วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2309

เมื่อหญิงสาวกลับเข้ามาในห้อง นางจ้องมองดอกท้อในมือพลางพึมพำในใจ “ช่างเป็นพ่อหนุ่มที่น่าสนใจอะไรเช่นนี้”

“ทั้งที่มีพรสวรรค์ล้นฟ้า แต่กลับเลือกปกปิดไว้มิดชิด”

“ทั้งที่ช่วยข้าเอาไว้แท้ๆ กลับไม่ยอมรับเลยสักนิด”

“ผู้ชายปากแข็ง เฮอะ…”

ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านนอก

“คุณหนู ข้าเอง” เสียงของลุงจูดังมาจากด้านนอกประตู “คุณหนู ท่านนอนหรือยัง?”

“ลุงจู เข้ามาเถอะ！” หญิงสาวตอบอย่างนุ่มนวล พูดจบนางก็วางดอกท้อในมือลง

ลุงจูผลักประตูเข้ามา เดินเข้าห้องพร้อมกล่าวว่า “คุณหนู ข้าได้สั่งให้พวกองครักษ์ยืนเฝ้าหน้าห้องท่านแล้ว คืนนี้จะไม่มีใครกล้าเข้ามาทำอันตรายได้อีก”

หญิงสาวยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วกล่าวว่า “ลุงจู ไม่จำเป็นถึงเพียงนั้นหรอก พวกเราเดินทางมาระยะไกล เหล่าองครักษ์ก็คงเหนื่อยล้ากันมากแล้ว ปล่อยให้พวกเขากลับไปพักผ่อนเถอะ”

ลุงจูกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้เกิดเรื่องใหญ่เช่นนั้น แค่คิดก็ยังรู้สึกหวาดหวั่น หากคุณหนูเป็นอะไรไป พวกเราคงไม่มีวันชดใช้ได้แม้จะต้องตายก็ตาม”

“คุณหนู ปล่อยให้พวกเขาเฝ้าไว้เถอะ ถ้าหากเกิดการลอบสังหารอีกล่ะ?”

“อีกอย่าง คุณหนูปฏิบัติกับพวกเขาอย่างดีมาตลอด ตอนเกิดเรื่อง พวกเขาก็รู้สึกผิดกันมาก หากได้เฝ้าหน้าห้อง ก็จะได้รู้สึกอุ่นใจขึ้นบ้าง”

หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “งั้นก็ปล่อยให้พวกเขาทำตามใจเถอะ”

“คุณหนู แล้วคุณชายเยี่ยท่านนั้นแท้จริงเป็นผู้ใดกันแน่?” ลุงจูอดที่จะถามไม่ได้

“มานั่งคุยกันเถอะ” หญิงสาวชี้ไปที่เก้าอี้ รอให้ลุงจูนั่งลง หญิงสาวก็กล่าวว่า “เขาเป็นคนที่น่าสนใจมากคนหนึ่งเลยล่ะ”

“โอ้?” ลุงจูแสดงสีหน้าสงสัยและอยากรู้

หญิงสาวกล่าวว่า “เขาบอกว่าตนเป็นเพียงนักพรตไร้สำนัก แต่ข้ากลับไม่เชื่อ”

“นักพรตไร้สำนักจะมีองครักษ์ได้อย่างไร? แถมองครักษ์ทั้งสองคนของเขา พลังฝึกตนก็มิใช่ต่ำต้อยเลย”

“อีกทั้ง ตอนที่เขาลงมือสังหารนักฆ่าก่อนหน้านี้ เขาก็ใช้พลังแห่งดาบ”

“ข้าสงสัยว่า เขามาจากตงฮวง”

“ตงฮวง?” ลุงจูเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “อย่าบอกนะว่า คุณชายเยี่ยเป็นคนของนิกายดาบชิงอวิ๋น?”

“ก็มีความเป็นไปได้” หญิงสาวกล่าวว่า “ลุงจูอาจไม่รู้ แต่คุณชายเยี่ยผู้นี้มีพรสวรรค์ล้ำเลิศ เหมือนบทกวีบทกลอนไหลรินออกมาจากปากโดยไม่ต้องครุ่นคิด บทกวีของเขา ตัวข้าเองยังต้องยอมรับว่าด้อยกว่า”

“จริงหรือ?” ลุงจูถึงกับประหลาดใจ

เขาติดตามคุณหนูมาหลายปี ย่อมรู้ดีว่า นางได้รับการยกย่องให้เป็นหญิงงามผู้มีพรสวรรค์อันดับหนึ่งแห่งต้าโจว

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา คุณหนูอ่านบทกวีและงานเขียนจากบัณฑิตชื่อดังมานับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยมีใครคนใดที่ทำให้นางถึงกับเอ่ยปากว่า ยอมรับความเหนือกว่าได้อย่างไม่อาย

เพียงเท่านี้ ก็เห็นได้ชัดเจนว่าบทกวีของคุณชายเยี่ยนั้น ล้ำลึกและน่าทึ่งเพียงใด

“คุณหนู บทกวีที่คุณชายเยี่ยเขียน ท่านจะกรุณาอ่านให้ข้าฟังสักหน่อยได้หรือไม่?” ลุงจูเอ่ยถาม

“ได้” หญิงสาวอ่านบทกวีโบราณทั้งสองบทที่เยี่ยชิวเคยเขียนออกมาอย่างแผ่วเบาและไพเราะ

เมื่อฟังจบ สีหน้าของลุงจูยิ่งเต็มไปด้วยความตกตะลึงอย่างลึกซึ้ง

“ไม่น่าเชื่อเลยว่า คุณชายเยี่ยแม้อายุยังน้อย กลับสามารถเขียนบทกวีที่ประณีตลึกล้ำถึงเพียงนี้ ข้าว่าสามารถขนานนามท่านว่า จอมปรมาจารย์แห่งกวี ได้เลยทีเดียว”

ลุงจูเอ่ยต่อ “ไม่ใช่สิ ในเมื่อคุณชายเยี่ยมีพรสวรรค์ถึงเพียงนี้ ตามหลักแล้วชื่อเสียงของเขาควรจะกระฉ่อนไปทั่วแผ่นดิน แต่เหตุใดข้าจึงไม่เคยได้ยินชื่อของเขามาก่อนเลย?”

หญิงสาวหัวเราะเบาๆแล้วกล่าวว่า “เขาทั้งที่มีพรสวรรค์ล้ำเลิศ กลับเลือกที่จะปิดบังเอาไว้อย่างแนบเนียน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการให้ผู้คนจับตามอง สำหรับเขาแล้ว ชื่อเสียงเงินทองอาจเป็นเพียงเรื่องไร้สาระก็เป็นได้”

“เป็นไปได้อย่างไร ชายหนุ่มที่สามารถวางเฉยต่อชื่อเสียงและผลประโยชน์ได้จริงๆหรือ? ลุงจูกล่าว ：“หากเป็นเช่นนั้นจริง ก็แสดงว่า คุณชายเยี่ยผู้นี้มีจิตใจและวิสัยทัศน์ที่กว้างไกลเหนือคนทั่วไปอย่างเทียบไม่ติด”

หญิงสาวกล่าวว่า “ข้าเองก็เพิ่งเคยเจอคนที่น่าสนใจเช่นนี้เป็นครั้งแรก”

“คุณหนู แล้วคุณชายเยี่ยผู้นี้ เพียงแค่ผ่านมาเมืองผิงสุ่ยหรือ?”