วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2409

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเปลือยกายหมดทั้งตัว เห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผิวของเธอเปลี่ยนเป็นสีชมพูจากน้ำร้อน และผมเปียกๆ เกาะอยู่บนใบหน้า เผยให้เห็นเสน่ห์ที่ไม่อาจต้านทานได้

“สามี คุณกลับมาแล้วเหรอ?”

ดวงตาของหนานกงเสี่ยวเสี่ยวสว่างขึ้นเมื่อเธอเห็นเยี่ยชิว และเธอก็เดินเข้าไปหาด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความสุข

เธอดูเหมือนดอกบัวที่เพิ่งโผล่ขึ้นมาจากน้ำ มีหยดน้ำที่แวววาวบนผิวของเธอ ทำให้เธอดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้นและทำให้ใครๆ ก็อยากทะนุถนอมเธอ

โดยเฉพาะใบหน้าของเธอที่แดงก่ำและชวนมึนเมา

“อึก!”

เยี่ยชิวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

แม้ว่าเขาจะเคยเห็นเธอมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว แต่การได้เห็นหนานกงเสี่ยวเสี่ยวในสภาพนี้ ก็ยังทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง

ช่างงดงามเหลือเกิน!

เยี่ยชิวสังเกตเห็นรอยขีดข่วนบนร่างของหนานกงเสี่ยวเสี่ยว ซึ่งเป็นหลักฐานของรอยที่เขาทิ้งไว้เมื่อคืน

“ฉันไม่สามารถมองต่อไปได้อีกแล้ว ถ้ามองแบบนั้น ฉันก็จะไม่สามารถควบคุมความปรารถนาได้”

เยี่ยชิวรีบคว้าผ้าขนหนูจากราวแขวนที่อยู่ใกล้ๆ แล้วห่อหนานกงเสี่ยวเสี่ยว

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวโอบแขนรอบคอของเยี่ยชิวและพูดว่า “สามี คุณเก่งมากนะ นักปราชญ์วรรณกรรมแห่งต้าโจว”

“คุณรู้เรื่องนี้เหรอ?” เยี่ยชิวถาม

“ไม่ใช่แค่ฉันเท่านั้น ทุกคนในเมืองหลวงรู้” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวตอบ “จักรพรรดิต้าโจวส่งคนไปติดประกาศ บทกวีที่คุณและเว่ยอู่ซินเขียน ถูกติดไว้ที่กำแพงเมือง ตอนนี้ทุกคนบอกว่าคุณคือการกลับชาติมาเกิดของดวงดาววรรณกรรม และต้าโจวได้สร้างนักปราชญ์วรรณกรรมขึ้นมา”

“สามี ฉันไม่คิดว่าคุณจะเขียนบทกวีได้ดีขนาดนี้”

“คุณช่วยเขียนบทกวีให้ฉันด้วยได้ไหม”

หลังจากคิดสักครู่ เยี่ยชิวก็แต่งเพลง “จับมือกันเข้าไปในม่าน

ด้วยรอยยิ้มเขินอายดับแสงไฟ เข็มทองทิ่มแทงหัวใจดอกท้อ

ไม่กล้าเปล่งเสียงจึงแยกทางเงียบๆ”

ทันใดนั้น ใบหน้าของหนานกงเสี่ยวเสี่ยวก็แดงก่ำ เธอก็มองเยี่ยชิวอย่างเจ้าชู้ ทำปากยื่นอย่างขี้เล่น “คุณนี่แย่จริงๆ สามี”

“มีอะไรเหรอ คุณไม่ชอบบทกวีนี้เหรอ?” เยี่ยชิวถาม

“ฉันชอบนะ ฉันชอบมันมาก!” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวพูดขณะที่เธอถูตัวเยี่ยชิวอย่างหยอกล้อ

ในช่วงวัยเยาว์ เยี่ยชิวแทบจะต้านทานการรุกเร้าของเธอไม่ไหว และในไม่ช้าเขาก็เริ่มหายใจแรงขึ้น

“พี่เสี่ยวเสี่ยว ฉันอยากแช่น้ำ เราลองแช่ด้วยกันไหม?”

ขณะที่เขากำลังเตรียมตัวโอบกอดหนานกงเสี่ยวเสี่ยว จู่ๆ เธอก็ผลักเขาออกไปและพูดว่า “เมื่อคืนคุณทำให้ฉันหมดแรง ฉันยังไม่ฟื้นเลย คุณแช่น้ำคนเดียวเถอะ”

เมื่อพูดจบ เธอก็รีบออกจากห้องไป

“เอ่อ.…..” เยี่ยชิวพูดไม่ออก

เนื่องจากเธอไม่ได้วางแผนที่จะลงไปแช่น้ำกับฉัน ทำไมต้องแกล้งฉันด้วย?

เยี่ยชิวรีบถอดเสื้อผ้าของเขาออก กระโดดลงไปในบ่อน้ำพุร้อน และรู้สึกถึงความอบอุ่นที่โอบล้อมเขาไว้ ราวกับว่ามีเมฆนุ่มๆ คอยโอบอุ้มเขาไว้อย่างอ่อนโยน

น้ำในบ่อน้ำพุร้อนนั้นนุ่มนวลอย่างเหลือเชื่อ ราวกับเป็นชั้นของสารหล่อลื่นจากธรรมชาติ ให้ความรู้สึกสบายและผ่อนคลาย

ไอน้ำจางๆ ที่ลอยขึ้นมาจากน้ำนั้นส่งกลิ่นหอมของดอกไม้ ทำให้เขารู้สึกราวกับว่าเขาอยู่ในโลกที่ลึกลับ

“สดชื่นมาก!”

เยี่ยชิวเริ่มคิดถึงบ่อน้ำพุร้อนในโลกมนุษย์

“ถ้าพี่หลินเจี๋ย พี่ปิง และคนอื่นๆ อยู่ที่นี่ก็คงจะดี"

“เมื่ออยู่ในโลกฝึกฝนมาเป็นเวลานาน ฉันสงสัยว่าตอนนี้พวกเขาเป็นยังไงบ้าง?”

“เจ้าตัวเล็กหรูอี้สูงแค่ไหนแล้ว?”

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะคิดถึงหลินต้าเหนี่ยวและโม่เทียนจี

“เจ้าอ้วนคนนั้นกับเทียนจีหนีไปไหนกันหมด? นานมากแล้วที่ไม่มีข่าวคราวอะไรเลย?”

“และอู่เชียนฟาน! ถ้าไอ้เด็กเวรนั่นกลับมาและรู้ว่าฉันได้เป็นลูกเขยของต้าโจว เขาจะต้องตกใจอย่างแน่นอน!”

“เด็กคนนี้เป็นคนรับใช้ของฉัน แต่เขาก็เป็นพี่ชายของหนิงอันด้วย เขาควรเรียกฉันว่า ‘เจ้านาย’ หรือฉันควรเรียกเขาว่า ‘ลุงรอง’ ดีล่ะ?”

เมื่อเยี่ยชิวปล่อยให้ความคิดล่องลอย เวลาก็ผ่านไปทีละน้อย ความอบอุ่นและความชื้นของน้ำพุร้อนก็ซึมซาบเข้าสู่ทุกซอกทุกมุมของผิวหนัง นำมาซึ่งความรู้สึกผ่อนคลายอย่างล้ำลึก

ความเหนื่อยล้าและความเครียดทั้งหมดดูเหมือนจะถูกชะล้างไปด้วยน้ำพุ เหลือเพียงความสงบและความสบายใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน