วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2317

วันรุ่งขึ้น

เยี่ยชิวตื่นแต่เช้า

เขาเพิ่งออกมาจากห้อง ก็เห็นหน้าต่างห้องตรงข้ามเปิดอยู่ หญิงสาวนั่งอยู่ริมหน้าต่าง อ่านหนังสือเล่มหนึ่งที่อยู่ในมือ

แสงอรุณสาดส่องผ่านหน้าต่าง ลงบนใบหน้าของหญิงสาว แต่งแต้มแก้มของเธอด้วยสีแดงเรื่อจางๆ

สีแดงเรื่อนี้ทำให้แก้มของเธอดูอ่อนเยาว์ยิ่งขึ้น ราวกับดอกไม้ที่กำลังจะเบ่งบาน

ภาพนั้นสงบและงดงาม!

??

เยี่ยชิวรู้สึกเคลิบเคลิ้ม เขาคิดถึงหลินจิงจื้อ เมื่อก่อนหลินจิงจื้อก็ชอบอ่านหนังสือ

"เมื่อไหร่จะได้กลับไปโลกมนุษย์ แล้วได้เจอพี่หลินนะ?"

ในขณะนั้นเอง สายตาของหญิงสาวก็มองมาทางนี้

ทั้งสองสบตากัน

หญิงสาวยิ้มให้เยี่ยชิวเล็กน้อย ดวงตาของเธอภายใต้แสงอรุณ ราวกับดวงดาวที่ส่องประกาย

เยี่ยชิวพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม

ในขณะนั้น อมตะชางเหม่ยก็ออกมาจากห้อง เขาหาวออกมาแล้วพูดว่า "ไอ้เด็กเปรต ทำไมเจ้าถึงตื่นเช้าจัง?"

ในวินาทีต่อมา เขาเห็นหญิงสาวในห้องตรงข้าม เขาเดินมาหาเยี่ยชิว แล้วขยิบตาพูด "ไม่เลวนี่ ไอ้เด็กเปรต ส่งสายตาให้กันตั้งแต่เช้าเลย"

"ถ้าไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่าเจ้าเป็นใบ้ ต้าลี่ล่ะ?" เยี่ยชิวยังพูดไม่ทันจบ วัวต้าลี่ก็ออกมาจากห้อง

"ไป ไปกินอาหารเช้ากัน กินเสร็จก็ออกเดินทาง" เยี่ยชิวกล่าว

ทั้งสามคนลงมาชั้นล่าง

มองไปรอบๆ ลานบ้าน สิ่งที่พวกเขาเห็นคือความทรุดโทรม และซากปรักหักพังจากการต่อสู้ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ชายชุดดำคนนั้นทำลายโรงเตี๊ยมไปครึ่งหนึ่ง ทำให้สายลมพัดผ่านไปมารอบด้าน

"แขกทุกท่าน สวัสดีตอนเช้า!"

เสี่ยวเอ้อขอบตาดำคล้ำ เดินมาทักทายอย่างอ่อนแรง

"รบกวนหาอะไรให้พวกเรากินหน่อย" เยี่ยชิวกล่าว

เสี่ยวเอ้อกล่าวขอโทษ "ขออภัยทุกท่าน เมื่อคืนห้องครัวถูกทำลาย พ่อครัวก็ตาย เหลือแค่เตาเล็กๆ ในสวนหลังบ้าน จะให้ข้าทำบะหมี่ให้ท่านสักชามไหม?"

เยี่ยชิวพยักหน้า "ก็ได้"

"งั้นเชิญพวกท่านรอสักครู่" เสี่ยวเอ้อพูดจบก็รีบไป

เยี่ยชิวถอนหายใจ "โรงเตี๊ยมดีๆ แห่งหนึ่ง ถูกทำลายไปครึ่งหนึ่ง แถมยังมีคนตายอีก น่าเสียดายจริงๆ!"

อมตะชางเหม่ยกล่าว "ที่น่าโมโหที่สุดคือ เกิดเรื่องแบบนี้แล้วยังไม่มีที่ให้ร้องเรียน โรงเตี๊ยมก็ซวยไปอย่างเดียว"

วัวต้าลี่กล่าว "ช่วยไม่ได้ โลกฝึกเซียนก็เป็นแบบนี้"

ไม่นาน เสี่ยวเอ้อก็ยกบะหมี่เข้ามาสามชาม

เยี่ยชิวกินบะหมี่ไปพลางก็ถามเสี่ยวเอ้อออกมา "เถ้าแก่ของพวกเจ้าล่ะ?"

"นายท่าน อย่าพูดถึงเถ้าแก่เลย พูดถึงเขาแล้วข้าก็ปวดหัว" เสี่ยวเอ้อกล่าว "เมื่อไม่กี่วันก่อนเถ้าแก่เดินทางไกล ให้ข้าดูแลโรงเตี๊ยม ท่านคิดดูว่าถ้าเขากลับมาเห็นโรงเตี๊ยมเป็นแบบนี้ ข้าจะอธิบายให้เขาฟังยังไง?"

อมตะชางเหม่ยหัวเราะ "น้องชาย ข้าให้คำแนะนำเจ้าอย่างหนึ่ง รีบหนีไปก่อนที่เถ้าแก่ของเจ้าจะกลับมา"

"ถ้าข้าหนีไป ข้าก็กลายเป็นคนอกตัญญู" เสี่ยวเอ้อกล่าว "เถ้าแก่มอบโรงเตี๊ยมให้ข้าดูแล นั่นคือเขาไว้ใจข้า ข้าจะทรยศความไว้วางใจของเขาได้อย่างไร?"

อมตะชางเหม่ยประหลาดใจเล็กน้อย "ไม่นึกเลยว่า เจ้าที่เป็นเสี่ยวเอ้อ จะจงรักภักดีขนาดนี้"

เสี่ยวเอ้อกล่าว "เถ้าแก่ดูแลข้าอย่างดี ข้าจะทำเรื่องที่ทรยศเขาไม่ได้"

พูดถึงตรงนี้ เสี่ยวเอ้อก็รีบหยิบถุงหินวิญญาณออกมา ส่งให้เยี่ยชิว "นายน้อย นี่คือหินวิญญาณที่ท่านให้ข้า ข้าคืนให้ท่าน"

"ทำไมถึงคืนให้ข้า?" เยี่ยชิวสงสัย