วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2385

เยี่ยชิวกล่าวว่า " ท่านอาจารย์บอกว่า หวังว่าพวกท่านจะสามารถอยู่ร่วมกับเผ่าปีศาจได้อย่างสงบสุข "

จักรพรรดิต้าโจวขมวดคิ้วถามว่า " ท่านอาจารย์ของเจ้าเป็นคนของนิกายดาบชิงอวิ๋น เกี่ยวอะไรกับเผ่าปีศาจ? "

เยี่ยชิวกล่าวว่า " เผ่าปีศาจมีบุญคุณกับนิกายดาบชิงอวิ๋น ท่านอาจารย์เคยสัญญากับเผ่าปีศาจว่าจะให้พวกเขาออกจากหนานหลิ่ง "

อันที่จริงนี่เป็นความคิดของเยี่ยชิว ไม่ได้เกี่ยวข้องกับจื่อหยางเทียนจุนแม้แต่น้อย

เหตุผลที่เขาอ้างชื่อจื่อหยางเทียนจุนออกมาก็เพื่อหวังว่าจักรพรรดิต้าโจวและโจวอู่หวังจะเห็นด้วย

เพราะคำพูดของผู้แข็งแกร่งระดับเตรียมจักรพรรดิย่อมต้องทำให้พวกเขาให้ความสำคัญอย่างแน่นอน

โจวอู่หวังกล่าวว่า " เจ้าหนู เรื่องนี้ข้าเกรงว่าจะรับปากไม่ได้ "

“อย่างที่ทราบกันดีมานาน มนุษย์กับเผ่าปีศาจไม่ลงรอยกันมาโดยตลอด”

" เมื่อหลายปีก่อน ผู้คนในจงโจวจำนวนมากต้องตายด้วยน้ำมือของเผ่าปีศาจ "

" ตราบใดที่ข้าตกลงที่จะอยู่ร่วมกับเผ่าปีศาจอย่างสงบสุข นั่นหมายถึงการทรยศเผ่าพันธุ์มนุษย์ ขุนนางทั้งบุ๋นบู๊จะไม่เห็นด้วย ประชาชนของต้าโจวก็จะไม่เห็นด้วย "

" หากต้าโจวของเราดึงดันทำตามใจตัวเองแล้วล่ะก็ต้าเว่ยและต้าเฉียนจะต้องยกทัพมาปราบเราอย่างแน่นอน! "

เยี่ยชิวไม่ได้รู้สึกประหลาดใจกับปฏิกิริยาของโจวอู่หวังแล้วกล่าวว่า " ผู้อาวุโส ข้าขอถามคำถามสองสามข้อ "

" เมื่อครู่ท่านกล่าวว่ามีมนุษย์ไม่น้อยที่ตายด้วยน้ำมือของเผ่าปีศาจ แล้วไม่มีเผ่าปีศาจตายด้วยน้ำมือของมนุษย์บ้างหรือ? "

" อย่างที่โบราณว่าไว้ ตบมือข้างเดียวไม่ดัง การที่เผ่าปีศาจกับมนุษย์ไม่ลงรอยกัน เป็นเพราะเผ่าปีศาจฝ่ายเดียวงั้นหรือ? "

" เผ่าปีศาจเคยสังหารชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ที่ไม่มีทางสู้ไหม? "

" นี่... " โจวอู่หวังพูดไม่ออก

เยี่ยชิวกล่าวว่า " เท่าที่ข้าทราบไม่ว่าเมื่อไหร่ เผ่าปีศาจก็ไม่เคยสังหารชาวบ้านที่ผู้บริสุทธิ์ ในทางกลับกัน มนุษย์เมื่อทำสงครามกับเผ่าปีศาจกลับได้สังหารผู้สูงอายุ ผู้หญิงและเด็กของเผ่าปีศาจไปไม่น้อย "

