วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 224

เมืองต้องห้าม?

ได้ยินสามคำนี้ ฉับพลันเยี่ยชิวก็นึกถึงเมืองจักรพรรดิหกร้อยปีที่สูงตระหง่าน

ในเวลาเดียวกันเยี่ยชิวก็ยังสังเกตเห็น เวลาที่เฉายวนพูดสามคำนี้ออกมา สีหน้าก็ปรากฏความสงสัยที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“ไท้เจี่ยน เมืองต้องห้ามมีความเป็นมายังไง?”เยี่ยชิวพูดถาม

เฉายวนพูดตอบ“เมืองต้องห้ามเป็นเมืองที่อยู่เหนืออิทธิพลต่างๆ พวกเขาเรียกตัวเองว่าผู้เฝ้าประตูเมืองจักรพรรดิ ความจริงทั้งหมดคือลูกหลานของราชวงศ์แมนจูและราชวงศ์ชิง”

“ก่อนที่จะตั้งเป็นประเทศ พวกเขาก็อยู่ในเมืองต้องห้ามมาโดยตลอด”

“ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีจำนวนคนไม่มาก แต่ทุกคนก็เป็นปีศาจเก่าแก่ที่มีอายุหลายร้อยปีแล้ว ปกติจะไม่พบคนภายนอก ทุกคนมีความสามารถแข็งแกร่งมาก แม้กระทั่ง หยิ่งยโสไม่เข้าร่วมการแข่งขันแย่งชิงผู้นำของสำนักมังกร”

เยี่ยชิวสูดลมหายใจเย็น

แม้แต่สำนักมังกรก็ดูถูก ถ้าอย่างนั้นจะเก่งกาจขนาดไหนล่ะ?

เฉายวนพูดต่อไป “ปีนั้นผู้มีฝีมือสูงจำนวนมากลอบสังหารพ่อของนาย จูเก๋อชิงเป็นเทพแห่งการทำนายดวงโชคชะตาอันดับหนึ่งของเมืองปักกิ่ง เขายังประกาศว่าตัวเองเป็นลูกศิษย์ของเมืองต้องห้าม”

“จริงหรือโกหก ไม่มีใครรู้ แต่ว่า เขามีความสัมพันธ์เยื่อใยแน่นแฟ้นกับเมืองต้องห้ามจริงๆ”

“ด้วยเหตุผลนี้ ฉันยังสงสัยว่าคนสั่งการเบื้องหลังคือเมืองต้องห้าม”

“แต่น่าเสียดาย ฉันยังหาหลักฐานไม่ได้ นี้เป็นแค่การคาดเดาของฉัน”

เยี่ยชิวพูด“สักวันผมจะหาหลักฐานให้ได้”

“เรื่องยี่สิบกว่าปีก่อน ยากจะหาหลักฐาน พูดง่ายแต่ทำยาก?”

เฉายวนก็ทอดถอนใจ และพูด“นายต้องการแก้แค้นให้พ่อนาย ถ้าอย่างนั้น หลงเหมินก็คือผู้ช่วยของนาย”

“แต่นายรับตำแหน่งผู้นำหลงเหมิน มีจูเชวี่ยช่วยเหลือนาย ฉันเชื่อว่า นายสามารถตรวจสอบความจริงของปีนั้นได้อย่างแน่นอน”

“เพียงแต่เยี่ยชิว นายต้องฟังฉันพูดแนะนำ ถึงแม้ว่าเรื่องของปีนั้นเป็นเมืองต้องห้ามทำจริงๆ นายก็ต้องเก็บไว้ในใจ อย่าล่วงเกินพวกเขา ไม่อย่างนั้น ไม่เพียงแค่ไม่มีวิธีจะแก้แค้น ยังทำให้นายกับครอบครัวต้องอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ไม่ทางจะฟื้นคืนได้ตลอดไป”

“เมืองต้องห้ามเป็นเหมือนสัตว์ชั่วร้าย เมื่อได้ปรากฏเคี้ยว นำเลือดไหลออกมาเหมือนแม่น้ำ”

“เหมือนคนแบบฉัน อยู่ต่อหน้าพวกเขา เป็นแค่มดตัวเล็ก”

เยี่ยชิวไม่ค่อยจะเชื่อ

“ไท้เจี่ยน ท่านพูดเกินไปไหม ท่านเป็นผู้นำหลงเหมิน ทำไมถึงจะเป็นแค่มดตัวเล็ก?”

เฉายวนฝืนยิ้ม“นี้ไม่ได้เกินไป ในสายตาคนเหล่านั้นของเมืองต้องห้าม ฉันเป็นเพียงแค่มดตัวเล็กจริงๆ”

“หลงเหมินก็แข็งแกร่งมากแล้วไหม?”

“ฉันจะบอกนาย ถ้าหากเมืองต้องห้ามลงมือ หลงเหมินก็เป็นแค่ถนนสายหนึ่ง นั่นคือล่มสลาย”

เยี่ยชิวตกใจ

“ไม่รู้ว่านายเข้าใจพ่อของนายกับตระกูลเยี่ยไหม?”เฉาหยวนก็ถาม

เยี่ยชิวพยักหน้า และพูด“ผมฟังที่แม่พูด ตระกูลเยี่ยเป็นวงศ์ตระกูลอันดับหนึ่งของปักกิ่ง”

“แม่นายพูดไม่ผิด ตระกูลเยี่ยเป็นตระกูลอันหนึ่งในเมืองปักกิ่งจริงๆ แต่ว่าที่ฉันจะบอกนายก็คือ ถึงแม้ว่าตระกูลเยี่ยจะแข็งแกร่งมาก ก็ยังไม่กล้าหาเรื่องเมืองต้องห้าม”

อะไรนะ!

เยี่ยชิวสะดุ้งตกใจ ถ้าหากปีนั้นคนที่จะฆ่าเยี่ยหวู่ซวงคือเมืองต้องห้าม แล้วตัวเองจะแก้แค้นได้ยังไง?

เฉายวนมองเห็นความคิดของเยี่ยชิว และพูด“นายไม่ต้องหมดกำลังใจ นายยังหนุ่ม ยังมีโอกาส”

“เพียงแต่ นายต้องรีบแข็งแกร่งขึ้นมา”

“กลายเป็นผู้นำหลงเหมิน ก็สามารถใช้สอยแหล่งทรัพยากรของหลงเหมิน ตรวจสอบความจริงในปีนั้น”

“ถ้าหากเป็นเมืองต้องห้ามทำจริงๆ มีหลงเหมินอยู่ในมือ นายก็ยังมีไม้ตายที่คอยรักษาชีวิตเพิ่มอีกหนึ่ง”

“รับตราผู้นำเถอะ!”

เฉายวนนำตราผู้นำส่งไปตรงหน้าเยี่ยชิว

เยี่ยชิวลังเลเล็กน้อย และพูด“ไท้เจี่ยน ผมรับตำแหน่งผู้นำหลงเหมินก็ได้ แต่ผมมีข้อเรียกร้องหนึ่งอย่าง”

“เชิญพูด”

“เรื่องนี้ท่านอย่าเพิ่งประกาศ ถ้าหากผ่านคืนนี้ไป ท่านแคล้วคลาดปลอดภัย ผมจะมอบตราผู้นำหลงเหมินส่งคืนให้ท่าน และผู้นำหลงเหมินก็คือท่าน”

“เพ้อเจ้อ”เฉายวนพูดอย่างไม่สบอารมณ์“ฉันก่อตั้งหลงเหมินอย่างยากลำบาก ถ้าหากฉันไม่ตาย ฉันจะให้นายเป็นผู้นำได้ยังไง”

เยี่ยชิวหัวเราะขึ้นมา รับตราผู้นำมา

“ได้แล้ว ช่วยฉันรักษาบาดแผลเถอะ!”

เฉายวนนั่งลงบนโซฟา