วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2283

เมื่อเยี่ยชิวเดินเข้ามาในตำหนัก เขาพบว่าอมตะชางเหม่ย เจ้าวัวต้าลี่ และเซียนกระบี่ทั้งสามก็มารวมตัวกันอยู่ที่นี่

“พวกท่านมาทำอะไรกันที่นี่? ”เยี่ยชิวถามด้วยความสงสัย

อมตะชางเหม่ยยิ้มและตอบว่า “เซียนกระบี่ทั้งสามก็เหมือนข้า พวกเขาไม่เคยเห็นสถานที่สืบทอดของนิกายดาบชิงอวิ๋นมาก่อน จึงอยากมาดูด้วยความอยากรู้”

ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง

ผ่านไปไม่นาน หยุนซานก็มาถึง

วันนี้หยุนซานสวมชุดยาว มัดผมด้วยมงกุฎทอง ดูสง่างามและมีอำนาจ

“คารวะประมุข! ”

เซียนกระบี่ทั้งสามลุกขึ้นยืนพร้อมกับโค้งคำนับทันทีเมื่อเห็นหยุนซาน

“พวกเจ้าสามคนมาทำอะไรที่นี่? ” หยุนซานถาม “ทำความสะอาดห้องน้ำเสร็จแล้วหรือยัง? ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียนกระบี่ทั้งสามก็ก้มหน้าลงโดยไม่พูดอะไร

เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยมองหน้ากันด้วยความงุนงง

ทำความสะอาดห้องน้ำ?

อะไรเนี่ย?

เยี่ยชิวอธิบายว่า "ท่านพ่อตา เซียนกระบี่ทั้งสามไม่เคยเห็นสถานที่สืบทอดมาก่อน พวกเขาอยากเข้าไปดู ท่านก็อนุญาตเถอะ!"

ทันใดนั้น เซียนกระบี่ทั้งสามก็ส่งสายตาขอบคุณไปยังเยี่ยชิว

"ก็ได้ ดูเสร็จแล้วค่อยไปทำความสะอาดห้องน้ำ" หยุนซานกล่าวต่อ "จริงๆแล้ว ข้าก็อยากดูเหมือนกัน เป็นประมุขมาหลายปี แต่ข้ายังไม่เคยรู้เลยว่านิกายดาบชิงอวิ๋นของเรามีสถานที่สืบทอดเช่นนี้"

เวลาผ่านไปสักพัก

เยี่ยหวู่ซวงเดินเข้ามา

เขายังคงแต่งกายเช่นเดิม สวมชุดขาวสะอาด พร้อมสะพายดาบยาวข้างหลัง ดูสง่างามและทรงพลัง

ทุกคนทักทายกันอีกเล็กน้อย

"พี่เยี่ย ผู้อาวุโสสูงสุดจะมาถึงเมื่อไร?" หยุนซานเอ่ยถามว่า

"น่าจะใกล้แล้ว..." เยี่ยหวู่ซวงยังพูดไม่ทันจบ เสียงของจื่อหยางเทียนจุนก็ดังขึ้นว่า "ข้ามาถึงแล้ว"

ทุกคนหันขวับไปมอง และพบว่าจื่อหยางเทียนจุนไม่รู้เข้ามานั่งที่เก้าอี้ตั้งแต่เมื่อไร

เยี่ยหวู่ซวงรู้สึกตกตะลึง ด้วยระดับพลังของเขา กลับไม่อาจจับสัมผัสได้เลยว่าจื่อหยางเทียนจุนเข้ามาในตำหนักเมื่อใด นี่แสดงให้เห็นว่าพลังของเตรียมจักรพรรดินั้น อยู่เหนือสามัญชนอย่างสิ้นเชิง

ทุกคนกำลังจะทำความเคารพต่อจื่อหยางเทียนจุน แต่กลับเห็นจื่อหยางเทียนจุนโบกมือพลางกล่าวว่า "พวกเราเป็นคนกันเอง ไม่ต้องมากพิธี ตอนนี้ข้าจะพูดถึงเรื่องสถานที่สืบทอด"

"ที่จริงแล้ว นิกายหรือสำนักใหญ่ทุกแห่งล้วนมีสถานที่ลักษณะนี้ แต่เรียกแตกต่างกันไป บางที่เรียกว่าดินแดนต้องห้าม บางที่เรียกว่าแดนลับ... แต่ไม่ว่าชื่ออะไรก็ตาม ก็คือที่เดียวกัน"

"สถานที่สืบทอดของนิกายดาบชิงอวิ๋นของเรา แท้จริงก็คือแดนลับแห่งหนึ่ง ซึ่งถูกสร้างขึ้นโดยผู้อาวุโสชิงอวิ๋น ปฐมาจารย์ ของเรา"

"เมื่อครั้งอดีต ปฐมาจารย์ได้กำชับไว้ว่า มีเพียงเยี่ยชิวและหวู่ซวงเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้ ส่วนผู้อื่นล้วนห้ามเข้า"

"ส่วนภายในมีอะไร ข้าเองก็ไม่รู้ เพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีผู้ใดได้เข้าไปเลย"

"ในที่นี้มีเพียงข้าคนเดียวเท่านั้นที่เคยเห็นสถานที่สืบทอด ส่วนคนอื่นยังไม่เคยเห็น เช่นนั้นพวกเจ้าก็ตามข้าเข้าไปดูกันเถอะ!"

"ไม่มีเวลาให้ชักช้า ออกเดินทางกัน!"

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวจบ ก็นำทุกคนออกจากตำหนักไป

……

ณ ลานด้านหลัง

นางฟ้าไป๋ฮวาค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันที่เยี่ยชิวจะเข้าสู่สถานที่สืบทอด นางรีบลุกขึ้นจากเตียง

แต่ทันทีที่เหยียบพื้น หัวเข่ากลับอ่อนแรงจนเกือบล้ม

นางต้องรีบคว้าขอบเตียงพยุงตัวเอง พลางบ่นพึมพำว่า "เป็นเพราะเจ้าคนเลว ไม่รู้จักทะนุถนอมกันบ้างเลย"

"ช่างเถอะ ไม่ไปแล้ว"

"ขอให้เจ้าปลอดภัยทุกประการ!"

……

อีกห้องหนึ่ง

อาการของหยุนซีก็ไม่ต่างกันกับนางฟ้าไป๋ฮวา

นางตื่นมานานแล้ว

นางเองก็อยากไปดูว่าสถานที่สืบทอดเป็นอย่างไร แต่เพราะความเจ็บปวดร้าวลึกที่ยังคงเล่นงานจนแทบจะยืนไม่ไหว