" และมนุษย์ไม่ได้สังหารเผ่าปีศาจแค่ครั้งสองครั้ง แต่เป็นมานานหลายหมื่นปีแล้ว มิฉะนั้นเผ่าปีศาจก็คงไม่อยู่ในหนานหลิ่งโดยไม่ออกมาอีก "

" ถ้าจะนับกันจริงๆมนุษย์ต่างหากที่สร้างความเสียหายให้เผ่าปีศาจมากกว่าและลึกซึ้งกว่า! "

โจวอู่หวังกล่าวว่า " แต่ไม่ว่าจะยังไง พวกเขานั้นก็คือเผ่าปีศาจ! "

เยี่ยชิวกล่าวว่า " ผู้อาวุโสกล่าวผิดไปแล้ว ในความเห็นของข้าสวรรค์มีคุณธรรมในการดำรงชีวิต เมื่อได้สร้างสิ่งมีชีวิตหลากหลายเผ่าพันธุ์ นั่นก็แสดงว่าเผ่าพันธุ์เหล่านั้นมีเหตุผลที่จะดำรงอยู่ได้"

" เมื่อมีเหตุผลในการดำรงอยู่ แล้วทำไมจะอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขไม่ได้ล่ะ? "

" แม้พวกเขาจะเป็นเผ่าปีศาจ แต่ในความเห็นของข้าสิ่งที่น่ากลัวไม่ใช่เผ่าปีศาจแต่คือจิตใจมนุษย์ต่างหาก "

จิตใจมนุษย์!

จักรพรรดิต้าโจวได้ยินคำว่าจิตใจมนุษย์แล้วดวงตาของเขาก็เปล่งประกาย

ส่วนโจวอู่หวังก็ตกอยู่ในความเงียบงัน ผ่านไปสักครู่จึงกล่าวว่า " เจ้าพูดถูก สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลกคือ จิตใจมนุษย์ แต่การจะขจัดความขัดแย้งระหว่างมนุษย์กับเผ่าปีศาจนั้นยากเกินไป "

" เจ้าต้องรู้ว่าการที่เราจะตัดสินใจอะไรบางอย่างนั้นง่ายมาก แต่ผลที่จะตามมาหลังจากตัดสินใจนั้นเราต้องคิดให้รอบคอบ "

" จงโจวมีการตั้งมั่นของสามแคว้นมาอย่างยาวนาน พวกเขาถ่วงดุลอำนาจกันและรักษาสมดุลไว้ "

" หากเรายอมให้เผ่าปีศาจออกจากหนานหลิ่ง ความสมดุลนี้ก็จะถูกทำลาย ต้าเว่ยและต้าเฉียนย่อมต้องเป็นศัตรูกับเรา "

เยี่ยชิวกล่าวว่า " ผู้อาวุโสคิดว่าไม่มีเผ่าปีศาจแล้วต้าเว่ยและต้าเฉียนจะไม่เป็นศัตรูกับต้าโจวหรือ ? "

" อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังไม่ใช่ศัตรู หากพวกข้ายอมให้เผ่าปีศาจออกจากหนานหลิ่งต้าเฉียนและต้าเว่ยก็ย่อมต้องเป็นศัตรูกับพวกข้าอย่างแน่นอน " โจวอู่หวังกล่าวว่า " ไม่แน่ว่าการให้เผ่าปีศาจออกจากหนานหลิ่ง อาจจะกลายเป็นชนวนสงครามใหญ่ในจงโจวของพวกข้าก็เป็นได้ "

เยี่ยชิวหัวเราะแล้วกล่าวว่า " ผู้อาวุโส ท่านไม่เคยคิดบ้างหรือว่าพวกท่านต้องการรวมจงโจวเป็นหนึ่งเดียวนั่น ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเป็นศัตรูกับต้าเว่ยและต้าเฉียนอยู่ดี "

โจวอู่หวังกล่าวว่า " เรื่องนี้ข้าเคยคิด แต่ถ้าไม่มีเผ่าปีศาจต้าเว่ยและต้าเฉียนก็จะไม่โจมตีต้าโจวของพวกข้าพร้อมกัน "

เยี่ยชิวมองจักรพรรดิต้าโจวด้วยความประหลาดใจ

ว่าที่พ่อตาของเขาผู้นี้ ช่างมีความกล้าหาญจริงๆ!

