วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2415

รุ่งเช้าวันถัดมา

เมื่อประตูเมืองหลวงต้าโจวเพิ่งเปิดออก ก็มีชายแต่งกายมอซอคนหนึ่งเดินเข้ามาในเมือง

เขาคือ หลงผู้ซ่า

ที่จริงเขาเฝ้าอยู่หน้าประตูเมืองหลวงต้าโจวมาสองวันแล้ว เหตุผลที่ยังไม่ยอมเข้าเมืองก็เพื่อความปลอดภัย

เขารู้สึกว่าวันนี้คือเวลาที่เหมาะสม จึงตัดสินใจเดินเข้าเมือง

“ให้ตายสิ แต่เช้าเจอขอทาน โชคร้ายชะมัด”

ทหารยามพูดพลางมองหลงผู้ซ่าอย่างดูแคลน

หลงผู้ซ่าหรี่ตาเย็นชา มองทหารอย่างอยากควักลูกตาเขาออกมาให้ได้

ข้านี่นะ เป็นถึงลูกบุญธรรมของจักรพรรดิ เจ้ากล้าด่าข้า อยากตายนักเหรอ?

แต่หลงผู้ซ่าไม่ได้ทำอะไรบุ่มบ่าม เพราะเขาเข้ามาเพื่อภารกิจสำคัญ

ไม่ทันไร เขาก็เห็นบทกวีที่ติดอยู่บนกำแพงเมือง

ชื่อ เยี่ยฉังเซิง โดดเด่นอยู่กลางแผ่นกระดาษ ราวกับอาบไปด้วยเลือด

เขาเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ

ทหารยามเดินเข้ามาไล่ “มองอะไรนักหนา!”

“นั่นบทกวีที่ท่านว่าที่ราชบุตรเขยของต้าโจวเขียน เจ้าเข้าใจรึเปล่า?”

“ไปให้พ้น!”

หลงผู้ซ่าถึงกับชะงัก

อะไรนะ? เยี่ยฉังเซิงกลายเป็นว่าที่ราชบุตรเขยของต้าโจวแล้ว?

นั่นหมายความว่าไอ้สารเลวนั่นอยู่ในเมืองหลวงต้าโจวตอนนี้?

ไม่ดี ที่นี่อันตรายเกินไป อยู่ต่อไม่ได้แล้ว!

เขาคิดได้ดังนั้นก็หันหลังวิ่งกลับไปทางประตูเมือง

ระหว่างวิ่งยังอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง

“หืม? บทกวีของเยี่ยฉังเซิงนี่ ทำไมคุ้นตาจัง?”

ทหารยามเห็นหลงผู้ซ่าวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน ก็หัวเราะเยาะ

“ไอ้ขี้ขลาดเอ๊ย ว่าง่ายซะด้วย!”

…

ที่เรือนเซียน

เยี่ยชิวตื่นแต่เช้า

ไม่มีหนานกงเสี่ยวเสี่ยวมารบกวน ทำให้เขารู้สึกปลอดโปร่ง มีแรงเปี่ยมล้น

หลังจากกินข้าวเช้าเรียบร้อย

เขาก็ให้ต้าลี่กลับไปยังศาลาหยงเป่า ส่วนตัวเขาก็พาอมตะชางเหม่ยเข้าวังเพื่อร่วมศึกประลอง

ขณะเดียวกัน ลุงซูก็มารออยู่ที่หน้าประตูวังแต่เช้า

“ลุงซู เช้าเนอะ!” เยี่ยชิวโบกมือทักทาย

ลุงซูยิ้มตอบ “คุณชายเยี่ย วันนี้ศึกประลองสิ้นสุด ว่าที่ราชบุตรเขยของต้าโจวก็คงตัดสินได้เสีย ข้าขอแสดงความยินดีล่วงหน้า ขอให้ท่านสมหวังดั่งใจทุกประการ”

“ขอบคุณสำหรับคำอวยพรนะลุงซู” เยี่ยชิวถามต่อ

“จริงสิ วันนี้ในการประลอง สามารถขอให้ผู้อื่นช่วยได้ไหม?”

“แน่นอน ทำไมล่ะ? คุณชายเยี่ยมีแผนอะไรหรือ?” ลุงซูตอบ

เยี่ยชิวว่า “ข้ากะว่าจะให้เจ้าแก่ลงสนาม ถือโอกาสให้เขาได้แสดงฝีมือเต็มที่สักหน่อย”

ดีมาก!

