วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2425

อมตะชางเหม่ยเห็นจูเก๋อเจาหยางอาเจียนเลือดก่อนจะหมดสติไป ก็ได้แต่ส่ายหัวถอนหายใจ

“จบแล้ว เจ้าหนูนี่ไม่เพียงแต่หัวใจแห่งเต๋าจะแตกสลาย ความเชื่อมั่นในตัวเองยังพังยับเยินด้วย”

“จะบ่มเพาะหัวใจแห่งเต๋าใหม่ว่ายากแล้ว การสร้างความเชื่อมั่นใหม่ยิ่งยากยิ่งกว่า”

“หากฟูจื่อรู้เข้า เกรงว่าจะเคืองใจไอ้เด็กเปรตแน่ เพราะจูเก๋อเจาหยางคือศิษย์ของเขา”

อมตะชางเหม่ยมองเยี่ยชิวด้วยความกังวล

หากฟูจื่อผูกใจเจ็บเยี่ยชิวจริง เรื่องนี้คงไม่จบง่าย เพราะฟูจื่อคือเจ้าสำนักแห่งสถาบันจี้เซีย เป็นสุดยอดมหาอำนาจอันดับต้น ๆ แห่งอันดับมังกร

“หมอหลวง! หมอหลวง!!”

บนอัฒจันทร์ จักรพรรดิต้าโจวเห็นจูเก๋อเจาหยางหมดสติอาเจียนเลือด ก็รีบเรียกหาหมอหลวงทันที

ถึงอย่างไรจูเก๋อเจาหยางก็เป็นศิษย์ของฟูจื่อ หากเกิดเรื่องขึ้น เขาย่อมไม่อาจอธิบายต่อฟูจื่อได้

ยิ่งไปกว่านั้น จักรพรรดิต้าโจวยังตั้งใจจะรวมแผ่นดินจงโจว แม้ไม่ได้รับการสนับสนุนจากฟูจื่อและสถาบันจี้เซีย ก็ไม่ควรกลายเป็นศัตรู

ไม่นาน หมอหลวงหลายคนก็รีบวิ่งตรงไปยังจูเก๋อเจาหยาง

“คุณชายคง โปรดหลีกทาง เราต้องรักษาศิษย์น้องของท่าน” หมอหลวงคนหนึ่งกล่าว

คงเทียนเซี่ยมองศิษย์น้องในอ้อมแขนด้วยแววตาหนักใจ “ขอบคุณในความหวังดีของทุกท่าน แต่ไม่เป็นไร ปล่อยให้เขานอนพักเถอะ บางทีอาจจะดีขึ้นเมื่อฟื้นขึ้นมาก็ได้”

“เอ่อ…” หมอหลวงทั้งหมดพากันมองไปทางจักรพรรดิต้าโจว

จักรพรรดิต้าโจวส่งสัญญาณด้วยสายตา หมอหลวงเหล่านั้นจึงล่าถอยไป

ส่วนคนที่ถูกอมตะชางเหม่ยซัดจนบาดเจ็บก่อนหน้านี้ ต่างก็ได้แต่นึกบ่นในใจ

“ให้ตายสิ พวกข้าเจ็บตัวไม่เห็นจักรพรรดิจะเรียกหมอหลวงมาดูแลเลยนี่นา แบบนี้มันสองมาตรฐานชัด ๆ ฮึ!”

ในที่สุด ด่านทดสอบแห่งสวรรค์ก็สิ้นสุดลง

เม็ดยาศักดิ์สิทธิ์ทั้งสามกลับคืนสู่มือเยี่ยชิว ภายหลังผ่านบททดสอบจากสวรรค์ ทั้งสามเม็ดต่างเปล่งแสงเจิดจ้า สุกใสราวกับอัญมณีเลอค่า

ในขณะนั้นเอง ลุงจูประกาศผลการประลอง

“ข้าขอประกาศ ผู้ชนะในการประลองกลั่นยาครั้งนี้คือ เยี่ยฉังเซิง”

