วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2335

“ปัง!”

ระฆังเหล็กตกลงมาอย่างรวดเร็ว ห่อหุ้มเยี่ยชิวและผู้หญิงไว้ข้างใน ขณะที่เยี่ยชิวกำลังจะทุบระฆังออกไปอย่างแรง เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้นใกล้ๆ

“อ๊า”

ผู้หญิงเกาะเยี่ยชิวแน่น เสียงของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“เกิดอะไรขึ้น คุณหนูโหรวเอ๋อร์?” เยี่ยชิวรีบถาม

“ฉัน ฉันกลัว” ผู้หญิงคนนั้นตัวสั่นขณะพูด

“ไม่เป็นไร แค่รอที่นี่สักครู่ ฉันจะจัดการระฆังนี้” เยี่ยชิวกล่าว

ใครจะรู้ ผู้หญิงคนนั้นรัดตัวเขาแน่นขึ้นพร้อมพูดว่า “คุณชายเยี่ย อย่าทิ้งฉัน ฉันกลัว”

เยี่ยชิวรู้สึกพูดไม่ออกเล็กน้อย

คุณไม่ได้กลัวต่อหน้าศพมากมายและฉากเลือดสาด ตอนนี้กลัวอะไร?

ฉันสงสัยว่าคุณอาจพยายามเอาเปรียบฉัน แต่ฉันไม่มีหลักฐาน

“คุณหนูโหรวเอ๋อร์ ไม่เป็นไรหรอก...…” เยี่ยชิวกำลังจะพูดจบประโยคเมื่อเขารู้สึกชัดเจนว่าร่างกายของผู้หญิงคนนั้นสั่น ซึ่งดูเหมือนจะไม่ใช่การเสแสร้ง เขารีบถาม “คุณหนูโหรวเอ๋อร์ เป็นอะไรรึเปล่า?”

“ฉัน ฉันกลัว...…” เธอตัวสั่น

เยี่ยชิวถาม “คุณกลัวความมืดไหม?”

ผู้หญิงคนนั้นส่ายหัว “ฉันไม่กลัว”

“แล้วมันคืออะไร?” เยี่ยชิวรู้สึกสับสน

เธอตอบว่า “ฉันไม่ชอบอยู่ในพื้นที่แบบนี้ ฉัน ฉันรู้สึกเวียนหัวมาก……”

อาจเป็นเพราะขาดออกซิเจนหรือเปล่า?

ดูไม่ถูกต้อง ถ้าเป็นเพราะขาดออกซิเจน ทำไมฉันไม่รู้สึกอะไรเลย?

เยี่ยชิวหันศีรษะไปมองรอบๆ แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับเป็นความมืดมิดที่ไม่อาจทะลุผ่านได้ มันมืดมากจนแม้ว่าเขาจะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ข้างๆ เขา แต่เขากลับมองไม่เห็นใบหน้าของเธอเลย

เยี่ยชิวเปิดตาสวรรค์โดยไม่ลังเล

ในช่วงเวลาต่อมา สถานการณ์แปลกประหลาดก็เกิดขึ้น

แม้ว่าตาสวรรค์จะเปิดขึ้นแล้ว มันก็ยังมืดสนิท เขาไม่สามารถเห็นอะไรได้เลย

หัวใจของเยี่ยชิวตกต่ำลง ระฆังเหล็กอันนี้ช่างน่าสงสัย!

“คุณหนูโหรวเอ๋อร์ อย่ากลัว ฉันอยู่ตรงนี้ข้างๆ คุณ” เยี่ยชิวเอื้อมมือออกไป ตั้งใจจะลูบหัวผู้หญิงคนนั้นเพื่อปลอบใจเธอ แต่จู่ๆ มือของเขาก็ไปโดน……

อะไรนู้นๆ!

ไม่ใหญ่ แต่ก็ค่อนข้างน่าลูบ

“อ่า……” ผู้หญิงคนนั้นกรีดร้องอีกครั้ง

เยี่ยชิวอธิบายอย่างรวดเร็ว “ฉันขอโทษ คุณหนูโหรวเอ๋อร์ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

“ฉัน……คุณชายเยี่ย ฉันกลัว” ผู้หญิงพูดติดขัด

“ไม่เป็นไร ฉันจะอยู่กับคุณ” เยี่ยชิวเอื้อมมือออกไปอีกครั้ง แต่ที่น่าตกตะลึงคือ เขาสัมผัสบริเวณนั้นอีกครั้ง และเขาถึงกับบีบมันเบาๆ อย่างควบคุมไม่ได้

มันรู้สึกนุ่มมาก

“คุณชายเยี่ย คุณ……” เสียงของผู้หญิงสั่นเครือด้วยน้ำตาคลอเบ้า

เยี่ยชิวตอบว่า “คุณหนูโหรวเอ๋อร์ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ คุณเชื่อฉันไหม?”

เชื่อคุณเหรอ ไม่มีทาง

คุณไม่ได้ตั้งใจ แต่คุณสัมผัสได้แม่นยำมาก?

กำลังพยายามหลอกใครอยู่?

ความคิดนี้ฉายแวบผ่านความคิดของผู้หญิงขณะที่เธอตื่นตระหนกและพูดว่า “คุณชายเยี่ย รีบหน่อย ฉันอยากออกไป……”

เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่าน้ำเสียงของผู้หญิงนั้นเร่งรีบเมื่อเธอพูด และดูเหมือนว่าเธอจะกลัวจริงๆ

ด้วยความคิดของเยี่ยชิว เปลวไฟพิเศษก็ลอยออกมาและส่องสว่างไปทั่วบริเวณทันที

จากนั้นเขาจึงตระหนักได้ว่า หน้าผากของหญิงสาวนั้นเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อละเอียด ใบหน้าของเธอซีด ริมฝีปากของเธอเป็นสีม่วง และร่างกายของเธอกำลังสั่นเทา

มีบางอย่างผิดปกติอย่างชัดเจน

“คุณหนูโหรวเอ๋อร์ เป็นอะไรหรือเปล่า คุณรู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?” เยี่ยชิวถาม

“ฉันแค่รู้สึกไม่สบาย หัวของฉันหมุนไปหมด” หญิงสาวตอบก่อนที่ร่างกายของเธอจะหมดแรงและล้มลงกับพื้น

“คุณหนูโหรวเอ๋อร์!” เยี่ยชิวใช้ปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็ว คว้าเธอไว้ด้านหลังด้วยมือขวา และพยุงเธอไว้ใต้รักแร้ขวาด้วยมือซ้าย

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจ เขาจะไม่ทำลายกระดิ่งด้วยพละกำลังของเขาได้อย่างไร มันเหลือเชื่อมาก

“วูบ!”

ปลายนิ้วของเยี่ยชิวจุดประกายด้วยพลังดาบที่พุ่งทะลุผ่านผนังของระฆัง เขารู้สึกประหลาดใจที่ระฆังเหล็กไม่ขยับเขยื้อนหรือแสดงร่องรอยความเสียหายใดๆ นอกจากสนิมที่ขูดออก พลังดาบไม่ทิ้งรอยใดๆ ไว้บนระฆังเลย

อะไรกัน?

เยี่ยชิวตกใจมาก

เขาตระหนักว่าระฆังเหล็กนี้อาจเป็นสมบัติล้ำค่า ไม่เช่นนั้นก็คงไม่ยากเย็นเช่นนี้

“คุณหนูโหรวเอ๋อร์ ระฆังเหล็กนี้ดูพิเศษมาก คุณควรพักสักครู่ในขณะที่ฉันหาวิธีเปิดมัน”

หลังจากเยี่ยชิวพูดจบ เขาก็กำลังจะปล่อยผู้หญิงคนนั้น แต่เธอกลับเกาะติดเขาไว้แน่น

“คุณชายเยี่ย อย่าทิ้งฉัน ฉันกลัว” ผู้หญิงคนนั้นหอบหายใจแรง

เยี่ยชิวตอบว่า “คุณหนูโรวเอ๋อร์ คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันจะไม่ทิ้งคุณ ฉันแค่อยากให้คุณพักอยู่ที่นี่สักพัก ในขณะที่คุณกอดฉันไว้แบบนี้ ฉันไม่สามารถทำอะไรได้”

ผู้หญิงคนนั้นยังคงไม่ยอมปล่อย “แต่ฉัน...…”

“เชื่อฉันเถอะ เราจะออกไปในไม่ช้า” หลังจากเยี่ยชิวพูดจบ ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะตกลงหรือไม่ก็ตาม เขาก็ใช้กำลังงัดมือของเธอออกจากกันแล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

เขาเดินไปรอบๆ ระฆัง ตรวจดูอย่างระมัดระวัง เขาสังเกตเห็นว่าระฆังนั้นเต็มไปด้วยสนิมและอยู่ในสภาพทรุดโทรม ไม่เหมือนสมบัติเลย

“ไม่ว่าคุณจะเป็นอะไร คุณก็ไม่สามารถดักจับฉันได้” เยี่ยชิวประกาศ รวบรวมพลังไว้ในมือก่อนจะผลักระฆังด้วยพลังทั้งหมดที่มี

อย่างไรก็ตาม ระฆังนั้นยังคงนิ่งราวกับภูเขา

“บ้าเอ๊ย หนักขนาดนี้เลยเหรอ?”

เยี่ยชิวหมุนเวียนพลังชีวิตและโจมตีผนังของระฆังด้วยหมัด

“ดัง”

หมัดของเขากระแทกเข้ากับระฆัง ในขณะที่ระฆังเหล็กไม่ได้รับอันตราย หมัดของเยี่ยชิวก็เจ็บปวดอย่างมาก

“นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมมันถึงแข็งขนาดนี้?”

เยี่ยชิวไม่สามารถผลักหรือทำลายมันได้ จึงคิดไอเดียอื่นขึ้นมา เขาท่องคาถาเงียบๆ จากนั้นก็พุ่งหัวลงสู่พื้น

มุดดินหนี!