วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2310

อมตะชางเหม่ยคิดว่าตัวเองใช้หินวิญญาณ 50 ก้อน ซื้อข่าวนี้มา เพื่ออวดอ้างต่อหน้าของเยี่ยชิว ใครจะรู้ว่าเยี่ยชิวรู้ข่าวนี้มาแล้วก่อนหน้านี้

แมร่งเอ้ย เสียหินวิญญาณไปฟรีๆ

อมตะชางเหม่ยทำหน้าหม่นหมอง

“พอแล้ว กลับไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องเดินทางกันอีก” เยี่ยชิวพูดไล่

อมตะชางเหม่ยและเจ้าวัวต้าลี่กำลังจะเดินออกไป อยู่ดีๆก็มีเสียงดังมาจากในอก

อมตะชางเหม่ยหยิบหยกสื่อสารออกมา มองมันแล้วพูดว่า "ไอ้เด็กเปรต อู่เชียนฟานกำลังส่งข่าวมาหาข้า ถามว่าพวกเราอยู่ที่ไหน?"

เยี่ยชิวกล่าวว่า “เช่นนั้น เจ้าจะไม่ตอบกลับเขาหน่อยเหรอ?”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า "ตอบกลับหรอ? ไอ้เด็กคนนี้ไม่มีเจตนาดีหรอก"

เยี่ยชิวถามว่า "ถ้าเขามีเรื่องด่วนต้องการหาข้าล่ะ?"

"เขานอกจากจะหาท้าเจ้าประลองแล้ว ยังจะมีเรื่องอะไรด่วนอีก? ข้าไม่อยากเสียเวลากับเขา" อมตะชางเหม่ยเก็บหยกสื่อสาร แล้วกล่าวว่า : "ไอ้เด็กเปรต ข้าจะเตือนเจ้าอีกครั้งนะ คราวนี้ที่เราไปเมืองหลวงของต้าโจว อย่าไปหาอู่เชียนฟาน"

"ข้ารู้ว่าเจ้าเชื่อใจเขา แต่ความระแวดระวังคนอื่นก็ยังจำเป็นอยู่ดี"

"อีกอย่าง ข้าว่าการที่เราบุกไปหาโจวอู่หวังโดยไม่รู้อะไรเลยมันไม่ปลอดภัย เจ้าแก่คนนั้นพลังลึกล้ำ ถ้าเกิดมีเจตนาร้ายขึ้นมา เราก็เหมือนแพะเข้าไปในถ้ำหมาป่า"

เยี่ยชิวมองไปที่อมตะชางเหม่ยแล้วถามว่า : "เจ้าคิดแผนอะไรออกมาอีกแล้วใช่ไหม?"

อมตะชางเหม่ยหัวเราะแล้วกล่าวว่า: "ผู้ที่เข้าใจข้าดีที่สุด ก็คือเยี่ยชิวนี่แหละ!"

"แผนอะไร?" เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยทำหน้าภาคภูมิใจแบบหยิ่งนิดๆ : "เจ้าลองทายดูสิ"

"ทายแม่น้องเจ้าสิ ถ้ามีอะไรก็รีบพูด จะไม่พูดก็ไสหัวไปซะ" เยี่ยชิวพูดอย่างไม่สบอารมณ์

"ไอ้บ้านี่ เจ้าจะพูดกับข้าดีๆหน่อยได้มั้ย? ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็ลำบากลำบนร่วมเดินทางกับเจ้ามาตลอด ต้องลมตากฝน มันง่ายที่ไหนกันล่ะ?" อมตะชางเหม่ยบ่นขึ้นมาประโยคนึง แล้วกล่าวต่อว่า : "เจ้าลืมหอหยงเป่าไปแล้วเหรอ?"

พอเยี่ยชิวได้ยินคำว่าหอหยงเป่า สายตาก็สว่างวาบขึ้นมาทันที

ใช่สิ! ทำไมเขาถึงลืมหอหยงเป่าไปได้นะ?