โจวอู่หวังถามเยี่ยชิว " เจ้าหนู ข้าไม่เข้าใจ ทำไมเผ่าปีศาจถึงอยากจะออกมา ในเมื่ออยู่ในหนานหลิ่งดีๆ อยู่แล้ว? "

เยี่ยชิวกล่าวว่า " เด็กที่อยู่ในป่าลึกมานาน ย่อมมีความปรารถนาและความคาดหวังต่อโลกภายนอกเสมอ "

" เผ่าปีศาจอยู่ในหนานหลิ่งนานเกินไปแล้ว ปีศาจน้อยรุ่นเยาว์เหล่านั้นไม่รู้เลยว่าโลกภายนอกเป็นอย่างไร "

" ดังนั้น เหล่าผู้อาวุโสของเผ่าปีศาจจึงหวังให้ลูกหลานของพวกเขาได้ออกไปดูโลกภายนอกบ้าง "

จักรพรรดิต้าโจวกล่าวว่า "ฉางเซิง แม้ข้าจะเห็นด้วยที่จะให้เผ่าปีศาจออกจากหนานหลิ่ง แต่เจ้าต้องรับปากข้าหนึ่งข้อ ข้ารู้ว่าเจ้าได้รับโชคชะตาแห่งเผ่าปีศาจอย่างสมบูรณ์แล้ว ดังนั้นเจ้ามีสิทธิ์ที่จะเป็นตัวแทนของเผ่าปีศาจ "

เยี่ยชิวถามว่า " ท่านลุง ท่านหมายถึงการจำกัดเผ่าปีศาจ ไม่ให้เผ่าปีศาจสังหารผู้บริสุทธิ์อย่างไม่เลือกหน้าใช่ไหม? "

"ใช่ " จักรพรรดิต้าโจวกล่าวว่า " ข้าไม่ต้องการให้จงโจวรวมเป็นหนึ่งแล้ว เผ่าปีศาจกับมนุษย์ยังคงต้องสู้รบกันต่อไปจนกว่าจะตายไปข้างหนึ่ง "

เยี่ยชิวรับปากว่า" โปรดท่านลุงวางใจ วันเวลาเหล่านั้นได้ผ่านไปแล้วในอนาคตมนุษย์กับเผ่าปีศาจย่อมสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสงบสุขแน่นอน "

" ดีมาก " จักรพรรดิต้าโจวกล่าวว่า " ฉางเซิง โปรดแจ้งแก่ผู้อาวุโสจื่อหยางว่าให้เผ่าปีศาจเตรียมพร้อมที่จะสนับสนุนต้าโจวในการรวมจงโจวเป็นหนึ่งเดียวได้ทุกเมื่อ "

" ไม่มีปัญหา " เยี่ยชิวรับปากทันที

เขาได้รับ โชคชะตาแห่งเผ่าปีศาจอย่างสมบูรณ์ สามารถบัญชาเผ่าปีศาจได้ยิ่งไปกว่านั้นผู้นำแห่งปีศาจ แห่งแคว้นหมื่นปีศาจยังเป็นสหายสนิทของเขาและเหล่าผู้อาวุโสของเผ่าปีศาจก็ล้วนเป็นศิษย์ของเขา

การออกคำสั่งสำหรับเยี่ยชิวแล้ว เป็นเพียงเรื่องง่ายๆแค่พูดออกมาเท่านั้น

เมื่อคุยเรื่องสำคัญจบลง บรรยากาศก็ผ่อนคลายขึ้น

หลังจากคุยสัพเพเหระกันไม่กี่ประโยค จักรพรรดิต้าโจวก็กล่าวขึ้นมาว่า " ฉางเซิง มีเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากจะบอกเจ้า "