วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2370

โจวอู่หวังชะงักไป

อมตะชางเหม่ยเองก็ชะงักไปเช่นกัน

ครั้งนี้ที่เขาแอบมาหาโจวอู่หวังกับจักรพรรดิต้าโจวโดยไม่บอกเยี่ยชิว ความจริงแล้วในใจเขาก็ไม่แน่ใจนัก เพราะไม่รู้ว่าราชวงศ์ต้าโจวมีท่าทีต่อเยี่ยชิวอย่างไรกันแน่?

ช่วย หรือไม่ช่วย?

หรืออาจถึงขั้น ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกันเลย！

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร หากเยี่ยชิวจะตามหาโชคชะตาของเผ่ามนุษย์ในจงโจว ก็ไม่มีทางเลี่ยงการเกี่ยวข้องกับราชวงศ์ต้าโจวได้แน่นอน

ดังนั้น อมตะชางเหม่ยจึงตัดสินใจเสี่ยงคนเดียว ล่วงหน้ามาลองเชิงดูท่าทีของราชวงศ์ต้าโจว

หากราชวงศ์ต้าโจวยอมช่วยเหลือเยี่ยชิว ทุกอย่างก็คุยกันได้ง่าย แต่ถ้าไม่คิดจะช่วย การมาที่นี่โดยพลการแบบนี้ก็อันตรายมาก และอาจตายได้เลย

ทว่าอมตะชางเหม่ยไม่กลัว

เพราะเขารู้ว่า หากเขาตายที่นี่ เยี่ยชิวจะต้องล้างแค้นให้เขาแน่นอน

ไม่คาดคิดว่า เรื่องราวจะราบรื่นกว่าที่เขาคาดไว้เสียอีก

ตอนเขาแอบอยู่ใต้โต๊ะ ก็ได้ยินบทสนทนาระหว่างจักรพรรดิต้าโจวกับโจวอู่หวัง จึงรู้ว่าคนแก่สองคนนี้ได้ตัดสินใจจะยกองค์หญิงหนิงอันให้เยี่ยชิวแล้ว

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่ซ่อนตัวอีก ออกมาพบหน้ากันตรงๆ

การที่เขาเรียกร้องผลประโยชน์จากจักรพรรดิต้าโจว ไม่ได้เป็นเพียงเพราะต้องการผลประโยชน์เท่านั้น หากแต่ต้องการทดสอบความจริงใจของอีกฝ่ายด้วย

พร้อมกันนั้น ระหว่างทางมาที่นี่ อมตะชางเหม่ยก็คิดไว้แล้วว่า ถ้าราชวงศ์ต้าโจวยินดีจะร่วมมือ เขาก็จะยื่นข้อเสนอ

และเขาก็คาดไว้ว่า สองข้อแรกไม่น่ามีปัญหา ปัญหาอยู่ที่ข้อที่สามต่างหาก

การมีอยู่ของโลกใต้พิภพไม่ใช่เรื่องธรรมดาทั่วไป ไม่ว่าใครก็ตามเมื่อต้องเผชิญหน้ากับนักฆ่าจากโลกใต้พิภพ ล้วนต้องปวดหัวกันทั้งนั้น

อมตะชางเหม่ยก็คิดไว้แล้วเหมือนกัน ถ้าหากเจรจาไม่สำเร็จ ก็จะยอมถอยสักก้าว ถือว่าเงื่อนไขข้อที่สามไม่ได้พูดออกไป

แต่เขาไม่คิดเลยว่า จักรพรรดิต้าโจวจะตอบรับทันที แถมตอบรับได้รวดเร็วอย่างน่าตกใจ

เขาเป็นคนเจนโลก จึงรู้ในทันทีว่า ความรวดเร็วนี้ต้องมีเงื่อนไขแอบแฝงอยู่แน่นอน

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ลืมที่จะประจบสักหน่อย

“สมกับเป็นจักรพรรดิต้าโจว ช่างกล้าหาญเด็ดเดี่ยว!”

คำประจบเอาใจไม่มีวันตกยุค ใครๆก็ชอบฟังคำพูดไพเราะ แม้แต่จักรพรรดิเองก็ไม่เว้น

ทว่า จักรพรรดิต้าโจวกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน สีหน้าเคร่งขรึมเอ่ยว่า “เต้าจ่าง ท่านพูดถึงเงื่อนไขสามข้อ เราก็รับไว้หมดแล้ว เช่นนั้นเยี่ยฉังเซิงก็ควรจะทำอะไรเพื่อต้าโจวบ้างแล้วกระมัง?”

ว่าแล้วเชียวว่าต้องมีเงื่อนไข

อมตะชางเหม่ยยิ้มพลางว่า “ว่ามาเลย อยากให้ไอ้เด็กเปรตช่วยทำอะไร?”

จักรพรรดิต้าโจวกล่าวเสียงจริงจัง “ข้าอยากให้เยี่ยฉังเซิงช่วยข้ารวมแผ่นดินจงโจวให้เป็นหนึ่งเดียว! เรื่องนี้ เขาตอบรับได้หรือไม่?”

“ไม่มีปัญหา!” อมตะชางเหม่ยว่า “หากไอ้เด็กเปรตกลายเป็นราชบุตรเขยของต้าโจว เช่นนั้นเราก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน การช่วยพ่อตาอย่างท่านรวมแผ่นดินก็เป็นหน้าที่อยู่แล้ว เอาเป็นว่า หากมีสงครามเกิดขึ้น ไอ้เด็กเปรตจะยืนข้างพวกท่านแน่นอน และจะทุ่มสุดตัวเพื่อสนับสนุนพวกท่านอย่างเต็มที่”

จักรพรรดิต้าโจวกล่าว “สิ่งที่ข้าต้องการก็คือการสนับสนุนอย่างสุดกำลังจากเยี่ยฉังเซิง ขอแค่เขาเต็มที่ ข้าก็มั่นใจว่าจะสามารถรวมจงโจวเป็นหนึ่งเดียวได้”

“ข้าจำได้ว่าปู่ของข้าเคยบอกไว้ว่า ที่สุสานมังกร ตอนนั้นพวกเจ้าแลกเปลี่ยนสัญญาหมั้นกันลับหลังเยี่ยฉังเซิงไว้ใช่หรือไม่?”

“พกสัญญาหมั้นติดตัวมาหรือเปล่า? ข้าจะเขียนชื่อของหนิงอันลงไป”

อมตะชางเหม่ยยิ้มกว้างแล้วหยิบสัญญาหมั้นออกมา

ทันใดนั้น จักรพรรดิต้าโจวก็เขียนอักษรสี่ตัวคำว่า“องค์หญิงหนิงอัน”ลงในช่องว่างของชื่อเจ้าสาวทันที

อมตะชางเหม่ยเก็บสัญญาหมั้นกลับ แล้วหัวเราะร่า พูดกับจักรพรรดิต้าโจวว่า “ได้ลูกเขยอย่างไอ้เด็กเปรตนี่ ถือว่าท่านโชคดีสุดๆแล้วล่ะ”

“บ้าสิ!” จักรพรรดิต้าโจวว่า “เป็นเยี่ยฉังเซิงนั่นแหละที่โชคดี องค์หญิงหนิงอันทั้งดีขนาดนี้ ข้าแทบไม่อยากยกให้เลย”

จักรพรรดิต้าโจวชะงักไปครู่หนึ่ง “ท่านจะเป็นขุนนางจริงๆเหรอ? ว่ามาเถอะ อยากเป็นขุนนางตำแหน่งไหน?”

โจวอู่หวังเองก็มองอมตะชางเหม่ยด้วยความอยากรู้

ใครจะไปรู้ว่า อยู่ดีๆอมตะชางเหม่ยกลับเปลี่ยนท่าที กลายเป็นคนเขินอายขึ้นมา แล้วพูดว่า “จะปิดบังก็ใช่เรื่อง ข้าก็ใกล้แก่ตายแล้ว แต่ยังครองตัวเป็นโสด ไม่ทราบว่าท่านยังมีบุตรสาวเหลืออีกไหม? ถ้ามีก็ส่งให้ข้าคนหนึ่งดีไหม? ข้าเองก็อยากเป็นราชบุตรเขยของต้าโจวบ้าง”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของจักรพรรดิต้าโจวก็มืดลงทันที

คำพูดแบบนี้เจ้าก็ยังกล้าพูดออกมา ยังมียางอายหรือไม่!?

เจ้าคือผู้บำเพ็ญเพียรนะ!

แต่อมตะชางเหม่ยกลับยังหน้าด้านหน้าทนพูดต่ออีกว่า “ข้าก็เป็นอัจฉริยะคนหนึ่ง การได้เข้ามาเป็นราชบุตรเขยของต้าโจว พวกท่านควรจะยินดีเสียอีก”

“และที่สำคัญคือ ต่อไปข้าจะเรียกท่านว่า ‘พ่อ’”

“ได้ลูกเขยอย่างข้า ท่านไม่น่าจะภูมิใจหรือ?”

ภูมิใจบ้าอะไร ข้าอยากจะตบเจ้าให้ปลิว!

จักรพรรดิต้าโจวพยายามระงับอารมณ์ แล้วพูดว่า “เต้าจ่าง เกรงว่าท่านคงต้องผิดหวัง เพราะว่าข้ามีบุตรสาวเพียงคนเดียวคือองค์หญิงหนิงอัน”

“อะไรนะ? ท่านมีลูกสาวแค่คนเดียว? น่าแปลก ท่านเป็นจักรพรรดิ มีสนมมากมาย ทำไมมีลูกสาวคนเดียว?” อมตะชางเหม่ยแสร้งทำหน้าท่าทางเหมือนเข้าใจบางอย่างขึ้นมาทันที “ข้าเข้าใจแล้ว เพราะท่านไร้น้ำยา”

ใบหน้าของจักรพรรดิต้าโจวแดงก่ำด้วยความโกรธแทบจะระเบิด อยากจะบีบคออมตะชางเหม่ยให้ตายตรงนั้น

เจ้าหมานี่ น่าหมั่นไส้ชะมัด!

“พอแล้ว นี่ดึกมากแล้ว ข้าก็ควรกลับได้แล้วล่ะ”

อมตะชางเหม่ยไม่กล้าอยู่ต่อ กลัวจะโดนซัด ก่อนกลับยังไม่วายหันมากำชับจักรพรรดิต้าโจวกับโจวอู่หวังว่า “จริงสิ เยี่ยฉังเซิงจะแต่งงานกับองค์หญิงหนิงอัน ค่าสินสอดไม่ต้องก็ได้ แต่ของหมั้นฝั่งหญิงอย่าลืมจัดหนักๆล่ะ”