หอหยงเป่าเป็นองค์กรที่ท่านอาจารย์เป็นผู้ก่อตั้ง มีเครือข่ายทั่วทั้งโลกฝึกเซียน ไม่เพียงแค่ร่ำรวยถึงระดับเทียบเท่าประเทศหนึ่ง แต่ยังมีข่าวสารที่รวดเร็วและแม่นยำมาก

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ จื่อหยางเทียนจุนได้มอบตราเจ้าหอให้กับเยี่ยชิวไปแล้ว ซึ่งกล่าวคือ ตอนนี้เยี่ยชิวคือเจ้าหอหยงเป่า อย่างแท้จริง

"โชคดีที่ไอ้แก่เตือน ไม่งั้นข้าคงลืมเรื่องนี้ไปแล้วจริงๆ"

อมตะชางเหม่ยเห็นว่าเยี่ยชิวเงียบไป คิดว่าเขากำลังครุ่นคิดอยู่ จึงกล่าวขึ้นว่า : "ไอ้เด็กเปรต เจ้ามีความสัมพันธ์ดีกับกงซุนหยางม่ใช่หรือ? ลองติดต่อเขาสิ เผื่อขอความช่วยเหลือจากเขาได้ ตามหาครึ่งหนึ่งที่เหลือของโชคชะตาของเผ่ามนุษย์”

หรือไม่งั้น ก็ขอให้เขาช่วยเป็นสะพานเชื่อม ให้เราสามารถพบกับเจ้าหอของหอหยงเป่าก็ยังดี

“หอหยงเป่านั้นมีอิทธิพลใหญ่โตขนาดนั้น ข้าคิดว่าเจ้าของหอคงเป็นชนชั้นผู้นำผู้ทรงอิทธิพล ก็ไม่แน่ว่าเจ้าของหออาจช่วยเจ้าตามหาครึ่งหนึ่งที่เหลือของโชคชะตาของเผ่ามนุษย์ก็ได้นะ”

“ที่สำคัญที่สุดคือ ถ้าเรามีหอหยงเป่าคอยช่วยเหลือ อย่างน้อยก็ในตอนนี้พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องไปพึ่งพาอู่เชียนฟานหรือโจวอู่หวัง แบบนี้พวกเราก็จะปลอดภัยขึ้นอีกหน่อย”

“เจ้าคิดว่ายังไง?”

เยี่ยชิวแอบหัวเราะอยู่ในใจ

ไอ้แก่ เจ้ายังไม่รู้ล่ะสิ ว่าเจ้าของหอหยงเป่าก็อยู่ตรงหน้าเจ้าเนี่ยแหละ แต่ตอนนี้ยังบอกไม่ได้ ไว้ข้าค่อยทำให้เจ้าเซอร์ไพรส์ทีหลังแล้วกัน

เยี่ยชิวกล่าวว่า : “ไอ้แก่ ข้าว่าข้อเสนอของเจ้าฟังดูเข้าท่าอยู่ เอาตามที่เจ้าว่าก็แล้วกัน พอเราไปถึงเมืองหลวงต้าโจวเมื่อไหร่ เราจะไปที่หอหยงเป่าเลย”

อมตะชางเหม่ยพูดด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความภูมิใจว่า : “เจ้าก็ไม่ดูซะก่อนว่าข้าเป็นใคร คนในยุทธภพต่างเรียกข้าว่า'ผู้คำนวณอันดับหนึ่งใต้หล้า คนที่ไว้ใจได้ที่สุดในโลก'เลยนะ”

เยี่ยชิวกล่าวอย่างดูแคลนว่า : “แค่บอกว่าเจ้าอ้วน เจ้ากลับหายใจหอบขึ้นมาจริงๆ ช่างไร้ยางอายจริงๆ”

เจ้าวัวต้าลี่ที่อยู่ข้างๆพยักหน้า “ข้าคิดว่าท่านอาจารย์พูดถูกนะ”

“ถ้าเจ้าไม่พูด ก็ไม่มีใครคิดว่าเจ้าเป็นใบ้หรอก” อมตะชางเหม่ยจ้องเขม็งใส่เจ้าวัวต้าลี่ด้วยสายตาดุร้าย