วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 232

ชายชราในชุดถังและหญิงสาว ค่อยๆเดินเข้ามา

แม้ว่าบนตัวของทั้งสองไม่มีจิตสังหารใดๆ แต่ใครก็สามารถมองออกได้ สองคนนี้ไม่ธรรมดาอย่างมาก

คนส่วนใหญ่ที่อยู่ในสถานที่ ล้วนแล้วไม่สนใจชายชราโดยตรง ทึ่งกับรูปร่างหน้าตาและออร่าของผู้หญิงคนนั้น

“ช่างเป็นนางฟ้าที่สวยงามจริงๆ!”

“มีคนที่สวยงามเช่นนี้ในโลกอยู่จริงๆ ใช้ปลาจมห่านป่าตกมาอธิบายก็ไม่เกินจริง”

ยามาโมโตะมองหญิงสาวด้วยสายตาหมกมุ่น น้ำลายที่มุมปากล้วนแล้วไหลออกมา ด้วยรูปลักษณ์หิวโหย บ่นพึมพำ : “งดงามยิ่งนัก!”

“ถ้าหากสามารถสู่ขอกลับไปเป็นภรรยาได้ จะดีมากเลย” ถันเหมียนฮวาพูดคำพูดประโยคนี้ออกมา ก็มองเห็นผู้หญิงเหลือบมองมาหา

ทันใดนั้น ร่างกายหนาวสั่น

ราวกับว่าเพียงแค่ถันเหมียนฮวายังกล้าดูหมิ่นอีกหนึ่งประโยค หัวก็จะตกสู่พื้น

สำหรับเยี่ยชิวที่ซ่อนอยู่ในเป่าเมเปิ้ล ดวงตาทั้งสองจ้องผู้หญิง ก็รู้สึกมหัศจรรย์อย่างมากเหมือนกัน คำสามคำปรากฏขึ้นในใจอย่างไม่ได้ตั้งใจ——

เทพธิดา!

พูดอย่างไม่เว่อร์เกินไป ด้วยรูปลักษณ์ของหญิงสาวและออร่า สามารถฆ่าดาราหญิงทั้งหมดในโลกได้ทันที ถ้าหากเธออยู่ในวงการบันเทิง ด้วยรูปลักษณ์ของเธอ เธอสามารถเป็นราชินีในหมู่ราชินีได้อย่างง่ายดาย

“ทำไมบนโลกใบนี้ถึงมีคนที่สวยขนาดนี้”

เยี่ยชิวบ่นพึมพำในใจ

ต่อจากนั้น เขายังเอาหญิงสาวมาเปรียบเทียบกับหลินจิงจื้อและไป๋ปิง

“รูปร่างหน้าตาของผู้หญิงคนนี้เทียบได้กับพี่หลินและพี่ปิง แต่ออร่า แตกต่างจากพี่หลินและพี่ปิงมาก”

“พี่หลินมีเสน่ห์และน่าหลงใหลอย่างมาก และพี่ปิงมีเกียรติและสง่างาม เย็นชาภายนอก แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ราวกับนางฟ้าที่ไม่เปื้อนไปด้วยดอกไม้ไฟของโลกมนุษย์”

“รูปลักษณ์ของเธอ คล้ายกับเสี่ยวหลงหนี่ในนิยายของอาจารย์จินยองเรื่อง "มังกรหยก" มาก เพียงแต่ เธอเป็นนางฟ้ามากกว่าเสี่ยวหลงหนี่”

“ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้มาจากไหน คนนี้คือใคร แต่งงานหรือยัง......พระเจ้า คิดไปไกลแล้ว”

เยี่ยชิวรีบขจัดความคิดฟุ้งซ่านภายในใจ หันจุดสนใจไปที่เฉายวน

เขาสังเกตเห็น ใบหน้าของเฉายวนสงบ ในที่สุดก็มีคลื่นปรากฏขึ้น

“เฉินเต้าหลิง ฉันคิดไม่ถึงเลยว่า แกก็มาเหมือนกัน” ดวงตาทั้งคู่ของเฉายวนจ้องชายชราในชุดถัง พูดอย่างไม่แยแส

เฉินเต้าหลิง อายุหกสิบแปดปี อันดับที่สิบในรายชื่อมังกร มีชื่อเสียงในด้านหมัดไทเก๊ก เขาเป็นที่รู้จักในชื่อ "ปรมาจารย์ไทเก๊ก"

“ไท้เจี่ยน ไม่พบกันมานาน สบายดีไหม”

เฉินเต้าหลิงกล่าวทักท่ายเฉายวน ต่อจากนั้นทำความเคารพให้ผู้อมตะชางเหม่ย พูดด้วยรอยยิ้ม : “ผู้อมตะชางเหม่ย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

“ฮึ แกไม่อยู่บ้านเลี้ยงหลานดีๆ วิ่งมาร่วมความคึกคักที่นี่ทำไม” ผู้อมตะชางเหม่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร

“ฉันเคยเป็นหนี้บุญคุณคนอื่นหนึ่งครั้ง วันนี้ ฉันมาคืนหนี้เป็นคุณ”

เฉินเต้าหลิงทำความเคารพเฉายวนอีกครั้ง พูด : “จุดที่ทำให้ขุ่นเคือง ไท้เจี่ยนโปรดให้อภัยด้วย”

“แกเป็นหนี้บุญคุณลัทธิแม่มดเหรอ” เฉายวนถาม

เฉินเต้าหลิงส่ายหน้า พูด : “ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับลัทธิแม่มดแม้แต่นิดเดียว ฉันได้รับความไว้วางใจจากคนอื่น”

สายตาของเฉายวนจมลงเล็กน้อย ภายในใจสงสัย คนอะไรถึงสามารถเชิญปรมาจารย์ไทเก๊กมาได้

ไม่สนใจว่าคนที่เชิญเฉินเต้าหลิงลงมือเป็นใคร สถานะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

เฉายวนถอนหายใจยาวหนึ่งที พูด : “อันที่จริงฉันเดาออกตั้งนานแล้ว ลัทธิแม่มดเป็นคนพาลกลุ่มหนึ่ง ไม่มีความกล้าที่จะท้าทายฉันเลยด้วยซ้ำ ยิ่งไม่กล้าต่อสู้กับฉัน”

“ด้วยวิธีการจัดการเรื่องของพวกเขา เป็นไปไม่ได้เลยที่จะดึงดูดปรมาจารย์จำนวนมากมารวมตัวกันที่เมืองหยางเฉิง”

“เห็นได้ชัดว่า เบื้องหลังของพวกแกยังมีคน”

“คนๆนี้เป็นใคร”

ทันใดนั้นดวงตาของเฉายวนก็เฉียบคมมาก จ้องมองตรงไปที่ดวงตาของเฉินเต้าหลิง