วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2364

เยี่ยชิวถึงกับชะงัก ถามว่า “ที่นี่มีบ่อน้ำพุร้อนด้วยเหรอ?”

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวพยักหน้า “มีสิ”

“ในเมื่อมี ก็ต้องแช่สิ!” เยี่ยชิวพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น

“ท่านเจ้าของศาลา เชิญตามข้ามา” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวพูดจบ ก็พาเยี่ยชิวตรงขึ้นไปยังชั้นบนสุดของศาลาหยงเป่า แล้วนำเขาไปยังห้องหนึ่ง

ภายในห้องมีบ่อน้ำสี่เหลี่ยมจัตุรัส ขนาดกว้างยาวประมาณสามเมตร รอบบ่อประดับด้วยดอกไม้สดและกลิ่นหอมของไม้จันทน์ ไอร้อนลอยขึ้นจากผิวน้ำคล้ายหมอก ทำให้บรรยากาศทั้งห้องราวกับอยู่ในแดนสวรรค์

“มีน้ำพุร้อนจริง ๆ ด้วย! แต่ทำไมถึงอยู่บนดาดฟ้าได้ล่ะ?” เยี่ยชิวถาม

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวหัวเราะ “จริง ๆ แล้วไม่ใช่น้ำพุร้อนธรรมชาติหรอก ข้าสั่งให้คนต้มน้ำร้อนแล้วต่อท่อมาที่นี่”

เยี่ยชิวลองมองดู ก็เห็นว่าที่ขอบบ่อมีช่องเล็ก ๆ ที่กำลังมีน้ำร้อนไหลเข้า

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวพูดต่อ “ปกติถ้าข้าอ่อนล้า ก็จะมาแช่บ่อนี้ รู้สึกสบายตัวมาก”

เยี่ยชิวตาเป็นประกาย “งั้นที่นี่ก็น่าจะมีกลิ่นของเจ้าสินะ?”

เพราะดื่มเหล้าเข้าไป หนานกงเสี่ยวเสี่ยวที่หน้าแดงอยู่แล้วยิ่งหน้าแดงกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวรีบตอบ “บ่อน้ำพวกนี้ล้างแล้ว น้ำก็เปลี่ยนใหม่หมดแล้ว”

เยี่ยชิวทำหน้าเสียดาย แล้วจู่ ๆ ก็โอบเอวเธอไว้ “พี่เสี่ยวเสี่ยว พวกเราแช่ด้วยกันไหม?”

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเขินจัด รีบผลักเขาออก “ไม่เอาหรอก”

จากนั้นเธอก็หยิบตะกร้าดอกไม้ที่อยู่ข้าง ๆ โรยกลีบดอกไม้สดลงในบ่อน้ำ แล้วพูดว่า “ท่านเจ้าของศาลา แช่เถอะ!”พูดจบก็รีบออกจากห้องไป

เยี่ยชิวก็ไม่ลังเล ถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็วเตรียมจะลงแช่ แต่ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก

“อ๊ะ……”

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวร้องด้วยความตกใจ รีบยกมือขึ้นปิดตา

เยี่ยชิวยิ้มแล้วถาม “พี่เสี่ยวเสี่ยว พี่เปลี่ยนใจอยากแช่ด้วยกันแล้วงั้นหรือ?”

ฝันไปเถอะ

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวปิดตาแน่น พูดว่า “ข้าจะมาถามท่านเจ้าของศาลาว่าต้องการคนขัดหลังไหม ถ้าต้องการข้าจะจัดคนให้”

เยี่ยชิวพูดว่า “ถ้าเจ้าขัดให้ ข้ายินดีนะ แต่ถ้าเป็นคนอื่นก็ไม่ต้องหรอก”

“ทราบแล้ว” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวรีบปิดประตูห้อง

“ผู้หญิงคนนี้หน้าแดงง่ายชะมัด” เยี่ยชิวยิ้ม แล้วกระโดดลงบ่อน้ำด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข

แม้จะไม่ใช่น้ำพุร้อนแท้ ๆ แต่ก็คล้ายการแช่อ่างหรูหราในโลกมนุษย์ น้ำร้อนลูบไล้ผิวราวกับมืออ่อนโยน ลูบผ่านร่างของเยี่ยชิว ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายและสบายอย่างที่สุด

