วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2416

ลุงซู ตกใจจนแทบจะหงายหลัง

เขาคิดในใจว่า เมื่อก่อนองค์ชายใหญ่ไม่ได้เป็นแบบนี้ ทำไมวันนี้ถึงเหมือนกับเปลี่ยนเป็นคนละคน?

ทันใดนั้น เขาก็ฉุกคิดขึ้นมาได้

องค์ชายใหญ่ต้องรู้แน่ ๆ ว่าคุณชายเยี่ยมีความสามารถพิเศษ และมีคุณสมบัติของจักรพรรดิ ดังนั้นจึงอยากฉวยโอกาสนี้สร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับคุณชายเยี่ย

ในทำนองเดียวกัน จักรพรรดิต้าโจวและหนิงอันก็แสดงความประหลาดใจออกมาบนใบหน้าเช่นกัน

พวกเขารู้จักหวู่ว่านโจวเป็นอย่างดี เมื่อก่อนหวู่ว่านโจวจะแสดงท่าทีห่างเหินกับทุกคน แต่ทำไมวันนี้ถึงได้มีท่าทีที่กระตือรือร้นกับเยี่ยชิว...

มันออกจะมากเกินไป!

ทั้งสองคนต่างก็เป็นคนฉลาด หลังจากความประหลาดใจเพียงชั่วครู่ พวกเขาก็เข้าใจความคิดของหวู่ว่านโจว และรู้สึกยินดีเล็กน้อยในใจ

ท้ายที่สุดก็เป็นครอบครัวเดียวกัน การอยู่ร่วมกันอย่างปรองดองเป็นสิ่งที่ดีกว่า!

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า: "องค์ชายใหญ่..."

"น้องเขย พวกข้ากำลังจะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ทำไมเจ้ายังดูห่างเหินกับข้าแบบนี้ล่ะ?" อู่วั่นโจวกล่าว " เรียกข้าว่าพี่เขยใหญ่สิ "

เอ่อ...

เยี่ยชิวรีบเปลี่ยนคำพูด " พี่เขยใหญ่ "

" อย่างนั้นแหละถึงจะถูก " อู่วั่นโจวยิ้มและถามว่า " น้องเขย เมื่อคืนพักผ่อนเป็นยังไงบ้าง? "

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หนิงอันก็เบะปากคิดในใจว่า " สามีต้องพักผ่อนดีสิ เพราะมีหนานกงเสี่ยวเสี่ยวอยู่ข้าง ๆ "

เยี่ยชิวยิ้มเล็กน้อย: " ก็สบายอยู่ "

" ดีแล้ว " อู่วั่นโจวถามด้วยความเป็นห่วง " การประลองวันนี้เจ้ามีความมั่นใจไหม? "

เยี่ยชิวยืดอกขึ้นและพูดว่า " มี "

" ดีมาก " อู่วั่นโจวกล่าว " ถึงแม้เมื่อวานข้าจะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์เพื่อชื่นชมความสามารถของเจ้าในการประลองวรรณกรรม แต่ข้าก็ท่องบทกวีที่เจ้าแต่งได้ทั้งหมดแล้ว อย่างที่เสด็จพ่อกล่าวไว้ บทกวีทุกบทของเจ้านั้นคือบทเพลงอมตะที่ไม่มีวันตาย "

" หวังว่าวันนี้เจ้าจะสามารถสร้างผลงานอันยิ่งใหญ่ได้เหมือนเมื่อวาน "

" แต่ว่าน้องเขย ในฐานะพี่เขยใหญ่ ข้าต้องเตือนเจ้านะว่า อย่าประมาทและดูถูกคู่ต่อสู้เด็ดขาด "

" บรรดาผู้ที่เข้าร่วมการแข่งขันเพื่อเป็นราชบุตรเขย แต่ละคนนั้นไม่ใช่ธรรมดา โดยเฉพาะเว่ยอู่ซิน, ฉินเจียงและฉินเหอ, และจูเก๋อเฉาหยาง พวกเขาเหล่านั้นรับมือยากมากเจ้าต้องระวังให้ดีนะ! "

เยี่ยชิวพยักหน้าเล็กน้อย " ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่ "

" ข้ามั่นใจในตัวเจ้า " อู่วั่นโจวพูดพร้อมตบไหล่เยี่ยชิวอย่างเป็นกันเอง

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกันองค์ชายคนอื่น ๆ ก็มองไปที่เยี่ยชิวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้

" ฉางเซิง " จักรพรรดิต้าโจวพูดเบา ๆว่า " การเผชิญหน้ากับความท้าทายจากคนมากมายขนาดนั้น ความกดดันคงเยอะเลยหรือไม่? "

" ก็ไม่เลว " จริง ๆ แล้วเยี่ยชิวอยากจะพูดว่า ‘ท่านพ่อตา ท่านเห็นความกดดันของข้าจากตรงไหน พวกนั้นต่างหากที่กดดันมากไม่ใช่รึ?’

จักรพรรดิต้าโจวปลอบใจ " มีความกดดันก็มีแรงผลักดัน ฉางเซิง ข้าก็เชื่อมั่นในตัวเจ้าเช่นกัน ทำเต็มที่ "

" ขอบคุณท่านลุง " เยี่ยชิวพูดอย่างสุภาพ

หนิงอันพูดอย่างอ่อนโยน " ฉางเซิง การประลองยุทธ์วันนี้ไม่เหมือนกับการประลองวรรณกรรมเมื่อวาน วันนี้เป็นศึกดาบและกระบี่ เจ้าต้องระมัดระวังให้มาก "

หนิงอันพูดอย่างอ้อมค้อม เธออยากจะเตือนเยี่ยชิวว่าอาจมีคนใช้โอกาสในการประลองยุทธ์ทำร้ายเยี่ยชิว แต่มีคนรอบข้างมากมาย เธอจึงไม่ได้พูดตรง ๆ

เยี่ยชิวเข้าใจความหมายของเธอ เขายิ้มอย่างสดใสและพูดว่า " วางใจเถอะ ข้าจะระวังตัว "

หลังจากพูดจบ เขาก็พยักหน้าให้องค์ชายรอบ ๆ เป็นการทักทาย จากนั้นก็พาอมตะฉางเหม่ยไปหาที่นั่งข้างเวทีประลอง

ที่นั่งของขงเทียนเซี่ยยังคงจัดอยู่ข้างๆ เยี่ยชิว

เมื่อเห็นเยี่ยชิวมา ขงเทียนเซี่ยก็รีบลุกขึ้นคำนับ " พี่เยี่ย! "

" พี่ขง! " เยี่ยชิวประสานมือคำนับและนั่งลงบนเก้าอี้

ทันทีที่เขานั่งลง ขงเทียนเซี่ยก็ขยับเข้ามาใกล้และพูดเบา ๆว่า " พี่เยี่ย เมื่อวานในการประลองวรรณกรรม เจ้าได้ทำให้พวกเขานั้นพ่ายแพ้ยับเยิน มีคนไม่น้อยที่เก็บความแค้นไว้ "

" ถ้าข้าเดาไม่ผิด ต้องมีคนฉวยโอกาสตอนประลองยุทธ์ โจมตีเจ้าอย่างร้ายแรงแน่ ๆ "

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน