วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2289

พระจันทร์เต็มดวงบนท้องฟ้า ถูกตัดเป็นสองซีกด้วยดาบเพียงคมเดียวของเยี่ยหวู่ซวง แสงสว่างพลันมืดลงทันที

ในขณะเดียวกัน ทั้งเทือกเขาสั่นสะเทือน ราวกับกำลังครวญครางด้วยความเจ็บปวด

ในชั่วขณะนั้น เยี่ยหวู่ซวงเข้าใจถึงแก่นแท้ของวิชาดาบเทพแห่งการฆ่า

นี่ไม่ใช่เพียงแค่วิชาดาบเท่านั้น แต่ยังเป็นความเคารพต่อชีวิตและการควบคุมพลังอย่างสมบูรณ์

เขาเข้าใจแล้วว่า ต้องมีความเชื่อมั่นในใจเท่านั้น จึงจะเข้าใจความหมายที่แท้จริงของการฆ่า!

เยี่ยหวู่ซวงเก็บดาบยาว เงยหน้ามองพระจันทร์ที่ถูกตัดเป็นสองซีกอันเห็นได้ชัด

แน่นอนว่า นี่ไม่ใช่พระจันทร์ที่แท้จริง

เพราะสถานที่ที่เขาอยู่ตอนนี้คือแดนลับที่ผู้อาวุโสชิงอวิ๋นสร้างขึ้น ส่วนพระจันทร์บนท้องฟ้านั้นก็เป็นเพียงการจำลองด้วยวิชาลับเท่านั้น

"วิชาดาบเทพแห่งการฆ่าช่างทรงพลังเหลือเกิน!"

"ผมเพียงแค่เริ่มเข้าใจเท่านั้น ก็มีพลังมากมายขนาดนี้แล้ว ไม่อาจจินตนาการได้เลยว่า หากฝึกฝนจนถึงขั้นต้าเฉิน จะมีอานุภาพเพียงใด?"

"บางทีอาจจะสามารถฟันฟ้าผ่าดิน สังหารเทพปราบมารได้จริงๆ!"

ในชั่วขณะนั้น จิตใจของเยี่ยหวู่ซวงเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ทันใดนั้น ร่างกายเขาสั่นไหว เกือบล้มลงกับพื้น รู้สึกราวกับว่าพลังทั้งหมดในร่างกายถูกดึงออกไป

"ไม่แปลกที่ผู้อาวุโสชิงอวิ๋นกำชับไว้ว่า อย่าใช้ดาบนี้หากไม่ใช่ยามคับขัน มันสูบพลังมากเกินไป"

เยี่ยหวู่ซวงรีบนั่งขัดสมาธิเพื่อปรับลมปราณ

อย่างไรก็ตาม สระดาบทั้งหมดเริ่มสั่นสะเทือน "อื้ออือ" ราวกับว่ากำลังจะถล่มในไม่ช้า

"เกิดอะไรขึ้น?"

ขณะที่เยี่ยหวู่ซวงกำลังตรวจสอบ จู่ๆ ทุกอย่างตรงหน้าก็มืดมิด ตามด้วยอาการวิงเวียนศีรษะ เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขาก็กลับมาอยู่บนทางเล็กๆ ในพื้นที่แห่งการสืบทอดวิชาแล้ว

"ชิวเอ๋อร์ยังไม่ออกมา ผมจะรอเขาก่อน!"

เยี่ยหวู่ซวงปรับลมปราณไปพร้อมกับรอเยี่ยชิว

......

ย้อนเวลากลับไปเมื่อหลายชั่วยามก่อน

หลังจากแยกกับเยี่ยหวู่ซวง เยี่ยชิวก็เดินไปตามทางเล็กๆ

ระหว่างทาง ไม่พบกับอันตรายใดๆ

>

เดินไปเรื่อยๆ เขามาถึงป่าไผ่แห่งหนึ่ง

ป่าไผ่แห่งนี้ตั้งอยู่ในหุบเขาอันเงียบสงบ ล้อมรอบด้วยภูเขา มีหมอกควันล่องลอย

แสงจันทร์ส่องผ่านเมฆหมอก ตกกระทบใบไผ่ เปล่งประกายสีเขียวมรกต

ไผ่แต่ละต้นสูงเด่นตระหง่าน สูงหลายจั้ง ราวกับกำแพงสีเขียวที่ปกป้องดินแดนลี้ลับอันเป็นสวรรค์แห่งนี้

"ฮู่~"

เยี่ยชิวหลับตา สูดลมหายใจลึกๆ รู้สึกว่าอากาศที่นี่หอมหวานบริสุทธิ์

"สถานที่นี้ช่างดีจริงๆ ถ้าได้ใช้ชีวิตหลบสันโดษที่นี่คงจะดี"

"น่าเสียดายที่นี่เป็นเพียงแดนลับเท่านั้น"

"เมื่อกลับไปสู่โลกมนุษย์ ผมจะหาสถานที่เช่นนี้ แล้วพาพี่หลิน พี่ปิง และซีเอ๋อร์ มาใช้ชีวิตอันมีความสุขด้วยกัน ฮิฮิ..."​​​​​​​​​​​​​​​​

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา แล้วเดินต่อไปข้างหน้า

หลังจากเดินไปได้สักพัก

เยี่ยชิวจู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เขาหยุดฝีเท้า มองไปรอบๆ และพบว่าตัวเองยังคงอยู่ในป่าไผ่

และดูเหมือนว่าเขาจะกลับมาที่จุดเดิม

เขารู้สึกไม่แน่ใจ จึงรีบทำเครื่องหมายบนลำไผ่ต้นหนึ่งตรงหน้า แล้วเดินต่อไปอีกสักพัก และแล้วก็กลับมาที่จุดเดิมจริงๆ

"วนเวียนกลับมาที่เดิมอีกแล้ว นี่คงเป็นค่ายกลพรางร่องรอยสินะ?"

เยี่ยชิวไม่ตื่นตระหนก แม้เขาจะไม่ชอบศึกษาวิชานอกรีตเหมือนอมตะชางเหม่ย แต่เขาได้รับการถ่ายทอดความรู้มากมายจากอาจารย์บรรพบุรุษตระกูลเยี่ย

หนึ่งในนั้นคือวิชาค่ายกล

"แค่ค่ายกลพรางร่องรอยเท่านั้นเอง คิดจะกักขังผมหรือ? ช่างไร้เดียงสา"

เยี่ยชิวคิดอย่างไม่ใส่ใจ แล้วรีบทำลายค่ายกลทันที

แต่ไม่คาดคิดว่า หลังจากพยายามอยู่พักใหญ่ เดินวนเวียนในป่าไผ่หลายรอบ เขาก็ยังกลับมาที่เดิม

"บ้าจริง เกิดอะไรขึ้น?"

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจ