วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2437

ชินเหอกำลังตามล่าผู้เฒ่านั่นอยู่เหรอ?

เยี่ยชิวค่อนข้างประหลาดใจ

วัวต้าลี่สังเกตเห็นชินเหอ จึงกระซิบว่า “อาจารย์ มีคนกำลังตามนักเต๋า”

“ฉันเห็นแล้ว” เยี่ยชิวกล่าว “คนนั้นคือชินเหอ”

“น้องชายของราชวงศ์ต้าเฉียนงั้นหรือ?” วัวต้าลี่ถาม

“อืม” เยี่ยชิวพยักหน้า

วัวต้าลี่เริ่มกังวล “ไม่ดีเลย คนตามนักเต๋า ต้องมีปัญหาแน่ๆ”

เยี่ยชิวหัวเราะคิกคัก “อย่าตื่นตระหนกไปเลย ผู้เฒ่านั่นมันเจ้าเล่ห์ชัดๆ คงรู้ตัวว่ามีคนตาม เลยจงใจพาเข้าตรอกไป”

“ไป เราไปดูกันว่า ชินเหอกำลังทำอะไรอยู่?”

เยี่ยชิวและวัวต้าลี่เดินเข้าไปที่ปากตรอกอย่างเงียบๆ ซ่อนตัวอยู่ในที่กำบังและกลั้นหายใจ

มองไปข้างหน้า มีเพียงอมตะชางเหม่ยและชินเหอเท่านั้นที่ยืนอยู่ในตรอก

“เด็กน้อย เจ้าตามข้ามาทำไม?” อมตะชางเหม่ยถามพร้อมรอยยิ้ม

ชินเหอตอบว่า “นักเต๋า ข้าอยากให้เจ้าไปกับข้า”

“เพื่ออะไร” อมตะชางเหม่ยถาม

ชินเหอกล่าวว่า “พี่สี่ของข้าอยากชวนเจ้ามาดื่ม”

“ชินเจียงอยากเลี้ยงเหล้าข้าเหรอ?” อมตะชางเหม่ยหัวเราะ “ข้ากับพวกเจ้าต้าเฉียนไม่มีความสัมพันธ์กัน ทำไมพี่ชายสี่ท่านถึงชวนข้าล่ะ?”

ชินเหอตอบว่า “แน่นอนว่า มีเรื่องสำคัญต้องคุยกับเจ้า”

อมตะชางเหม่ยหรี่ตา “พวกเจ้าวางแผนจะติดสินบนข้าด้วยกระสุนเคลือบน้ำตาล บังคับให้ข้าทรยศเด็กนั่น แล้วร่วมมือกับเจ้าฆ่าเขางั้นหรือ?”

“ข้าแนะนำให้พวกเจ้าเลิกคิดแบบนั้นซะ”

“ข้าไม่ทรยศเพื่อนข้า!”

สีหน้าของชินเหอหม่นหมองลง “งั้นเจ้าก็ปฏิเสธที่จะไปกับข้างั้นหรือ?”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ข้าไม่ไปกับเจ้า”

“ฮึ่ม ปฏิเสธการชนแก้วเพียงเพื่อถูกบังคับให้ดื่มเหล้า อย่าโทษข้าเลย" ทันใดนั้น ร่างกายของชินเหอก็พลุ่งพล่านด้วยรัศมีแห่งความกดดันของนักบุญ พุ่งเข้าใส่อมตะชางเหม่ย

”โอ้? พยายามบังคับข้างั้นหรือ?“ อมตะชางเหม่ยแสยะยิ้ม “เจ้าคิดว่าแค่เจ้าเป็นนักบุญ ข้าจะกลัวเจ้างั้นหรือ?”

พูดจบ อมตะชางเหม่ยก็ดึงก้อนอิฐออกมาและกำไว้แน่น

“ในเมื่อเจ้าไม่ยอมมา ข้าคงต้องใช้กำลังพาเจ้าไปด้วย” ชินเหอก้าวไปข้างหน้าอย่างก้าวร้าว

ที่ปากซอย

วัวต้าลี่มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงกังวล “อาจารย์ นักเต๋าอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ข้าควรเข้าไปฆ่าหมอนั่นหรือไม่?”

“ไม่ต้องไปยุ่ง” เยี่ยชิวขมวดคิ้วขณะที่เขาพิจารณาชินเหอครู่หนึ่ง จากนั้นก็ดึงยันต์ออกมาอย่างเงียบๆ และสะบัดมันออกไปโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

“ผู้เฒ่า ยอมแพ้เดี๋ยวนี้!” ชินเหอพุ่งเข้าคว้าตัวอมตะชางเหม่ยทันที

“บ้าเอ๊ย เป็นนักบุญได้ยังไงกัน พยายามจะบังคับข้างั้นเหรอ อยากตายสินะ!” อมตะชางเหม่ยยกอิฐขึ้นเตรียมโจมตี แต่แล้วตัวเองก็แข็งทื่อ

ร่างกายทั้งหมดของเขาถูกตรึงไว้กับที่

อะไรกันเนี่ย?

ทำไมข้าขยับไม่ได้ล่ะ?

ความตื่นตระหนกแล่นพล่านในใจของอมตะชางเหม่ย เขาตะโกนอย่างสิ้นหวังว่า “วัวต้าลี่ ช่วยข้าด้วย!”

วัวต้าลี่กำลังจะพุ่งเข้าใส่ แต่เยี่ยชิวดันเขาลง ชั่วขณะต่อมา พวกเขาเห็นชินเหอจับอมตะชางเหม่ยและหายลับไปจากสายตา

“อาจารย์ ทำไมท่านไม่ให้ข้าเข้าไปช่วยนักเต๋าก่อนล่ะ?” วัวต้าลี่ถามด้วยความงุนงง

เยี่ยชิวยิ้ม “ไม่ต้องห่วง เป้าหมายที่แท้จริงของชินเหอคือข้า ดังนั้นเขาจะไม่ฆ่าผู้เต่านั่น อย่างน้อยก็ยังไม่ถึงเวลา”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน