วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2325

เมื่อเยี่ยชิวเห็นการกระทำของปีศาจโลหิต เขาก็ไม่ลังเล รีบพุ่งไปขวางหน้าหญิงสาวทันที

" โครม! "

โลหิตและพลังปราณทั่วร่างของเยี่ยชิวพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า แสงสีทองส่องประกายเจิดจ้า ร่างกายของเขาทั้งหมดราวกับดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรง แผ่รัศมีอันน่าสะพรึงกลัวออกมา ราวกับภูเขาไฟระเบิด

" ไอ้หัวล้านตายยาก อย่าได้อวดดี !"

พอพูดจบ เยี่ยชิวก็พุ่งออกไปทั้งร่างดุจกระสุนปืน ปะทะเข้ากับปีศาจโลหิตอย่างรุนแรง

" โครม! "

เสียงระเบิดดังสนั่น ราวกับระเบิด สะเทือนไปทั่วปฐพี

ในทันทีนั้น ปีศาจโลหิตก็กระเด็นลอยละลิ่วไป ตกลงบนพื้นห่างออกไปร้อยเมตร ร่างกายของเยี่ยชิว แข็งแกร่งเกินไป มันไม่อาจต้านทานได้เลย

วินาทีถัดมา ปีศาจโลหิตก็ลุกขึ้นจากพื้นอีกครั้ง

" กา กา กา... พลังก็ไม่เลวนี่ แต่เสียดาย เจอข้าเข้าแล้ว "

ปีศาจโลหิตไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย มันแสยะยิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันดำขลับเต็มปาก ดูน่าขนลุก

" ให้ตายสิ นี่มันตัวประหลาดอะไรกันเนี่ย ทำไมถึงทนทานขนาดนี้? "

เยี่ยชิวรู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย

แม้ว่าตอนนี้เขาจะอยู่ในขอบเขตทงเสินขั้นสูงสุด ยังไม่ได้ข้ามด่านเคราะห์ เพื่อเป็นผู้แข็งแกร่งระดับนักปราชญ์อย่างเป็นทางการ

แต่พลังต่อสู้ของเขาก็เหนือกว่านักปราชญ์ธรรมดาทั่วไปมากแล้ว แต่ไม่คาดคิดว่าจะไม่สามารถทำร้ายปีศาจโลหิตได้

จากนี้จะเห็นได้ว่า พลังป้องกันของปีศาจโลหิตนั้นน่าสะพรึงกลัวเพียงใด

" ไอ้หนู แกปกป้องนางไม่ได้หรอก ยอมส่งนางมาให้ข้าแต่โดยดีเถอะ อย่างนั้น บางทีข้าอารมณ์ดี อาจจะไว้ศพให้เจ้าครบสามสิบสองก็เป็นได้ กา กา กา... " ปีศาจโลหิตหัวเราะเยาะ

" คุณหนูโหรว ถอยไปไกลๆ หน่อย " เยี่ยชิวบอกหญิงสาว แล้วสายตาก็จับจ้องไปที่ปีศาจโลหิต พ่นลมเย็นชา " ไอ้หัวล้าน ในเมื่อแกกล้าอวดดีต่อหน้าข้า แกกำลังหาที่ตาย "

" ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำ " ปีศาจโลหิตตบฝ่ามือใส่เยี่ยชิวทันที พร้อมคำรามลั่น "ฝ่ามือจินกัง "

ชั่วพริบตา แขนของปีศาจโลหิตก็ยืดยาวออกไป พร้อมด้วยพลังอำนาจอันมหาศาล ตบฝ่ามือลงมาจากกลางอากาศใส่เยี่ยชิว

ฝ่ามือของมันเปล่งแสงพุทธคุณเจิดจ้าออกมาขณะตบ ราวกับหล่อหลอมด้วยทองคำ บดขยี้ความว่างเปล่า น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง

" รอข้าฆ่าแกได้ ข้าจะสับแกเป็นแปดชิ้น แล้วโยนทิ้งภูเขาให้สัตว์ป่ากิน "

ปีศาจโลหิตหัวเราะอย่างน่าขนลุก ราวกับเห็นภาพเยี่ยชิว ถูกมันตบตายไปแล้ว

แต่แล้ว เยี่ยชิว กลับไม่หวาดหวั่นแม้แต่น้อย

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีของปีศาจโลหิต เยี่ยชิว ไม่พูดพร่ำทำเพลง ปลดปล่อยพลังทั้งหมด แสงสีทองเจิดจ้ารวมตัวกันที่หมัดขวาของเขา ในชั่วพริบตา หมัดขวาของเขาก็กลายเป็นดวงดาวที่ส่องประกายเจิดจ้า

" หมัดสังหารมังกร !"

เยี่ยชิว ปล่อยหมัดออกไป ในชั่วพริบตา พลังอันน่าสะพรึงกลัวก็ถาโถมออกมาดุจแม่น้ำใหญ่ที่เชี่ยวกราก

ในพริบตา หมัดและฝ่ามือก็ปะทะกันกลางอากาศ

" ฉึก! "

ราวกับเทพศาสตรา ปะทะกัน เกิดเสียงดังกึกก้องสนั่นหวั่นไหว จากนั้นก็เห็นปีศาจโลหิตกระเด็นลอยละลิ่วไปราวกับกระสอบทราย ร่างกายแหวกอากาศ พุ่งไปกระแทกกับยอดเขา

" โครม! "

ในทันทีนั้น ยอดเขาก็แตกสลาย ฝุ่นควันตลบอบอวล หินที่แตกกระจายฝังร่างปีศาจโลหิตไว้

ลุงจูและองครักษ์ทั้งสองเห็นภาพนี้ก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ

" พลังต่อสู้ของคุณชายเยี่ย ช่างแข็งแกร่ง! "

" ไม่คิดเลยว่าปีศาจโลหิตจะร้ายกาจขนาดนั้น แต่ก็ยังถูกคุณชายเยี่ย ต่อยกระเด็นไปได้"

" คุณชายเยี่ย เก่งกาจเกินไปแล้ว! "

" ... "

เจ้าวัวต้าลี่รำพึงในใจ " นี้ไม่ถือว่าอะไรเลย รอพวกเจ้าได้เห็นพลังที่แท้จริงของอาจารย์ข้า คงต้องตะลึงจนตาค้าง "

ดวงตางามของหญิงสาวก็จับจ้องอยู่ที่ร่างของเยี่ยชิว เช่นกัน เปล่งประกายเจิดจ้า อย่างประหลาด

" โฮก... "

ในขณะนั้นเอง เสียงคำรามของปีศาจโลหิตก็ดังขึ้น จากนั้นก็เห็นก้อนหินที่ทับถมกันกลิ้งหล่นลงมาอย่างต่อเนื่อง ในไม่ช้า ปีศาจโลหิตก็บินออกมาจากข้างใน ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า

" ตึง! "