฐานะลูกน้อง จำต้องเข้าใจอารมณ์ของหัวหน้า ห้ามปล่อยให้บรรยากาศเงียบกริบ และยิ่งห้ามทำให้หัวหน้ารู้สึกอึดอัด

โดยเฉพาะเวลาที่หัวหน้าเเอ็คอยู่ ต้องช่วยให้เขาเเอ็คไปอย่างเต็มที่

จิ่วเจี้ยนเซียนรู้วิธีนี้ดี

หยุนซานเอ่ยว่า “ยกเว้นว่าเขาจะฝึกฝนจนมีแก่นวิญญาณที่สิบ และก้าวเข้าสู่ขั้นทงเสินสุดยอดได้ในตอนนี้!”

ทันทีที่พูดจบ ฉีเจี้ยนเซียนก็กล่าวแย้งว่า “ประมุข ท่านคือการบีบบังคับให้คนอื่นทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ!”

ชูเจี้ยนเซียนพูดตามว่า “ประมุข จริงๆแล้วคุณชายเยี่ยก็ยอดเยี่ยมมากแล้วนะ วันนี้เขาไม่เพียงแค่ทะลุถึงสุดยอดขั้นทงเสิน ยังฝึกฝนจนมีแก่นวิญญาณถึงเก้าแก่น พรสวรรค์เช่นนี้หายากยิ่งในหมื่นปี”

ฮว่าเจี้ยนเซียนกล่าวว่า “จะให้คุณชายเยี่ยทะลุถึงขั้นทงเสินสุดยอดในตอนนี้ มันยากเกินไป ประมุข ท่านก็ควรภูมิใจแล้ว!”

หยุนซานตอบกลับอย่างไม่เกรงใจ “ข้าภูมิใจหรือไม่ เกี่ยวอะไรกับพวกเจ้า!”

“ในเมื่อพวกเจ้าคิดว่าเยี่ยฉังเซิงยอดเยี่ยม ก็ไปมีลูกสาวแล้วให้แต่งงานกับเขาสิ!”

“พวกหมาเดี่ยว!”

เซียนกระบี่ทั้งหลายแทบพุ่งลือดออกจากปาก

คํานี้เจ็บไม่เท่าไหร่แต่อับอายมากกว่า

หยุนซานเอ่ยถามจื่อหยางเทียนจุนด้วยความกังวลว่า “ผู้อาวุโสสูงสุดท่านคิดว่าเยี่ยฉังเซิงหรือที่เรารู้จักกันในนามเยี่ยชิวจะสามารถทะลวงผ่านขั้นสูงสุดของทงเสินได้ไหม?”

หยุนซานทําสีหน้าตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด

จื่อหยางเทียนจุนตอบว่า “เขาไม่ใช่ลูกเขยเจ้า เจ้าตื่นเต้นไปทำไม?”

หยุนซานถึงกับหน้าแดง “ข้า…”

“ฮ่าๆ ล้อเจ้าเล่นน่ะ” จื่อหยางเทียนจุนกล่าวต่อ “เยี่ยชิวจะต้องทะลวงผ่านขั้นนี้ได้แน่นอน ข้ามั่นใจในตัวเขา แต่……”

“แต่…อะไร?” หยุนซานรีบถามต่อ

จื่อหยางเทียนจุนส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า “เยี่ยชิวจะทะลวงผ่านได้เป็นเพียงเรื่องของเวลา แต่สำหรับวันนี้…ข้าก็ยังไม่แน่ใจจริงๆ”

ยังไงเเล้ว เยี่ยชิวเพิ่งจะบรรลุถึงจุดสูงสุดของทงเสินเอง

ทันใดนั้น เยี่ยชิวที่ลอยอยู่บนอากาศลุกขึ้นยืน ร่างของเขาสูงตระหง่านดั่งยอดเขา ใบหน้าหล่อเหลายังเปี่ยมไปด้วยอำนาจที่น่าเกรงขาม

แก่นวิญญาณทั้งเก้าลอยอยู่เหนือศีรษะของเขา เปล่งประกายทองคำเจิดจ้า ราวกับเทพเจ้าทั้งเก้า

“นายน้อยเยี่ยลุกขึ้นแล้ว!”

“ดูเหมือนว่าการฝึกฝนเสร็จสิ้นแล้ว”

“ต่อไป นายน้อยเยี่ยคงจะประลองกับชางเหม่ยเต้าจ่างแล้ว!”

“น่าตื่นเต้นจังเลย!”

“……”

เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเยี่ยชิว อมตะชางเหม่ยก็ถอนหายใจออกมา

“เฮ้อ ไอ้เด็กเปรต กว่าเจ้าจะฝึกเสร็จ ข้ากลัวว่าเจ้าจะทะลวงต่อไปอีก ถ้างั้นข้าคงไม่มีทางชนะเลย……”

คำพูดยังไม่จบลง

“ตู้ม!”

เสียงดังสนั่นไปทั่วทั้งภูผาและสายน้ำ

อมตะชางเหม่ยเงยหน้าขึ้นทันที พบว่าเยี่ยชิว ก้าวเดินกลางอากาศ

“เขาจะทำอะไร?”

อมตะชางเหม่ยขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

ต่อไป เยี่ยชิวก้าวไปก้าวที่สอง

“ตู้ม!”

เสียงก้าวนี้ดังก้อง เหมือนเสียงกลองเทพสะเทือนหูเหมือนจะแตก

อมตะชางเหม่ยรู้สึกได้ทันทีว่า พลังของเยี่ยชิวเพิ่มสูงขึ้น

“ตู้ม!”

เยี่ยชิวก้าวก้าวที่สามออกไป ร่างของเขาเปรียบได้กับดาบเทพที่แผ่รัศมีคมกล้าเหนือธรรมดา แข็งแกร่งกว่าเดิม