วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2399

เมื่อเห็นข่งเทียนเซี่ยโค้งคำนับเยี่ยชิว ริมฝีปากของเว่ยอู่ซินและ ชินเจียงก็กระตุก

บ้าเอ๊ย นี่กี่ครั้งแล้วเนี่ย?

คุณเป็นศิษย์คนโตของสถาบันจี้เซีย อย่างน้อยคุณก็สามารถมีความทะเยอทะยานบ้างได้ไหม? หยุดโค้งคำนับเยี่ยฉังเซิงตลอดเวลาซะที!

ถ้าคุณชอบโค้งคำนับมากขนาดนั้น ทำไมไม่โค้งคำนับเราแทนล่ะ!

ในขณะเดียวกัน เจ้าหน้าที่ฝ่ายพลเรือนและทหารของต้าโจวก็กำลังประเมินบทกวีของเยี่ยชิวเช่นกัน

“ข่งเทียนเซี่ยพูดถูกด้วย ‘หิมะบนแม่น้ำ’ ที่มีอยู่แล้ว บทกวีเกี่ยวกับหิมะอื่นๆ ทั้งหมดจะดูจืดชืดไปเลย”

“สองบรรทัดแรกของ ‘หิมะบนแม่น้ำ’ ไม่ได้พูดถึงคำว่า ‘หิมะ’ ด้วยซ้ำ แต่กลับพรรณนาฉากหิมะได้อย่างชัดเจน เหนือจริงอย่างแท้จริง ในตัวอักษรเพียงยี่สิบตัว มันแผ่กระจายไปด้วยความกล้าและความสง่างามตามธรรมชาติ”

“ฉากหิมะทำให้รู้สึกราวกับว่ามันอยู่ตรงหน้าเรา ผลงานชิ้นเอกที่เหนือกาลเวลา!”

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่จักรพรรดิเลือกเยี่ยฉังเซิง พรสวรรค์ของเขาไม่มีใครเทียบได้ในโลก”

“องค์หญิงหนิงอันและเยี่ยฉังเซิงเป็นคู่ที่เหมาะสมกันอย่างสมบูรณ์แบบ ความสัมพันธ์ที่ถูกสร้างขึ้นจากสวรรค์”

“การที่ต้าโจวได้เยี่ยฉังเซิงมาเป็นลูกเขยถือเป็นพรสำหรับประเทศชาติ”

“สวรรค์ประทานพรให้ต้าโจว!”

“……”

อันที่จริง เจ้าหน้าที่พลเรือนและทหารของต้าโจวหลายคนก้าวเข้ามาเพื่อเข้าไปใกล้ชิดกับเยี่ยชิวและประจบประแจงเขา

ในสายตาของพวกเขา บทกวีสามบทติดต่อกันของเยี่ยชิวทำให้ผู้ชมทั้งหมดตะลึง ชัยชนะในการดวลวรรณกรรมนั้นแทบจะรับประกันได้

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เยี่ยชิวมั่นใจว่าจะกลายเป็นลูกเขยของต้าโจวอย่างแน่นอน

การคว้าโอกาสนี้เพื่อทำความรู้จักและสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับลูกเขยในอนาคตของราชวงศ์จะนำมาซึ่งผลประโยชน์มากมายมหาศาล

เมื่อเห็นเยี่ยชิวรายล้อมไปด้วยฝูงชนและชื่นชมพวกเขา อมตะชางเหม่ยก็รู้สึกทั้งอิจฉาและริษยา

“บ้าเอ้ย ทำไมฉันไม่นึกถึง ‘หิมะบนแม่น้ำ’ บ้างนะ?”

“ถ้าฉันท่อง ‘หิมะบนแม่น้ำ’ เด็กน้อยคนนั้นก็คงไม่มีโอกาสได้เปล่งประกายเลย?”

“บ้าเอ๊ย ไอ้เด็กเวรนั่นทำอีกแล้ว”

“บทกวีต่อไปจะเกี่ยวกับอะไรกันนะ? พระจันทร์เหรอ? ฉันต้องคิดให้ดีเสียก่อน”

“มีบทกวีมากมายเกี่ยวกับพระจันทร์ พระจันทร์ลอยเหมือนกระจกสวรรค์ เมฆลอยขึ้นเป็นหอคอยกลางทะเล ยกถ้วยขึ้นเพื่อเชื้อเชิญดวงจันทร์ เงาและฉันกลายเป็นสามคน ดวงจันทร์ขึ้นเหนือทะเล โลกกำลังแบ่งปันช่วงเวลานี้ และยังมีแสงจันทร์อยู่หน้าเตียง รองเท้าสองคู่บนพื้น……”

“ควรท่องบทไหนดี?”

อมตะชางเหม่ยจมดิ่งสู่การไตร่ตรองอย่างลึกซึ้ง

ในบัลลังก์ทองคำ

ดวงตาอันงดงามของหนิงอันจ้องไปที่เยี่ยชิวที่อยู่ตรงกลางห้องโถง สายตาของเธอแทบจะเป็นประกายด้วยความชื่นชม

“ฮ่าฮ่าฮ่า หนิงอัน เจ้าเห็นหรือไม่ เยี่ยฉังเซิงบดขยี้พวกมันจนหมดสิ้น พรสวรรค์ของเขาไม่มีใครเทียบได้ เขาคือลูกเขยของข้า!”

แม้ว่าจักรพรรดิต้าโจวจะลดเสียงลง แต่ความภาคภูมิใจในการแสดงออกของเขาก็ชัดเจน

“นักปราชญ์ชั้นนำของต้าเว่ยหรือนักปราชญ์ชั้นนำของต้าเฉียนอะไรเช่นนี้ ในสายตาข้า พวกเขาล้วนไร้ค่าทั้งนั้น!”

“จักรพรรดิต้าโจวต้องการเยี่ยฉังเซิงเท่านั้น!”

จักรพรรดิต้าโจวรู้สึกถึงการแก้แค้นอย่างท่วมท้น

ในอดีต มีการดวลวรรณกรรมกันหลายครั้งระหว่างสามอาณาจักร และทุกครั้ง ต้าโจวก็พ่ายแพ้

สิ่งนี้ทำให้จักรพรรดิต้าโจวผิดหวังมาเป็นเวลานาน

แต่ในวันนี้ การครอบงำของเยี่ยชิวก็เหมือนกับการล้างแค้นความอัปยศอดสูในอดีต กวาดล้างความเคียดแค้นที่จักรพรรดิต้าโจวเก็บกดเอาไว้ทั้งหมด

“พ่อ รีบประกาศผลเถอะ!” หนิงอันเร่งเร้า

เธอตั้งหน้าตั้งตารอที่จะให้การแข่งขันจบลงเพื่อที่เธอจะได้ใช้เวลาส่วนตัวกับเยี่ยชิวบ้าง

จักรพรรดิต้าโจวหัวเราะเบาๆ “มีอะไรจะประกาศอีกล่ะ ทุกคนรู้ผลกันหมดแล้ว”

ชินเหอสังเกตเห็นว่าพี่ชายของเขาจ้องมองเยี่ยชิวด้วยท่าทีเคร่งขรึม จึงลุกขึ้นและพูดว่า “พอแล้ว พูดต่อกันเถอะ!”

เจ้าหน้าที่ฝ่ายพลเรือนและฝ่ายทหารของต้าโจวหลุดจากภวังค์และรีบพูดเสริมว่า “ใช่ ใช่ ยังมีบทกวีอีกบทหนึ่ง ท่านชายเยี่ยทำเต็มที่ พวกเราเอาใจช่วยท่าน!”

“ท่านชายเยี่ย มอบผลงานชิ้นเอกเหนือกาลเวลาอีกชิ้นหนึ่งให้กับเรา!”

“ท่านชายเยี่ย พวกเราทุกคนสนับสนุนท่าน!”

เว่ยอู่ซินกล่าวว่า “ธีมของบทกวีบทที่สี่คือ 'ดวงจันทร์' ฉันคิดว่า……”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน