วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2381

“อาจารย์ของเจ้า?” เยี่ยชิวถาม “เจ้าหมายถึงฟูจื่อหรือ?”

หนิงอันประหลาดใจ “เจ้ารู้จักอาจารย์ของข้าด้วยหรือ?”

เยี่ยชิวหัวเราะ “ชื่อเสียงของฟูจื่อ มีใครในโลกฝึกเซียนที่ไม่รู้จัก?"

“เขาคือเจ้าแห่งวังร้อยดอกไม้แห่งสถาบันจี้เซีย แถมยังอยู่อันดับสองในอันดับมังกร ชื่อเสียงของเขานั้นโด่งดังราวกับเสียงฟ้าร้อง ต่อให้ไม่อยากรู้จักก็คงทำได้ยาก”

“เขาจะสนใจข้าได้อย่างไร? ข้าไม่เคยพบเขาเลยสักครั้ง”

หนิงอันกล่าว “ก็เพราะไม่เคยพบ อาจารย์ถึงได้สนใจเจ้า อย่างไรก็ตาม ข้าได้ยินอาจารย์กล่าวถึงเจ้าหลายครั้งว่า เจ้าเป็นอัจฉริยะที่ยากจะหาได้ในรอบหลายร้อยปี”

เยี่ยชิวหัวเราะคิกคัก “ต้องบอกว่าอาจารย์ของเจ้ามีสายตาที่เฉียบแหลมยิ่งนัก”

“แล้วข้าไม่มีสายตาเฉียบแหลมหรือ?” หนิงอันเบะปาก ท่าทางน่ารักมาก

“สายตาของเจ้าดียิ่งกว่าอาจารย์ของเจ้าเสียอีก” เยี่ยชิวโอบหนิงอันไว้ในอ้อมแขน พลันนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงถามว่า “หนิงอัน อาจารย์ของเจ้าเป็นคนอย่างไร?”

หนิงอันตอบทันควัน “อาจารย์เป็นคนที่มีความรู้กว้างขวางที่สุดในใต้หล้า รู้ทั้งดาราศาสตร์และภูมิศาสตร์ ราวกับว่าสรรพสิ่งในโลกนี้ ไม่มีอะไรที่เขาไม่รู้”

เยี่ยชิวกล่าว “เรื่องนั้นข้ารู้ ผู้คนมากมายก็กล่าวเช่นนั้น บอกเรื่องที่ข้าไม่รู้สิ”

หนิงอันกล่าว “อาจารย์ของข้าเป็นคนมัธยัสถ์มาก มีเมตตา ชอบอ่านหนังสือมาก และชอบนั่งสมาธิมากด้วย”

“แต่การนั่งสมาธิของเขาแตกต่างจากผู้อื่น ผู้อื่นนั่งเพื่อบำเพ็ญเพียร ส่วนเขานั่งเพื่อใคร่ครวญ”

“บางครั้งก็นั่งอยู่หลายวัน”

เยี่ยชิวคิดในใจ ดูเหมือนฟูจื่อจะมีเรื่องราวเก็บงำไว้มากมายในใจ มีเพียงคนที่มีเรื่องหนักใจเท่านั้นที่ชอบใคร่ครวญ

“จริงสิ อาจารย์ของข้าจะอาบน้ำจุดธูปอธิษฐานต่อสวรรค์ทุกๆ วันขึ้น ๑ ค่ำและวันขึ้น ๑๕ ค่ำ”

หนิงอันกล่าว “สรุปแล้ว อาจารย์คือหนึ่งในไม่กี่คนที่ข้าเคารพที่สุดในโลกนี้”

“แล้วอาจารย์ของเจ้าเป็นคนดีหรือคนไม่ดี?” เยี่ยชิวถามอีก

หนิงอันมองเยี่ยชิวด้วยสายตาประหลาดใจ “เจ้าถามคำถามโง่ๆ แบบนี้ได้อย่างไร?”

เยี่ยชิวกล่าว “คำถามนี้โง่งั้นหรือ?”

หนิงอันพยักหน้า “โง่มาก เพราะทุกคนในโลกฝึกเซียนรู้ว่าอาจารย์ของข้าเป็นคนดี”

“เจ้าลองคิดดูสิ ปกติแล้วท่านเห็นมดตัวหนึ่งยังไม่กล้าเหยียบให้ตาย คนแบบนี้จะไม่ใช่คนดีได้อย่างไร?”

“อีกทั้งอาจารย์ของข้าเป็นมิตรกับผู้คน ไม่เคยสร้างศัตรูกับใคร ทำอะไรก็ยึดหลักความยุติธรรม ดังนั้นชื่อเสียงของเขาในจงโจวจึงสูงมาก”

“พูดง่ายๆ คือ หากสามแคว้นเปิดศึกกัน ตราบใดที่อาจารย์ของข้าออกมาเป็นกลาง ทั้งสามแคว้นก็จะหยุดสงครามทันที”

“ไม่ว่าจะเป็นบิดาของข้า หรือเว่ยอ๋อง และฮ่องเต้ต้าโจว ล้วนเคารพอาจารย์ของข้าอย่างสูง”

เยี่ยชิวถามอีก “จากความเข้าใจที่เจ้ามีต่ออาจารย์ของเจ้า หากวันหนึ่งสามแคว้นเกิดเปิดศึกกันจริงๆ อาจารย์ของเจ้าจะออกมาไกล่เกลี่ยหรือไม่?”

“แน่นอน” หนิงอันกล่าว “อาจารย์เมตตาสรรพสัตว์มาตลอด หากเห็นไฟสงครามลุกโชน ประชาชนพลัดพรากจากถิ่นฐาน ด้วยนิสัยของเขา ย่อมต้องออกมาไกล่เกลี่ยเป็นแน่”

เยี่ยชิวกล่าว “รอมีโอกาสเมื่อไร เจ้าพาข้าไปคารวะอาจารย์ของเจ้าเถิด”

“เจ้าจะไปหาอาจารย์ของข้า เจ้ามีเรื่องอะไรงั้นหรือ?” หนิงอันถาม

“ย่อมมีเรื่องสิ” เยี่ยชิวกล่าว “ข้าจะไปขอบคุณฟูจื่อ ขอบคุณที่เขาสอนภรรยาที่ดีเช่นนี้ให้ข้า”

หนิงอันได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มแย้มสดใสราวกับดอกไม้บาน

“จริงสิ มีเรื่องหนึ่งที่ข้ายังไม่ได้บอกเจ้า…” เยี่ยชิวพูดไม่ทันจบ หนิงอันก็ขัดขึ้นว่า “เจ้าจะบอกว่า เจ้าคือเจ้าของศาลาหยงเป่าใช่หรือไม่?”

“เจ้ารู้ได้อย่างไร?” เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจมาก

หนิงอันยิ้มเล็กน้อย “เดาเอา”

“เดาได้ถึงขนาดนี้ เจ้าฉลาดจริงๆ” เยี่ยชิวจูบที่หน้าผากของนางเบาๆ

“ท่านพี่ จริงๆ แล้วมีเรื่องหนึ่งที่ข้าก็อยากจะบอกท่าน” หนิงอันกล่าว

“เรื่องอะไร?” เยี่ยชิวถาม

“ก็เรื่องพลังยุทธ์…” หนิงอันพูดไม่ทันจบ ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูขึ้นมาทันที

ตึง ตึง!

ในขณะที่นางกำลังเพลิดเพลิน นางก็ตอบรับอย่างร้อนแรง

ผ่านไปพักหนึ่ง

จนกระทั่งทั้งสองจูบกันจนแทบจะหายใจไม่ออก ริมฝีปากจึงแยกจากกัน

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวกล่าว “ท่านพี่เจ้าคะ อย่าบอกนะว่าท่านกับคุณหนูโหรวเอ๋อร์แค่จูบปากกันเท่านั้น?”

สิ้นเสียง นางก็คว้ามือของเยี่ยชิววางไว้ที่หน้าอกของตน แล้วกล่าวอย่างอ่อนหวาน “ท่านพี่เจ้าคะ ได้โปรดปลอบใจข้าด้วย!”

นี่มันไม่ใช่แค่การปลอบใจแล้ว นี่มันคือสวรรค์ชัดๆ!

เยี่ยชิวไม่ลังเลเลยสักนิด สองมือออกแรงขยำอย่างเต็มที่ จากนั้นก็ปรากฏรูปทรงต่างๆ ปรากฏขึ้น

วงกลม สามเหลี่ยม รูปหลายเหลี่ยม…

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเหมือนผลแอปเปิลสุกงอม ใบหน้าแทบจะมีน้ำหยดออกมา ด้วยการเล่นของเยี่ยชิว ลมหายใจของนางเริ่มหนักขึ้น ร่างกายร้อนผ่าวไปทั่ว

“ท่านพี่เจ้าคะ สนุกไหมเจ้าคะ?”

“สนุกสิ”

“แล้วเมื่อเทียบกับของคุณหนูโหรวเอ๋อร์ สัมผัสของใครดีกว่ากันเจ้าคะ?”

“พวกเจ้าต่างก็มีข้อดีของตนเอง”

“สำหรับข้า ขอแค่เห็นว่าขอแค่เป็นสาวงาม ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ ท่านก็ไม่เคยปฏิเสธเลยนะ ท่านพี่จอมเจ้าชู้” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวซบลงบนตัวเยี่ยชิว ออดอ้อน

เยี่ยชิวเห็นว่าได้เวลาพอสมควรแล้ว จึงปล่อยหนานกงเสี่ยวเสี่ยวออก แล้วกล่าวว่า “ข้าบอกแล้วว่าข้าจะไม่เบื่อของเก่าแล้วชอบของใหม่ ตอนนี้เจ้าเชื่อแล้วใช่ไหม?”

“เชื่อแล้วเจ้าค่ะ” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวพยักหน้า

“ไปเถอะ เราออกไปข้างนอกกัน” เยี่ยชิวกำลังจะเดินไป แต่กลับถูกหนานกงเสี่ยวเสี่ยวฉุดรั้งไว้

เยี่ยชิวมองหนานกงเสี่ยวเสี่ยวอย่างสงสัย แล้วถามว่า “มีอะไรอีกหรือ?”

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเขย่งปลายเท้า กระซิบข้างหูเยี่ยชิวด้วยลมหายใจหอมกรุ่นราวกับกล้วยไม้ว่า “ท่านพี่เจ้าคะ ท่านอย่าเอาแต่กักเก็บน้ำไว้ ไม่อยากระบายออกมาหน่อยหรือเจ้าคะ!”