วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 233

เยี่ยชิวหลบอยู่ท่ามกลางป่าเมเปิ้ล เมื่อได้ยินว่าผู้อมตะชางเหม่ยจะหาคนมาทดสอบดาบกับเชียนซานเสวี่ย เขาก็ตระหนักได้ว่าท่าจะแย่แล้ว อย่างที่คาด ชายชราคนนั้นก็เรียกชื่อของเขาออกมา

“ตะเฒ่าที่อาศัยไม่ได้”

เยี่ยชิวแอบด่าในใจ

เดิมที เขาอยากหลบอยู่ในป่าเมเปิ้ลไม่ออกไปชั่วคราว รอจนกว่าการต่อสู้ขั้นเด็ดขาดจะเริ่มต้นขึ้น เขาค่อยย่องออกมาลอบโจมตี ใช้วิธีการที่ไม่ทันตั้งตัวฆ่าศัตรูไปหนึ่งคน ลดแรงกดดันให้ชิงหลงพวกเขา

ตอนนี้ผู้อมตะชางเหม่ยเรียกเขาออกมา นี่เป็นการเปิดเผยเขาโดยตรงไม่ใช่เหรอ

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เยี่ยชิวก็ไม่มีทางเลือกเช่นกัน

มือทั้งคู่ของเขาล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง เดินออกจากต้นเมเปิลด้วยความผยองอย่างมาก

ทันใดนั้น ดวงตาสิบกว่าคู่หยุดอยู่บนตัวเขา

เยี่ยชิวรู้สึกราวกับว่ามีตาข่ายขนาดใหญ่ ห้อยอยู่เหนือหัวของเขา ทำให้การหายใจของเขาล้วนแล้วติดขัดเล็กน้อย

ต้องรู้ว่า คนเหล่านี้ล้วนแล้วเป็นปรมาจารย์ แรงกดดันของทุกคนล้วนแล้วน่ากลัวอย่างมาก

ยิ่งกว่านั้น และยังมีปรมาจารย์มากขนาดนี้มารวมตัว ความกดดันสามารถจินตนาการได้

“เยี่ยชิว นายมาได้ยังไง ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้นายมา” ไท้เจี่ยนพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

เยี่ยชิวพูด : “ไท้เจี่ยน นี่คือการต่อสู้ความเป็นความตายของหลงเหมิน ทำไมผมถึงไม่สามารถเข้าร่วมได้ล่ะ ไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไง ผมก็จะเข้าร่วมและถอยไปพร้อมกับคุณ”

“นาย.....”

ไท้เจี่ยนใช้นิ้วมือชี้เยี่ยชิว โกรธอย่างมาก แต่เมื่อเขาคิดถึงเยี่ยชิวพร้อมที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อต่อสู้เคียงข้างเขา เขาตำหนิเยี่ยชิวไม่ลงเล็กน้อย

“ช่างเถอะ เดี๋ยวนายก็ระวังด้วยแล้วกัน” ไท้เจี่ยนพูดเตือน

“ผมจะระวังตัว” เยี่ยชิวพยักหน้า หลังจากนั้นจ้องไปทางผู้อมตะชางเหม่ยอย่างไม่พอใจและพูด : “เรียกผมทำไม”

“แน่นอนเป็นเพราะมีเรื่องดีๆ” ผู้อมตะชางเหม่ยชี้ไปทางเชียนซานเสวี่ย พูดกับเยี่ยชิว : “ฉันจะแนะนำให้นายรู้จัก นี่คือหัวหน้าสำนักของสำนักสุ่ยเยวี่ยแห่งประเทศต้าตง เชียนซานเสวี่ย”

“อ้อ” เยี่ยชิวอ้ออย่างไม่แยแส

ผู้อมตะชางเหม่ยเห็นสีหน้าของเยี่ยชิวสงบอย่างมาก พูดเตือน : “นายอย่าดูถูกเธอนะ เธอเป็นอาจารย์สอนปรมาจารย์ดาบของจักรพรรดิต้าตง และยังเป็นอัจฉริยะนักดาบที่หาได้ยากในต้าตงมานานนับศตวรรษ เป็นที่รู้จักในฐานะปรมาจารย์อันดับหนึ่งในหมู่รุ่นเดียวกันของต้าตง แน่นอน นี่ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ เธอเป็นเทพธิดาประจำชาติของประเทศต้าตง”

“นายรู้ความหมายของเทพธิดาคืออะไรไหม”

“ถ้าหากใช้หนึ่งคำมาอธิบาย ก็คือสวย ถ้าใช้สองคนมาธิบาย ก็คือสวยมาก ถ้าหากใช้สามคำมาอธิบาย ก็คือสวยอย่างมาก ถ้าหากใช้สี่คำมาอธิบาย.....”

“พอได้แล้ว ตกลงคุณต้องการพูดอะไรกันแน่” เยี่ยชิวขัดจังหวะผู้อมตะชางเหม่ยอย่างเหลืออด

ผู้อมตะชางเหม่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “เธอเดินทางจากแดนไกลมาถึงประเทศจีน ก็เพื่อหาปรมาจารย์มาทดสอบดาบ ฉันรู้สึกว่านายสามารถประลองกับเธอได้”

เยี่ยชิวเหลือบมองเชียนซานเสวี่ยหนึ่งที แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะเย็นชา หยิ่ง และมีไหวพริบ แต่เธอก็ค่อนข้างเย้ายวนใจ แต่เขาเข้าใจ ผู้หญิงคนนี้เป็นปรมาจารย์แน่นอน

นอกจากนี้ ยังเป็นสุดยอดปรมาจารย์

อย่างน้อยทักษะก็ไม่อ่อนแอไปกว่าปรมาจารย์อันดับมังกร!

ถ้าหากต่อสู้กับเธอ ฉันจะสามารถชนะได้ไหม

เยี่ยชิวไม่มีความมั่นใจแม้แต่นิดเดียว

“ผมมาช่วยไท้เจี่ยนนะ ไม่ใช่มาทดสอบดาบกับคนอื่น” เยี่ยชิวพูด

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เสียงของเขาเพิ่งสิ้นสุดลง ก็ได้ยินเสียงของเชียนซานเสวี่ยดังขึ้น : “ผู้อาวุโส ท่านต้องการให้เขามาทดสอบดาบกับฉันเหรอ”

“ทำไม ไม่ได้เหรอ” ผู้อาวุโสถามด้วยรอยยิ้ม

“เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน” เชียนซานเสวี่ยพูดอย่างหยิ่งผยอง : “แม้แต่ดาบเดียวของฉันเขาก็ป้องกันไม่อยู่ ฉันว่าท่านลงมือด้วยตัวเองดีกว่า”

เยี่ยชิวเลิกคิ้ว มองไปทางเชียนซานเสวี่ยอีกครั้ง คิดในใจ ผู้หญิงคนนี้อายุไม่มาก หน้าอกก็ไม่ใหญ่ แต่คำพูดคำจาค่อนข้างโอ้อวด

ผู้อมตะชางเหม่ยพูด : “หัวหน้าสำนักเชียนซาน เธออย่าดูถูกเยี่ยชิว เขาเป็นอันดับหนึ่งของประเทศจีนที่มีทักษะทางการแพทย์ในรอบร้อยปี พรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้ของเขา แม้ต่แชมป์อย่างโหวเซียวจิ่วก็เทียบไม่ได้”