วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2363

หลังจากที่หนานกงเสี่ยวเสี่ยวจากไปแล้ว เยี่ยชิวก็จิบชาอีกสองสามจิบก่อนจะเรียกระฆังแห่งความโกลาหลออกมา

ห้องส่วนตัวบนชั้นสองนั้นกว้างขวางพอสมควร และเนื่องจาก ระฆังแห่งความโกลาหล อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา จึงปรับขนาดได้ตามต้องการ

เยี่ยชิวขยายระฆังแห่งความโกลาหล ให้สูงประมาณสองเมตร จากนั้นก็นั่งลงข้างในและเริ่มฝึกฝน

การจะหลอมเหล็กได้ เราต้องแข็งแกร่ง

ยิ่งมีความแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ อายุขัยก็จะยิ่งยาวนานขึ้นเท่านั้น

หลังจากเปิดใช้งานวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิง เยี่ยชิวก็ดำดิ่งสู่การฝึกฝนอย่างเข้มข้นอย่างรวดเร็ว

สองชั่วโมงต่อมา

“ครึก! ครึก!”

เสียงเคาะขัดจังหวะการฝึกฝนของเขา

“ใครน่ะ?” เยี่ยชิวถาม

“ผู้นำ อาหารเย็นพร้อมแล้ว โปรดมาทานอาหาร” เสียงเด็กสาวดังมาจากด้านนอก

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว” เยี่ยชิวหดระฆังแห่งความโกลาหลให้เหลือขนาดเท่าฝ่ามือ ชื่นชมมันอย่างชื่นชม

“อย่างที่คาดไว้สำหรับสิ่งประดิษฐ์เทพ เป็นสมบัติล้ำค่าจริงๆ”

“แค่สองชั่วโมงข้างในก็รู้สึกเหมือนกับการฝึกฝนที่หนักหน่วงเป็นเวลาหลายเดือน”

“ปัญหาเดียวคือ ขั้นของฉันกำลังยากที่จะปราบปราม”

ก่อนจะออกจากนิกายดาบชิงอวิ๋น เยี่ยชิวสามารถผ่านความทุกข์ทรมานของนักบุญได้ทุกเมื่อ แต่เขาได้กดขั้นของเขาไว้โดยใช้กำลัง

แต่ด้วยระฆังแห่งความโกลาหลที่เร่งการฝึกฝน ขั้นของเขาตอนนี้ก็ใกล้จะทะยานขึ้นไปแล้ว เหมือนภูเขาไฟที่พร้อมจะปะทุได้ทุกเมื่อ

“เดาว่าฉันคงต้องหาเวลาที่เหมาะสมเพื่อปลดปล่อยไพ่ใบสำคัญนี้ เพราะท้ายที่สุดแล้ว ความทุกข์ทรมานของนักบุญก็มีค่าเกินกว่าจะเสียไปเปล่าๆ”

หลังจากเก็บระฆังแห่งความโกลาหลแล้ว เยี่ยชิวก็ก้าวออกจากห้องส่วนตัวและเห็นเด็กสาวคนหนึ่งยืนอยู่ข้างนอก

ทำไมหนานกงเสี่ยวเสี่ยวไม่อยู่ที่นี่?

เธอเกรงว่าฉันจะกินเธอหรือเปล่า?

เยี่ยชิวเกือบจะหัวเราะออกมา

“ผู้นำ ฉันจะพาท่านไปที่ห้องอาหาร” เด็กสาวกล่าวอย่างเคารพก่อนที่จะนำทางเยี่ยชิว

“คุณหนูหนานกงอยู่ที่ไหน?” เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะถาม

เด็กสาวตอบว่า “รายงานผู้นำ หัวหน้าผู้ดูแลกำลังเตรียมอาหารเย็นให้ท่านอยู่”

เยี่ยชิวรู้สึกสับสน “นั่นไม่ใช่หน้าที่ของพ่อครัวเหรอ?”

“ปกติแล้วใช่” เด็กสาวกล่าว “แต่ว่าวันนี้ หัวหน้าผู้ดูแลยืนกรานที่จะทำอาหารเอง บางทีอาจจะเพื่อต้อนรับคุณกลับมาก็ได้”

“อืม” เยี่ยชิวตอบอย่างไม่ใส่ใจ

ไม่นานหลังจากนั้น

“ผู้นำ เราถึงห้องอาหารแล้ว” เด็กสาวทำท่าให้เขาเข้าไปก่อนจะหันหลังกลับ

ทันทีที่เยี่ยชิวก้าวเข้าไป กลิ่นหอมของอาหารก็โชยมาทักทายเขา ทำให้เขาอยากอาหารขึ้นมาทันที

บนโต๊ะอาหารยาว มีจานอาหารกว่าสิบจานวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ

อาหารแต่ละจานเป็นผลงานชิ้นเอก สวยงาม มีกลิ่นหอม และอร่อยอย่างไม่ต้องสงสัย

“ว้าว วันนี้เป็นงานเลี้ยง!”

ทันทีที่เยี่ยชิวนั่งลง หนานกงเสี่ยวเสี่ยวก็ออกมาจากห้องครัว

ขณะนี้ เธอมัดผมขึ้นและสวมผ้ากันเปื้อน แม้จะหลวมๆ แต่ก็ไม่สามารถปกปิดรูปร่างโค้งเว้าของเธอได้

เยี่ยชิวหยุดชะงักชั่วครู่ จ้องมองหนานกงเสี่ยวเสี่ยวอย่างตั้งใจ

แก้มของหนานกงเสี่ยวเสี่ยวร้อนผ่าวภายใต้การจ้องมองของเขา “ผู้นำ คุณกำลังมองอะไรอยู่?”

“คุณ!” เยี่ยชิวยิ้มกว้าง “พี่เสี่ยวเสี่ยว แต่งตัวแบบนี้ คุณเป็นภรรยาและแม่ที่สมบูรณ์แบบ”

วูบ!

ใบหน้าของหนานกงเสี่ยวเสี่ยวแดงก่ำยิ่งขึ้น “ผู้นำ หยุดแกล้งฉันได้แล้ว”

“ฉันไม่ได้แกล้งนะ ฉันจริงจังนะไ เยี่ยชิวชี้ไปที่จานบนโต๊ะ “พี่เสี่ยวเสี่ยว คุณทำทั้งหมดนี้เลยเหรอ?”

“อืม” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวพยักหน้า

“เหลือเชื่อ!” เยี่ยชิวชูนิ้วโป้งให้หนานกงเสี่ยวเสี่ยว “ด้วยทักษะการทำอาหารของคุณ การอยู่ที่หอหยงเป่าเป็นเรื่องไร้ประโยชน์ ถ้าคุณเปิดร้านอาหาร คุณคงมีสาขาอยู่ทั่วโลกฝึกฝน!”

ไม่นานหลังจากนั้น หนานกงเสี่ยวเสี่ยวก็กลับมาพร้อมกับซุป เมื่อเห็นว่าเยี่ยชิวและวัวต้าลี่ยังไม่ได้เริ่มกิน เธอก็ถามด้วยความประหลาดใจ “ผู้นำ ทำไมพวกคุณไม่กินล่ะ?”

เยี่ยชิวยิ้ม “พวกเรากำลังรอคุณอยู่?”

“รอฉันอยู่เหรอ ผู้นำ พวกคุณโปรดทานก่อนเถอะ ฉันจะไปเอาเหล้ามาให้” ทันทีที่หนานกงเสี่ยวเสี่ยวหันหลังเพื่อจะออกไป เยี่ยชิวก็คว้าข้อมือของเธอและจับเธอนั่งลงบนเก้าอี้อย่างมั่นคง

“ไม่จำเป็นต้องไปหยิบเหล้ามา ฉันมีอยู่บ้าง” เยี่ยชิวหยิบขวดเหล้าทวยเทพออกมา

ทันใดนั้น ดวงตาของวัวต้าลี่ก็สว่างขึ้น “อาจารย์ ขวดเดียวไม่พอ!”

“ขวดนี้สำหรับคุณ” เยี่ยชิวโยนขวดหนึ่งให้เขา จากนั้นก็หยิบอีกขวดออกมา “และขวดนี้สำหรับพี่เสี่ยวเสี่ยวและฉัน”

“สุดยอดไปเลย!” วัวต้าลี่คว้าขวดของเขาอย่างร่าเริง

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวไม่รู้ที่มาของเหล้ม จึงกล่าวว่า “หอหยงเป่ามีเหล้าชั้นดีมากมายในคลัง ให้ฉันหยิบขวดอีกสองสามขวดมาหน่อยเถอะ”

วัวต้าลี่โบกมือให้เธอ “ไม่จำเป็นหรอก คุณหนูหนานกง วันนี้พวกเราจะดื่มเหล้าของอาจารย์ คุณไม่รู้เรื่องนี้ แต่เหล้านี้ถูกปรุงโดยผู้นำนิกายดาบชิงอวิ๋นโดยตรง"

อะไรนะ? ผู้นำนิกายดาบชิงอวิ๋นปรุงสิ่งนี้ขึ้นมา?

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวตกตะลึง คิดในใจว่า ผู้นำมีความสัมพันธ์แบบใดกับหยุนซาน?

เยี่ยชิวหัวเราะคิกคัก “ฉันมีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้นำหยุนซาน ดังนั้นเขาจึงให้สองสามขวดแก่ฉัน”

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเชื่อเขา เพราะเมื่อพิจารณาจากสถานะพิเศษของผู้นำแล้ว ก็สมเหตุสมผลที่ผู้นำนิกายดาบชิงอวิ๋นจะมอบของขวัญดังกล่าวให้กับเขา

ทั้งสามคนจึงเพลิดเพลินกับอาหาร ดื่ม และพูดคุยกันจนดึก

เมื่อถึงเที่ยงคืน งานเลี้ยงก็สิ้นสุดลงในที่สุด

วัวต้าลี่เมาอย่างหนัก เดินโซเซไปที่ห้องของเขาเพื่อเข้านอน ขณะที่ เยี่ยชิวและหนานกงเสี่ยวเสี่ยวออกจากห้องอาหาร พระจันทร์สว่างก็ลอยสูงบนท้องฟ้า

“ยังไม่มีวี่แววของชายชราคนนั้นเหรอ?” เยี่ยชิวถาม

“ยังไม่” แก้มของหนานกงเสี่ยวเสี่ยวแดงก่ำจากเหล้า “ผู้นำ ฉันควรส่งคนไปตามหานักเต๋าไหม ถ้าเขาตกอยู่ในอันตรายจะเกิดอะไรขึ้น?”

“ช่างมันเถอะ ปล่อยให้เขาสนุกไปเถอะ ด้วยทักษะของเขา แม้แต่นักบุญก็ไม่สามารถแตะต้องเขาได้” เยี่ยชิวกำลังจะกลับห้องของเขา แต่หนานกงเสี่ยวเสี่ยวดึงแขนเสื้อของเขา

“ผู้นำ คุณอยากแช่น้ำพุร้อนไหม?”

ดวงตากลมโตเป็นประกายของหนานกงเสี่ยวเสี่ยวกระพริบขึ้นมองเยี่ยชิว