วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2414

เยี่ยชิวเย็นชาไร้ความปรานี

เมื่อฝ่ามือของเขาวางลงบนศีรษะของเฉาหลิน ห้านิ้วที่ราวกับตะขอเหล็กก็ควักกระโหลกออกทันที ก่อนจะคว้าเอาแก่นวิญญาณของเฉาหลินออกมาจากข้างใน

“เยี่ยฉังเซิงเยี่ยชิว! เจ้าบีบข้าเอง! อย่างมากข้าก็แค่ระเบิดแก่นวิญญาณของตัวเอง ลากเจ้าลงนรกไปพร้อมกัน!”

แก่นวิญญาณของเฉาหลินคำรามด้วยความโกรธ

แต่ต่อหน้าเสียงขู่ของเขา เยี่ยชิวกลับไม่ไหวติงแม้แต่น้อย เขาเรียกใช้เคล็ดวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงขั้นสมาธิทันที

ในเสี้ยววินาที แก่นวิญญาณของเฉาหลินก็กลายเป็นแสงสีทองสว่างไสว ถูกเยี่ยชิวกลืนลงไปในร่าง

“เว้ยเฮ้ย! ไอ้เด็กเปรตนี่กลืนแก่นวิญญาณของนักปราชญ์ไปจริง ๆ เหรอเนี่ย!”

อมตะชางเหม่ยเห็นภาพตรงหน้าแล้วแทบจะกระโดดตัวลอยด้วยความตกใจ

ส่วนเยี่ยชิวนั้น หลับตาลงเพื่อสัมผัสการเปลี่ยนแปลงภายในร่าง พอแก่นวิญญาณของนักปราชญ์ถูกกลืนลงไป เขาก็รู้สึกได้ทันทีว่าพลังของตนเองพุ่งทะยานขึ้นมาอีกระดับ

เขาอั้นการทะลวงขั้นมานานมากแล้ว และตอนนี้พลังในกายก็ปั่นป่วนจนแทบจะระเบิดออกมา

ชี่แท้ดั่งคลื่นสึนามิซัดสาดไปทั่วร่างกายเขาอย่างบ้าคลั่ง

เยี่ยชิวใช้เวลานานกว่าจะกดพลังทั้งหมดกลับลงไปได้

“หลังจบศึกประลองพรุ่งนี้ ข้าต้องหาที่เพื่อข้ามด่านทดสอบแห่งสวรรค์เสียที ระดับพลังมันจะทะลักอยู่แล้ว”

จากนั้น เยี่ยชิวก็หันไปมองร่างไร้วิญญาณของเฉาหลิน

“หือ?”

เยี่ยชิวตรวจพบกลิ่นพลังหนึ่งที่ไม่ใช่ของเฉาหลินแผ่ออกมาจากร่าง

“ดูท่าเจ้านี่จะไม่ได้โกหกจริง ๆ เขาถูกใครบางคนจับตามองอยู่”

เขาสะบัดนิ้วหนึ่งทีไล่พลังนั้นออกไป แล้วตามด้วยหมัดหนักหนึ่งหมัด ร่างของเฉาหลินก็สลายกลายเป็นผงละอองหายไปในอากาศ

“ต้าลี่ เจ้าเห็นไหมว่าไอ้ขันทีนั่นอยู่ข้างนอกหรือเปล่า?”

เยี่ยชิวเอ่ยถาม ถ้า ขันทีวัง อยู่จริง เขาเองก็ไม่คิดจะไว้ชีวิต

เจ้าวัวต้าลี่ส่ายหน้า “ไม่อยู่”

เยี่ยชิวพูดอย่างเบื่อหน่าย “งั้นคืนนี้ก็ได้แค่ปลาเล็กตัวเดียวเอง”

อมตะชางเหม่ยเบะปาก

ฟังสิ พูดเหมือนคนปกติเขาพูดกันไหม?

ไอ้เด็กเปรตนี่มันยิ่งวันยิ่งชอบทำตัวเกินหน้าเกินตาแล้วจริง ๆ

“ท่านอาจารย์! ไอ้เว่ยอู่ซินนั่นมันเกินไปจริง ๆ กล้าส่งคนมาฆ่าท่าน ข้าจะไปฆ่ามันเอง!” เจ้าวัวต้าลี่กล่าวเสียงดัง

“อย่าเพิ่ง” เยี่ยชิวกล่าว “อย่างไรเสีย ที่มันอยู่ต่อหน้าข้าก็เป็นเพียงปลาตายตัวหนึ่ง ไม่อาจก่อคลื่นลมได้”

“คืนนี้คงไม่มีปลาตัวโตมาอีกแล้ว เข้าบ้านไปนอนเถอะ เดี๋ยวพอศพนักปราชญ์เน่า จะมีสายฝนโลหิตตกลงมาอีก”

ทั้งสามจึงเดินกลับเข้าเรือน และเวลาผ่านไปพักใหญ่ แต่กลับไม่ปรากฏปรากฏการณ์ใด ๆ ในฟ้าดิน

อมตะชางเหม่ยขมวดคิ้ว “อะไรกัน?”

“เฉาหลินก็ตายไปนานแล้ว ทำไมยังไม่มีฝนโลหิต?”

“หรือว่า…เขาจะไม่ใช่นักปราชญ์ตัวจริง?”

เจ้าวัวต้าลี่ตอบ “เจ้านั่นเป็นนักปราชญ์แท้ ๆ แน่นอน”

“งั้นทำไมไม่มีปรากฏการณ์ฟ้าดินล่ะ?” อมตะชางเหม่ยถาม

เจ้าวัวต้าลี่ส่ายหน้า “ข้าไม่รู้”

ในใจของเยี่ยชิวลอบคาดเดา “หรือจะเป็นเพราะข้ากลืนกินแก่นวิญญาณของเฉาหลินเข้าไป เลยไม่เกิดปรากฏการณ์?”

……

ที่สถานีแรมทาง

ตราบใดที่ไม่ใช่จักรพรรดิแห่งต้าจวมหรือโจวอู่หวังลงมือเอง เขาย่อมปกป้องเว่ยอู่ซินได้

ต่อให้พวกนั้นลงมือ เขาก็ยังมั่นใจว่าจะพาเว่ยอู่ซินหลบหนีออกจากต้าจวมหาได้

ยิ่งไปกว่านั้น เว่ยอู่ซินยังเป็นโอรสที่เว่ยอ๋องโปรดปรานที่สุด จักรพรรดิแห่งต้าจวมกับโจวอู่หวังย่อมไม่กล้าออกหน้าโจ่งแจ้ง ไม่เช่นนั้นอาจจุดชนวนสงครามระหว่างสองชาติ

จักรพรรดิแห่งต้าจวมรักประชาชนดั่งลูก เขาย่อมไม่อยากให้บ้านเมืองตกอยู่ในเพลิงสงครามแน่นอน

เว่ยอู่ซินเอ่ยเสียงเย็น “จนป่านนี้ศานสถานเซียนยังเงียบสนิท ดูท่าเฉาหลินคงทรยศข้าแล้วแน่ ๆ”

“ข้ารู้แต่แรกว่าเฉาหลินมันหางชี้ฟ้า แต่ก็ยังไว้ชีวิตมันไว้เพราะเห็นว่ามันยังมีประโยชน์บ้าง ใครจะรู้ว่าไอ้หมานี่ไม่รู้จักบุญคุณ”

“ขันทีวัง พรุ่งนี้หลังจบศึกประลองแล้ว หาช่องทางฆ่ามันซะ”

ขันทีวังโค้งตัวรับคำ “ท่านวางใจเถอะ บ่าวจะทำให้มันไม่มีแม้แต่ซาก”

“ดึกแล้ว ข้าจะพักผ่อน พรุ่งนี้ยังต้องประลองกันอีก” เว่ยอู่ซินกล่าว “วันนี้ศึกวรรณกรรม ข้าแพ้เละเทะ”

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่า ไอ้เยี่ยฉังเซิงเยี่ยชิวจะเก่งด้านบทกวีจนถึงเพียงนี้”

“แม้แต่ข้ายังต้องยอมรับ ว่าทั้งจงโจวไม่มีใครเทียบเขาได้ด้านบทกวี”

“ข้าทำได้แค่ฝากความหวังไว้ที่ศึกประลองวันพรุ่งนี้”

“คนมากมายขึ้นเวทีผลัดกัน ถ้าไม่ตาย เยี่ยฉังเซิงเยี่ยชิวก็คงหมดแรงแน่”

“รอให้เขาอ่อนแรง ข้าค่อยลงมือสังหารให้ตายคาเวที”

“อย่างไรก็ต้องไม่ปล่อยให้มันได้เป็นราชบุตรเขยของต้าจวม และต้องไม่ปล่อยให้มันรอด!”

ขันทีวังกล่าวชม “ท่านชาญฉลาดยิ่งนัก”

“พรุ่งนี้ เยี่ยฉังเซิงเยี่ยชิวตายแน่! ฮ่า ฮ่า ฮ่า……” เว่ยอู่ซินหัวเราะออกมาอย่างสะใจ

แต่เขาไม่มีทางรู้เลยว่า เยี่ยชิวได้พบกับนักฆ่าฟรีฝีมือดีเข้าให้แล้ว…