วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2296

เยี่ยชิวหยิบดาบหยกขึ้นมาแล้วถามว่า “อาจารย์ นี่คืออะไร?”

“นี่คือเครื่องรางดาบที่ฉันประดิษฐ์เอง”

จื่อหยางเทียนซุนกล่าว “เครื่องรางดาบนี้มีเจตนาดาบของฉันอยู่ หากคุณมีปัญหา เพียงแค่บดสัญลักษณ์ดาบ”

“ขอบคุณ อาจารย์”

เยี่ยชิวรีบขอบคุณเขา ด้วยเครื่องรางดาบนี้ เขาก็มั่นใจมากขึ้นที่จะไปจงโจว

บ้าเอ๊ย ใครกล้ามายุ่งกับฉัน ฉันจะฆ่าพวกเขาด้วยเครื่องรางดาบ

“ปัง.…..”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังขึ้น เยี่ยชิวกับคนอื่นๆ เงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ เห็นว่าสถานที่สืบทอดบนหอคอยดาบพังทลายลงมา

“น่าเสียดาย อาณาจักรลับแห่งนี้หายไปแล้ว” หยุนซานถอนหายใจ

จื่อหยางเทียนจุนยิ้มและพูดว่า “ไม่มีอะไรต้องเสียใจ บางทีวันหนึ่งคุณอาจจะเปิดอาณาจักรลับก็ได้”

หยุนซานรีบถาม “ผู้อาวุโสสูงสุด คุณเปิดอาณาจักรลับได้หรือไม่?”

จื่อหยางเทียนจุนส่ายหัวและพูดว่า “การฝึกฝนของฉันยังไม่เพียงพอ”

หยุนซานประหลาดใจ “อะไรนะ แม้แต่กึ่งจักรพรรดิก็เปิดอาณาจักรลับไม่ได้ ต้องใช้การฝึกฝนแบบไหน?”

จื่อหยางเทียนจุนพูดว่า “อย่างน้อยก็จุดสูงสุดของกึ่งจักรพรรดิ!”

ห่ะ

ทุกคนอ้าปากค้าง

“ยังไงก็ตามอาจารย์ ท่านรู้ไหมว่าเผ่านรกอยู่ที่ไหน?” เยี่ยชิวถาม

ผู้อาวุโสชิงอวิ๋นกล่าวว่าภายในหนึ่งร้อยปี เขาต้องได้รับโชคจากทั้งห้าอาณาจักร นั่นคือ เขาต้องได้รับโชคจากเผ่านรก

แต่เยี่ยชิวไม่รู้เลยว่าเผ่านรกอยู่ที่ไหน?

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวว่า “พูดตามตรง ฉันไม่รู้ว่าเผ่านรกอยู่ที่ไหน พวกเขาเป็นปริศนาเสมอมาและไม่ได้ปรากฏตัวมาเป็นเวลานับหมื่นปีแล้ว”

“เป็นเช่นนั้น!” เยี่ยชิวผิดหวังเล็กน้อย

จื่อหยางเทียนจุนเปลี่ยนหัวข้อสนทนาและกล่าวว่า “อย่างไรก็ตาม เมื่อคุณไปจงโจว คุณสามารถถามใครสักคนได้ บางทีเขาอาจรู้จัก”

“ใคร?” เยี่ยชิวถามอย่างรีบร้อน

จื่อหยางเทียนจุนตอบว่า “ฟูจื่อ!”

“สถาบันจี้เซียมีหนังสือสะสมเป็นล้านเล่ม ซึ่งบันทึกสิ่งต่างๆ มากมายในโลกแห่งการฝึกฝน”

“ฟูจื่อเป็นผู้รู้มากที่สุดในโลก หากแม้แต่เขาไม่รู้ว่าเผ่านรกอยู่ที่ไหน การที่คุณจะค้นหาที่อยู่ของเผ่านรกก็คงเป็นเรื่องยาก”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “เมื่อถึงเวลา ผมจะไปที่สถาบันจี้เซียและถามฟูจื่อ”

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวว่า “ฟูจื่อเป็นคนแปลก เป็นเรื่องถูกต้องที่จะขอคำแนะนำจากเขา อย่างไรก็ตาม เมื่อคุณพบฟูจื่อแล้ว อย่าลืมทักทายเขาแทนฉันด้วย”

“ตกลง” เยี่ยชิวเห็นด้วย

“เอาล่ะ มันดึกแล้ว กลับไปกันเถอะ!” จื่อหยางเทียนจุนกล่าว

เยี่ยชิวเสนอแนะ “อาจารย์ พ่อตา พ่อ ผมจะไปแล้ว และผมไม่รู้ว่าเราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ คืนนี้เราลองเมากันไหม?”

“ตกลง!” จื่อหยางเทียนจุนเห็นด้วย

เยี่ยชิวกล่าวว่า “งั้นฉันจะกลับไปเตรียมตัว เราจะกินสุกี้ยากี้กันคืนนี้”

กลับไปที่สนามหลังบ้าน

เยี่ยชิวเริ่มจัดเตรียมทันที

วัวต้าลี่และอมตะชางเหม่ยเตรียมส่วนผสม ขณะที่เยี่ยชิว นางฟ้าไป๋ฮวา หยุนซี และลู่หลัวเตรียมโต๊ะ เก้าอี้ ชาม และตะเกียบ

ในตอนเย็น เยี่ยชิวเรียกเซียนดาบทั้งสามอีกครั้ง

ทุกคนมารวมตัวกันที่โต๊ะ กินสุกี้ พูดคุย ดื่ม และหัวเราะ

คืนนี้ อมตะชางเหม่ยใจดีมาก เขาหยิบเหล้าจิตวิญญาณอันล้ำค่าของเขาออกมาถึงหนึ่งพันกรัม

หลังจากดื่มไปสามรอบ

อมตะชางเหม่ยลุกขึ้นยืนและพูดขณะเมา “ทุกคน ฉันได้รับแรงบันดาลใจ และฉันจะเขียนบทกวีให้”

“พวกคุณฟังดีๆ”

“ความหลงใหลหนักเป็นพันกรัม ควบคุมตัวเองไม่ได้เมื่อดื่ม ขอมีรูที่ท้องดีกว่าความรู้สึกแตกร้าว”

“ดีมาก!” ทุกคนปรบมือให้

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ที่จริงแล้ว สิ่งที่ฉันหมายถึง คือมันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเราที่จะมารวมกัน และความรู้สึกของเราก็ดีมาก ดังนั้นหากเราอยากดื่ม เราก็ดื่มให้เต็มที่ อย่าใช้ถ้วย เปลี่ยนเป็นชามใหญ่กันเถอะ

ว่าไงล่ะ?”