เหล่าขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ของต้าโจวส่งเสียงโห่ร้องยินดีดังกึกก้อง

คงเทียนเซี่ยยังคงไม่ลุกจากที่ เขากอดร่างไร้สติของจูเก๋อเจาหยางไว้แน่น ใบหน้าไร้ซึ่งรอยยิ้ม

ก็แน่ล่ะ…ไม่ว่าใครได้เห็นศิษย์น้องของตนผู้เคยเปี่ยมด้วยความมั่นใจ กลายเป็นเช่นนี้ คงไม่มีใครยิ้มออก

“คุณชายคง ข้าขอโทษ” เยี่ยชิวยืนอยู่บนเวที กล่าวขอโทษด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

เขาเองก็ไม่คิดเลยว่าการประลองกลั่นยาในครั้งนี้จะส่งผลกระทบต่อจูเก๋อเจาหยางมากถึงเพียงนี้

คงเทียนเซี่ยมองดูศิษย์น้องในอ้อมแขน ก่อนกล่าวว่า “ศิษย์น้องของข้ายังอายุน้อย อีกทั้งเติบโตมาราบรื่น ไม่เคยพบกับอุปสรรคใด ๆ พอเจอบ้างก็รับมือไม่ไหว”

“ข้าเชื่อว่าต่อให้ไม่ใช่เรื่องในวันนี้ วันข้างหน้าก็ต้องมีเหตุให้เขาถูกโลกสอนบทเรียนอยู่ดี เพราะไม่มีใครบนโลกที่ใช้ชีวิตราบรื่นตลอดไปหรอก”

“หากจะต้องเจ็บปวดอยู่แล้ว ก็ให้มันเป็นวันนี้ดีกว่า”

“บางที เรื่องในวันนี้อาจไม่ใช่เรื่องร้ายสำหรับเขา”

“บางที มันอาจทำให้เขามีความเคารพในเต๋ามากขึ้น ลดความโอหังลง และเข้าใจความจริงที่ว่า ฟ้ายังมีฟ้ายอดคนยังมียอดกว่า”

“คุณชายเยี่ยไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก หากวันนี้ท่านไม่ออมมือ ศิษย์น้องข้าอาจจะแพ้ยับยิ่งกว่านี้ หากเขาได้เรียนรู้และเติบโตจากเหตุการณ์ครั้งนี้ ข้ายังต้องขอบคุณท่านด้วยซ้ำ”

คงเทียนเซี่ยสมแล้วที่เป็นศิษย์พี่ใหญ่แห่งสถาบันจี้เซีย จิตใจกว้างขวางและสง่างามเหนือสามัญชน

แม้เยี่ยชิวจะรู้สึกผิดอยู่ลึก ๆ แต่เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของอีกฝ่าย ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากว่า

“คุณชายคง ข้าสัญญากับท่านไว้เมื่อครั้งก่อนว่าจะมอบบทกลอนให้ ตอนนี้ข้านึกออกแล้ว”

“โอ้?” คงเทียนเซี่ยมีสีหน้าตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย

“แต่ไม่ใช่บทกลอน…เป็นบทความหนึ่ง” เยี่ยชิวพูดเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน

“อย่างนั้นหรือ?” คงเทียนเซี่ยยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่ “คุณชายเยี่ยเก่งกลอนเหนือใคร บทความย่อมไม่ธรรมดาเช่นกัน หากได้บทความจากท่าน ถือเป็นเกียรติยิ่งนัก”

เหล่าชายหนุ่มที่เข้าร่วมประลองแย่งตำแหน่งพระสวามี ต่างพากันมองเยี่ยชิวอย่างดูแคลน

“เมื่อวานแต่งกลอน วันนี้เขียนบทความ ไอ้เยี่ยฉังเซิงนี่ คิดว่าตัวเองเป็นเทพแห่งวรรณศิลป์เกิดใหม่หรือไง?”

“กลอนเก่งแล้วไง ใครว่าแต่งบทความดีตาม?”

“ในโลกแห่งอักษร กลอนแค่ขี้ประติ๋ว”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน