วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2366

จักรพรรดิต้าโจวเมื่อเห็นว่ามีหัวคนโผล่ออกมาจากใต้โต๊ะ ก็ถึงกับตกใจสุดขีด รีบถอยหลังไปหลายก้าว

ปรากฏว่าหัวนั้น ตั้งแต่คอลงไปถูกฝังอยู่ในดินทั้งหมด

จักรพรรดิต้าโจวถึงกับเหงื่อเย็นไหลท่วมตัว

หากชายคนนี้เป็นนักฆ่าล่ะก็ เกรงว่าทั้งพระองค์และโจวอู่หวังคงไม่อาจรอดมาได้

“เจ้าเป็นใครกัน!?”

จักรพรรดิต้าโจวร้องถามเสียงดังอย่างดุดัน

เห็นเพียงหัวนั้นยิ้มแล้วกล่าวว่า “ข้าคืออมตะชางเหม่ย ถวายบังคมต่อจักรพรรดิต้าโจว”

“อมตะชางเหม่ย?”

จักรพรรดิต้าโจวขมวดคิ้วทันที ทำไมฉายานามนี้ฟังคุ้น ๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน?

จากนั้นเอง อมตะชางเหม่ยก็โผล่ขึ้นมาจากใต้ดินราวกับปลาไหล และโบกมือให้โจวอู่หวังพลางกล่าวว่า

“ผู้อาวุโส ไม่ได้พบกันเสียนาน ท่านยังจำข้าได้หรือไม่?”

“จะลืมได้อย่างไร เจ้าแม้แต่กลายเป็นเถ้าถ่าน ข้าก็ยังจำได้!” โจวอู่หวังตอบอย่างเคียดแค้น “ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะกล้าบุกมาที่นี่ แสดงว่าข้าไม่ต้องไปตามหาเจ้าแล้วสินะ!”

อมตะชางเหม่ยชะงัก “ท่านมาหาข้ามีเรื่องหรือ?”

“มีสิ! เรื่องใหญ่เลยล่ะ!” โจวอู่หวังตวาด

“เรื่องอะไรหรือ?” อมตะชางเหม่ยถาม

“ตีเจ้าไงล่ะ!” โจวอู่หวังพูดจบก็ต่อยออกไปทันที พร้อมกับด่าระรัวว่า “เจ้าหมอนักพรตสกปรก! กล้าหลอกเอาเทพศาสตราประจำตระกูลของเราต้าโจวไป วันนี้ข้าจะต้องอัดเจ้าให้ยับ!”

จนถึงตอนนี้ จักรพรรดิต้าโจวจึงนึกออกว่า เจ้านักพรตที่ปู่ของตนสาปแช่งทุกวัน นั่นก็คือเจ้าอมตะชางเหม่ย นั่นเอง

ตั้งแต่ปู่กลับมา ก็ไม่เคยหยุดด่าหมอนี่เลยสักวัน

ทุกครั้งที่พูดถึงอมตะชางเหม่ย สีหน้าท่านก็เคียดแค้นราวกับอยากจะกลืนมันทั้งเป็น

แต่แปลกจริง ๆ หมอนี่กลับกล้ามาปรากฏตัวต่อหน้าเองเสียอย่างนั้น ใจกล้าใช่ย่อย

ทว่าอมตะชางเหม่ยเตรียมตัวมาล่วงหน้าแล้ว พอหมัดของโจวอู่หวังฟาดมา ก็รีบมุดลงดินหายไปทันที

โจวอู่หวังชกวืด ตะโกนด่า “แน่จริงก็อย่าหลบสิ!”

อมตะชางเหม่ยโผล่หัวขึ้นมาจากดิน พูดว่า “เป็นบ้าหรือไง ถึงต้องไม่หลบ!”

โจวอู่หวังต่อยอีกครั้ง อมตะชางเหม่ยก็หายวับลงดินไปอีก

จากนั้นทั้งคู่ก็ไล่ฟัดกันราวกับเล่นเกมตีตัวตุ่น ไล่จับกันไปมา

แม้โจวอู่หวังจะมีพลังสูงส่ง แต่เจ้าอมตะชางเหม่ยกลับลื่นไหลยิ่งนัก หลบหลีกได้ทุกครั้ง ทำให้โจวอู่หวังยิ่งโกรธจนร้องลั่น

ดูเหมือนจะเป็นการตีตัวตุ่น แต่กลับกลายเป็นแมวถูกเสือแกล้งเสียมากกว่า

แน่นอนว่า โจวอู่หวังยังไม่ได้ใช้พลังเต็มที่ เพราะหากทำเช่นนั้น พระตำหนักแห่งนี้คงพังพินาศไปด้วย

อมตะชางเหม่ยเหนื่อยจนหอบแฮ่ก ๆ พลางพูดว่า “ผู้อาวุโส พวกเรามาคุยกันดี ๆ ดีกว่า ท่านนักพรตย่อมไม่ควรใช้กำลัง”

“บัดซบ! แกมีหน้ามาเรียกตัวเองว่าท่านนักพรตด้วยเรอะ ข้าจะอ้วก!” โจวอู่หวังสบถอีกรอบ พร้อมยกหมัดไล่ต่อยต่อ

อมตะชางเหม่ยหลบไปพลาง ร้องไปพลางว่า “จักรพรรดิต้าโจว! เจ้ายังจะไม่ห้ามเจ้าบ้าคลั่งคนนี้อีกหรือ!”

“รีบให้เขาหยุดซะ!”

“แก่ปูนนี้แล้วยังทำตัวแบบนี้ ดูไม่ได้เลยจริง ๆ !”

จักรพรรดิต้าโจวยังไม่ทันตอบ โจวอู่หวังก็สบถกลับ “ไอ้สารเลว! เจ้าเป็นแค่รุ่นหลัง ยังกล้ามาว่าข้าอีกหรือ? วันนี้ข้าจะลอกหนังเจ้าให้ได้!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน