วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2384

ในพระราชวังต้าโจว

เยี่ยชิวได้พบกับโจวอู่หวังและจักรพรรดิต้าโจว

" ผู้อาวุโส ไม่ได้พบกันนานเลยนะ! " เยี่ยชิวยิ้มและทักทายโจวอู่หวัง

โจวอู่หวังกล่าวว่า " ยังจะเรียกผู้อาวุโสอีกเหรอ? เจ้ากำลังจะได้เป็นราชบุตรเขยของต้าโจวแล้วนะ ควรจะเปลี่ยนคำเรียกได้แล้ว เรียกข้าว่าท่านปู่ทวดเหมือนหนิงอันสิ! "

หมายความว่าไง?

คิดจะเอาเปรียบข้าเหรอ?

เยี่ยชิวหัวเราะแล้วกล่าวว่า " ยังไม่ได้แต่งงานเลย ผู้อาวุโสจะรีบร้อนอะไร? "

โจวอู่หวังกล่าวว่า " หลานชายข้าออกราชโองการแล้ว เรื่องนี้ถือว่าแน่นอนแล้ว รีบเรียกท่านปู่ทวดให้ฟังหน่อย! "

เยี่ยชิวกล่าวว่า " ไว้รอแต่งงานแล้วค่อยเรียกดีกว่า! "

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน จักรพรรดิต้าโจวก็แอบสังเกตเยี่ยชิวอยู่เงียบๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบเยี่ยชิว ดวงตาคู่หนึ่งราวกับเครื่องสแกน มองเยี่ยชิวตั้งแต่หัวจรดเท้า จากซ้ายไปขวา ไม่หยุดหย่อน

" หน้าตาดีไม่เลว มีเงาตอนข้าหนุ่มๆอยู่บ้าง "

" รูปร่างก็ดี แต่ยังด้อยกว่าข้าตอนหนุ่มๆ หน่อย "

" พลังยุทธ์ก็ไม่เลว ตอนข้าอายุยี่สิบกว่าๆ ดูเหมือนจะยังอยู่ในขั้นหยวนอิง... แค่กๆ ข้าเป็นถึงประมุขของแผ่นดิน จะไปเปรียบเทียบอะไรกับเขา! "

" เขาจะยอดเยี่ยมแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องเรียกข้าว่าพ่ออยู่ดี! "

เมื่อจักรพรรดิต้าโจวคิดถึงตรงนี้ พระองค์ก็อารมณ์ดีขึ้นมาก และกล่าวอย่างกระตือรือร้นว่า " ฉางเซิง เจ้ามาที่นี่ทั้งที รีบมานั่งลงสิ "

พอพูดจบ พระองค์ก็ยกชามาเสิร์ฟให้เยี่ยชิวด้วยตัวเอง

ถ้าไม่รู้เรื่องราวมาก่อน อาจจะคิดว่าเยี่ยชิวเป็นพ่อของพระองค์เสียอีก

โจวอู่หวังเห็นฉากนี้ก็สบถเบาๆ ว่า " ไม่เอาไหน "

เยี่ยชิวกล่าวว่า " ผู้อาวุโส ท่านไม่ต้องเกรงใจ... "

ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกจักรพรรดิต้าโจวขัดขึ้นมา

" นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังจะเรียกผู้อาวุโสอีก? พวกข้ากำลังจะกลายเป็นคนในครอบครัวเดียวกันแล้ว เจ้าควรจะเรียกข้าว่าพ่อสิ "

พ่อเหรอ?

หน้าด้านสักจริง!

" ก็แค่เจ้าคนเดียว ถ้าเป็นคนอื่น ข้าคงตบไปนานแล้ว "

จักรพรรดิต้าโจวกล่าวต่อว่า " เรียกพ่อจะเร็วไปหน่อยไหม? ข้าคงอายุมากกว่าพ่อเจ้า เจ้าเรียกข้าว่าท่านลุงไปก่อนก็ได้ ! "

แบบนี้ค่อยเข้าท่าหน่อย

" ท่านลุง เป็นคนกันเองทั้งนั้น ไม่ต้องเกรงใจหรอก " เยี่ยชิวเห็นจักรพรรดิต้าโจวรินชาและจัดวางของว่างด้วยตัวเอง ก็รู้สึกเกรงใจเล็กน้อย

" ก็นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้ามาที่นี่นี่นา ข้าดีใจ " จักรพรรดิต้าโจวกล่าวพร้อมรอยยิ้ม ไม่มีทีท่าของความน่าเกรงขามของฮ่องเต้เลยแม้แต่น้อย ราวกับลุงผู้กระตือรือร้นคนหนึ่ง

โจวอู่หวังทนดูต่อไปไม่ไหว กล่าวอย่างเบื่อหน่ายว่า " เอาล่ะ ไม่ต้องเสียเวลาแล้ว มาคุยเรื่องสำคัญกันดีกว่า! "

" เจ้าหนู พูดมาเลย เจ้ามาหาพวกข้ามีเรื่องอะไร? "

" ถ้าเจ้าจะพูดว่าไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ ก็ไม่ต้องเปิดปากเลยนะ เจ้าเต๋าหมานั่นได้ตกลงเงื่อนไขกับพวกข้าแล้ว เจ้าอย่าคิดที่จะคืนคำเชียว "

เจ้าเต๋าหมา?

