วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2258

"ฆ่า!"

เยี่ยหวู่ซวงคำรามก้อง เสียงของเขาดังกึกก้องราวกับจะกลืนกินสรรพสิ่งในสวรรค์และปฐพี บนนยากาศรอบตัวสั่นสะเทือนตามเสียงคำรามนั้น เขาพุ่งทะยานออกไปดั่งดวงดารายักษ์ เปล่งประกายคมดาบเข้าฟาดฟันวิญญาณนักรบโบราณตรงหน้า

ความน่าสะพรึงกลัวแผ่ซ่านไม่สิ้นสุด

ทว่า ในชั่วพริบตานั้น วิญญาณวีรชนยุคโบราณก็เกิดความเปลี่ยนแปลงเช่นกัน ร่างของมันราวกับมีชีวิตจริง เลือดในกายเดือดพล่าน แผ่กลิ่นอายแห่งการต่อสู้อันไร้เทียมทาน ราวกับเทพยุคโบราณที่คืนชีพ

ทั้งสองปะทะกันในเสี้ยววินาที

"โครมคราม!"

อากาศระเบิดแตกสลาย พื้นที่โดยรอบถล่มทลาย ปรากฏหลุมดำหลายจุด น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

เยี่ยหวู่ซวงปลดปล่อยเจตนาดาบไร้เทียมทานออกมา ฟาดฟันดาบยาวอย่างต่อเนื่อง หวังสังหารศัตรูโดยไม่เปิดโอกาสให้หายใจแม้แต่น้อย

พูดได้ว่า นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เขาออกเดินบนเส้นทางแห่งยุทธภพ ที่เขาทุ่มเททุกสิ่งอย่างหมดสิ้น!

ตอนนี้ในใจของเขามีเพียงความคิดเดียว นั่นคือกำจัดวิญญาณวีรชนยุคโบราณให้เร็วที่สุด เพราะมีเพียงทางนี้เท่านั้น เขาจึงจะสามารถก้าวเข้าสู่ขั้นนักบุญใหญ่ได้อย่างแท้จริง

"เฉ้ง! เฉ้ง! เฉ้ง!"

บนร่างของวิญญาณวีรชนยุคโบราณ ส่องประกายประกายไฟกระจายไปทั่ว ดั่งต้องคมดาบนับพันหมื่นเล่ม พลังดาบมหาศาลกระหน่ำโจมตีใส่มันอย่างไม่หยุดยั้ง

บริเวณรอบตัวมัน เต็มไปด้วยรอยแยกในอากาศ ทุกสิ่งสับสนวุ่นวายราวกับโลกใกล้ล่มสลาย

ทว่า สิ่งที่ทำให้ผู้คนต้องตกตะลึงก็คือ แม้จะเผชิญกับการโจมตีรุนแรงของเยี่ยหวู่ซวง แต่วิญญาณวีรชนยุคโบราณกลับไม่เป็นอะไรเลย!

"หืม?"

เยี่ยหวู่ซวงขมวดคิ้ว รู้สึกถึงความผิดปกติ

เมื่อครู่วิญญาณวีรชนยุคโบราณถูกพลังแห่งดาบโจมตีไม่ยั้ง แต่กลับไม่อาจสร้างบาดแผลให้มันได้เลย วิญญาณวีรชนยุคโบราณยังคงอยู่ในสภาพปกติดี

เยี่ยหวู่ซวงชะลอการโจมตี ถอยห่างออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหยุดนิ่งและเฝ้าสังเกตอย่างรอบคอบ

บนพื้นดิน

ผู้คนต่างรู้สึกสะเทือนใจ

"โอ้ สวรรค์! ถูกผู้อาวุโสใหญ่ฟาดฟันมันด้วยดาบนับครั้งไม่ถ้วน แต่วิญญาณวีรชนยุคโบราณกลับไม่เป็นอะไรเลย นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว"

"หากเป็นผู้แข็งแกร่งระดับนักบุญใหญ่ทั่วไป คงทนรับดาบของผู้อาวุโสใหญ่ไม่ได้แม้แต่หนึ่งกระบวนท่า"

"ผู้อาวุโสใหญ่เผชิญหน้ากับศัตรูสุดแกร่งอย่างหนักหน่วง!"

"......"

