วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2395

สีหน้าของ ข่งเทียนเซี่ย แข็งค้าง

ขยะงั้นเหรอ?

เยี่ยชิว เจ้ากล้าพูด!

คนอื่น ๆ ที่ได้ยินคำพูดของเยี่ยชิวก็โกรธทันที พากันชี้หน้าเขาด่าทอ

“เยี่ยชิว! เจ้าด่าใครกันแน่!”

“กล้าด่าเราว่าเป็นขยะ เจ้าคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วล่ะ!”

“โอ้โห หยิ่งผยองเกินไปแล้ว!”

…

เว่ยอู่ซิน, ฉินเจียง, ฉินเหอ, จูเก๋อเชาหยาง…

แม้จะไม่พูดอะไร แต่แต่ละคนสีหน้ามืดมน อยากจะฉีกเยี่ยชิวเป็นชิ้น ๆ

เจ้าหมอนี่ เยี่ยชิว พึ่งปรากฏตัวก็กล้าด่าพวกเขาว่าเป็นขยะ เขาเอาความกล้ามาจากไหน?

เยี่ยชิวมองพวกที่โวยวายอย่างไร้เดียงสาแล้วพูดว่า

“ข้ายังไม่ได้เอ่ยชื่อใครเลย พวกเจ้าจะมารับเข้าตัวเองเอง จะโทษข้าได้ยังไง?”

จะไม่โทษเจ้าแล้วจะโทษใคร!?

เยี่ยชิว…เจ้าได้เจอดีแน่ วันนี้เจ้าต้องอับอายแน่นอน

ไม่มีวันได้เป็นราชบุตรเขยของต้าจโจวหรอก!

เยี่ยชิวไม่สนใจสายตาโกรธแค้นของใครทั้งนั้น เขากล่าวคำนับไปยังฮ่องเต้แห่งต้าจโจว

“ถวายพระพรฝ่าบาท ขอให้ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี!”

ฮ่องเต้ต้าจโจวดีใจจนแทบยิ้มไม่หุบ

ปกติบรรดาขุนนางทั้งหลายเวลาเข้าเฝ้าก็แค่กล่าวถวายพระพรแบบ “ทรงพระเจริญหมื่นปี” หรือ “ทรงพระเจริญเทียบฟ้า” บ้าง “ทรงพระปรีชาสามารถ” บ้าง

แต่แบบเยี่ยชิวที่ตะโกนเต็มเสียงว่า “หมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี” แบบนี้ เขายังไม่เคยได้ยินมาก่อน

“ดีมาก เจ้าช่างกตัญญูเหลือเกิน”

ฮ่องเต้ต้าจโจวหัวเราะจนมุมปากแทบเบี้ยว

ส่วนเว่ยอู่ซินกับพวกก็มองเยี่ยชิวด้วยสายตาดูถูก

“ประจบ!”

ฮ่องเต้ต้าจโจวกล่าวว่า

“เยี่ยชิว ทุกคนที่นี่ก็เป็นคนกันเอง ไม่ต้องมากพิธี นั่งลงเถอะ”

เยี่ยชิวนั่งลงข้างข่งเทียนเซี่ย

ฮ่องเต้ต้าจโจวยังคงพูดต่อ

“เยี่ยชิว วันนี้เป็นวันอะไร เจ้ารู้หรือไม่?”

เยี่ยชิวพยักหน้า “ทราบพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ต้าจโจวกล่าวว่า

“เกี่ยวกับการประลอง ข้าได้แจ้งแก่ทุกคนไว้แล้วว่าจะมีทั้งการประลองเชิงวรรณศิลป์และเชิงบู๊”

“ในเมื่อเยี่ยชิวมาแล้ว งั้นก็เริ่มกันเลย!”

“รอบแรก เป็นวรรณศิลป์!”

สิ้นเสียงฮ่องเต้ เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นทันที

“ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่าไม่จำเป็นต้องแข่งแล้ว เยี่ยชิวแพ้แน่นอนในรอบนี้”

“คุณชายอันดับหนึ่งแห่งต้าต้าเว่ยกับต้าต้าเฉียนก็อยู่ที่นี่ เยี่ยชิวถึงจะมีเซียนช่วยก็ไม่มีทางชนะหรอก”

“เยี่ยชิวมันก็แค่พวกนักรบ เขาจะรู้จักแต่งกลอนแต่งบทได้ยังไง?”

“เยี่ยชิวแพ้แน่นอน!”

“ฝ่าบาท กระหม่อมขอเสนอให้ประกาศผลไปเลยดีกว่า!”

“……”

เสียงหัวเราะเยาะดังขึ้นจากผู้คนรอบด้าน

ในสายตาของพวกเขา แม้ว่าเยี่ยชิวจะอยู่ในอันดับหนึ่งของ “อันดับมังกร” และมีพรสวรรค์ระดับจักรพรรดิ แต่ในเรื่องการแต่งบทกวีหรือกลอน เขาย่อมไม่มีทางเก่งแน่นอน

พรสวรรค์ในการบู๊ ไม่ได้แปลว่าจะมีพรสวรรค์ทางวรรณศิลป์

แม้มีพลังฝึกปรือสูงส่ง ก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีความสามารถด้านปัญญา

หากว่าเยี่ยชิวมีความสามารถจริง ป่านนี้ก็คงมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วจงโจวแล้ว

ยิ่งกว่านั้น วันนี้มีอัจฉริยะรวมตัวกันมากมาย ผู้ที่เข้าร่วมแข่งขันเพื่อเป็นราชบุตรเขย ล้วนแต่เป็นผู้มีพรสวรรค์โดดเด่นทั้งสิ้น เยี่ยชิวจะไปสู้พวกเขาได้อย่างไร?

“ทุกท่านโปรดเงียบก่อน ขอข้าพูดสักคำ”

เว่ยอู่ซินลุกขึ้นยืน พูดว่า“เยี่ยชิวกล้ามาร่วม นั่นแสดงว่าเขามั่นใจในวรรณศิลป์ของตัวเอง”

“เพราะฉะนั้น เราควรให้ฝ่าบาทเป็นผู้กำหนดหัวข้อเถอะ!”

เว่ยอู่ซินเองก็มั่นใจว่าเยี่ยชิวไม่มีพรสวรรค์ด้านวรรณศิลป์ คำพูดที่เขาเอ่ยนี้ จริง ๆ แล้วก็เพื่อใช้โอกาสนี้ข่มเยี่ยชิวต่อหน้าผู้คน

หนึ่ง ทำให้เยี่ยชิวขายหน้า

สอง ใช้โอกาสโชว์ความสามารถของตัวเอง

สาม สร้างความประทับใจให้กับองค์หญิงหนิงอัน

ฉินเจียงก็กล่าวว่า “ขอฝ่าบาทโปรดประทานหัวข้อด้วย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน