วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2292

“ฉันไม่รู้”

หลังจากพูดสิ่งนี้แล้ว เหล่าจิ่วก็กลับไปที่โลงศพเลือดแดง และเสียงก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“หนุ่มน้อย ถ้าไม่มีเรื่อง อย่าเรียกฉันอีก ฉันอยากนอน”

“คุณเข้าใจการนอนหลับไหม?”

“นอกจากนี้ อย่าลืมช่วยฉันหาร่างด้วย!”

หลังจากพูดสิ่งนี้ ฝาโลงก็ปิดลงด้วยเสียงดัง “ปัง”

“ฉันไม่ได้เจอคุณมาสักพักแล้ว คุณอารมณ์เสียง่ายนะ!” เยี่ยชิวพึมพำ จากนั้นก็สื่อสารด้วยโลงศพทองในดวงตาของเขา

“พี่สาว พี่สาว..….”

เขาเรียกหลายครั้ง และเสียงผู้หญิงที่ไพเราะก็ดังออกมาจากโลงศพทอง “มีอะไรเหรอ?”

??

“พี่สาว คุณรู้จักผู้อาวุโสชิงอวิ๋นไหม?” เยี่ยชิวกล่าว “ฉันเห็นเขาแล้ว”

“เขาอยู่ที่ไหน? พาฉันไปหาเขาเร็ว” เสียงของพี่สาวลึกลับนั้นเร่งด่วนมาก

เยี่ยชิวกล่าวว่า “สิ่งที่ฉันเห็นนั้นเป็นเพียงร่องรอยของเศษซากของผู้อาวุโสชิงอวิ๋น ซึ่งได้สลายไป”

“โอ้” พี่สาวลึกลับกล่าวอย่างเบาๆ และได้ยินได้ว่าเธอผิดหวังมาก

“พี่สาว คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลย คุณรู้จักผู้อาวุโสชิงอวิ๋นไหม?” เยี่ยชิวถาม

“ไม่” พี่สาวลึกลับไม่ลังเล

คำตอบตรงไปตรงมามาก ต้องมีบางอย่างผิดปกติ

ถ้าคุณไม่รู้จักเขา ทำไมคุณถึงกระตือรือร้นที่จะพบเขามากขนาดนี้?

ตอนนี้เยี่ยชิวมั่นใจแล้วว่า ทั้งเหล่าจิ่วและพี่สาวลึกลับในโลงศพทอง ดูเหมือนจะรู้จักผู้อาวุโสชิงอวิ๋น

เห็นได้ชัดว่า พวกเขาไม่ได้มาจากยุคเดียวกัน ทำไมพวกเขาถึงรู้จักกัน?

มันไม่สมเหตุสมผล!

เป็นไปได้ไหมที่ ผู้อาวุโสชิงอวิ๋นไม่ตายจริงๆ?

เยี่ยชิวตกใจกับความคิดของตัวเองและเหงื่อแตกพลั่ก ถ้าผู้อาวุโสชิงอวิ๋นไม่ตาย แสดงว่าเขาต้องมีชีวิตอยู่อย่างน้อยหนึ่งล้านปี ใช่ไหม?

น่ากลัวเกินไป!

เยี่ยชิวพูดว่า “พี่สาว มีอีกเรื่องหนึ่งที่ฉันต้องการถามคุณ คุณรู้จักผู้อาวุโสที่ชื่อลู่ไหม?”

“ฉันไม่รู้ อย่างไรก็ตาม ถ้าไม่มีอะไรทำ ก็ไม่ต้องเรียกหาฉัน ฉันอยากนอน “หลังจากนั้นก็ไม่ส่งเสียงอีก

ไอ้พวกนอนสองคน

<

“ตอนนี้ไม่รู้ก็ช่างมันเถอะ สักวันฉันจะคิดออกเอง” เยี่ยชิววางความคิดฟุ้งซ่านลง แล้วเดินต่อไปตามป่าไผ่

ระหว่างทางนั้น ป่าไม้หนาแน่น น้ำพุไหลริน และดอกไม้ป่าอยู่ทุกหนทุกแห่ง เป็นฉากที่มีชีวิตชีวา

ในระยะไกลมีภูเขา ยอดเขาอันกว้างใหญ่ งดงาม ตระการตา

“เมื่อฉันมีความสามารถ ฉันจะเปิดอาณาจักรลับด้วย ตอนนั้น ฉันสามารถฮิฮิฮิ…...”

เยี่ยชิวเดินต่อไป

ไม่รู้ว่าเขาเดินนานแค่ไหน เขาก็หยุดกะทันหันเพราะเห็นทะเลสาบ

ทะเลสาบตั้งอยู่ระหว่างภูเขา ราวกับอัญมณีแวววาวที่ฝังอยู่ในโลกลึกลับแห่งนี้

เวลานี้ ผิวทะเลสาบเต็มไปด้วยหมอกบางๆ สายลมพัดผ่านมาอย่างอ่อนโยน หมอกดูเหมือนจะเต้นรำบนทะเลสาบ ปกคลุมทะเลสาบด้วยม่านหมอกอันอ่อนโยน

ดวงตาของเยี่ยชิวจ้องไปที่ใจกลางทะเลสาบ

มีหินเปล่าอยู่ตรงกลางทะเลสาบ และบนหินนั้นมีดอกไม้สีน้ำเงินงอกออกมา

ดอกไม้มีรูปร่างที่เป็นเอกลักษณ์ มีความสง่างามของดอกบัวและความยิ่งใหญ่ของขนหางนกยูง เกสรตัวผู้เป็นสีเหลืองทองเหมือนทองคำ สร้างความแตกต่างอย่างชัดเจนกับกลีบดอกสีน้ำเงิน

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ สดชื่น ทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขเมื่อได้กลิ่น

“ชัว!”

เยี่ยชิววิ่งข้ามทะเลสาบด้วยก้าวเดียว ลงบนหิน และมาถึงดอกไม้สีน้ำเงิน

ในขณะนั้น มีเส้นคำสีทองเล็กๆ ปรากฏขึ้นจากอากาศบางๆ ข้างดอกไม้สีน้ำเงิน

“กล้วยไม้ศักดิ์สิทธิ์ชั้นยอด การกลืนมันเข้าไปอาจช่วยเพิ่มพลังได้”

เยี่ยชิวเข้าใจในทันทีว่า นี่คือยาวิเศษที่สามารถเพิ่มพลังได้

เขาไม่ลังเลเลย หยิบกล้วยไม้ศักดิ์สิทธิ์ชั้นยอดและกลืนมันเข้าไปภายในไม่กี่คำ

ในไม่ช้า คลื่นความร้อนก็พุ่งขึ้นมาจากตันเถียนของเขา ราวกับแม่น้ำที่ไหลเชี่ยว