วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2248

กลางอากาศ

คางคกทองคำถูกเยี่ยหวู่ซวงเตะไปมาเหมือนลูกฟุตบอล กระเด้งไปทางนั้นที ทางนี้ที จนในที่สุด ดูเหมือนว่าเยี่ยหวู่ซวงจะพอใจแล้ว

"ปัง!"

เยี่ยหวู่ซวงเตะคางคกทองคำลอยออกไป ก่อนจะร่วงตัวลงสู่พื้นดิน ตามด้วยเสียง "โครม!" ร่างของคางคกทองคำก็กระแทกลงพื้นอย่างแรง

ไม่นานนัก คางคกทองคำก็ค่อยๆคลานขึ้นมาจากพื้น

มันหน้าบวมช้ำไปหมด แต่ร่างกายกลับไม่มีบาดแผลร้ายแรง แน่นอนว่านี่เป็นเพราะเยี่ยหวู่ซวงยังออมมือไว้ ถ้าเขาเล่นจริง คางคกตัวนี้คงกลายเป็นเศษเนื้อไปแล้ว

เมื่อมองไปรอบๆเห็นฝูงชนที่พากันชี้ไม้ชี้มือซุบซิบ คางคกทองคำรู้สึกว่าหน้าของมันร้อนผ่าว

"เวรเอ๊ย! ครั้งนี้ขายขี้หน้าหมดแล้ว ไม่คิดเลยว่าเยี่ยหวู่ซวงจะแข็งแกร่งขนาดนี้ ข้าไม่มีแม้แต่โอกาสได้ตอบโต้เลยด้วยซ้ำ"

"ต่อไปข้าต้องอยู่อย่างสงบเสงี่ยม ห้ามไปยุ่งกับคนแซ่เยี่ยอีกเด็ดขาด"

"ไม่ ไม่ใช่แค่ไม่ไปยุ่งกับคนแซ่เยี่ย แต่ต้องเลี่ยงให้ไกลที่สุด ข้าไปหาเรื่องพวกเขาไม่ได้ แต่จะหลบหนีไม่ได้หรือไง?"

ขณะนี้ เยี่ยหวู่ซวงที่กำลังคิดในใจ ก็ยิ้มกว้างแล้วถามว่า ："เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

ข้าเป็นยังไงเจ้าจะไม่รู้จริงๆเหรอ?

ยังจะมาแสร้งทำเป็นใส่ใจอีกรึไง?

แม้ในใจของคางคกทองคำจะเต็มไปด้วยความไม่พอใจนับพันนับหมื่น แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกแม้แต่น้อย กลัวว่าถ้าทำให้เยี่ยหวู่ซวงไม่พอใจ ตัวเองจะโดนซ้อมอีก

"ข้าไม่เป็นไร" คางคกทองคำตอบอย่างนอบน้อม ："ขอบคุณท่านผู้อาวุโสใหญ่ที่ออมมือให้"

บัดซบเอ้ย! นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย โดนซ้อมแล้วยังต้องมาขอบคุณอีก แค่คิดก็อัดอั้นใจแล้ว!

เยี่ยหวู่ซวงกล่าวว่า ："ในเมื่อเจ้ารู้ว่าข้าออมมือให้ เช่นนั้นต่อไปเจ้าก็ควรจะถ่อมตัวให้มากขึ้น"

"โลกนี้ยังมีคนที่แข็งแกร่งกว่าเสมอ เหนือฟ้ายังมีฟ้า อย่าได้หยิ่งยโสโอหังเป็นอันขาด"

"และที่สำคัญที่สุด อย่าได้ไปหาเรื่องเยี่ยชิวอีก มิฉะนั้น ข้าจะซัดเจ้าให้หนักจนแม้แต่แม่แท้ๆของเจ้าก็จำเจ้าไม่ได้"

คางคกทองคำคิดในใจ แม่ข้าตายไปนานแล้วนะ

"ขอบคุณท่านผู้อาวุโสใหญ่ที่ชี้แนะ ท่านวางใจเถอะ ข้าจะไม่มีวันไปท้าประลองกับเยี่ยฉังเซิงอีก" คางคกทองคำพูดอย่างจริงใจ

ตอนนี้มันเข้าใจแล้วจริงๆว่า พ่อลูกคู่นี้ ใครไปหาเรื่องก็คือซวยทุกราย

เยี่ยหวู่ซวงพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วพูดว่า ："เจ้าคิดได้เช่นนี้ข้าก็ดีใจนัก เอาหล่ะ เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ！"

"ขอบคุณท่านผู้อาวุโสใหญ่" คางคกทองคำกล่าวด้วยความซาบซึ้ง

ขณะนี้ ผู้คนรอบๆยังคงซุบซิบกันต่อไป ส่วนใหญ่เป็นเรื่องน่าอับอายของมัน หากยังอยู่ที่นี่ต่อไป คงถูกหัวเราะเยาะจนยิ่งเสียหน้าเข้าไปใหญ่

เยี่ยหวู่ซวงบอกให้มันกลับไป นั่นเท่ากับหาทางออกให้มัน

คางคกทองคำหันหลัง รีบก้มหน้า เตรียมเดินออกจากลานประลองทันที

ทันใดนั้น เงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นเบื้องหน้า

คางคกทองคำเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าคืออมตะชางเหม่ย ก็รู้สึกโทสะพุ่งขึ้นทันที

"เจ้ามาที่นี่ทำไม?" คางคกทองคำเอ่ยด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

อมตะชางเหม่ย กล่าวด้วยความเป็นห่วง ："พี่แปด เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?"

"หมายความว่าไง? หรือเจ้าหวังให้ข้าเป็นอะไรขึ้นมา?" คางคกทองคำย้อนเสียงแข็ง

"ดูเจ้าพูดเข้า เราเป็นสหายกัน ข้าจะหวังให้เจ้าเป็นอะไรไปได้อย่างไร?" อมตะชางเหม่ยกล่าว ："ข้าแค่เป็นห่วงเจ้าเท่านั้น"

"เป็นห่วงข้า?" คางคกทองคำหัวเราะอย่างเย็นชา ："เจ้าใจดีขนาดนั้นเลย?"

อมตะชางเหม่ยยืนยันเสียงแข็ง ："ข้าเป็นห่วงเจ้าจากใจจริง"

คางคกทองคำพูดอย่างเย็นชา ："ดูไม่ออกเลย ว่าเจ้าเป็นคนดีถึงเพียงนี้"

"ใช่ไหมล่ะ ข้า ก็เป็นคนดีเช่นนี้แหละ" อมตะชางเหม่ยกล่าวพลางเหลือบมอง เห็นว่าร่างของคางคกทองคำมีเพียงบาดแผลภายนอกเล็กน้อย ก็เอ่ยขึ้นว่า ："โชคดีนะ ที่หวู่ซวงยังออมมือไว้ ไม่เช่นนั้นเจ้าคงเละกว่านี้แน่"

"พี่แปด ข้าไม่ได้จะซ้ำเติมเจ้า แต่ทำไมก่อนหน้านี้เจ้าไม่ฟังคำข้าบ้าง?"

"ถ้าเจ้ายอมแพ้ไปตั้งแต่แรก เจ้าจะถูกซ้อมแบบนี้หรือ?"

พอพูดถึงเรื่องนี้ คางคกทองคำก็โกรธจนหน้าแดงก่ำ