วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2392

อมตะชางเหม่ยหัวเราะแล้วกล่าวว่า " ไอ้เด็กเปรต ศิษย์รองของสถาบันจี้เซียคนนี้ หาเรื่องเก่งจริง ๆ "

เยี่ยชิวหัวเราะแล้วกล่าวว่า " ท่านกับเจ้านั่นพอ ๆ กันเลย "

" บ้าหน่า! " อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า " เจ้านั่นสู้ข้าไม่ได้หรอก ข้าด่าคนตายได้เลยนะ เจ้าเชื่อไหม? "

เยี่ยชิวพยักหน้า " ข้าเชื่อ "

ในขณะนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงจูเก๋อเฉาหยางกล่าวขึ้นอีกว่า " เว่ยอู่ซิน ข้าขอแนะนำให้เจ้ากลับไปที่ที่เจ้ามาสัก อย่ามาขายหน้าอยู่ที่นี่เลย "

" ขนาดพระบิดาของเจ้ายังจัดการพระมเหสีของตัวเองไม่ได้ แล้วเจ้าจะมาจัดการศิษย์น้องของข้าได้หรือ? "

" เลิกฝันไปซะ ! "

แม้ว่าหนิงอันจะอายุมากกว่าจูเก๋อเฉาหยางเล็กน้อย แต่เนื่องจากเข้าเป็นศิษย์ของฟูจื่อทีหลัง จึงต้องเรียกจูเก๋อเฉาหยางว่าศิษย์พี่รอง

" ลุงซู ที่เจ้านั่นพูดเมื่อกี้หมายความว่าไงหรือ ? " เยี่ยชิวถามด้วยความสงสัย

เขารู้สึกว่าคำพูดของจูเก๋อเฉาหยางดูเหมือนจะซ่อนความลับบางอย่างไว้

ลุงซูมองเยี่ยชิวด้วยความประหลาดใจ แล้วถามว่า " นายน้อยเยี่ยไม่ทราบหรือ ? "

เยี่ยชิวส่ายหน้า

" เกือบจะลืมไปเลยว่าท่านเพิ่งมาจงโจว จึงยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ในจงโจวมากนัก " ลุงซูกล่าว " ราชครูต้าเว่ยจิ้นปิงหยุนก็คือพระมเหสีของเว่ยอ๋อง แต่เป็นเพียงแค่ในนามเท่านั้น "

" ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เว่ยอ๋องไม่เคยได้จิ้นปิงหยุนมาครอบครองอย่างแท้จริง "

" เรื่องนี้ในจงโจวต่างรู้กันดี "

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า " มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ? เจ้าผู้ครองแคว้นผู้ยิ่งใหญ่กลับไม่ได้พระมเหสีของตัวเอง แย่สักจริงๆ ! "

ลุงซูหัวเราะแล้วกล่าวว่า " เต้าจ่างคงไม่ทราบ จิ้นปิงหยุนนั่นไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา "

" นางไม่เพียงแต่เป็นราชครูของต้าเว่ยเท่านั้น แต่ยังเป็นผู้มีฝีมือสูงอันดับหนึ่งของต้าเว่ยด้วย มือของนางกุมอำนาจทางทหารครึ่งหนึ่งของต้าเว่ยไว้เลยทีเดียว "

" นอกจากนี้ นางยังงดงามดุจเทพธิดา เป็นสาวงามอันดับหนึ่งของต้าเว่ย "

" จริงหรือนี่? " อมตะชางเหม่ยถามว่า " จิ้นปิงหยุนผู้นั้นกับครูหนูโหรวเอ๋อร์...ไม่สิ กับองค์หญิงหนิงอัน ใครสวยกว่ากัน? "

ลุงซูกล่าวว่า " ข้าไม่เคยเห็นจิ้นปิงหยุน จึงไม่สามารถเปรียบเทียบได้ แต่ว่าหลายคนเชื่อว่าจิ้นปิงหยุนไม่เพียงแต่เป็นสาวงามอันดับหนึ่งของต้าเว่ยเท่านั้น แต่ยังเป็นสาวงามอันดับหนึ่งของจงโจวอีกด้วย "

" จากข่าวเช่นนี้จะเห็นได้ว่า รูปลักษณ์ของนางงดงามไร้ที่ติอย่างแน่นอน "

อมตะชางเหม่ยขยิบตาให้เยี่ยชิวแล้วกล่าวว่า " ไอ้เด็กเปรต สนใจไหม? "

" สนใจอะไร? " เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า " เจ้าไปเป็นโจโฉอีกครั้ง จัดการจิ้นปิงหยุนซะ "

ลุงซูถอนหายใจแล้วกล่าวว่า " แม้ว่าจิ้นปิงหยุนจะงดงามและมีพลังฝีมือสูงส่ง แต่ขาของนางมีปัญหา จึงทำได้เพียงนั่งบนรถเข็นเท่านั้น "

" นางป่วยหรือ? เยี่ยมไปเลย " อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า " ไอ้เด็กเปรต ทักษะทางการแพทย์ของเจ้าเก่งกาจ หาโอกาสไปรักษานางเข้าสิ ไม่แน่ว่านางไม่มีอะไรจะตอบแทน นอกจากต้องใช้ร่างกายตอบแทนเจ้าก็ได้ "

" ลองคิดดูสิว่า หากเจ้าสามารถหลอกล่อพระมเหสีของต้าเว่ยได้ เจ้าจะต้องมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วจงโจว อย่างแน่นอน "

" แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว "

เยี่ยชิวกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า " เลิกเหลวไหลได้แล้ว "

" ตอนนี้บอกว่าข้าเหลวไหล แต่พอเจ้าได้เจอจิ้นปิงหยุนแล้ว ก็ไม่แน่หรอกนะ " อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า " ข้ารู้จักเจ้าดี พอเจอสาวงามก็พุ่งเข้าใส่ทันที "

" เจ้าจะหุบปากสักหน่อยไม่ได้หรือไง! " เยี่ยชิวจ้องมองอมตะชางเหม่ยอย่างโกรธจัด

อีกด้านหนึ่ง

เว่ยอู่ซินเส้นเลือดปูดที่หน้าผาก แม้ว่าเรื่องของจิ้นปิงหยุนจะเป็นที่รู้กันดีทั่วจงโจว แต่การที่จูเก๋อเฉาหยางพูดออกมาในสถานการณ์แบบนี้ ก็เท่ากับตั้งใจจะหยามเขาชัด ๆ

น่าโมโหจริง ๆ!

ฟูจื่อไปรับไอ้สารเลวแบบนี้มาเป็นศิษย์ได้อย่างไร?

อยากจะฆ่ามันนัก!

เว่ยอู่ซินสูดหายใจลึก พยายามอดกลั้นความโกรธ มองจูเก๋อเฉาหยางแล้วกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า " เจ้าต้องการยั่วโมโหข้า เพื่อให้ข้าเลิกแข่งขันชิงตำแหน่งราชบุตรเขยงั้นหรือ? "

" หยุดก่อน! "

เป็นเสียงของขงเทียนเซี่ย ผู้ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ตลอด

จูเก๋อเฉาหยางกล่าวอย่างไม่เต็มใจว่า " ศิษย์พี่ เจ้านั่นรังแกข้า… "

" ศิษย์น้อง ที่นี่คือพระราชวังต้าโจว เจ้าส่งเสียงเอะอะโวยวายเช่นนี้เหมาะสมหรือ? ท่านอาจารย์สั่งสอนเจ้าไว้อย่างไร เจ้าลืมไปหมดแล้วหรือ? " เสียงของขงเทียนเซี่ยแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความน่าเกรงขามของศิษย์พี่

" เจ้ามาที่นี่เพื่อชิงตำแหน่งราชบุตรเขย ไม่ได้มาเพื่อต่อสู้ อีกทั้งเจ้าก็เป็นฝ่ายพูดจาไม่สุภาพก่อนรีบเก็บไฟพิเศษของเจ้าซะ "

จูเก๋อเฉาหยางไม่ขยับ

" อะไรกัน แม้แต่คำพูดของข้าเจ้าก็ไม่ฟังแล้วหรือ? " น้ำเสียงของขงเทียนเซี่ยหนักแน่นขึ้นเล็กน้อย

" หึ! " จูเก๋อเฉาหยางส่งเสียงหึในลำคอใส่เว่ยอู่ซินอย่างเย็นชา เก็บไฟพิเศษของเขาลงและกลับไปนั่งบนเก้าอี้ตามเดิม

เว่ยอู่ซินถอนหายใจออกมาเบาๆ

" โอกาสอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ แต่กลับถูกขงเทียนเซี่ยทำลายไปเสียแล้ว ไม่อย่างนั้นก็สามารถสังหารจูเก๋อเฉาหยางได้อย่างเปิดเผย น่าเสียดายนัก! "

จากนั้นขงเทียนเซี่ยก็ปิดม้วนตำราในมือแล้วยืนขึ้น โค้งคำนับเว่ยอู่ซิน

" องค์ชายเว่ย ศิษย์น้องของข้ายังเด็ก คำพูดคำจาอาจล่วงเกินท่านไปบ้างขอท่านอย่าได้ถือสาเลย ข้าขออภัยแทนเขา ขอโทษด้วย "

เว่ยอู่ซินลุกขึ้น โค้งคำนับกลับแล้วหัวเราะว่า " พี่ขง ไม่ต้องเกรงใจ ข้าไม่ถือสากับเด็กกะเปี๊ยกหรอก "

" เจ้าพูดว่าใครคือเด็กกะเปี๊ยก? " จูเก๋อเฉาหยางสีหน้าไม่ดีนัก

" ศิษย์น้อง! " ขงเทียนเซี่ยกวาดสายตาอย่างเข้มงวดไปที่จูเก๋อเฉาหยาง ซึ่งอีกฝ่ายก็หันหน้าหนี บึนปาก แสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างชัดเจน

หลังจากเว่ยอู่ซินนั่งลง เขาก็ไม่ลืมที่จะยั่วโมโหจูเก๋อเฉาหยางต่อโดยกล่าวว่า " เด็กกะเปี๊ยก เจ้าควรเอาศิษย์พี่ของเจ้าให้เป็ยตัวอย่างนะ เจ้ายังอ่อนหัดเกินไป "

จูเก๋อเฉาหยางมองเว่ยอู่ซินแล้วกล่าวอย่างดุดันว่า " เจ้าคอยดูเถอะ "

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงขันทีเฒ่าดังขึ้น " ฝ่าบาทเสด็จ! "