เยี่ยหวู่ซวงจ้องไปที่วิญญาณวีรชนยุคโบราณ ดวงตาส่องประกายราวสายฟ้า ในที่สุดเขาก็พบความผิดปกติ

รอบกายของวิญญาณวีรชนยุคโบราณ มีสายฟ้าส่องสว่างไหลเวียนอยู่ นั่นคือกุญแจสำคัญ กลายเป็นชุดรบอมตะ คอยปกป้องวิญญาณวีรชนยุคโบราณจากการโจมตีทั้งหมดของเขา

"ไม่ว่าเจ้าจะเป็นวิญญาณวีรชนยุคโบราณ หรือเทพเจ้าจากยุคบรรพกาล ยังไงก็ตาม ต่อให้เจ้ามีวิชาอาคมใด ก็อย่าหวังจะขวางข้าได้"

เยี่ยหวู่ซวงในชุดคลุมขาวบริสุทธิ์ดั่งหิมะ ยืนหยัดอย่างเดียวดายในโลกกว้าง

ดวงตาคมกริบประดุจดวงดาว คิ้วเข้มดั่งคมดาบ ใบหน้าหนักแน่น สะท้อนถึงจิตใจอันไร้ความหวาดหวั่น

มือขวาของเยี่ยหวู่ซวงกำดาบยาวแน่น ปลายดาบชี้ไปยังวิญญาณวีรชนยุคโบราณ ประกายตาแหลมคมราวกับจะฟันทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้าให้สิ้นซาก

อีกฝั่งหนึ่ง ร่างของวิญญาณวีรชนยุคโบราณปรากฏให้เห็นเพียงลางๆลอยอยู่เหนือตำหนักโบราณ ราวกับผู้คุ้มกันที่ก้าวออกมาจากอดีตกาล โอบล้อมด้วยความสง่าขรึมและลี้ลับ

ใบหน้าของเขาถูกปกปิดไว้ แต่ดวงตาลึกล้ำนั้น ราวกับสามารถมองทะลุทุกสิ่งในโลก

แรงกดดันที่แผ่ออกมาจากวิญญาณวีรชนยุคโบราณ หนักหน่วงดั่งขุนเขา ราวกับทุกสายตาก็มิอาจละไปได้ง่ายๆ

เยี่ยหวู่ซวงจ้องมองวิญญาณวีรชนยุคโบราณ เส้นผมดำปลิวไสว ดวงตาคมดุจคมมีด สงครามในใจปะทุขึ้นถึงขีดสุด ไร้ซึ่งความหวาดกลัว

"ฆ่า!"

การปะทะระเบิดขึ้นอีกครั้ง

เยี่ยหวู่ซวงทะยานไปข้างหน้าดั่งสายฟ้าฟาด ร่างของเขากลายเป็นเส้นแสง พุ่งทะยานพลิกตัวกลางเวหา ผ่าเวิ้งฟ้าดั่งประกายสายฟ้าในความมืด

กระบวนท่าดาบของเขาคมกริบรุนแรง ทุกการฟาดฟันดั่งพลังโจมตีอันดุเดือด มีพลังทำลายล้างสวรรค์และโลก

แต่ทว่า วิญญาณวีรชนยุคโบราณก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ธรรมดา มันตอบโต้เยี่ยหวู่ซวงด้วยกระบวนท่าดาบอันดุดันไม่แพ้กัน

"โครม!"

พลังของวิญญาณวีรชนยุคโบราณระเบิดออกมาดั่งสายน้ำเชี่ยวกราก พลังมหาศาลบิดเบือนอากาศรอบตัว แต่ละกระบวนท่าของมันทรงพลังไร้ขอบเขต ดั่งพายุพัดโหมกระหน่ำทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้า

แต่ถึงอย่างนั้น เยี่ยหวู่ซวงก็ไม่ได้หวาดกลัวต่อพลังนี้ เขายึดติดกับความเชื่อของเขา และเผชิญหน้ากับศัตรูที่ทรงพลังด้วยความมุ่งมั่นมากขึ้นกว่าเดิม

"เฉ้ง!"

เสียงดาบสะท้านฟ้า

ร่างของเยี่ยหวู่ซวงส่องแสงเจิดจ้าดั่งดวงอาทิตย์ เขายืนตระหง่านเสมือนจักรพรรดิผู้มองลงมาจากเบื้องบน มั่นใจในตนเองราวกับว่าโลกทั้งใบอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา