วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2355

" อะไรนะ? "

หนานกงเสี่ยวเสี่ยว เห็นภาพตรงหน้าสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ดูน่าเกลียดมาก

" ปราชญ์! "

" ท่านผู้ดูแล เขาเป็น นักปราชญ์ผู้แข็งแกร่ง! "

" ท่านรีบหนีไป! "

หนานกงเสี่ยวเสี่ยว ยืนอยู่กับที่ไม่ขยับ ผู้แข็งแกร่งระดับปราชญ์ลงมือแล้ว ด้วยพลังบ่มเพาะของนาง ไม่มีทางหนีรอดไปได้

อีกทั้งนางเป็นผู้ดูแลของหอหยงเป่าประจำจงโจว จะทอดทิ้งหอหยงเป่าไปได้อย่างไร?

" หนานกงเสี่ยวเสี่ยว เจ้ายังจะขัดขืนอีกหรือ? "

เว่ยอู๋เซี่ยง กล่าวอย่างได้ใจว่า " ตราบใดที่เจ้าเชื่อฟังและไปกับข้า ความมั่งคั่งรุ่งเรือง จะเป็นของเจ้าอย่างแน่นอน หากเจ้ายังดื้อรั้นไปจนสุดทาง ข้าก็คงต้องบังคับพาตัวเจ้าไป "

" เจ้าเป็นคนฉลาด ข้าเชื่อว่าเจ้าจะเลือกทางที่ถูกต้องได้ ! "

หนานกงเสี่ยวเสี่ยว มีสีหน้าเย็นชาแล้วกล่าวว่า " องค์ชายห้า ท่านเลิกคิดเรื่องนี้เสียเถอะ ข้าหนานกงเสี่ยวเสี่ยว จะไม่มีวันไปกับท่าน "

" ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ท่านเป็นคนแรกที่กล้าลงมือในหอหยงเป่า "

" ข้าขอพูดเลยละกัน ด้วยอุปนิสัยและวิธีการของท่าน ท่านไม่มีทางได้เป็นกษัตริย์ของต้าเว่ยได้หรอก "

เว่ยอู๋เซี่ยง โกรธจัด " ท่านผู้บัญชาการหยาง จับนางไว้! "

" ครับท่าน! " หล่าวเจ่อ ปล่อยพลังกดดันออกไปในทันที กักขังหนานกงเสี่ยวเสี่ยวไว้กับที่ทำให้นางไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

เว่ยอู๋เซี่ยง เดินไปข้างหน้าของหนานกงเสี่ยวเสี่ยว

" หนานกงเสี่ยวเสี่ยว ข้าให้เกียรติเจ้าถึงได้เชิญเจ้ามาเป็นชายาของข้า "

" แต่ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะบอกว่าข้าไม่มีทางได้เป็นกษัตริย์ของต้าเว่ยได้ "

" เจ้าเป็นอะไรกันแน่? "

เพี๊ยะ!

เว่ยอู๋เซี่ยง ตบหน้าหนานกงเสี่ยวเสี่ยวอย่างแรง ทันใดนั้นใบหน้าครึ่งซีกของนางก็แดงก่ำ และมีเลือดซิบที่มุมปาก

" แม้ว่าหอหยงเป่าจะแผ่ขยายไปทั่วโลกฝึกเซียนและมีอำนาจไม่น้อย แต่สุดท้ายแล้วก็เป็นแค่บริษัทการประมูล "

" ข้าให้เกียรติเจ้า ถึงได้พูดจาดีๆ ด้วย "

" เจ้ากล้าดีอย่างไรมาต่อปากต่อคำกับข้า ใครให้ความกล้าเจ้ามา? "

เพี๊ยะ!

เว่ยอู๋เซี่ยง ตบหน้าหนานกงเสี่ยวเสี่ยวอีกครั้ง

" เว่ยอู๋เซี่ยงเจ้าจะต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำวันนี้ " หนานกงเสี่ยวเสี่ยวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

" แค่เจ้าคนเดียวยังกล้ามาขู่ข้าหรือ? "

เพี๊ยะ!

เว่ยอู๋เซี่ยง ตบหน้าหนานกงเสี่ยวเสี่ยวอีกครั้งหัวเราะเย้ยหยันว่า " ข้าไม่เคยกลัวคำขู่ ผู้ใดที่ขู่ข้า ล้วนไม่มีจุดจบที่ดี "

" หนานกงเสี่ยวเสี่ยว ตอนนี้เจ้าก็เหมือนเนื้อบนเขียง ให้ข้าเชือดเฉือนตามใจ "

" เจ้าไม่อยากเป็นชายาของข้าใช่ไหม? ไม่เป็นไร ตอนนี้ข้าจะจัดการเจ้าเสีย "

" ข้าอยากจะเห็นท่าทางของเจ้าที่เหมือนทั้งตายทั้งเป็นภายใต้ร่างของข้า ฮ่าๆๆ... "

เว่ยอู๋เซี่ยง หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

หนานกงเสี่ยวเสี่ยว โกรธจัดจนดวงตาทั้งสองข้างราวกับมีไฟลุกโชนแล้วกล่าวว่า " เว่ยอู๋เซี่ยง เจ้าจะต้องตายไม่ดีแน่ "

" เจ้ากล้าด่าข้าอีกหรือไง หาเรื่องโดนตี! " เว่ยอู๋เซี่ยงยกมือขึ้น

ทันใดนั้นเองเยี่ยชิวก็พาเจ้าวัวต้าลี่และอมตะชางเหม่ย เดินเข้ามาจากหน้าประตู

เดิมทีพวกเขากำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อเข้ามากลับเห็นว่ามีคนกำลังจะตบหนานกงเสี่ยวเสี่ยว สีหน้าของเยี่ยชิวก็เปลี่ยนไป

" หยุดนะ... "

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิว เพิ่งจะอ้าปาก ก็เห็นฝ่ามือตบลงบนใบหน้าของหนานกงเสี่ยวเสี่ยวพอมองดูใกล้ๆ ที่ใบหน้าด้านซ้ายของหนานกงเสี่ยวเสี่ยวมีรอยฝ่ามือหลายรอยเห็นได้ชัดว่าไม่ได้โดนตบแค่ครั้งเดียว

เก่งจังเลย!

ดวงตาของ หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเปล่งประกายด้วยความชื่นชม

เยี่ยชิวไม่ได้สนใจเว่ยอู๋เซี่ยงซึ่งทำให้เว่ยอู๋เซี่ยงโกรธมาก แต่เมื่อเขาเห็นหนานกงเสี่ยวเสี่ยวมองเยี่ยชิว ด้วยความชื่นชมอย่างเต็มที่ ยิ่งทำให้เขาโกรธจนแทบจะระเบิด

ข้าเดินทางมาไกลแสนไกลเพื่อมาตามหาเจ้า เจ้าไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกซาบซึ้งใจเลยแม้แต่น้อย แต่ยังทำหน้าบึ้งใส่ ทำไมเจ้าถึงได้ปฏิบัติต่อเสี่ยวไป๋คนนี้ แตกต่างจากกัน?

ทำไมกัน?

" หนานกงเสี่ยวเสี่ยวยายแพศยา! รอให้ข้าได้ตัวเจ้ามาเมื่อไหร่ ข้าจะขยี้เจ้าให้แหลกเลย "

เว่ยอู๋เซี่ยง กล่าวอย่างดุดันแล้วหันไปตะโกนใส่เยี่ยชิวว่า " ข้ากำลังพูดกับเจ้า เจ้าได้ยินหรือไม่? "

จนกระทั่งตอนนี้เยี่ยชิวก็หันกลับมามองเว่ยอู๋เซี่ยง ด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า " เจ้าเห่าอะไร? "

เว่ยอู๋เซี่ยง โกรธจัด " เจ้า——"

" ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะเป็นองค์ชายแห่งต้าเว่ยหรือกษัตริย์แห่งต้าเว่ย ง่ายๆคือข้าไม่อนุญาตให้เจ้าก่อเรื่องวุ่นวายที่นี่ " เยี่ยชิวจ้องมองเว่ยอู๋เซี่ยงด้วยสายตาที่คมกริบแล้วกล่าวว่า " รีบขอโทษคุณหนูหนานกงซะ "

" นอกจากนี้ ตบนางไปกี่ครั้ง ก็ตบปากตัวเองซะ "

" อีกอย่าง ใช้มือไหนตบนางก็ทิ้งมือข้างนั้นไว้ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้าไร้ความปรานี "

หนานกงเสี่ยวเสี่ยว เป็นผู้ดูแลของหอหยงเป่าประจำจงโจวในฐานะเจ้าหอเยี่ยชิวย่อมต้องแก้แค้นให้นาง

ยิ่งไปกว่านั้น หนานกงเสี่ยวเสี่ยว ก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ เจ้ายังกล้าลงมือได้อย่างไร? ยังเป็นคนอยู่ไหม? มันเป็นสัตว์เดรัจฉานชัดๆ!

ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็ไม่ได้มีความรู้สึกดีๆกับองค์ชายแห่งต้าเว่ยอยู่แล้ว

" เจ้าเป็นใคร ถึงกล้าพูดกับข้าเช่นนี้? "

เว่ยอู๋เซี่ยงมองเยี่ยชิวด้วยใบหน้าเยาะเย้ยแล้วกล่าวว่า " เสี่ยวไป๋ ถ้าข้าเดาไม่ผิด เจ้าคงอยากจะเป็นวีรบุรุษ ผู้ช่วยคนงามใช่ไหม? ไม่ลองฉี่ใส่พื้นแล้วส่องดูหน้าตัวเองบ้างหรือไง ว่าเจ้าเป็นวีรบุรุษได้หรือเปล่า? เป็นหมีหมายังดูดีกว่า "

สายตาของเยี่ยชิวเย็นชาลงอีกแล้วกล่าวว่า " คำเดิม ข้าไม่อยากพูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง ทำตามที่ข้าบอกเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นผลที่ตามมาเจ้าต้องรับผิดชอบเอง! "