วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2365

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวส่งเสียงร้องลั่น ก่อนที่ร่างของนางจะเกร็งตึง คอเอียงสูงขึ้น

เสียงของนางทั้งอ่อนหวานและเจ็บปวดสุดขีด

แม้จะเตรียมใจไว้แล้วเมื่อก้าวเข้าห้องนี้เป็นครั้งที่สอง แต่ทุกอย่างก็เกิดขึ้นรวดเร็วและกะทันหันเกินคาด

การเป็นคนเริ่มต้นเองไม่ผิด... แต่ทำไมท่านเจ้าศาลาต้องรุนแรงขนาดนี้ด้วย ข้าจะรับไม่ไหวแล้ว!

หนานกงเสี่ยวเสี่ยว นางรำพึงในใจ

เยี่ยชิวที่อยู่ข้างหลังนาง ประคองเอวคอดของนางไว้แน่น แล้วกระซิบขอโทษใกล้หู: "ขอโทษพี่เสี่ยวเสี่ยว ที่ทำให้พี่เจ็บ"

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวกัดฟันทนความเจ็บ: "ท่านเจ้าศาลา นี่เป็นครั้งแรกของข้า ได้โปรดปรานี้ด้วย"

เยี่ยชิวรู้ดีอยู่แล้ว

แน่นขนาดนี้

เขาเป็นปราชญ์แพทย์ที่มีประสบการณ์กับสตรีมากมาย เขารู้ทันทีว่านี่คือครั้งแรกของนาง

เยี่ยชิวพูดว่า"พี่เสี่ยวเสี่ยววางใจเถอะ ข้าจะเบามือ"

พูดจบ ก็เริ่มขยับ

หนานกงเสี่ยวเสี่ยว นางครวญในใจ "นี่เรียกว่าเบามือแล้วจริง ๆ งั้นหรือ? นี่มันเร่งจังหวะชัด ๆ !"

ไม่นาน นางก็เริ่มปรับตัวได้ และเมื่อคุ้นชินแล้ว นางก็เริ่มตอบสนองอย่างเร้าร้อน

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวไม่ใช่หญิงง่าย ๆ ตลอดหลายปีที่นางรักษาความบริสุทธิ์ไว้ได้

การที่วันนี้นางตัดสินใจมอบกายให้เยี่ยชิว ก็เพราะเหตุการณ์กับเว่ยอู๋เซี่ยงทำให้นางตระหนักว่า แม้จะเป็นผู้จัดการศาลาหยงเป่าในจงโจว นางก็ยังต้องการที่พึ่ง มิฉะนั้นวันหนึ่งนางจะต้องตกเป็นของชายใดชายหนึ่ง

ถ้าต้องตกเป็นของใคร ก็เป็นของเจ้าแห่งศาลาซะจะยังดีกว่า

เจ้าแห่งศาลาทั้งหนุ่มทั้งหล่อ ทั้งทรงพลัง และไม่ถือตัว แถมข้าก็เป็นคนของหอหยงเป่าอยู่แล้ว เป็นของเจ้าแห่งศาลาย่อมเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

ไม่นาน เสียงครวญครางก็ดังก้องในห้อง

เยี่ยชิวรุกคืบอย่างนักรบผู้เกรียงไกร ในขณะที่นางเหมือนเรือเล็กที่โคลงเคลงไปกับคลื่นลม

นานแสนนาน เมื่อทั้งสองหยุดพัก พวกเขาก็โอบกอดกันแน่นเหมือนปลาหมึกยักษ์

เยี่ยชิวลูบไล้ผิวเนื้อนางที่ขาวนวลเหมือนลิ้นจี่สุก "พี่เสี่ยวเสี่ยวเตรียมตัวมอบให้ข้ามาตั้งแต่แรกหรือ?" เขาถาม

"ไม่ใช่นะ..." นางตอบอาย ๆ

"พี่เสี่ยวเสี่ยว เช่นนั้น" เขาพูด "ถ้าไม่เตรียมตัว แล้วทำไมถึถงไม่ใส่อะไรข้างในเล่า....."

"อย่าพูดถึงเรื่องนั้นนะ!" นางปิดหน้าด้วยความอับอาย

"เสียใจไหม? เมื่อกี้ข้ารุนแรงไปหน่อย เจ้าโกรธข้าไหม?" เยี่ยชิวถามอย่างจริงจัง

"ไม่เสียใจ... ข้าเต็มใจ" นางตอบ แล้วบ่นน้อย ๆ "แต่เจ้าแห่งศาลาก็ยังรู้ตัวนะว่ารุนแรงด้วย ทำข้าเกือบตาย"

"จากนี้ไม่ต้องเรียกข้ามาเจ้าแห่งศาลาแล้ว ไปเรียกข้าว่าสามี" เยี่ยชิวพูด "ไหนเรียกให้ฟังหน่อย"

"สามี~" เสียงของนางหวานละมุนจนทำให้ไฟในตัวเขาลุกโชนอีกครั้ง

นางดีใจมาก เยี่ยชิวให้นางเรียกเขามาสามี เช่นนี้เยี่ยชิวคงไม่ได้เล่น ๆ กับนาง

"ข้าชอบเสียงของสาวงามที่สุด"ตอนที่เยี่ยชิวพูด สองมือก็เริ่มอยู่ไม่สุก

ฮ่องเต้ต้าโจวกล่าวว่า “เว่ยอู๋เซี่ยงตายไป ไม่ใช่เรื่องดีเลยสำหรับต้าโจว”

“ถึงคนจะไม่ได้ตายในมือเรา แต่เขาก็ตายในเมืองหลวงของต้าเว่ย ถ้าราชวงศ์เขาไม่เอาเรื่อง พ่อค้าใหญ่ ๆ คงไม่กล้ามาเหยียบต้าโ๗วในเร็ว ๆ นี้แน่”

“ในเมื่อแม้แต่รัชทายาทยังรักษาไว้ไม่ได้ คนทั่วทั้งใต้หล้าไม่รู้จะหัวเราะเราแค่ไหน”

โจวอู่หวังถาม “ศาลาหยงเป่าฆ่าเจ้าชายเว่ยแบบนี้ ชัดเจนว่าอยากแสดงอำนาจ คนที่ชื่อว่าเจ้าของศาลานั่น สืบรู้หรือยังว่าเป็นใคร?”

ฮ่องเต้ต้าโจวส่ายหน้า “ยังเลย ข้าสงสัยว่าอาจจะไม่ใช่ตัวเขาลงมือเอง แต่น่าจะเป็นคำสั่งของหนานกงเสี่ยวเสี่ยว”

“ก็เป็นไปได้” โจวอู่หวังเปลี่ยนเรื่องถาม “ว่าแต่ อู่เชียนฟานออกไปนานขนาดนี้ มีข่าวหรือยัง?”

ฮ่องเต้ต้าโจวตอบ “เพิ่งได้รับข่าวคืนนี้ เจ้านั่นกำลังเดินทางกลับจงโจว”

“เขากลับมาแล้วเหรอ?” โจวอู่หวังดีใจ “งั้นแปลว่าเขาเจอเยี่ยฉังเซิงแล้ว?”

“ตามที่เขาว่า เขาไปยังนิกายดาบชิงอวิ๋น ที่นั่นบอกว่าเยี่ยฉังเซิงเพิ่งออกจากตงฮวงแล้วมุ่งหน้ามาจงโจว แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนแล้ว”

“ไร้ประโยชน์! แค่หาคนคนเดียวยังหาไม่ได้ พอกลับมา ข้าจะตบสั่งสอนเอง…” โจวอู่หวังพูดไม่ทันจบก็หันไปพูดกับฮ่องเต้ว่า “เจ้ามาแคะเท้าข้าทำไม?”

ฮ่องเต้ทำหน้างุนงง “ข้าเปล่านะ!”

“ช่างเถอะ กลับไปพูดถึงอู่เชียนฟานต่อ…” โจวอู่หวังยังไม่ทันจบประโยค ก็หันมาทำหน้างง “เจ้ายังแคะเท้าข้าอีกแล้วเหรอ?”

ฮ่องเต้พูดเสียงหนักแน่น “ข้าบอกว่าไม่ได้ทำ!”

“ไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นใคร? จะให้เป็นข้างั้นเหรอ?” โจวอู่หวังพูดจบ ก็รู้สึกถึงอะไรแปลก ๆ พลันตบโต๊ะกระเด็นทันที

จากนั้นก็เห็น หัวของใครบางคนโผล่ออกมาจากใต้โต๊ะ ส่งยิ้มโง่ ๆ ให้เขา