วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2424

เสียงฮือฮาดังสนั่นไปทั่วลานประลอง

โดยเฉพาะเหล่าขุนนางทั้งหลายของแคว้นต้าจัว ที่ต่างก็ลุกขึ้นตบมือดีใจกันอย่างบ้าคลั่ง

“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า…คุณชายเยี่ยจะเป็นถึงปรมาจารย์ยาระดับนักบุญ!”

“ยอดเยี่ยมเกินไป!”

“สวรรค์โปรดต้าจัว! สวรรค์โปรดต้าจัวแล้ว!”

…

“เป็นไปได้ยังไง?” เว่ยอู่ซินลุกพรวดขึ้น สีหน้าตกตะลึงอย่างถึงที่สุด “เขายังเป็นแค่สุดยอดขั้นทงเสินแท้ๆ แล้วทำไมถึงสามารถกลั่นยาระดับนักบุญออกมาได้?”

ขันทีวังสีหน้าเคร่งเครียด พูดเสียงต่ำว่า “มีได้แค่คำตอบเดียว จิตวิญญาณของเยี่ยฉังเซิงแข็งแกร่งผิดมนุษย์”

เว่ยอู่ซินพูดเสียงเย็นยะเยือก “ถ้าเยี่ยฉังเซิงได้แต่งกับองค์หญิงต้าจัวจริงๆ เขาจะกลายเป็นอุปสรรคใหญ่ที่สุดของข้าในการครองจงโจวแน่นอน”

ขันทีวังว่า “แถมเขายังมีวาสนาเป็นจักรพรรดิในอนาคต”

“งั้นก็ปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้!” แววตาเว่ยอู่ซินพลันแปรเปลี่ยนเป็นกระหายเลือด

อีกด้านหนึ่ง

สองพี่น้องตระกูลฉินก็กำลังซุบซิบกันเงียบๆ

“ไม่อยากเชื่อเลยว่า เยี่ยฉังเซิงจะเป็นถึงปรมาจารย์ยาระดับนักบุญ เราต้องฆ่าเขาให้ได้ ไม่อย่างนั้น แคว้นต้าเฉียนของเราคงไม่มีวันผงาดอีก”

“ระหว่างการประลอง เดี๋ยวข้าจะหาจังหวะลงมือจัดการเขา” ฉินเหอกล่าวด้วยเสียงจริงจัง

ฉินเจียงพยักหน้า “คงทำได้แค่นั้น ถึงแม้จะเป็นการทำให้ต้าจัวไม่พอใจ ก็ไม่มีทางเลือก”

ฉินเหอว่า “กลัวแต่ว่าถึงเวลาจริง จักรพรรดิต้าจัวจะลงมือขัดขวางไม่ให้ข้าฆ่าเขา”

“งั้นเราก็จับมือกับเว่ยอู่ซิน” ฉินเจียงเสนอขึ้นมา

“ศัตรูของศัตรูก็คือพันธมิตร”

“แค่ร่วมมือกับเว่ยอู่ซิน เราก็มีโอกาสสังหารเยี่ยฉังเซิง แล้วยังให้ขันทีวังคอยถ่วงจักรพรรดิต้าจัวอีกแรง”

“เว่ยอู่ซินจะร่วมมือด้วยเหรอ?”

“เขาต้องร่วมอยู่แล้ว” ฉินเจียงตอบ “ข้ากล้าฟันธงเลยว่าตอนนี้ในใจของเว่ยอู่ซินไม่ได้คิดแค่เรื่องการแย่งตำแหน่งราชบุตรเขยอีกแล้ว แต่กำลังหาทางฆ่าเยี่ยฉังเซิงอยู่”

“เว่ยอู่ซินเป็นคนทะเยอทะยาน เยี่ยฉังเซิงทั้งฉลาดทั้งน่ากลัว เขาไม่มีวันปล่อยไว้แน่นอน”

“แล้วถ้าฆ่าเยี่ยฉังเซิงได้ ใครจะเป็นราชบุตรเขยของต้าจัวล่ะ?”

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้ต้องฆ่าเยี่ยฉังเซิงก่อน”

ฉินเหอหรี่ตามองไปทางเว่ยอู่ซิน “พี่สี่ ข้าคิดออกแล้วว่าจะทำยังไง”

“เดี๋ยวข้าจะจับมือกับเว่ยอู่ซินร่วมกันจัดการเยี่ยฉังเซิง ส่วนท่านไม่ต้องออกหน้า”

“พอฆ่าเยี่ยฉังเซิงได้ ข้ากับเว่ยอู่ซินต้องปะทะกันแน่ ถึงข้าจะแพ้ก็ไม่เป็นไร แค่ให้ข้าทำเว่ยอู่ซินบาดเจ็บหนัก แล้วพี่ค่อยออกหน้า”

“แต่นั่นเจ้าจะได้รับบาดเจ็บนะ”

“ถ้าเพื่อช่วยให้พี่ได้เป็นราชบุตรเขย ข้ายอมเจ็บ!”

ฉินเจียงซึ้งใจมาก “ขอบใจมาก น้องห้า”

“พูดอะไรแบบนั้นกัน พวกเราเป็นพี่น้องไม่ใช่หรือ?”