ดวงตาค่อย ๆ หนักขึ้น และสุดท้ายเขาก็ผล็อยหลับไป

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง

ประตูห้องเปิดออก

มีเท้าเปล่าคู่หนึ่งก้าวเข้ามาเบา ๆ เท้าเล็กเรียวขาวราวหยก ย่างลงบนพื้นไม้เงียบกริบ

เป็นหนานกงเสี่ยวเสี่ยว

เธอเดินมาที่ขอบบ่อ เห็นเยี่ยชิวนอนหลับปากมีน้ำลายไหล ก็อดไม่ได้ที่จะยกมือปิดปากหัวเราะ ท่านเจ้าของศาลาตอนนี้ดูเหมือนเด็กไม่มีผิด

แล้วเธอก็รู้สึกสงสารขึ้นมา

“อายุยังน้อยแท้ ๆ แต่ต้องดูแลศาลาหยงเป่าที่ใหญ่โตขนาดนี้ คงเหนื่อยน่าดู”

เธอสังเกตเห็นว่าเยี่ยชิวมีกล้ามเนื้อแน่นและได้สัดส่วนอย่างมาก

“ไม่อยากเชื่อเลยว่าท่านเจ้าของศาลารูปร่างดีขนาดนี้”

จากนั้นสายตาของเธอก็ค่อย ๆ เลื่อนต่ำลง และแล้วเธอก็เห็นสิ่งที่ทำให้หน้าแดง

ส่วนนี้ก็ช่าง....

“ยินดีรับบทลงโทษทุกอย่างงั้นหรือ?”เยี่ยชิวยิ้มแล้วกล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้น ข้าจะลงโทษอย่างไรเจ้าก็จะรับมันหมดสินะ”

“เจ้าค่ะ”

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเห็นแววตาเขา ก็ชะงักไปทั้งตัว พูดด้วยความตระหนก “เจ้าแห่งศาลา ข้า...อา..”

ไม่ทันที่หนานกงเสี่ยวเสี่ยวจะพูดจบ นางก็กรีดร้องที่โดนเยี่ยชิวลากลงบ่อน้ำ

ทันทีที่นางลงไปในบ่อน้ำ เยี่ยชิวก็กอดเธอไว้ในอ้อมแขน มือข้างหนึ่งโอบเอวเธอ และอีกข้างก็เคลื่อนไหวอย่างซุกซน

“เจ้าแห่งศาลา อย่า...”

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเขินอายมาก

เยี่ยชิวเอาปากแนบหูนางแล้วพูดด้วยลมหายใจร้อน ๆ “พี่เสี่ยวเซียว เจ้ารู้ไหมว่าทุกคนมีความชอบส่วนตัวกันทั้งนั้น อย่างเช่นข้า ข้าชอบเจ้ามาก”

หนานกงเสี่ยวเซียวตกตะลึง

เจ้าแห่งศาลาพูดว่าอะไรนะ?

เขาบอกว่าเขาชอบข้า?

มันจะเป็นไปได้อย่างไร...

“อ๊ะ!” เมื่อหนานกงเสี่ยวเสี่ยว กลับมามีสติ นางก็พบว่าเสื้อผ้าของนางหายไปอย่างไร้ร่องรอย นางตื่นตระหนกและเขินอาย จึงรีบเอามือปิดส่วนสำคัญด้วยมือของนาง

แต่นางมีเพียงมือแค่สองข้างเท่านั้น ปิดส่วนบนได้ แต่ก็ปิดส่วนล่างไม่ได้

ขณะที่นางกำลังตกใจ เยี่ยชิวก็ไปด้านหลังนางและผลักเบา ๆ ให้โน้มตัวไปข้างหน้า

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเซไปข้างหน้า เอนตัวไปข้างหน้าจนนางต้องพยุงตัวเองไว้ที่ขอบสระด้วยมือทั้งสองข้างโดยไม่ได้ตั้งใจ

ขณะนั้นเอง นางรู้สึกว่ามีวัตถุขนาดใหญ่มาสอดแทรกจากทางด้านหลัง ราวกับว่ากำลังฉีกร่างของเธอออกเป็นชิ้น ๆ จนนางอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด "อ๊า..."