ถ้าเป็นแบบนี้ อมตะชางเหม่ยก็จะสามารถแบ่งเบาภาระจากเยี่ยชิวไปได้

“แผนนี้ดีเยี่ยม” ลุงซูหัวเราะ “เต้าจ่าง รออีกเดี๋ยวข้าจะตะโกนให้กำลังใจเต็มที่ หวังว่าท่านจะเหยียบพวก天才นั่นให้จมดินไปเลยนะ”

“แน่นอนอยู่แล้ว” อมตะชางเหม่ยกล่าว “พวกนั้นล้วนโอ้อวดตัวเองทั้งนั้น เมื่อวานหัวเราะเยาะข้าที่แต่งกลอนไม่ได้ วันนี้ข้าจะจัดให้หนักเลย!”

ลุงซูเตือนว่า “แต่ก็ต้องระวังด้วยนะพวกนั้นล้วนมีพลังฝึกตนระดับสูง บางคนอยู่ถึงจุดสูงสุดของขั้นทงเสินแล้ว”

อมตะชางเหม่ยไม่สะทกสะท้าน “ในสายตาพวกเราน่ะ พวกนั้นก็แค่ขยะ!”

“เข้าไปกันเถอะ!”

“ข้าแทบรอไม่ไหวที่จะอัดพวกมันให้หมอบ!”

“ตั้งแต่ก่อตั้งต้าโจวมา ยังไม่เคยมีจักรพรรดินีหญิงเลย”

“หากคุณหนูได้เป็นผู้ปกครองของต้าโจวล่ะก็ ถือว่าเป็นการเปิดยุคใหม่เลยทีเดียว”

เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่า ข้างบัลลังก์มังกรมีชายหนุ่มหลายคนสวมเสื้อคลุมลายมังกรสีเหลืองอร่ามนั่งอยู่

“พวกนั้นคือองค์ชายของต้าโจวหรือ?” เยี่ยชิวถาม

ลุงซูพยักหน้า “ใช่แล้ว”

“แต่เมื่อวานศึกประลองด้านกวี พวกเขาไม่มา?” เยี่ยชิวถามอีก

ลุงซูกระซิบ “คุณชายเยี่ยไม่รู้หรือ องค์ชายพวกนั้นไม่ถนัดด้านกวี จักรพรรดิกลัวขายหน้า เลยไม่ให้พวกเขาออกมา”

มีอย่างนี้ด้วย?

เยี่ยชิวยิ้มขำ สายตาไปหยุดอยู่ที่ชายคนหนึ่งซึ่งนั่งใกล้บัลลังก์ที่สุด

ชายผู้นั้นอายุราวสามสิบต้น ๆ สวมเสื้อคลุมมังกรลายสี่กรงเล็บ สวมมงกุฎทอง ผมถูกรวบไว้เรียบร้อย รูปงาม ท่าทางสง่างาม ยืดตัวตรงนั่งด้วยท่วงท่าองอาจ

“ลุงซู คนนั้นคือใคร?” เยี่ยชิวถาม

ลุงซูมองตามแล้วตอบ “นั่นคือองค์ชายใหญ่”

“ชื่อว่า อู่ว่านโจว”

“เขาเก่งมาก หากไม่มีอะไรผิดพลาด อนาคตผู้ปกครองต้าโจวก็จะอยู่ระหว่างเขากับองค์ชายรอง อู่เชียนฟาน”

โอ้ เป็นคู่แข่งของอู่เชียนฟานสินะ?

เยี่ยชิวถามอีก “แล้วอู่ว่านโจวเป็นคนแบบไหน?”

ลุงซูตอบ “มีความสามารถ มีเล่ห์เหลี่ยม แต่ไม่เก่งเรื่องเข้าสังคม ไม่ค่อยสนิทกับใครนัก”

“โอ้” เยี่ยชิวพยักหน้าเบา ๆ

จากนั้นเขาก็พาอมตะชางเหม่ยมาที่หน้าแท่นที่นั่ง เตรียมจะทักทายจักรพรรดิต้าโจวและหนิงอัน

แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร อู่ว่านโจวก็ลุกขึ้นยืน ยิ้มกว้างพูดว่า

“เจ้าคือเยี่ยฉังเซิงสินะ? หล่อเหลาเกินคำบรรยาย สมแล้วที่คู่กับหนิงอัน เป็นคู่สร้างคู่สมจริงๆ น้องเขย ข้าขอเอาใจช่วยเจ้า!”

เยี่ยชิวหันไปมองลุงซูอย่างประหลาดใจนี่หรอที่เรียกว่าไม่เก่งเข้าสังคม?