วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 232
ชายชราในชุดถังและหญิงสาว ค่อยๆเดินเข้ามา
แม้ว่าบนตัวของทั้งสองไม่มีจิตสังหารใดๆ แต่ใครก็สามารถมองออกได้ สองคนนี้ไม่ธรรมดาอย่างมาก
คนส่วนใหญ่ที่อยู่ในสถานที่ ล้วนแล้วไม่สนใจชายชราโดยตรง ทึ่งกับรูปร่างหน้าตาและออร่าของผู้หญิงคนนั้น
“ช่างเป็นนางฟ้าที่สวยงามจริงๆ!”
“มีคนที่สวยงามเช่นนี้ในโลกอยู่จริงๆ ใช้ปลาจมห่านป่าตกมาอธิบายก็ไม่เกินจริง”
ยามาโมโตะมองหญิงสาวด้วยสายตาหมกมุ่น น้ำลายที่มุมปากล้วนแล้วไหลออกมา ด้วยรูปลักษณ์หิวโหย บ่นพึมพำ : “งดงามยิ่งนัก!”
“ถ้าหากสามารถสู่ขอกลับไปเป็นภรรยาได้ จะดีมากเลย” ถันเหมียนฮวาพูดคำพูดประโยคนี้ออกมา ก็มองเห็นผู้หญิงเหลือบมองมาหา
ทันใดนั้น ร่างกายหนาวสั่น
ราวกับว่าเพียงแค่ถันเหมียนฮวายังกล้าดูหมิ่นอีกหนึ่งประโยค หัวก็จะตกสู่พื้น
สำหรับเยี่ยชิวที่ซ่อนอยู่ในเป่าเมเปิ้ล ดวงตาทั้งสองจ้องผู้หญิง ก็รู้สึกมหัศจรรย์อย่างมากเหมือนกัน คำสามคำปรากฏขึ้นในใจอย่างไม่ได้ตั้งใจ——
เทพธิดา!
พูดอย่างไม่เว่อร์เกินไป ด้วยรูปลักษณ์ของหญิงสาวและออร่า สามารถฆ่าดาราหญิงทั้งหมดในโลกได้ทันที ถ้าหากเธออยู่ในวงการบันเทิง ด้วยรูปลักษณ์ของเธอ เธอสามารถเป็นราชินีในหมู่ราชินีได้อย่างง่ายดาย
“ทำไมบนโลกใบนี้ถึงมีคนที่สวยขนาดนี้”
เยี่ยชิวบ่นพึมพำในใจ
ต่อจากนั้น เขายังเอาหญิงสาวมาเปรียบเทียบกับหลินจิงจื้อและไป๋ปิง
“รูปร่างหน้าตาของผู้หญิงคนนี้เทียบได้กับพี่หลินและพี่ปิง แต่ออร่า แตกต่างจากพี่หลินและพี่ปิงมาก”
“พี่หลินมีเสน่ห์และน่าหลงใหลอย่างมาก และพี่ปิงมีเกียรติและสง่างาม เย็นชาภายนอก แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ราวกับนางฟ้าที่ไม่เปื้อนไปด้วยดอกไม้ไฟของโลกมนุษย์”
“รูปลักษณ์ของเธอ คล้ายกับเสี่ยวหลงหนี่ในนิยายของอาจารย์จินยองเรื่อง "มังกรหยก" มาก เพียงแต่ เธอเป็นนางฟ้ามากกว่าเสี่ยวหลงหนี่”
“ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้มาจากไหน คนนี้คือใคร แต่งงานหรือยัง......พระเจ้า คิดไปไกลแล้ว”
เยี่ยชิวรีบขจัดความคิดฟุ้งซ่านภายในใจ หันจุดสนใจไปที่เฉายวน
เขาสังเกตเห็น ใบหน้าของเฉายวนสงบ ในที่สุดก็มีคลื่นปรากฏขึ้น
“เฉินเต้าหลิง ฉันคิดไม่ถึงเลยว่า แกก็มาเหมือนกัน” ดวงตาทั้งคู่ของเฉายวนจ้องชายชราในชุดถัง พูดอย่างไม่แยแส
เฉินเต้าหลิง อายุหกสิบแปดปี อันดับที่สิบในรายชื่อมังกร มีชื่อเสียงในด้านหมัดไทเก๊ก เขาเป็นที่รู้จักในชื่อ "ปรมาจารย์ไทเก๊ก"
“ไท้เจี่ยน ไม่พบกันมานาน สบายดีไหม”
เฉินเต้าหลิงกล่าวทักท่ายเฉายวน ต่อจากนั้นทำความเคารพให้ผู้อมตะชางเหม่ย พูดด้วยรอยยิ้ม : “ผู้อมตะชางเหม่ย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
“ฮึ แกไม่อยู่บ้านเลี้ยงหลานดีๆ วิ่งมาร่วมความคึกคักที่นี่ทำไม” ผู้อมตะชางเหม่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร
“ฉันเคยเป็นหนี้บุญคุณคนอื่นหนึ่งครั้ง วันนี้ ฉันมาคืนหนี้เป็นคุณ”
เฉินเต้าหลิงทำความเคารพเฉายวนอีกครั้ง พูด : “จุดที่ทำให้ขุ่นเคือง ไท้เจี่ยนโปรดให้อภัยด้วย”
“แกเป็นหนี้บุญคุณลัทธิแม่มดเหรอ” เฉายวนถาม
เฉินเต้าหลิงส่ายหน้า พูด : “ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับลัทธิแม่มดแม้แต่นิดเดียว ฉันได้รับความไว้วางใจจากคนอื่น”
สายตาของเฉายวนจมลงเล็กน้อย ภายในใจสงสัย คนอะไรถึงสามารถเชิญปรมาจารย์ไทเก๊กมาได้
ไม่สนใจว่าคนที่เชิญเฉินเต้าหลิงลงมือเป็นใคร สถานะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
เฉายวนถอนหายใจยาวหนึ่งที พูด : “อันที่จริงฉันเดาออกตั้งนานแล้ว ลัทธิแม่มดเป็นคนพาลกลุ่มหนึ่ง ไม่มีความกล้าที่จะท้าทายฉันเลยด้วยซ้ำ ยิ่งไม่กล้าต่อสู้กับฉัน”
“ด้วยวิธีการจัดการเรื่องของพวกเขา เป็นไปไม่ได้เลยที่จะดึงดูดปรมาจารย์จำนวนมากมารวมตัวกันที่เมืองหยางเฉิง”
“เห็นได้ชัดว่า เบื้องหลังของพวกแกยังมีคน”
“คนๆนี้เป็นใคร”
ทันใดนั้นดวงตาของเฉายวนก็เฉียบคมมาก จ้องมองตรงไปที่ดวงตาของเฉินเต้าหลิง
ในเวลานี้ ภายในใจของเฉิงเต้าหลิงมีลางสังหรณ์ปรากฏขึ้น คนที่ตัวเองเผชิญหน้าราวกับไม่ใช่ขันทีคนหนึ่ง แต่เป็นปรมาจารย์ที่ไม่มีใครเทียบได้
เฉินเต้าหลิงยิ้มเล็กน้อย พูด : “ต้องขออภัยด้วย ฉันบอกแกไม่ได้”
“แกไม่อยากบอกฉัน หรือบอกไม่ได้กันแน่” เฉายวนไล่ถาม
เฉินเต้าหลิงเงียบ
การคาดเดาของเฉายวนได้รับการยืนยันอีกครั้ง คนที่เชิญเฉินเต้าหลิงลงมือ ไม่ธรรมดาอย่างมาก
แต่ว่า ตกลงคนผู้นั้นเป็นใครกัน
“ไท้เจี่ยน แกไม่ต้องถามแล้ว ถามยังไงก็ไม่ได้ผลลัพธ์อยู่ดี” เฉินเต้าหลิงพูด
“ได้ ฉันไม่ถามแล้ว”
สายตาของเฉายวนหันความสนใจไปที่หญิงสาวที่อยู่ข้างเฉินเต้าหลิง พูด : “ผู้หญิงคนนี้ไม่คุ้นเคยเลย ชื่ออะไร”
“ใต้ภูเขาไฟฟูจิ ฉุยเยว่ตงเทียน”
ริมฝีปากสีเชอร์รี่ของผู้หญิงเผยออกเบาๆ พูดออกมาหนึ่งประโยค เสียงเหมือนหิมะแรกละลาย น่าฟังอย่างมาก
ใบหน้าของเฉายวนมีความตะลึงปรากฏขึ้น ถาม : “เว้นแต่ เธอก็คือหัวหน้าสำนักของสำนักสุ่ยเยวี่ย เชียนซานเสวี่ย”
“ใช่ฉันเอง”
ผู้หญิงตอบกลับอย่างไร้สีหน้า
“ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามมานานแล้วว่าหัวหน้าสำนักของสำนักสุ่ยเยวี่ยเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งในกลุ่มคนรุ่นใหม่ในต้าตง เขายังเป็นอาจารย์สอนเคนโด้ของจักรพรรดิอีกด้วย วันนี้ได้พบ เป็นชื่อเสียงที่สมควรได้รับ ไม่เพียงแต่สวมราวกับดอกไม้ ออร่านี้ ก็เป็นเพียงแห่งเดียวในโลก” เฉายวนอุทาน
“ไท้เจี่ยนชมเกินไปแล้ว” บนใบหน้าของเชียนซานเสวี่ยยังคงไม่ปรากฏรอยยิ้ม
“ฉันมีอยู่เรื่องหนึ่งไม่เข้าใจ หวังว่าเธอจะตอบฉันได้” เฉายวนพูดกับเชียนซานเสวี่ย
“เชิญพูด”
“หลงเหมินของพวกเราไม่เคยมีความขุ่นเคืองกับสำนักสุ่ยเยวี่ยของพวกเธอมาก่อน ทำไมวันนี้เธอถึงต้องมาฆ่าฉันด้วย หรือว่าเธอก็ได้รับคำเชิญจากคนอื่นเหรอ”
“ไท้เจี่ยนเข้าใจผิดแล้ว ฉันมาที่นี่ ไม่ใช่เพื่อฆ่าคุณ”
“เอ๋ะ” เฉายวนสงสัย
เชียนซานเสวี่ยพูดอย่างภาคภูมิใจ : “ได้ยินมาว่ามีปรมาจารย์จากประเทศจีนมากมาย ที่ฉันมาในครั้งนี้ กำลังมองหาปรมาจารย์จากประเทศจีนเพื่อทดสอบดาบ”
ทดสอบดาบเหรอ
ได้ยินสามคำนี้ คนที่อยู่ในสถานที่แห่งนั้นยกเว้นซานเปิ่นโรนินต้าตงคนนั้น คนอื่นๆล้วนแล้วโกรธเล็กน้อย
เพราะว่าดาบที่ผู้หญิงใช้เป็นดาบทดสอบ แต่ไม่ใช่ดาบที่ใช้ในการต่อสู้ นั่นก็หมายความว่า ที่นี่ไม่มีใครคู่ควรกับการดวลดาบกับเธอ
“สาวน้อย มีความมั่นใจเป็นเรื่องดี แต่มีความมั่นใจมากเกินไป มันไม่ดีนะ” ผู้อมตะชางเหม่ยเตือนด้วยความหวังดี
“ท่านก็คือพระอาจารย์ของภูเขาหลงหู่ผู้อมตะชางเหม่ยใช่ไหม ได้ยินชื่อเสียงของท่านมานานแล้ว ในเมื่อวันนี้บังเอิญเจอกัน ขอให้ผู้อาวุโสชี้แนะด้วย”
เชียนซานเสวี่ยพูดจบ มือข้างหนึ่งจับด้ามดาบที่อยู่ด้านหลัง เตรียมจะดึงดาบ
“ฉันไม่มีทางลงมือกับเธอ” ผู้อมตะชางเหม่ยพูดโดยตรง
ดวงตาที่เย็นชาของเชียนซานเสวี่ยมีความสงสัย ถาม : “ทำไม”
ผู้อมตะชางเหม่ยพูด : “ฉันมีชื่อเสียงเร็วกว่าเธอ วิชาการต่อสู้ร้ายกาจกว่าเธอ ระดับก็สูงกว่าเธอเช่นกัน ชนะโดยที่ยังไม่ต้องใช้กำลัง ถ้าหากอาจารย์ของเธอมาแล้ว อย่างนั้นฉันก็ไม่ถือสาที่จะประลองกับเธอสองกระบวนท่า”
“ตอนนี้อาจารย์กำลังปิดกั้นจากโลกภายนอก ไม่สามารถมาด้วยตัวเองได้ ผู้อาวุโส แม้ว่าฉันอายุยังน้อย แต่วิชาดาบของฉัน ไม่แน่ท่านอาจจะเอาไม่อยู่” เชียนซานเสวี่ยหยิ่งผยองอย่างมาก
“ฉันรู้ว่าวิชาดาบของเธอดีอย่างมาก เป็นที่รู้จักในฐานะอัจฉริยะนักดาบที่เก่งที่สุดในต้าตงมานานนับศตวรรษ กระทั่ง ในอนาคต อาจกลายเป็นปรมาจารย์ดาบดันดับหนึ่งในต้าตงในรอบสามร้อยปี แต่ว่าเธอายุน้อยเกินไป ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน”
น้ำเสียงของผู้อมตะชางเหม่ยเปลี่ยน : “เพียงแต่ เธอมาที่นี่ด้วยความกระตือรือร้น ฉันจะปล่อยให้เธอกลับไปอย่างผิดหวังไม่ได้”
“ในเมื่อเธอยากทดสอบดาบ ฉันก็ต้องเติมเต็มความปรารถนาของเธอ”
เชียนซานเสวี่ยได้ยิน ดีใจเล็กน้อย ถาม : “ผู้อาวุโสพร้อมที่จะให้คำชี้แนะแล้วเหรอ”
“ไม่” ผู้อมตะชางเหม่ยส่ายหน้า พูด : “ฉันจะหาคนมาทดสอบดาบกับเธอ เยี่ยชิว ออกมาได้แล้ว!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