วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2400

ทันทีที่ชินเจียงเสนอแนะเรื่องนี้ หลายคนก็แสดงความเห็นชอบ

“ฉันเห็นด้วยกับข้อเสนอของพี่ฉิน ถึงเวลาเปลี่ยนแปลงแล้ว การเขียนบทกวีตลอดเวลาช่างน่าเบื่อเหลือเกิน!” เว่ยอู่ซินกล่าว

จูเก๋อเฉาหยางเสริมว่า “ฉันก็เห็นด้วยเหมือนกัน”

“รีบเปลี่ยนเรื่องกันเถอะ”

“การเขียนบทกวีช่างน่าเบื่อเกินไป”

“..….”

บทกวีของเยี่ยฉังเซิงนั้นยอดเยี่ยมเกินไป ไม่มีทางแข่งขันได้เลย หากพวกเขายังคงเขียนบทกวีต่อไป พวกเขาจะต้องพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง

ในสายตาของพวกเขา ‘ความคิดในคืนอันเงียบสงบ’ ได้ถูกยกให้กับเยี่ยฉังเซิงไปแล้ว หากพวกเขายังคงเขียนบทกวีต่อไป ใครอีกที่มีโอกาส?

อมตะชางเหม่ยมองเห็นเจตนาของพวกเขาและเยาะเย้ย “ไม่ใช่ว่าการเขียนบทกวีนั้นน่าเบื่อ แต่ว่าพวกคุณทุกคนอ่อนแอเกินไปต่างหาก”

คำพูดของเขากระทบกระเทือนจิตใจ และหลายคนก็เขินอาย

เราจะทำอย่างไรได้ เยี่ยฉังเซิงเก่งขนาดนั้น?

จักรพรรดิต้าโจวถามชินเจียงว่า “คุณเสนอให้เปลี่ยนแปลงอะไร?”

ชินเจียงตอบว่า “ฝ่าบาท ฉันขอเสนอให้คงธีมเดิมไว้ แต่เปลี่ยนจากบทกวีเป็นบทกวีแบบเนื้อร้อง”

“เป็นความคิดที่ดี!” เว่ยอู่ซินแสดงความสนับสนุนทันที

เยี่ยฉังเซิง คุณอาจจะเก่งเรื่องบทกวี แต่บทกวีแบบเนื้อร้องล่ะ?

เขาไม่รู้เลยว่าเยี่ยชิวกำลังหัวเราะอยู่ในใจ

บทกวีและบทกวีแบบเนื้อร้องเป็นสองด้านของเหรียญเดียวกัน ถ้าฉันเขียนบทกวีได้ ทำไมฉันถึงแต่งเนื้อเพลงไม่ได้ล่ะ?

“นอกจากนี้ จิตใจของฉันยังเต็มไปด้วยเนื้อเพลงคลาสสิกหลายร้อยเพลง หยิบเพียงบทเดียวขึ้นมา ทุกคนก็จะต้องอ้ปากค้างอย่างแน่นอน”

“พยายามจะล้มฉันแบบนี้เหรอ คนโง่”

จักรพรรดิต้าโจวขมวดคิ้ว

กลัวว่าจักรพรรดิจะปฏิเสธแนวคิดนี้ ชินเจียงจึงรีบเสริมว่า “ฝ่าบาท ฉันมีข้อเสนออีกข้อหนึ่ง”

“อย่างที่ทุกคนทราบ องค์หญิงหนิงอันมีชื่อเสียงในฐานะนักปราชญ์หญิงชั้นนำของต้าโจว ฉันอยากเชิญฝ่าบาทมาแต่งบทเพลงก่อน เพื่อให้พวกเราได้เห็นความสง่างามของสตรีผู้มีความสามารถที่สุดของต้าโจว”

“งั้นพวกเราที่เหลือก็ทำตามได้”

จักรพรรดิต้าโจวเหลือบมองเยี่ยชิวซึ่งดูไม่สะทกสะท้านเลย จากนั้นหันไปหาหนิงอัน “คุณทำได้ไหม?”

หนิงอันยิ้มจางๆ “ไม่มีปัญหา”

“ดี ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงกันได้เลย!” จักรพรรดิประกาศทันที

ชินเจียงเงยหน้าขึ้นมองหนิงอันที่นั่งอยู่บนบัลลังก์พร้อมส่งยิ้มอันแสนหวานให้เธอ “องค์หญิงหนิงอัน เชิญ!”

หนิงอันตอบว่า “ฉันมีบทเพลงอยู่ในใจแล้ว ฉัรจะท่องมันทันที”

“แก้วมรกตหนึ่งชิ้น สะท้อนแสงจันทร์ที่หน้าต่างสีแดงอย่างลึกซึ้ง เงียบงันอยู่หน้ากระจก จัดปิ่นหยก กลัวแค่ว่าหัวใจจะแตกสลาย”

“ธูปหอมเป็ดอันล้ำค่าเผาไหม้ควันที่จมลง ริบบิ้นไหมห้อยเป็นปมสองชั้น ม้วนม่านเซียงเพื่อปลดปล่อยนกนางแอ่น ประกาศการกลับมาของฤดูใบไม้ผลิ”

เยี่ยชิวมองหนิงอันด้วยความประหลาดใจ

แต่งเนื้อร้องอย่างไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว เธอคือผู้หญิงของฉันจริงๆ

คนอื่นๆ เริ่มชื่นชมเธอแล้ว

“นักปราชญ์หญิงชั้นนำของต้าโจว คู่ควรกับตำแหน่งนี้จริงๆ” ชินเจียงจ้องมองหนิงอันด้วยความหลงใหล คิดในใจว่า มีเพียงผู้หญิงแบบนี้เท่านั้นที่คู่ควรกับฉัน

“พรสวรรค์ขององค์หญิงหนิงอันไม่มีใครเทียบได้ ฉันรู้สึกทึ่ง” เว่ยอู่ซินก็ตั้งใจเช่นกันว่าจะเอาชนะใจเธอให้ได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

สำหรับจูเก๋อเฉาหยาง เขาเหลือบมองหนิงอันก่อนจะก้มหน้าลงอย่างรวดเร็วโดยจมอยู่กับความคิด

“พี่เว่ย คุณควรไปก่อนหรือจะให้ฉันไปก่อน” ชินเจียงถามเว่ยอู่ซิน

ในสายตาของเขา ในบรรดาคู่แข่งทั้งหมด มีเพียงเว่ยอู่ซินเท่านั้นที่คู่ควรกับการเป็นคู่แข่งของเขา

สำหรับเยี่ยชิว เขาจะจัดการกับผู้ชายคนนั้นทีหลัง

“คุณไปก่อน” เว่ยอู่ซินกล่าว

“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไม่ยั้งมือ” ชินเจียงหยิบพู่กันขึ้นมาแล้วเขียนในครั้งเดียว

ไม่นานก็มีเนื้อเพลงปรากฏบนกระดาษ

มีคนอ่านออกเสียงให้ฟัง

“หอคอยสีแดงเล็กๆ ฟังเสียงชายคาที่ดังไม่หยุดตลอดทั้งคืน ไม่มีอะไรจะเหมือนสายลมสีทอง น้ำค้างหยก หรือห้องโถงของพระราชวังจันทร์”

“ม่านสีเขียวมรกตห้อยต่ำ ตราประทับธูปหอมสวยงาม ก้าวย่างหยกเดินช้าๆ บนเส้นทางที่ลื่นไปด้วยมอส เกรงกลัวฉางเอ๋อ ยุ่งวุ่นวายกับความงาม ความเศร้าโศกเร่งรีบถึงขีดสุด”

“แขนเสื้อที่นุ่มดุจแพรไหม ล้อน้ำแข็งบริสุทธิ์ แม่น้ำสีเงินอยู่ไกลๆ ผมที่เหมือนเมฆหายไป เดินตามเงาที่โดดเดี่ยว เดินเตร่ไปตามวัฏจักรของขี้ผึ้งและจางหาย”

“ห้องโถงคาสเซีย ไร้ฝุ่น เย็นสบายเหมือนน้ำ เทือกเขาเผิงไหล เส้นทางสว่างไสวราวกับหิมะ”

“จากนี้ไป ขอให้ดื่มสักแก้วเพื่อชะล้างความสุขและความเศร้าโศก ภายใต้ค่ำคืนแห่งดวงดาว!”

เสียงชื่นชมดังขึ้นในห้องโถง

ฉันเป็นเจ้าชายองค์โตของต้าเว่ย ผู้ปกครองต้าเว่ยในอนาคต และคุณกล้าขอให้ฉันเป็นเสมียนให้เหรอ กล้ามาก

“เยี่ยฉังเซิง ฉันอยากช่วยนะ แต่ฉันกลัวว่าลายมือของฉันจะเขียนไม่สวยเท่าบทกวีของคุณ ขอโทษที” เว่ยอู่ซินปฏิเสธอย่างสุภาพ

เยี่ยชิวยิ้ม “ไม่เป็นไร งั้นคุณช่วยบดหมึกให้ฉันหน่อยได้ไหม!”

ยังจะกล้าใช้อยู่อีก?

ไปตายทั้งบรรพบุรุษของคุณ!

“ขอโทษนะ มือฉันปวด” เว่ยอู่ซินปฏิเสธอย่างเย็นชา

“ฉังเซิง ฉันจะบดหมึกให้คุณเอง” หนิงอันพูดขึ้นอย่างกะทันหันพร้อมลงจากบัลลังก์ทองคำด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

การกระทำของเธอทำให้เว่ยอู่ซินและชินเจียงเดือดดาลด้วยความอิจฉา

สำหรับจูเก๋อเฉาหยาง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความอิจฉา เขายังหวังว่าหนิงอันจะช่วยบดหมึกให้เขา แต่เขาก็ยังคิดไม่ออกว่าจะเขียนอะไรดี

“พี่เยี่ย ถ้าคุณไม่รังเกียจ ฉันจะยินดีมากที่จะคัดลอกให้คุณ?” ข่งเทียนเซี่ยเสนออย่างกระตือรือร้น

เยี่ยชิวยอมรับด้วยความยินดี “ความช่วยเหลือของพี่ข่งมากกว่าที่ฉันจะขอได้”

ข่งเทียนเซี่ยกำลังคัดลอก หนิงอันกำลังบดหมึก ระดับศักดิ์ศรีนี้… …

ไม่มีใครเทียบได้!

ไม่มีใครในที่นั้นสามารถซ่อนความอิจฉาได้

เยี่ยชิวลุกขึ้นและพูดว่า “แม้ว่าบทกวีของฉันจะพอใช้ได้ แต่ฉันไม่รู้เรื่องบทกวีที่มีเนื้อร้องเลย”

“อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้ฟังเนื้อเพลงของพี่ฉินและพี่เว่ย ฉันก็ได้รับแรงบันดาลใจบางอย่าง”

“ฉันหวังว่าพวกคุณคงไม่หัวเราะเยาะฉันอีก”

เมื่อพูดจบ เขาก็เดินไปหาหนิงอันและท่องบทเพลงเบาๆ

“‘บทเพลงทำนองน้ำ’!”

“เมื่อใดพระจันทร์สว่างไสว? ยกถ้วยถามฟ้า สงสัยว่าพระราชวังบนสวรรค์เป็นปีไหน”

“ฉันอยากขี่ลมกลับไป แต่กลัวว่าตึกหยกข้างบนจะหนาวเกินไป เต้นรำกับเงาของตัวเอง มันไม่เหมือนกับว่าฉันอยู่ในโลกมนุษย์”

“พลิกศาลาแดง ปิดหน้าต่างสวยงาม ส่องประกายบนความนอนไม่หลับ ไม่ควรจะมีความเกลียดชัง ทำไมมันถึงดูเต็มไปหมดทุกครั้งที่เราอยู่ห่างกัน?”

“ผู้คนสุขและทุกข์ พลัดพรากและกลับมาพบกัน พระจันทร์ขึ้นและลง ขอให้มีอายุยืนยาว จะได้เพลิดเพลินกับความงามของพระจันทร์ด้วยกัน แม้ว่าจะอยู่ห่างกันเป็นพันไมล์ก็ตาม”