วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2383

ขณะที่เฉาหลินหันหลังเดินออกจากประตู เว่ยอู๋ซินก็ส่งสายตาให้ขันทีวังอย่างรวดเร็ว ขันทีวังเข้าใจความหมาย จึงดีดนิ้วทันที พลังงานสายหนึ่งได้ตกลงบนตัวเฉาหลินอย่างเงียบเชียบโดยที่เขาไม่รู้ตัว

หลังจากเฉาหลินออกไป ขันทีวังก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ท่านไม่เชื่อใจเฉาหลินหรือ?”

“นอกจากเจ้าแล้ว ข้าไม่เชื่อใครทั้งนั้น” เว่ยอู๋ซินกล่าว

ได้ยินดังนั้น หัวใจของขันทีวังก็เปี่ยมล้นด้วยความซาบซึ้ง

เว่ยอู๋ซินกล่าว “เฉาหลินเดิมทีก็เป็นคนของน้องห้า ตอนนี้น้องห้าตายไปแล้ว เขามาสวามิภักดิ์กับข้าก็เพื่อกลัวว่าบิดาจะตำหนิเขาเมื่อเขากลับไป จะได้ให้ข้าคุ้มครองเขา”

“คนขี้ขลาดเช่นเขา ไม่อาจเชื่อถือได้”

“เมื่อวานเขาเพื่อรักษาชีวิตจึงยอมสวามิภักดิ์กับข้า แล้ววันข้างหน้าเพื่อรักษาชีวิต เขาก็ย่อมจะสวามิภักดิ์กับคนอื่นเป็นแน่”

“หากข้าเดาไม่ผิด ไอ้หมอนี่ในใจคงอยากให้ข้าตายเร็วๆ ด้วยซ้ำ”

เว่ยอู๋ซินกล่าวเสียงเย็น “ขันทีวัง จับตาดูเฉาหลินไว้ หากไอ้หมอนี่กล้าหนี ก็จัดการฆ่าทิ้งเสีย”

“พ่ะย่ะค่ะ!” ขันทีวังโค้งคำนับรับคำ

เว่ยอู๋ซินเปลี่ยนน้ำเสียง “แต่ว่า เฉาหลินเมื่อครู่พูดถูก การท้าทายเยี่ยฉังเซิงคือโอกาสสุดท้ายของข้า”

“ข้าต้องเอาชนะเยี่ยฉังเซิงให้ได้”

“ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าก็ต้องเป็นเขยฮ่องเต้แห่งต้าโจวให้ได้”

“มีเพียงเป็นเขยฮ่องเต้แห่งต้าโจวเท่านั้น ข้าจึงจะมีโอกาสรวมจงโจวให้เป็นหนึ่งเดียว!”

ขันทีวังกล่าว “สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือ เราไม่รู้รายละเอียดของการท้าทาย”

“ไม่เป็นไร!” เว่ยอู๋ซินมีท่าทางมั่นใจว่าชนะ “หากเป็นการประลองพลังฝีมือล้วนๆ ข้าสามารถเอาชนะเยี่ยฉังเซิงได้อย่างแน่นอน”

ขันทีวังหัวเราะ “แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ เมื่อตอนที่อันดับเฉียนหลงประกาศออกมา ก็กล่าวแล้วว่าเยี่ยฉังเซิงอยู่ในขั้นสูงสุดของทงเสิน แม้ท่านอ๋องจะอยู่ในขั้นสูงสุดของทงเสินเช่นกัน แต่ตราบใดที่ท่านปรารถนา ท่านก็สามารถชำระบริสุทธิ์เป็นปราชญ์ได้ทุกเมื่อ”

“แม้เยี่ยฉังเซิงจะมีคุณสมบัติของจักรพรรดิ เขาก็ย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้แข็งแกร่งระดับปราชญ์อย่างแน่นอน”

“หากเป็นการประลองพลังฝีมืออย่างเดียว ท่านอ๋องชนะแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

เว่ยอู๋ซินกล่าว “ต้าโจวมีวรรณกรรมรุ่งเรือง มีบัณฑิตมากมาย บางทีฮ่องเต้ต้าโจวอาจจะจัดให้มีการประลองเชิงวรรณกรรมก็ได้”

ขันทีวังประจบประแจง “ท่านอ๋องทรงมีพรสวรรค์ล้ำเลิศ เยี่ยฉังเซิงเป็นเพียงนักรบธรรมดา จะเป็นคู่ต่อสู้ของท่านได้อย่างไร? ดังนั้น การประลองเชิงวรรณกรรม เขาก็แพ้แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

เว่ยอู๋ซินกล่าว “การประลองเชิงวรรณกรรมข้าไม่กังวลนัก แม้ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเยี่ยฉังเซิง ก็ยังมีเจ้าไม่ใช่หรือ?”

“ขันทีวัง เมื่อก่อนเจ้าเคยเป็นผู้ที่สอบได้อันดับหนึ่งในข้อสอบฮ่องเต้ของต้าเว่ย ไม่มีใครสามารถเทียบเคียงเจ้าได้ในการแต่งกลอนและร้อยกรอง แม้แต่ฟูจื่อยังชื่นชมเจ้าไม่หยุดหย่อน”

“ถ้าทำไม่ได้จริงๆ เจ้าก็ช่วยข้าหน่อย”

ขันทีวังหัวเราะ “ท่านอ๋องโปรดวางพระทัย ตราบใดที่สามารถช่วยให้ท่านเป็นเขยฮ่องเต้แห่งต้าโจวได้ ข้าน้อยยินดีพลีกายถวายชีวิต ไม่เสียดายเลยพ่ะย่ะค่ะ”

เว่ยอู๋ซินกล่าว “รายละเอียดการประลองที่ชัดเจน คาดว่าฮ่องเต้ต้าโจวจะทรงมีราชโองการประกาศในวันนี้”

“ไม่รู้ว่าเฉาหลินจะสามารถหาเยี่ยฉังเซิงเจอหรือไม่?”

“หากเฉาหลินสามารถจัดการเยี่ยฉังเซิงได้ ทุกอย่างก็จะง่ายขึ้น”

“แต่สำหรับเรื่องที่เขาจะสังหารเยี่ยฉังเซิง ข้าไม่หวังเลย เยี่ยฉังเซิงมีคุณสมบัติของจักรพรรดิ อาจจะมีผู้แข็งแกร่งคุ้มครองอยู่ข้างกาย ดังนั้น ทุกอย่างยังคงต้องพึ่งพาตัวเอง”

ขันทีวังปลอบโยน “ท่านอ๋องโปรดวางพระทัย เขยฮ่องเต้แห่งต้าโจวจะต้องเป็นของท่านอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าก็คิดเช่นนั้น ฮ่าฮ่าฮ่า…” เสียงหัวเราะของเว่ยอู๋ซินพลันหยุดชะงักลง เขากล่าวอย่างเย็นชาว่า “ใครกล้ามาแย่งเขยฮ่องเต้กับข้า ข้าจะส่งมันไปสู่สังสารวัฏซะ!”

…

ศาลาหยงเป่า

ห้องรับแขกชั้นสอง

หลังจากสงครามอันยาวนานกว่าหนึ่งชั่วยาม ในที่สุดการต่อสู้นี้ก็ถึงจุดสิ้นสุด

เยี่ยชิวตกใจมาก การต่อสู้ดุเดือดถึงเพียงนี้ หนานกงเสี่ยวเสี่ยวกลับไม่มีท่าทีเหน็ดเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย

“ท่านพี่เจ้าคะ ข้าชักจะปวดหัวแทนท่านเสียแล้ว” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวกล่าว “คนหนึ่งคือข้า อีกคนหนึ่งคือคุณหนูโหรวเอ๋อร์ ตอนนี้ยังมีองค์หญิงหนิงอันเพิ่มมาอีก ท่านจะปรนนิบัติไหวหรือเจ้าคะ?”

เยี่ยชิวหัวเราะ “พี่เสี่ยวเสี่ยว ท่านยังไม่รู้สินะ คุณหนูโหรวเอ๋อร์แท้จริงแล้วก็คือองค์หญิงหนิงอันนั่นแหละ”

“อะไรนะ?” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวตกใจ

เยี่ยชิวกล่าว “เขาว่ากันว่าข่าวสารของศาลาหยงเป่ารวดเร็วมาก แต่กลับไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของคุณหนูโหรวเอ๋อร์เลย ทำให้ข้ารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย”

“พี่เสี่ยวเสี่ยว ต่อไปเรื่องนี้ต้องเสริมให้แข็งแกร่งขึ้นนะ”

“ตราบใดที่เจ้าทำเรื่องนี้สำเร็จ ข้าก็มีรางวัลให้”

“รางวัลอะไรเจ้าคะ?” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวรีบถาม

เยี่ยชิวหัวเราะเล็กน้อย “สิบครั้ง!”

“ตกลงเจ้าค่ะ!” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวฉีกยิ้มสดใส

“จริงสิ พี่เสี่ยวเสี่ยว ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่อยากจะฝากเจ้าจัดการ” เยี่ยชิวกล่าว “ฮ่องเต้ต้าโจวได้มีราชโองการแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะต้องประลองกับผู้ที่แข่งขันตำแหน่งเขยฮ่องเต้ แม้ข้าจะมั่นใจเต็มเปี่ยม แต่ก็ประมาทไม่ได้ เพราะครั้งนี้ผู้ที่เข้าร่วมการคัดเลือกเขยฮ่องเต้ล้วนเป็นยอดคนหนุ่มสาวจากจงโจว มิอาจประมาทได้”

“ดังนั้น ข้าต้องการข้อมูลของพวกเขาแต่ละคน ยิ่งละเอียดเท่าไรยิ่งดี”

“พี่เสี่ยวเสี่ยว จัดการได้ไหม?”

“ย่อมจัดการได้สิเจ้าคะ แต่ข้ามีข้อแม้” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวจ้องเยี่ยชิวด้วยดวงตาเย้ายวนราวกับใยไหม แล้วกล่าวว่า “เพิ่มอีกสิบครั้งไหมเจ้าคะ?”

“อะไรนะ!” เยี่ยชิวอุทานอย่างตกใจ “เจ้าไหวหรือ?”

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวกล่าวอย่างอ่อนหวาน “ท่านพี่เจ้าคะ เมื่อครู่ท่านยังบอกว่าบ่าวเป็นหมาป่าหิวโหย กินเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม ไม่ใช่หรือเจ้าคะ? ทำไม ถึงลืมเร็วขนาดนี้?”

“ได้ ได้เลยตามที่เจ้าว่า ถึงเวลาแล้วจะอิ่มหนำสำราญแน่นอน” เยี่ยชิวกล่าวจบก็บีบหน้าอกหนานกงเสี่ยวเสี่ยวอีกครั้ง แล้วเดินออกจากประตูไปอย่างสง่างาม

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวจ้องมองแผ่นหลังของเขา ใบหน้าแดงก่ำแล้วกระซิบเบาๆ ว่า “ท่านพี่นี่ร้ายจริงเชียว แต่ว่า…ข้าชอบ!”