วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2419

บนเวทีประลอง อมตะชางเหม่ย ยืนตระหง่านประหนึ่งขุนเขา ความสงบน่าเกรงขามแผ่ออกจากร่างกายของเขา

เขาสวมชุดนักพรตสีคราม แขนเสื้อกว้างพลิ้วไหวไปตามสายลม ราวกับมีลมเซียนวนเวียนรอบกาย

ริ้วรอยบนใบหน้าของเขาลึกเด่น แต่กลับยิ่งขับให้สีหน้าดูเคร่งขรึมจริงจัง คิ้วขาวยาวดั่งเงินสะท้อนประกายใต้แสงตะวัน ยิ่งเพิ่มกลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์เข้าไปอีกหลายส่วน

เวลานี้ อมตะชางเหม่ย ดูไม่ต่างอะไรกับเซียนผู้บรรลุธรรม ผู้หลุดพ้นจากโลกีย์ มีกลิ่นอายแห่งเซียนสะท้อนออกมาทั้งกาย

เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นใต้เวที

“ไม่คาดเลยนะว่าเจ้าพรตนั่นจะมีดีเหมือนกัน”

“บรรดาอัจฉริยะตั้งมากมายยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”

“มิน่าถึงได้ยโสโอหังนัก ที่แท้ก็มีเหตุให้ยโสนี่เอง”

“…”

“หัวหน้านักพรตช่างเก่งกาจนัก!” ข่งเทียนเซี่ยกล่าวด้วยแววตาเคารพ

เยี่ยชิวทั้งปรบมือ ทั้งตะโกนชม “อมตะชางเหม่ยองอาจสง่างาม!”

ขุนนางฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊ของต้าจโจวต่างก็ตะโกนขึ้นพร้อมกันว่า “หัวหน้านักพรตองอาจสง่างาม!”

อมตะชางเหม่ยได้ยินคำเหล่านี้ ความทะยานอยากในใจได้รับการเติมเต็มจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

“ข้านี่ช่างลำบากจริงๆ กว่าจะได้มีวันนี้ที่คนยอมรับ!”

อีกด้านหนึ่ง

ชินเจียงกระซิบกับชินเหอ

“พรตเต๋าชราคนนั้น ไม่ใช่คนธรรมดาเลย” ชินเจียงเอ่ย

ชินเหอพยักหน้า เห็นพ้องอย่างลึกซึ้ง “แม้วิธีการจะดูต่ำชั้นไปบ้าง แต่ในฐานะยอดสุดของขั้นทะลวงเทพ เขาสามารถเอาชนะคนมากมายได้ ไม่ใช่เรื่องง่าย”

“ข้ารู้สึกว่า เขาอาจมีพลังพอจะต่อกรกับยอดปราชญ์ได้เลย”

ได้ยินดังนั้น ชินเจียงก็รู้สึกแน่นในอก ถามขึ้นว่า “น้องห้า หากเจ้าต้องสู้กับเจ้าพรตเต๋าชรา เจ้ามั่นใจสักกี่ส่วน?”

ชินเหอยิ้มอย่างมั่นใจ “เต็มสิบส่วน!”

ชินเจียงถอนหายใจโล่งอก หันไปมองเยี่ยชิวที่ยังคงปรบมืออยู่ แววตาเย็นลงเล็กน้อย “ไม่คาดเลยว่า เยี่ยฉังเซิงจะมีผู้ช่วยอย่างเขาอยู่ข้างกาย”

ชินเหอว่า “ไม่เป็นไร ข้าขึ้นเวทีเมื่อไร ก็กำราบเจ้าพรตนั่นได้สบาย”

ชินเจียงเตือนว่า “เจ้าอย่าเพิ่งรีบร้อน ข้าเชื่อว่ายังมีคนที่อยากลงมือยิ่งกว่าเรา”

ชินเหอเหลือบมองไปทางเว่ยอู่ซิน

เว่ยอู่ซินมองดูอมตะชางเหม่ยที่กำลังอารมณ์เบิกบาน เยาะเย้ยด้วยเสียงเย็น “เสือเฒ่าหายไปจากเขา ลิงก็อวดตัวเป็นราชา เขานับเป็นตัวอะไร ถึงกล้าอวดเบ่งต่อหน้าข้า? ข้าจะไปฆ่าเขาเสีย”

พูดจบ ก็ทำท่าจะลุกขึ้นไปจัดการกับอมตะชางเหม่ย

แต่ยังไม่ทันลุกขึ้น มือหนึ่งก็กดลงบนบ่าของเขา กดให้เขานั่งลงกลับไป

“ขันทีวัง นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” เว่ยอู่ซินหันมาถาม

ขันทีวังยิ้มเหี้ยม “ทูลฝ่าบาท โปรดใจเย็น จะมีคนจัดการเขาเอง”

เว่ยอู่ซินพูดอย่างขุ่นเคือง “ขันทีวัง เห็นท่าทีโอหังของเขาแล้ว ข้าอยากตบให้หน้าหันจริงๆ”

ขันทีวังยิ้ม “คนหากคิดจะพินาศ ย่อมต้องโอหังเสียก่อน”

“องค์ชายทรงอานุภาพไร้ผู้ต้าน จะบี้เขาให้ตายก็ง่ายดายยิ่งกว่าบี้มดเสียอีก”

“อีกอย่าง ฝ่าบาททรงสูงศักดิ์นัก หากต้องลงมือด้วยองค์เองเพื่อจัดการกับพรตเต๋าไร้ยางอายผู้หนึ่ง ก็ย่อมเปื้อนพระหัตถ์เปล่าๆ”

“โปรดวางพระทัย จะมีคนจัดการแทนพระองค์”

เว่ยอู่ซินสงบลง มองอิฐในมือของอมตะชางเหม่ยแล้วถามว่า “ขันทีวัง อิฐในมือเขานั่นมีที่มาอย่างไร เจ้าดูออกหรือไม่?”

ที่จริง ขันทีวังแอบสังเกตอยู่นานแล้ว แต่กลับดูไม่ออกเลย จึงตอบ “ยังดูไม่ออก แต่ดูแล้วไม่ธรรมดา”

เว่ยอู่ซินกล่าว “ไม่ธรรมดาจริงๆ เพราะแม้แต่ข้าเองยังดูไม่ออก ว่าอิฐก้อนนั้นจัดอยู่ในระดับใดของสมบัติ”

ขันทีวังหัวเราะพลางว่า “หากฝ่าบาททรงสนใจอิฐก้อนนั้น วันหน้าค่อยแย่งมาเล่นก็แล้วกัน”

เว่ยอู่ซินกล่าว “ข้าเป็นองค์ชายแห่งต้าต้าเว่ย ผู้สืบบัลลังก์ในอนาคต จะให้ข้าไปแย่งของคนอื่นได้อย่างไร ช่างไร้มารยาทนัก… แต่ยืมมาเล่นสักหน่อย ก็คงไม่เป็นไรหรอก”

ขันทีวังหัวเราะแล้วว่า “เป็นข้าน้อยเองที่พูดผิด ใช่แล้ว ยืมมาเล่นหน่อยก็ได้”

ทั้งสองสบตากันแล้วยิ้มออกมา

…

บนเวที

อมตะชางเหม่ยถือแผ่นอิฐไว้ในมือ ตะโกนลงมาจากเวทีอย่างกำเริบเสิบสานว่า “ยังมีใครอีกไหม?”

ข้างล่างเงียบกริบ ดั่งป่าช้าตอนเที่ยงคืน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน