วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2336

เยี่ยชิวกระแทกศีรษะลงพื้นอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง “โครม” ราวกับว่าเขาไปกระแทกแผ่นเหล็กเข้า

โชคดีที่ศีรษะของเขาค่อนข้างแข็ง ถ้าเป็นคนอื่น พวกเขาอาจได้รับการกระทบกระเทือนทางสมอง

ผู้หญิงเห็นการกระทำของเขาและรู้สึกอยากหัวเราะ แต่เธอไม่สามารถทำใจได้ เธอกลับรู้สึกซาบซึ้งแทน

“ท่านชายเยี่ยคงเห็นว่าฉันกลัว เขาจึงตั้งใจทำให้ฉันหัวเราะ เขาใจดีมาก”

โดยที่เยี่ยชิวซึ่งเป็นหัวข้อความคิดของเธอไม่รู้ตัว เขาก็ยืนนิ่งอยู่กับที่

“บ้าเอ้ย แม้แต่การมุดดินหนีก็ใช้ไม่ได้!”

“นี่มันระฆังประเภทไหนเนี่ย?”

“ทำไมมันถึงยากจัง?”

“นี่มันแย่แล้ว การจะออกไปได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ฉันระมัดระวังมาก แต่ฉันยังหลงกลกลอุบายของปีศาจโลหิตอยู่เลย”

ในขณะนั้น

“ท่านชายเยี่ย ฉันกลัว…...” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นอีกครั้ง

เยี่ยชิวหันไปมอง เห็นเธอขดตัวเหมือนลูกแมวที่ตกใจกลัว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกลัว

“ไม่ ฉันต้องหาทางออก”

เยี่ยชิวคิดอย่างหนักแต่ก็ทำได้เพียงขอความช่วยเหลือจากเหล่าจิ่วและพี่สาวลึกลับในโลงศพทองคำเท่านั้น

“เหล่าจิ่ว เหล่าจิ่ว……”

เยี่ยชิวใช้สัมผัสทางจิตวิญญาณของเขาเพื่อสื่อสารกับโลงศพเลือดแดง

เขารอเป็นเวลานาน แต่ไม่มีการตอบสนอง

“เหล่าจิ่ว ช่วยฉันด้วย ฉันจะตาย” เยี่ยชิวพูดเกินจริงด้วยน้ำเสียงของเขาอย่างตั้งใจ

ใครจะรู้ โลงศพเลือดแดงยังคงเงียบอยู่ ทำให้เขาประหลาดใจ

“บ้าเอ๊ย มันเหมือนกับคุยกับหมูตายเลย ทำไมคุณถึงหลับสนิทได้ขนาดนี้?” เยี่ยชิวสาปแช่งอยู่ในใจ

จากนั้นเขาก็พยายามสื่อสารกับโลงศพทองคำ

“พี่สาว พี่สาว...…”

อย่างไรก็ตาม ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ จากโลงศพทองคำ

“ไม่มีทาง พวกคุณจะมองดูฉันตายไปเฉยๆ เหรอ ใจร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ขณะที่เยี่ยชิวรู้สึกหงุดหงิด เสียงแผ่วเบาก็ดังออกมาจากภายในโลงศพทองคำ “เกิดอะไรขึ้น?”

เมื่อได้ยินเสียงของเธอ เยี่ยชิวก็ดีใจมากและตอบสนองด้วยความรู้สึกทางจิตวิญญาณของเขา “พี่สาว ฉันถูกระฆังขังไว้ คุณช่วยคิดวิธีออกไปให้ฉันหน่อยได้ไหม?”

“โอ้?” พี่สาวลึกลับดูประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเธอตอบว่า “รอสักครู่”

จากนั้นก็เงียบไปอีกครั้ง

หลังจากผ่านไปครึ่งนาที พี่สาวลึกลับก็พูดขึ้นอีกครั้งในที่สุด “ระฆังนี้ค่อนข้างแปลก ฉันเปิดมันไม่ได้”

“อะไรนะ?” เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

เขาจำได้ว่าเมื่อพันธมิตรห้าสำนักโจมตีนิกายดาบชิงอวิ๋น เขาได้ขอความช่วยเหลือจากพี่สาว และเธอก็ตกลงทันทีที่จะช่วยเยี่ยชิวในสถานการณ์ชีวิตและความตายนั้น ซึ่งสามารถจัดการกับศัตรูทั้งหมดของเขาได้

ในเวลานั้น ศัตรูเหล่านั้นล้วนเป็นนักบุญที่แข็งแกร่ง และพวกเขายังใช้อาวุธของจักรพรรดิด้วย

เยี่ยชิวจำได้ว่าน้ำเสียงของพี่สาวนั้นดูไม่ใส่ใจอย่างมาก ดูเหมือนจะมองนักบุญเป็นเพียงมด

นี่แสดงให้เห็นว่าพลังของเธอน่ากลัวเพียงใด

แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่า แม้แต่พี่สาวลึกลับที่มีพลังเหลือเชื่อก็ไม่สามารถทำอะไรกับระฆังนี้ได้

จะทำอย่างไร?

พี่สาวลึกลับกล่าวว่า “ระฆังนี้มีต้นกำเนิดที่พิเศษมาก ฉันมองทะลุมันไม่ได้ นอกจากนี้ ฉันไม่สามารถช่วยคุณได้ในสภาพปัจจุบันของฉัน แต่ฉันมีข้อเสนอแนะ คุณสามารถถามหัวหน้าปีศาจแก่คนนั้นได้ บางทีเขาอาจมีทางออก”

“หัวหน้าปีศาจแก่?” เยี่ยชิวตกตะลึง “คุณหมายถึงเหล่าจิ่วเหรอ?”

“จะเป็นใครอีกล่ะ? โอเค ฉันจะนอนแล้ว” หลังจากที่พี่สาวลึกลับพูดจบ เธอก็เงียบไปอีกครั้ง

เยี่ยชิวพยายามสื่อสารกับโลงศพเลือดแดงอีกครั้ง

“เหล่าจิ่ว เหล่าจิ่ว ถ้าตอนนี้คุณไม่ออกมา ฉันจะตายจริงๆ”

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเหล่าจิ่วจะไม่ตอบสนองจริงๆ เงียบราวกับว่าเขาตายไปแล้ว

“ท่านชายเยี่ย…...”

“เราจะตายที่นี่ไหม?” ผู้หญิงยิ่งกลัวเข้าไปอีก เธอเข้าไปใกล้เยี่ยชิวมากขึ้นและโอบเอวเขาไว้แน่น

“อย่ากังวล เราจะไม่ตายที่นี่ เราจะออกไปได้แน่นอน แต่ต้องใช้เวลาสักพัก” เยี่ยชิวปลอบใจเธอ พร้อมกับปล่อยเปลวไฟพิเศษระดับจักรพรรดิออกมาจากปลายนิ้วของเขาอย่างเงียบๆ

ทันใดนั้น เปลวไฟพิเศษระดับจักรพรรดิก็พุ่งขึ้นไปบนผนังของระฆังและเริ่มลุกไหม้ แต่ก็ไร้ผล ระฆังเหล็กไม่แสดงความกลัวต่อเปลวไฟเลย

“บ้าเอ้ย แม้แต่ไฟพิเศษระดับจักรพรรดิก็รับมือไม่ได้”

เยี่ยชิวรู้สึกราวกับจมดิ่งลงในใจ

“ท่านชายเยี่ย……” เขาได้ยินเสียงของผู้หญิงข้างๆ เขา

เยี่ยชิวหันศีรษะไป และเขาก็ต้องประหลาดใจ เมื่อริมฝีปากของเขาไปโดนแก้มของหญิงสาวโดยบังเอิญ

“อา……ท่านชายเยี่ย คุณกำลังทำอะไรอยู่?” เธอร้องกรี๊ด แก้มขาวซีดของเธอแดงขึ้นเล็กน้อยภายใต้แสงจากไฟวิเศษ

สวรรค์และโลก เยี่ยชิวไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้น

เขาจะรู้ได้อย่างไรว่า แก้มของหญิงสาวอยู่ใกล้เขามากขนาดนั้น

“ขอโทษทีนะคุณหนูโรวเอ๋อร์ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เยี่ยชิวรีบเปลี่ยนเรื่องและถาม “คุณกำลังจะพูดอะไร?”

ผู้หญิงตอบว่า “ตอนเราติดอยู่ที่นี่ ปีศาจโลหิตหนีไปไหม เขาจะสังหารผู้คนในเมืองหรือไม่?”

เยี่ยชิวถอนหายใจในใจ ช่างเป็นหญิงสาวที่ใจดีจริงๆ แม้จะติดอยู่ที่นี่ แต่เธอก็ยังเป็นห่วงคนบริสุทธิ์ในเมือง

“คุณไม่ต้องกังวล ปีศาจโลหิตก็เหมือนตายไปแล้ว”

ในขณะเดียวกัน

นอกระฆังเหล็ก ปีศาจโลหิตก็หัวเราะอย่างตื่นเต้น “ฮึม คุณคิดว่าคุณจะฆ่าฉันได้เหรอ คุณฝันไป”

“พวกคุณอยู่เฉยๆ ที่นั่น แล้วอดอาหารตายไปซะ!”

“น่าเสียดายจัง ฉันเอาระฆังนี้ไปด้วยไม่ได้ และผู้หญิงคนนั้น เธอสวยมาก น่าเสียดายที่ไม่ได้สนุกกับเธอ ช่างน่าเสียดายจริงๆ!”

“ไม่ว่าจะอย่างไร ภารกิจก็สำเร็จลุล่วงในที่สุด ได้เวลากลับไปรายงานให้ท่านอาจารย์ของฉันทราบแล้ว!”

ในขณะที่ปีศาจโลหิตกำลังจะจากไป จู่ๆ ความรู้สึกเข้มข้นในเส้นลมปราณของเขาก็รุนแรงขึ้น ก่อนที่เขาจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ร่างกายทั้งหมดของเขาก็ปะทุขึ้น กลายเป็นกองขี้เถ้าในทันที