ฉินเจียงไม่ลังเลอีก รีบส่งเสียงลับไปหาเว่ยอู่ซิน

ไม่นาน เว่ยอู่ซินก็หันมามองเขาแล้วพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่มุมปากทั้งสองคนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมา

บนอัฒจันทร์

อู่หว่านโจวพูดกับจักรพรรดิต้าจัวด้วยความตื่นเต้น “เสด็จพ่อ! เยี่ยฉังเซิงเป็นปรมาจารย์ยาระดับนักบุญ ท่านเห็นไหม?”

“ข้ายังไม่ตาบอดนะ จะไม่เห็นได้ยังไง?” จักรพรรดิต้าจัวหัวเราะเบาๆ “ไอ้เด็กคนนี้ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลย ดี ดีมาก”

“เขาคือพี่เขยที่ข้าเลือกไว้แล้ว!”

“เห็นไหมล่ะ ว่าตาถึงที่สุดคือข้า!”

หนิงอันยิ้มออกมาอย่างสดใสราวดอกไม้แรกแย้ม

แม้เธอจะมั่นใจในเยี่ยชิวมาตลอด แต่ก็ไม่คิดมาก่อนว่าเขาจะกลั่นยาระดับนักบุญได้ แถมยังกลั่นด้วยมือเปล่าอีกต่างหาก

“สุดยอดจริงๆ สมแล้วที่เป็นคนที่ข้าเลือก”

เธอดีใจจนห้ามไม่อยู่ แต่ก็อดหันไปมองจูเก๋อเชาเยี่ยงที่ล้มลงอยู่ข้างเวทีไม่ได้

“ศิษย์น้องของข้าเคยมั่นใจในตัวเองขนาดนั้น…ไม่รู้ว่าเขาจะรับความพ่ายแพ้นี้ไหวหรือเปล่า?”

“ถ้าเขาถึงกับล้มทั้งยืนเพราะเรื่องนี้ ข้าคงเป็นคนผิดเอง…”

เธอถอนหายใจยาว

ตูม!

“เงียบเชียว?”

“แล้วยังกล้าบอกว่าไม่ได้หลอกข้าอีก?”

“พวกเจ้าทำเหมือนข้าเป็นเด็กสามขวบ คิดว่าพูดอะไรข้าก็เชื่อได้หมด ข้ายังเคยเชื่อจริงๆ ว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะด้านกลั่นยา…แต่วันนี้ข้ารู้แล้ว ข้ามันก็แค่คนไร้ค่า!”

“อ๊ากกกก!”

พูดจบ จูเก๋อเชาเยี่ยงก็ตบหน้าตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

เห็นชัดว่าใจแห่งเต๋าของเขาใกล้จะแตกสลายแล้ว

อมตะชางเหม่ยมองภาพนั้นแล้วถอนหายใจเบาๆ “เด็กน่าสงสาร เจ้าเป็นอัจฉริยะจริงๆ แต่โชคร้ายที่ดันมาเจอไอ้เด็กเปรตนั่น”

คงเทียนเซี่ยยังพยายามห้าม “ศิษย์น้อง เจ้าอย่าทำแบบนี้เลย…”

แต่จูเก๋อเชาเยี่ยงไม่ฟัง ตบตัวเองไม่หยุด ไม่นานเลือดก็ไหลออกมาจากจมูกและมุมปาก

เพี๊ยะ!

อยู่ๆ คงเทียนเซี่ยก็ตบหน้าจูเก๋อเชาเยี่ยงดังลั่น แล้วพูดเสียงเข้มว่า “จูเก๋อเชาเยี่ยง! สติแตกไปแล้วหรือ?”

เขาตกตะลึง “ศิษย์พี่ ท่านตบข้า?”

“ใช่! ข้าต้องตบให้เจ้าตื่น!”

“อย่าลืมว่าเจ้าเป็นถึงศิษย์พี่รองของสถาบันจี้เซีย!”

“ถ้าเจอแค่เรื่องนี้ก็ทนไม่ได้ แล้วต่อไปเจ้าจะมีอนาคตอะไร?”

“ก็แค่แพ้ครั้งเดียว กลัวอะไรนัก! ต่อไปก็เอาคืนก็จบแล้ว!”

แต่จูเก๋อเชาเยี่ยงกลับร้องไห้หนักกว่าเดิม “ท่านไม่เข้าใจ! ถ้าแพ้คราวนี้ ข้าจะไม่มีวันได้อยู่กับศิษย์น้องอีก!”

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ!

คงเทียนเซี่ยตบเข้าไปอีกสามที แล้วตะโกนด่า “ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? หนิงอันไม่เคยชอบเจ้าเลย! ได้เวลาตื่นจากฝันแล้ว!”

คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่ากลางใจ

“ศิษย์น้องไม่เคยชอบข้าเลยเหรอ? ท่านพูดว่าเธอไม่เคยชอบข้าเลย…ข้าแพ้แล้ว ข้าไม่ใช่อัจฉริยะ ข้าก็แค่คนไร้ค่า…”

พรึ่ด!

อยู่ๆ เขาก็อาเจียนเป็นเลือดออกมา แล้วล้มฟุบลงกับพื้น!