วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2378

ในพริบตาเดียว ชุดกระโปรงยาวบนร่างของโหรวเอ๋อร์ก็หล่นลงพื้น เหลือเพียงชุดชั้นในสองชิ้นที่แนบเนื้ออยู่บนร่างของเธอ

ไหล่ขาวผ่องและผิวเนื้อที่กว้างขวาง เผยออกมาเต็มสองตาของเยี่ยชิว

เรือนร่างของเธอบอบบางอ้อนแอ้น ราวกับกิ่งหลิว ละมุนละไมเหลือเกิน

“โหรวเอ๋อร์ นี่เจ้าทำอะไรน่ะ?”

เยี่ยชิวตกใจจนสะดุ้ง รีบเก็บกระโปรงขึ้นมาเตรียมจะช่วยเธอสวมใส่กลับไป แต่ไม่ทันไร โหรวเอ๋อร์ก็โผเข้ามาในอ้อมแขนของเขาทันที

“คุณชายเยี่ย ท่านชอบข้า ข้าก็ชอบท่าน ท่านรับข้าเถอะ!”

ให้ตายเถอะ! นางจะทำอะไร!?

เยี่ยชิวถึงกับอึ้งพูดไม่ออก

ในความทรงจำของเขา โหรวเอ๋อร์เป็นหญิงสาวที่เงียบขรึมสุขุมมาโดยตลอด แต่ท่าทางของเธอในตอนนี้ช่างแตกต่างจากเดิมโดยสิ้นเชิง

มันเป็นความขัดแย้งที่ชัดเจนมาก

หรือว่า…อย่างที่ใครหลายคนพูดกัน? ผู้หญิงที่ดูเรียบร้อยที่สุด มักจะซ่อนความร้อนแรงไว้ภายใน?

“โหรวเอ๋อร์ เจ้าพูดอะไรออกมาน่ะ รีบใส่เสื้อผ้าก่อน” เยี่ยชิวรีบพูดขึ้น

ถ้ามีใครมาเห็นเข้า เขาจะโดนกล่าวหาอะไรก็อธิบายไม่จบแน่นอน

แน่นอนว่าเยี่ยชิวไม่กลัวเรื่องแบบนี้หรอก อีกอย่าง ตอนนี้ก็ไม่มีคนนอกเข้ามา เพียงแต่เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้นโดยไม่ชัดเจนเช่นนี้

โหรวเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น น้ำตาสองสายไหลจากหางตาของเธอ

“คุณชายเยี่ย เมื่อกี้ท่านโกหกข้าใช่ไหม? ท่านไม่ได้ชอบข้าเลยใช่ไหม?”

เยี่ยชิวรีบตอบกลับไปว่า “ข้าไม่ได้โกหก”

“ถ้าท่านชอบข้า แล้วทำไมท่านถึงไม่รับข้าไว้ล่ะ?” โหรวเอ๋อร์กัดริมฝีปากแน่น “ข้ามาด้วยความเต็มใจ”

ก็แหงล่ะ มาขนาดนี้แล้ว จะไม่เต็มใจได้ไง?

เยี่ยชิวพูดว่า “โหรวเอ๋อร์ เจ้าอย่าทำแบบนี้เลย ใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะ เราค่อยคุยกันดี ๆ”

“คุณชายเยี่ย ข้าชอบท่าน รับข้าเถอะ ข้าจะไม่มีวันเสียใจเลย” โหรวเอ๋อร์พูดพลางร้องไห้

เยี่ยชิวถึงกับปวดหัว ทำไมพูดเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจสักที?

ในใจเขาคิดขึ้นมาว่า “เราเห็นเธอเป็นเพื่อนนะ แต่เธอกลับอยากจะเคลมร่างเรา หึ ช่างน่าหงุดหงิดจริง ๆ”

เยี่ยชิวไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบช่วยคุณหนูโหรวใส่กระโปรงยาวกลับไปอย่างเด็ดขาด

แม้เขาจะเชี่ยวชาญในการถอดเสื้อผ้า แต่กลับไม่ถนัดเรื่องใส่เสื้อผ้าเอาเสียเลย ทำให้ปลายนิ้วของเขาเผลอสัมผัสถูกผิวกายของคุณหนูโหรวเป็นระยะ ทำเอาเธอหน้าแดงหูแดง ผิวเนื้อก็ขึ้นสีชมพูระเรื่อ

ท้ายที่สุด คุณหนูโหรวก็ต้องลงมือใส่เสื้อผ้าเองจนเสร็จเรียบร้อย

“คุณชายเยี่ย ข้าขอโทษ เมื่อครู่ข้าใจร้อนไปหน่อย” คุณหนูโหรวกล่าวขอโทษเสียงเบา ก้มหน้านิ่งเหมือนเด็กนักเรียนที่ทำผิด

“คุณหนูโหรว เชิญนั่งก่อน ข้าชงชามาให้เจ้าดื่ม” เยี่ยชิวชงชาให้คุณหนูโหรวพลางพูดว่า “พี่สาวเสี่ยวเสี่ยวเคยบอกว่า ชานี่เรียกว่า ฝนก่อนหมิงซิง เป็นชาที่ใช้เฉพาะในวังหลวงต้าจโจว เมื่อวานข้าลองแล้วรู้สึกว่ารสดีมาก เจ้าลองดูสิ”

คุณหนูโหรวจิบชาช้า ๆ ก้มหน้าก้มตา ไม่เอ่ยคำใด

เยี่ยชิวถามขึ้นว่า “คุณหนูโหรว บอกความจริงกับข้าเถอะ เจ้าเจอเรื่องลำบากใจใช่ไหม?”

แม้เขากับคุณหนูโหรวจะรู้จักกันไม่นาน แต่ตลอดทางก็เจอเรื่องมาด้วยกันไม่น้อย เยี่ยชิวจึงพอเข้าใจนิสัยของเธอบ้าง

ตอนที่อยู่ในเมืองเฟยไหล แม้จะเผชิญกับศพที่น่าสยดสยอง หรือแม้แต่ตอนเจอปีศาจโลหิต คุณหนูโหรวก็ยังสามารถรักษาความสงบได้เหนือกว่าคนทั่วไป แต่วันนี้ กลับมีพฤติกรรมที่แปลกออกไป

เยี่ยชิวคาดเดาได้ว่า เธอคงต้องเจอปัญหาอะไรแน่

แล้วก็จริงดังว่า คุณหนูโหรวเอ่ยขึ้นว่า

“คุณชายเยี่ย บิดาของข้าจะจับข้าแต่งงานกับชายที่ข้าไม่รู้จักและไม่ได้ชอบเลย ข้าไม่รู้จะทำยังไง ฮือ ๆ…”

พูดไปก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นไป

เยี่ยชิวถึงกับพูดไม่ออก นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?

บิดาเจ้าจะจับเจ้าแต่งงาน เจ้าก็เลยมาจะคว้าตัวข้าไว้?

หรือเจ้าคิดจะใช้ข้าเป็นโล่กัน?

หรือเจ้าคิดจะทำเรื่องให้เสร็จสิ้นก่อนแล้วค่อยบีบบังคับครอบครัวเจ้าทีหลัง?

เยี่ยชิวพูดว่า “ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะไล่ตามความสุขของตนเอง หากเจ้าไม่ชอบ เขาก็ไม่มีสิทธิ์บังคับเจ้าแต่งงานได้หรอก”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน