วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2414

เยี่ยชิวเย็นชาไร้ความปรานี

เมื่อฝ่ามือของเขาวางลงบนศีรษะของเฉาหลิน ห้านิ้วที่ราวกับตะขอเหล็กก็ควักกระโหลกออกทันที ก่อนจะคว้าเอาแก่นวิญญาณของเฉาหลินออกมาจากข้างใน

“เยี่ยฉังเซิงเยี่ยชิว! เจ้าบีบข้าเอง! อย่างมากข้าก็แค่ระเบิดแก่นวิญญาณของตัวเอง ลากเจ้าลงนรกไปพร้อมกัน!”

แก่นวิญญาณของเฉาหลินคำรามด้วยความโกรธ

แต่ต่อหน้าเสียงขู่ของเขา เยี่ยชิวกลับไม่ไหวติงแม้แต่น้อย เขาเรียกใช้เคล็ดวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงขั้นสมาธิทันที

ในเสี้ยววินาที แก่นวิญญาณของเฉาหลินก็กลายเป็นแสงสีทองสว่างไสว ถูกเยี่ยชิวกลืนลงไปในร่าง

“เว้ยเฮ้ย! ไอ้เด็กเปรตนี่กลืนแก่นวิญญาณของนักปราชญ์ไปจริง ๆ เหรอเนี่ย!”

อมตะชางเหม่ยเห็นภาพตรงหน้าแล้วแทบจะกระโดดตัวลอยด้วยความตกใจ

ส่วนเยี่ยชิวนั้น หลับตาลงเพื่อสัมผัสการเปลี่ยนแปลงภายในร่าง พอแก่นวิญญาณของนักปราชญ์ถูกกลืนลงไป เขาก็รู้สึกได้ทันทีว่าพลังของตนเองพุ่งทะยานขึ้นมาอีกระดับ

เขาอั้นการทะลวงขั้นมานานมากแล้ว และตอนนี้พลังในกายก็ปั่นป่วนจนแทบจะระเบิดออกมา

ชี่แท้ดั่งคลื่นสึนามิซัดสาดไปทั่วร่างกายเขาอย่างบ้าคลั่ง

เยี่ยชิวใช้เวลานานกว่าจะกดพลังทั้งหมดกลับลงไปได้

“หลังจบศึกประลองพรุ่งนี้ ข้าต้องหาที่เพื่อข้ามด่านทดสอบแห่งสวรรค์เสียที ระดับพลังมันจะทะลักอยู่แล้ว”

จากนั้น เยี่ยชิวก็หันไปมองร่างไร้วิญญาณของเฉาหลิน

“หือ?”

เยี่ยชิวตรวจพบกลิ่นพลังหนึ่งที่ไม่ใช่ของเฉาหลินแผ่ออกมาจากร่าง

“ดูท่าเจ้านี่จะไม่ได้โกหกจริง ๆ เขาถูกใครบางคนจับตามองอยู่”

เขาสะบัดนิ้วหนึ่งทีไล่พลังนั้นออกไป แล้วตามด้วยหมัดหนักหนึ่งหมัด ร่างของเฉาหลินก็สลายกลายเป็นผงละอองหายไปในอากาศ

“ต้าลี่ เจ้าเห็นไหมว่าไอ้ขันทีนั่นอยู่ข้างนอกหรือเปล่า?”

เยี่ยชิวเอ่ยถาม ถ้า ขันทีวัง อยู่จริง เขาเองก็ไม่คิดจะไว้ชีวิต

เจ้าวัวต้าลี่ส่ายหน้า “ไม่อยู่”

เยี่ยชิวพูดอย่างเบื่อหน่าย “งั้นคืนนี้ก็ได้แค่ปลาเล็กตัวเดียวเอง”

อมตะชางเหม่ยเบะปาก

ฟังสิ พูดเหมือนคนปกติเขาพูดกันไหม?

ไอ้เด็กเปรตนี่มันยิ่งวันยิ่งชอบทำตัวเกินหน้าเกินตาแล้วจริง ๆ

“ท่านอาจารย์! ไอ้เว่ยอู่ซินนั่นมันเกินไปจริง ๆ กล้าส่งคนมาฆ่าท่าน ข้าจะไปฆ่ามันเอง!” เจ้าวัวต้าลี่กล่าวเสียงดัง

“อย่าเพิ่ง” เยี่ยชิวกล่าว “อย่างไรเสีย ที่มันอยู่ต่อหน้าข้าก็เป็นเพียงปลาตายตัวหนึ่ง ไม่อาจก่อคลื่นลมได้”

“คืนนี้คงไม่มีปลาตัวโตมาอีกแล้ว เข้าบ้านไปนอนเถอะ เดี๋ยวพอศพนักปราชญ์เน่า จะมีสายฝนโลหิตตกลงมาอีก”

ทั้งสามจึงเดินกลับเข้าเรือน และเวลาผ่านไปพักใหญ่ แต่กลับไม่ปรากฏปรากฏการณ์ใด ๆ ในฟ้าดิน

อมตะชางเหม่ยขมวดคิ้ว “อะไรกัน?”

“เฉาหลินก็ตายไปนานแล้ว ทำไมยังไม่มีฝนโลหิต?”

“หรือว่า…เขาจะไม่ใช่นักปราชญ์ตัวจริง?”

เจ้าวัวต้าลี่ตอบ “เจ้านั่นเป็นนักปราชญ์แท้ ๆ แน่นอน”

“งั้นทำไมไม่มีปรากฏการณ์ฟ้าดินล่ะ?” อมตะชางเหม่ยถาม

เจ้าวัวต้าลี่ส่ายหน้า “ข้าไม่รู้”

ในใจของเยี่ยชิวลอบคาดเดา “หรือจะเป็นเพราะข้ากลืนกินแก่นวิญญาณของเฉาหลินเข้าไป เลยไม่เกิดปรากฏการณ์?”

……

ที่สถานีแรมทาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน