วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2401

เมื่อเยี่ยชิวท่องจบ ห้องโถงใหญ่ก็เงียบลงอีกครั้ง

เงียบ!

ความเงียบราวกับความตายแผ่คลุมไปทั่วบริเวณ!

ทุกคนยืนนิ่งราวกับเป็นหุ่นไม้

เห็นได้ชัดว่า พวกเขาทั้งหมดต่างตะลึงกับบทกวีของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวไม่แปลกใจกับท่าทางของพวกเขา เพราะบทกวี “บทเพลงทำนองน้ำ พระจันทร์จะสว่างเมื่อใด” เป็นผลงานที่สมบูรณ์แบบและได้รับการยกย่องว่าเป็นบทกวีกลางฤดูใบไม้ร่วงที่เป็นแบบฉบับของทุกยุคทุกสมัย

เยี่ยชิวยังคงจำครั้งแรกที่พบบทกวีนี้ในหนังสือเรียนได้ เขาก็ยังประหลาดใจไม่แพ้กัน

ตอนนี้ การที่สามารถจัดแสดงมรดกทางบทกวีของโลกมนุษย์ให้เหล่าอัจฉริยะแห่งโลกฝึกฝนได้เห็นนั้น ถือเป็นเรื่องโรแมนติกในตัวมันเอง

จักรพรรดิต้าโจวเป็นคนแรกที่ได้สติกลับคืนมา

เมื่อเขานั่งบนบัลลังก์มังกร เขาก็มองเยี่ยชิวด้วยรอยยิ้มของแม่

“ไม่ใช่แค่พรสวรรค์ที่ยิ่งใหญ่ แต่เป็นอัจฉริยะที่พิเศษอย่างแท้จริง การมีลูกเขยเช่นนี้ถือเป็นการได้มาอย่างมหาศาล”

จักรพรรดิต้าโจวหัวเราะจนปากบิดเบี้ยว ไม่สามารถต้านทานการตะโกน “ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยม!”

เมื่อได้ยินเสียงของเขา ฝูงชนก็ตื่นจากความตกตะลึงเช่นกัน

ชินเจียงจ้องมองเยี่ยชิวด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน

“ฉันคิดว่าในแง่ของพรสวรรค์ทางวรรณกรรม ฉันจะไม่มีวันแพ้ใคร แต่ไม่คาดคิดว่าวันนี้ฉันจะพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง”

“พรสวรรค์ของเยี่ยฉังเซิงไม่มีใครเทียบได้ตลอดประวัติศาสตร์”

“ฉันไม่สามารถเปรียบเทียบได้!”

หัวใจของชินเจียงเต็มไปด้วยความหมดหนทางขณะที่เขาก้มหัวลง

บทกวีทั้งสี่บทของเยี่ยชิวเป็นผลงานชิ้นเอกเหนือกาลเวลา และความภูมิใจของเขาถูกทำลายจนไม่อาจซ่อมแซมได้

“ทำไมช่องว่างระหว่างผู้คนถึงกว้างใหญ่ไพศาลเช่นนี้ ทั้งๆ ที่เราทุกคนล้วนเป็นมนุษย์?” ชินเจียงพึมพำกับตัวเอง

ชินเหอถ่ายทอดความสบายใจผ่านโทรจิต “พี่สี่ ไม่จำเป็นต้องท้อแท้ แม้ว่าเราจะแพ้การดวลวรรณกรรมครั้งนี้ ก็ยังมีการแข่งขันต่อสู้อยู่ ฉันจะช่วยให้คุณชนะกลับมาได้อย่างแน่นอน”

ชินเจียงส่ายหัวและตอบด้วยโทรจิต “ฉันไม่สนใจอีกต่อไปแล้วว่าฉันจะกลายเป็นลูกเขยของต้าโจวได้หรือไม่”

“พี่สี่ อย่าท้อแท้…...”

ก่อนที่ชินเหอจะพูดจบ เขาก็เห็นชินเจียงโบกมือ ตามด้วยเสียงของชินเจียงดังในหูของเขา

“สามอาณาจักรของจงโจว ต้าโจวมีพลังที่แข็งแกร่งที่สุด”

“เยี่ยฉังเซิงมีศักยภาพของจักรพรรดิที่ยิ่งใหญ่และพรสวรรค์ด้านวรรณกรรมที่โดดเด่น หากเขาได้เป็นลูกเขยของต้าโจวจริงๆ ต้าเฉียนของเราจะไม่มีโอกาสพลิกสถานการณ์ได้เลย”

“พี่ห้า ระหว่างการต่อสู้ หาโอกาสกำจัดเยี่ยฉังเซิง”

“ถ้าคนนี้ไม่ถูกกำจัด ต้าเฉียนก็คงอยู่ไม่ไกล!”

พรสวรรค์และความเฉลียวฉลาดของเยี่ยชิวปลูกฝังความรู้สึกวิกฤตในตัวชินเจียงอย่างรุนแรง

เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถเอาชนะเขาได้ พวกเขาจึงควรกำจัดเขาโดยเร็ว

ชินเหอพยักหน้าและตอบด้วยโทรจิต “ไม่ต้องกังวล พี่สี่ ฉันจะจัดการเขาเอง”

ชินเจียงกล่าวว่า “แต่ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนเกินไป มีคนอื่นที่กังวลมากกว่าเรา”

ชินเหอเข้าใจทันทีและหันไปมองเว่ยอู่ซินไม่ไกลนัก

ใบหน้าหล่อเหลาของเว่ยอู่ซินนั้นแทบจะบิดเบี้ยวด้วยความหงุดหงิด

เขาจ้องไปที่เยี่ยชิวอย่างดุร้าย ดวงตาเป็นประกายด้วยความโกรธแค้น

“เยี่ยฉังเซิงนี่ตัวประหลาดประเภทไหนกัน ทำไมบทกวีแต่ละบทถึงเป็นผลงานชิ้นเอกได้?”

“ฉันอยากจะเปิดหัวเขาออกจริงๆ และดูว่ามีอะไรซ่อนอยู่ข้างใน?”

“ด้วยบทกวีทั้งสี่บทนี้ เยี่ยฉังเซิงเอาชนะการแข่งขันได้หมดสิ้น ไม่มีทางที่จะชนะการแข่งขันวรรณกรรมครั้งนี้ได้”

“จะทำอย่างไรดี?”

เว่ยอู่ซินทั้งวิตกกังวลและโกรธจัด

“บทกวีนี้ได้รับการคิดขึ้นอย่างไม่ธรรมดา สร้างสรรค์อย่างไม่ซ้ำใคร และอุดมไปด้วยความโรแมนติก เมื่อบทกวีของพี่เยี่ยถูกนำเสนอ บทกวีอื่นๆ ทั้งหมดก็จะกลายเป็นสิ่งที่ล้าสมัย จากนี้ไป ฉันกลัวว่าจะไม่มีใครกล้าแต่งบทกวีเกี่ยวกับดวงจันทร์”

“ฉันไม่เคยคิดว่า ในชีวิตนี้ฉันจะได้เห็นผลงานชิ้นเอกเช่นนี้ ฉันไม่เสียใจในชีวิตนี้”

“พี่เยี่ย โปรดให้ฉันได้แสดงความเคารพ!”

หลังจากพูดแบบนี้แล้ว ข่งเทียนเซี่ยก็โค้งคำนับเยี่ยชิวด้วยมุมฉาก

ทำไมเจ้าหมอนั่นถึงโค้งคำนับตลอดเวลา?

เยี่ยชิวจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่า ข่งเทียนเซี่ยโค้งคำนับเขาไปกี่ครั้งแล้ว เขารีบจับแขนของข่งเทียนเซี่ยแล้วพูดว่า “พี่ข่ง ฉันรับเรื่องนี้ไม่ได้……”

“ไม่ พี่เยี่ยรับได้!” ข่งเทียนเซี่ยตอบ “พี่เยี่ยมีความสามารถพิเศษด้านบทกวี บทกวีสี่บทที่พี่เขียนวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นบทไหน ล้วนเป็นผลงานคลาสสิกตลอดกาล”

“แม้แต่อาจารย์ของฉันก็ไม่สามารถเขียนงานอันเทพเช่นของพี่ได้”

“ฉันขอยืนยันว่า ตราบใดที่พี่ยังอยู่ นับจากนี้เป็นต้นไป ไม่มีใครในต้าโจวจะกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นผู้มีความสามารถอันดับหนึ่ง”

“และในจงโจว ก็ไม่มีใครกล้าอ้างสิทธิ์ในตำแหน่งนั้นเช่นกัน!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทั้งเว่ยอู่ซินและชินเจียงต่างก็ดูไม่พอใจ แต่ก็ไม่มีอะไรที่พวกเขาทำได้ เนื่องจากเยี่ยชิวนั้นโดดเด่นมาก

และข่งเทียนเซี่ย! การประจบสอพลอเยี่ยชิวเป็นสิ่งหนึ่ง แต่ทำไมเขาต้องเหยียบย่ำพวกเขาด้วย?

คุณคิดว่าพวกเราถูกรังแกได้ง่ายหรือ?

ระวังไว้ พวกเราจัดการคุณแน่!

ข่งเทียนเซี่ยซึ่งไม่มีการฝึกฝน ตกเป็นเป้าหมายของเว่ยอู่ซินและชินเจียง ซึ่งสามารถกำจัดเขาได้อย่างง่ายดาย

ข่งเทียนเซี่ยไม่คำนึงถึงคนอื่นๆ สายตาของข่งเทียนเซี่ยจับจ้องไปที่เยี่ยชิวเพียงเท่านั้น พร้อมกล่าวด้วยความตื่นเต้นว่า “พี่เยี่ย ฉันคิดว่า ‘เจียงเสวี่ย’ เป็นผลงานชิ้นเอกที่ไม่มีใครเทียบได้อยู่แล้ว แต่ด้วยการปรากฎตัวของ ‘บทเพลงทำนองน้ำ’ นี้ มันยิ่งน่าทึ่งขึ้นไปอีก”

“บทกวีนี้ราวกับถูกแต่งขึ้นโดยผู้เป็นอมตะ ผสมผสานทั้งอารมณ์และความงาม สร้างอาณาจักรที่งดงาม บทกวีทั้งบทเต็มไปด้วยบรรทัดที่ยอดเยี่ยม ซึ่งไม่ค่อยได้เห็นในรอบพันปี”

“พี่เยี่ย ฉันชอบบทกวีนี้มาก ฉันมีคำขอที่ไม่ธรรมดา……”

ก่อนที่ข่งเทียนเซี่ยจะพูดจบประโยค เยี่ยชิวก็ขัดจังหวะ “ขออภัย พี่ข่ง ฉันไม่สามารถทำตามคำขอของคุณได้”