วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2399

เมื่อเห็นข่งเทียนเซี่ยโค้งคำนับเยี่ยชิว ริมฝีปากของเว่ยอู่ซินและ ชินเจียงก็กระตุก

บ้าเอ๊ย นี่กี่ครั้งแล้วเนี่ย?

คุณเป็นศิษย์คนโตของสถาบันจี้เซีย อย่างน้อยคุณก็สามารถมีความทะเยอทะยานบ้างได้ไหม? หยุดโค้งคำนับเยี่ยฉังเซิงตลอดเวลาซะที!

ถ้าคุณชอบโค้งคำนับมากขนาดนั้น ทำไมไม่โค้งคำนับเราแทนล่ะ!

ในขณะเดียวกัน เจ้าหน้าที่ฝ่ายพลเรือนและทหารของต้าโจวก็กำลังประเมินบทกวีของเยี่ยชิวเช่นกัน

“ข่งเทียนเซี่ยพูดถูกด้วย ‘หิมะบนแม่น้ำ’ ที่มีอยู่แล้ว บทกวีเกี่ยวกับหิมะอื่นๆ ทั้งหมดจะดูจืดชืดไปเลย”

“สองบรรทัดแรกของ ‘หิมะบนแม่น้ำ’ ไม่ได้พูดถึงคำว่า ‘หิมะ’ ด้วยซ้ำ แต่กลับพรรณนาฉากหิมะได้อย่างชัดเจน เหนือจริงอย่างแท้จริง ในตัวอักษรเพียงยี่สิบตัว มันแผ่กระจายไปด้วยความกล้าและความสง่างามตามธรรมชาติ”

“ฉากหิมะทำให้รู้สึกราวกับว่ามันอยู่ตรงหน้าเรา ผลงานชิ้นเอกที่เหนือกาลเวลา!”

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่จักรพรรดิเลือกเยี่ยฉังเซิง พรสวรรค์ของเขาไม่มีใครเทียบได้ในโลก”

“องค์หญิงหนิงอันและเยี่ยฉังเซิงเป็นคู่ที่เหมาะสมกันอย่างสมบูรณ์แบบ ความสัมพันธ์ที่ถูกสร้างขึ้นจากสวรรค์”

“การที่ต้าโจวได้เยี่ยฉังเซิงมาเป็นลูกเขยถือเป็นพรสำหรับประเทศชาติ”

“สวรรค์ประทานพรให้ต้าโจว!”

“……”

อันที่จริง เจ้าหน้าที่พลเรือนและทหารของต้าโจวหลายคนก้าวเข้ามาเพื่อเข้าไปใกล้ชิดกับเยี่ยชิวและประจบประแจงเขา

ในสายตาของพวกเขา บทกวีสามบทติดต่อกันของเยี่ยชิวทำให้ผู้ชมทั้งหมดตะลึง ชัยชนะในการดวลวรรณกรรมนั้นแทบจะรับประกันได้

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เยี่ยชิวมั่นใจว่าจะกลายเป็นลูกเขยของต้าโจวอย่างแน่นอน

การคว้าโอกาสนี้เพื่อทำความรู้จักและสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับลูกเขยในอนาคตของราชวงศ์จะนำมาซึ่งผลประโยชน์มากมายมหาศาล

เมื่อเห็นเยี่ยชิวรายล้อมไปด้วยฝูงชนและชื่นชมพวกเขา อมตะชางเหม่ยก็รู้สึกทั้งอิจฉาและริษยา

“บ้าเอ้ย ทำไมฉันไม่นึกถึง ‘หิมะบนแม่น้ำ’ บ้างนะ?”

“ถ้าฉันท่อง ‘หิมะบนแม่น้ำ’ เด็กน้อยคนนั้นก็คงไม่มีโอกาสได้เปล่งประกายเลย?”

“บ้าเอ๊ย ไอ้เด็กเวรนั่นทำอีกแล้ว”

“บทกวีต่อไปจะเกี่ยวกับอะไรกันนะ? พระจันทร์เหรอ? ฉันต้องคิดให้ดีเสียก่อน”

“มีบทกวีมากมายเกี่ยวกับพระจันทร์ พระจันทร์ลอยเหมือนกระจกสวรรค์ เมฆลอยขึ้นเป็นหอคอยกลางทะเล ยกถ้วยขึ้นเพื่อเชื้อเชิญดวงจันทร์ เงาและฉันกลายเป็นสามคน ดวงจันทร์ขึ้นเหนือทะเล โลกกำลังแบ่งปันช่วงเวลานี้ และยังมีแสงจันทร์อยู่หน้าเตียง รองเท้าสองคู่บนพื้น……”

“ควรท่องบทไหนดี?”

อมตะชางเหม่ยจมดิ่งสู่การไตร่ตรองอย่างลึกซึ้ง

ในบัลลังก์ทองคำ

ดวงตาอันงดงามของหนิงอันจ้องไปที่เยี่ยชิวที่อยู่ตรงกลางห้องโถง สายตาของเธอแทบจะเป็นประกายด้วยความชื่นชม

“ฮ่าฮ่าฮ่า หนิงอัน เจ้าเห็นหรือไม่ เยี่ยฉังเซิงบดขยี้พวกมันจนหมดสิ้น พรสวรรค์ของเขาไม่มีใครเทียบได้ เขาคือลูกเขยของข้า!”

แม้ว่าจักรพรรดิต้าโจวจะลดเสียงลง แต่ความภาคภูมิใจในการแสดงออกของเขาก็ชัดเจน

“นักปราชญ์ชั้นนำของต้าเว่ยหรือนักปราชญ์ชั้นนำของต้าเฉียนอะไรเช่นนี้ ในสายตาข้า พวกเขาล้วนไร้ค่าทั้งนั้น!”

“จักรพรรดิต้าโจวต้องการเยี่ยฉังเซิงเท่านั้น!”

จักรพรรดิต้าโจวรู้สึกถึงการแก้แค้นอย่างท่วมท้น

ในอดีต มีการดวลวรรณกรรมกันหลายครั้งระหว่างสามอาณาจักร และทุกครั้ง ต้าโจวก็พ่ายแพ้

สิ่งนี้ทำให้จักรพรรดิต้าโจวผิดหวังมาเป็นเวลานาน

แต่ในวันนี้ การครอบงำของเยี่ยชิวก็เหมือนกับการล้างแค้นความอัปยศอดสูในอดีต กวาดล้างความเคียดแค้นที่จักรพรรดิต้าโจวเก็บกดเอาไว้ทั้งหมด

“พ่อ รีบประกาศผลเถอะ!” หนิงอันเร่งเร้า

เธอตั้งหน้าตั้งตารอที่จะให้การแข่งขันจบลงเพื่อที่เธอจะได้ใช้เวลาส่วนตัวกับเยี่ยชิวบ้าง

จักรพรรดิต้าโจวหัวเราะเบาๆ “มีอะไรจะประกาศอีกล่ะ ทุกคนรู้ผลกันหมดแล้ว”

ชินเหอสังเกตเห็นว่าพี่ชายของเขาจ้องมองเยี่ยชิวด้วยท่าทีเคร่งขรึม จึงลุกขึ้นและพูดว่า “พอแล้ว พูดต่อกันเถอะ!”

เจ้าหน้าที่ฝ่ายพลเรือนและฝ่ายทหารของต้าโจวหลุดจากภวังค์และรีบพูดเสริมว่า “ใช่ ใช่ ยังมีบทกวีอีกบทหนึ่ง ท่านชายเยี่ยทำเต็มที่ พวกเราเอาใจช่วยท่าน!”

“ท่านชายเยี่ย มอบผลงานชิ้นเอกเหนือกาลเวลาอีกชิ้นหนึ่งให้กับเรา!”

“ท่านชายเยี่ย พวกเราทุกคนสนับสนุนท่าน!”

เว่ยอู่ซินกล่าวว่า “ธีมของบทกวีบทที่สี่คือ 'ดวงจันทร์' ฉันคิดว่า……”

“พวกคุณคิดจริงๆ เหรอว่า มีคนเชื่อว่านักบวชเต๋าเขียนสิ่งนี้?”

ทันใดนั้น เสียงกระซิบก็ดังขึ้นท่ามกลางฝูงชน

หลายสายตาหันไปมองเยี่ยชิว ในมุมมองของพวกเขา มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถแต่งบทกวีอันเทพเช่นนี้ได้

บทกวีนี้น่าจะเป็นสิ่งที่อมตะชางเหม่ยคัดลอกมาจากเยี่ยชิว

สีหน้าของอมตะชางเหม่ยมืดมนลงขณะที่เขาจ้องไปที่เว่ยอู่ซิน “คุณหมายถึงอะไร?”

เว่ยอู่ซินกล่าวว่า “ฉันหมายถึง คุณลอกเลียนบทกวีนี้”

อมตะชางเหม่ยโต้กลับเสียงดัง “ไร้สาระ!”

“คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้ลอกเลียน” เว่ยอู่ซินเร่งรัด “คุณกล้าสาบานต่อสวรรค์หรือ?”

“มีอะไรต้องกลัว” อมตะชางเหม่ยกำลังจะสาบาน แต่เว่ยอู่ซินก็เสริม “ดี งั้นก็สาบานต่อเต๋าสวรรค์ บอกไปว่าบทกวีนี้เป็นผลงานของคุณ ถ้าไม่ใช่ คุณจะต้องตายอย่างน่าสยดสยอง กระดูกของคุณกระจัดกระจาย และสายเลือดของคุณถูกตัดขาด“

“ฉัน……” อมตะชางเหม่ยลังเล

การสาบานไม่ใช่ประเด็น แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเต๋าสวรรค์ได้ยินเขาจริงๆ

เขายังคงจำได้ว่าเมื่อวานนี้ที่หอหยงเป่า คำสาบานของเยี่ยชิวก็สะท้อนถึงเต๋าสวรรค์

เมื่อเห็นอมตะชางเหม่ยหวั่นไหว เว่ยอู่ซินก็เยาะเย้ย “ฉันรู้แล้ว บทกวีนี้แน่นอนว่าเยี่ยฉังเซิงเป็นคนแต่ง คุณแค่ลอกเลียนมา”

“บทกวีนี้ไม่ได้แต่งโดยเจ้าหนูนั่น……” อมตะชางเหม่ยเริ่มพูด แต่เว่ยอู่ซินก็ขัดจังหวะเขา

“พอแล้ว หยุดโกหกได้แล้ว ใครอีกนอกจากเยี่ยฉังเซิงที่สามารถแต่งเรื่องแบบนี้ได้?”

บ้าเอ้ย! ไม่เพียงแต่ฉันจะไม่ได้แสดงตัวออกมาเท่านั้น แต่ฉันยังยกเครดิตให้กับเจ้าหนูนั่นอีกด้วย น่าหงุดหงิดจริงๆ

ช่างมันเถอะ ดีกว่ายกให้คนอื่นซะอีก

ด้วยความคิดนั้น อมตะชางเหม่ยจึงพูดว่า “ใช่แล้ว บทกวีนี้เยี่ยฉังเซิงเป็นคนแต่ง คุณควรจะยอมรับความพ่ายแพ้ได้แล้ว”

ฉินเจียงโต้กลับ “ใครพูดอะไรเกี่ยวกับการยอมรับความพ่ายแพ้”

“สุภาพบุรุษ ฉันมีข้อเสนอ”

“เราเขียนบทกวีกันไปแล้วหลายบท สำหรับรอบนี้ เราลองเปลี่ยนแปลงอะไรดูไหม?”