วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2263

เยี่ยหวู่ซวงลุกขึ้นยืนในอากาศ เขาพับมือไว้ที่ด้านหลังและเงยหน้าขึ้นมองฟากฟ้า ราวกับภูเขาสูงใหญ่ที่ดูเหมือนจะบดขยี้จักรวาลทั้งปวง

ภาพนี้จะถูกสลักอยู่ในใจของทุกคนในนิกายดาบชิงอวิ๋นตลอดไป เชื่อว่าทุกคนไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี พวกเขาก็จะไม่มีวันลืมมัน

"ผู้อาวุโสใหญ่ไม่มีผู้ใดเทียบได้!"

"ผู้อาวุโสใหญ่ไม่มีผู้ใดเทียบได้!"

"……"

ศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นตะโกนออกมาพร้อมกันอย่างรุนแรง ทุกคนในกลุ่มเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและในดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยการเคารพ

"ไม่มีผู้ใดเทียบได้?"

เยี่ยหวู่ซวงยิ้มบางๆ เขารู้ดีว่า ตอนนี้เขายังห่างไกลจากการเป็นผู้ไม่มีผู้ใดเทียบได้ แต่วันหนึ่งเขาจะเป็นผู้ที่ไม่มีใครสามารถเทียบได้ทั่วทั้งโลก

เพียงแค่ผู้ที่ไม่มีผู้ใดเทียบได้เท่านั้น ที่จะสามารถปกป้องครอบครัวของตนเองได้

เยี่ยหวู่ซวงมองไปยังดาบยาวหลายแสนเล่มที่อยู่ข้างๆแล้วเขาก็ขยับมือขวา "กลับไปเถอะ!"

ทันใดนั้น เสียงลมหวีดหวิวก็ดังขึ้นในอากาศ

ดาบยาวแต่ละเล่มก็พุ่งทะลุอากาศกลับสู่เจ้าของเดิม

"คืนฝัก!" เยี่ยหวู่ซวงกล่าวด้วยเสียงเบาๆ ทันทีนั้นดาบจักรพรรดิทั้งเก้าก็กลับไปสู่กล่องดาบของหวู่ซวงอย่างรวดเร็ว

เยี่ยหวู่ซวงนำกล่องดาบหวู่ซวงเก็บไว้ในแหวนมิติ

ในขณะนั้นที่หน้าประตูห้องประชุม จื่อหยางเทียนจุนจ้องมองไปที่อากาศอย่างมุ่งมั่น ดวงตาของเขาส่องประกายและกำหมัดแน่น

แต่ในอีกไม่กี่วินาทีถัดมา จื่อหยางเทียนจุนก็คลายหมัดออก

เยี่ยหวู่ซวงกำลังเตรียมตัวกลับสู่พื้นดิน แต่ทันใดนั้น เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น

"ป๊อบ"

แสงเยือกเย็นสายหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันจากอากาศ แล้วพุ่งตรงไปที่คอของ เยี่ยหวู่ซวง

ความคุกคามในการฆ่าเต็มไปด้วยความน่ากลัว!

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วและกะทันหันเกินไป

ศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นตาเบิกโพลง พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่าเยี่ยหวู่ซวง เพิ่งผ่านการทดสอบฟ้าผ่าและยังไม่ทันพักผ่อน ก็กลับถูกลอบฆ่าเสียแล้ว

"หยุด!"

หยุนซานตะโกนเสียงดัง ต้องการจะลงมือ แต่กลับถูกจื่อหยางเทียนจุนจับแขนเสื้อไว้แน่น

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวขึ้นว่า: "หวู่ซวงสามารถรับมือได้เอง"

"ท่านพ่อ..." เยี่ยชิวตะโกนเสียงดัง เขาดูเหมือนมังกรเทพที่โกรธแค้น ส่งเสียงคำรามจนทำให้ความว่างเปล่ากระเพื่อม แต่เขากลับห่างจากเยี่ยหวู่ซวงไกลเกินไป ไม่สามารถไปช่วยทันได้

"ดัง!"

ในวินาทีที่คับขันนั้น เยี่ยหวู่ซวงขยับตัวเร็วราวกับสายฟ้า ยื่นมือขวาของเขาออกไป จับแสงเยือกเย็นนั้นไว้ได้

จนกระทั่งตอนนี้ ทุกคนจึงเห็นชัดว่า แสงเยือกเย็นนั้นคือดาบ และผู้ที่จับดาบนั้นคือเงาลางๆ ดูเหมือนจะถูกปกคลุมด้วยหมอกหนาทึบ จนไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้

"ฉึบ!"

ในขณะนั้น เงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นข้างเยี่ยหวู่ซวงเหมือนผีดิบ ผู้ออกดาบแทงเข้าใส่ศีรษะของเยี่ยหวู่ซวง

ดาบนี้เร็วกว่าดาบเมื่อครู่ ราวกับฟ้าผ่าฉีกท้องฟ้า

"ฮึ!"

เยี่ยหวู่ซวงร้องหึขึ้นเสียงต่ำ ดาบยาวที่อยู่ด้านหลังของเขาก็หลุดจากฝักโดยอัตโนมัติ พุ่งไปข้างหน้า ตัดดาบยาวที่แทงมาที่ศีรษะของเขาอย่างง่ายดาย

"ครั้งที่แล้วฆ่าข้าไม่สำเร็จ ยังกลับมาหรอ?"

เยี่ยหวู่ซวงรู้สึกถึงลมหายใจของยมโลกจากทั้งสองคน

และวิธีการลอบสังหารของทั้งสองคนนั้นก็เหมือนกับมือสังหารจากยมโลกอย่างกับโคลน

ทั้งสองคนที่พยายามลอบสังหารไม่สามารถทำสำเร็จ พวกเขาหันหลังและเตรียมจะหนีทันที

ฆาตกรที่ถูกเยี่ยหวู่ซวงจับดาบยาวเอาไว้ยังทิ้งดาบยาวแล้วหนีไป

"ถ้าต้องการฆ่าข้า แล้วทำไมต้องหนี?"

เยี่ยหวู่ซวงยืนอยู่ที่เดิม และฟันดาบออกไป

"โครม!"

ฆาตกรคนหนึ่งถูกฟันเป็นสองท่อนในทันที

ส่วนฆาตกรอีกคนหนีไปจนถึงระยะไกลหลายพันลี้แล้ว

"โครม!"