หมายถึงฉางเหมยเหรอ?

ก็ออกจะหมาจริงๆ นั่นแหละ

เยี่ยชิวหัวเราะแล้วกล่าวว่า " ข้าเป็นคนคำไหนคำนั้น เมื่อไอ้แก่ได้ตกลงกับพวกท่านแล้ว ข้าก็ไม่มีเหตุผลที่จะคืนคำแน่นอน "

" งั้นการแต่งงานครั้งนี้เจ้าก็ตกลงสินะ? " จักรพรรดิต้าโจวถาม

เยี่ยชิวพยักหน้า " ข้าตกลง "

" ดีมาก " จักรพรรดิต้าโจวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เยี่ยชิวกล่าวว่า " ผู้อาวุโส ท่านลุง วันนี้ข้ามาหาพวกท่าน มีหลายเรื่องที่อยากจะคุยด้วย "

" อันดับแรก ข้าอยากทราบรายละเอียดของการแข่งขันในวันพรุ่งนี้ "

" เผื่อว่าข้าแพ้ให้คนอื่น ไม่ใช่แค่ข้าจะเสียหน้า แต่พวกท่านก็พลอยเสียหน้าไปด้วยใช่ไหมล่ะ ? "

" ความสามารถด้านการเรียนรู้ของเขาก็เก่งกาจมาก ได้รับการขนานนามว่าเป็นปราชญ์อันดับหนึ่งแห่งต้าเว่ย "

" หลายปีมานี้ เขาช่วยเว่ยอ๋องจัดการกิจการบ้านเมืองแล้วทำได้ดีเยี่ยม เรียกได้ว่าเป็นผู้ช่วยมือขวาของเว่ยอ๋องเลยทีเดียว "

" มีข่าวลือว่าเขานั้นคือเว่ยอ๋องคนต่อไป! "

" เจ้าลองคิดดูสิ เว่ยอ๋องมีโอรสมากมาย เขาสามารถโดดเด่นขึ้นมาได้ ย่อมไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน "

เยี่ยชิวไม่ใส่ใจแล้วกล่าวว่า " ถ้าเว่ยอู่ซินรู้จักประมาณตน งั้นก็อย่ามายุ่งกับข้าเลย ไม่อย่างนั้นข้าก็ไม่รังเกียจที่จะส่งเขาไปรวมญาติ กับเว่ยอู๋เซี่ยง "

" หมายความว่าอย่างไร? " โจวอู่หวังมีสีหน้าสงสัย

เยี่ยชิวกล่าวว่า " เว่ยอู๋เซี่ยง โอรสองค์ที่ห้าของต้าเว่ยเป็นคนที่ข้าสังหารเอง "

" อะไรนะ? " จักรพรรดิต้าโจวตกใจ มองเยี่ยชิวอย่างจริงจังไปสองครั้ง แล้วถามว่า " ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็คือ เจ้าแห่งศาลาของศาลาหยงเป่าสินะ? "

เยี่ยชิวพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม " ใช่! "

ทันใดนั้น จักรพรรดิต้าโจวก็ดีใจจนแทบหุบปากไม่ลง

" ไม่คิดเลยว่าเยี่ยฉางเซิงจะเป็นเจ้าแห่งศาลาของศาลาหยงเป่าด้วย "

" เมื่อมีศาลาหยงเป่าหนุนหลัง และยังได้รับการสนับสนุนจากนิกายดาบชิงอวิ๋นด้วยแล้ว การรวมจงโจวเป็นหนึ่งเดียวก็อยู่แค่เอื้อมแล้ว "

" กำไรมหาศาลเลย "

โจวอู่หวังถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น " ศาลาหยงเป่า แผ่ขยายไปทั่วจงโจวเจ้าทำได้อย่างไร? "

เยี่ยชิวกล่าวว่า " เอาจริงๆผู้ก่อตั้งศาลาหยงเป่า คือท่านอาจารย์ของข้าท่านเป็นผู้มอบศาลาหยงเป่าให้แก่ข้า "

ท่านอาจารย์...

โจวอู่หวังและจักรพรรดิต้าโจวสบตากัน คิดในใจว่าท่านอาจารย์ของเยี่ยฉางเซิงนั้นก็คือผู้แข็งแกร่งระดับเตรียมจักรพรรดิของนิกายดาบชิงอวิ๋นงั้นหรือ ?

" ผู้อาวุโสท่านลุงข้ายังมีอีกเรื่องหนึ่งที่อยากจะคุยกับพวกท่าน "

เยี่ยชิวกล่าวว่า " เรื่องนี้ ท่านอาจารย์มอบหมายให้ข้ามาคุยกับพวกท่าน "

เมื่อได้ยินดังนั้น จักรพรรดิต้าโจวก็สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นแล้วถามว่า "เรื่องอะไร? "