วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2443

เมื่อได้ยินดังนั้น เว่ยอู่ซินก็รีบมองตามไป และก็เป็นไปตามคาด เห็นเพียงสองร่างซุ่มซ่อนเข้ามาใกล้ป่าไผ่สีม่วง

ซึ่งก็คือ ฉินเจียงและฉินเหอนั่นเอง

บนหลังของฉินเหอ แบกอมตะชางเหม่ยที่ถูกทุบจนสลบอยู่

สองพี่น้องขณะที่เข้ามาใกล้ป่าไผ่สีม่วง ก็ยังคงกระซิบกระซาบกัน

“พี่สี่ เรามาสายไปหรือเปล่า ไยจึงเงียบสงัดนัก?” ฉินเหอถาม

ฉินเจียงกล่าว “บางทีเยี่ยฉังเซิงอาจจะไม่ได้แจ้งฮ่องเต้ต้าโจว หากเป็นเช่นนั้น ก็แสดงว่าเยี่ยฉังเซิงถูกเว่ยอู่ซินสังหารไปแล้ว”

ฉินเหอกล่าว “หากเยี่ยฉังเซิงถูกสังหาร แล้ววาสนาของเขาเล่า...”

ฉินเจียงกล่าว “หากเยี่ยฉังเซิงตายไป วาสนาของเขาส่วนใหญ่คงตกเป็นของเว่ยอู่ซิน”

“เช่นนั้นแผนการของเราก็ไร้ผลไปเสียแล้วหรือ?” ฉินเหอถาม

“ไม่เป็นไร” ฉินเจียงแย้มยิ้มอย่างชั่วร้ายที่มุมปาก พลางกล่าวว่า “หากเยี่ยฉังเซิงตายไปจริงๆ เราก็ย้อนกลับไปบอกฮ่องเต้ต้าโจวว่า เว่ยอู่ซินคือผู้สังหารเยี่ยฉังเซิง”

ฉินเหอพลันเข้าใจกระจ่าง “ข้าเข้าใจแล้ว พี่สี่ท่านต้องการให้พวกเขาสองฝ่ายกัดกันเองใช่หรือไม่?”

ฉินเจียงหัวเราะ “ข้าดูออกว่าองค์หญิงหนิงอันชอบเยี่ยฉังเซิง”

“ลองคิดดูสิ หากเยี่ยฉังเซิงตายไปแล้ว องค์หญิงหนิงอันจะยอมปล่อยเว่ยอู่ซินไปหรือ?”

“แล้วก็ข่งเทียนเซี่ย ด้วยบทความหนึ่งของเยี่ยฉังเซิง เขาจึงได้ชำระบริสุทธิ์ หากเยี่ยฉังเซิงตายไป เขาจะไม่ล้างแค้นให้เยี่ยฉังเซิงหรือ?”

“ฮ่องเต้ต้าโจวมีพระราชโองการประกาศไปทั่วหล้าแล้ว ทุกคนรู้ดีว่าเยี่ยฉังเซิงคือบุรุษเขยของต้าโจว หากเยี่ยฉังเซิงตายไป นั่นย่อมเท่ากับตบหน้าฮ่องเต้ต้าโจว เจ้าคิดว่าฮ่องเต้ต้าโจวจะยอมปล่อยฆาตกรไปหรือ?”

“เมื่อฮ่องเต้ต้าโจวกำจัดเว่ยอู่ซินได้ ต้าเว่ยกับต้าโจวย่อมต้องเกิดสงครามขึ้นเป็นแน่ เช่นนั้นต้าเฉียนของเราก็สามารถเฝ้าดูสถานการณ์ แล้วฉวยโอกาสลงมือ ทำลายทั้งสองแคว้นพร้อมกันไปเลย”

ใบหน้าของฉินเหอเต็มไปด้วยความตกตะลึง เขาไม่คิดว่าแผนการของพี่สี่จะซับซ้อนเป็นขั้นเป็นตอน ลึกซึ้งจนเขาเองก็รู้สึกหวาดกลัว

บทสนทนาของพวกเขา ถูกเว่ยอู่ซินและคนอื่นๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ได้ยินอย่างชัดเจน

เป็นเพราะด้วยระดับพลังบำเพ็ญของพวกเขา เพียงแค่ใส่ใจเล็กน้อย การเคลื่อนไหวใดๆ ภายในรัศมีหนึ่งพันเมตร ก็ไม่อาจเล็ดลอดพ้นการรับรู้ของพวกเขาไปได้

“ฉินเจียงผู้นี้ ช่างเจ้าเล่ห์นัก!” เว่ยอู่ซินดวงตาเป็นประกายด้วยเจตจำนงฆ่า

“เดิมทีสิ่งที่เขาสนใจไม่ใช่ไฟพิเศษ แต่เป็นวาสนาของเยี่ยฉังเซิง ฝ่าบาทจะให้ข้าลงมือสังหารสองพี่น้องนั่นดีหรือไม่?” ขันทีวังกล่าว

เว่ยอู่ซินกล่าว “ยังไม่รีบ ให้พวกเขาไปจัดการเยี่ยฉังเซิงก่อน รอให้ทั้งสองฝ่ายบาดเจ็บล้มตายกันแล้ว เราค่อยลงมือ”

ฉินเจียงและฉินเหอกระซิบกระซาบกันพลางเดินไปถึงหน้าป่าไผ่สีม่วง

“เอ๊ะ?”

ทันใดนั้น ฉินเหอก็อุทานด้วยความประหลาดใจ พลางชี้เข้าไปในป่าไผ่สีม่วงกล่าวว่า “พี่สี่ ดูนั่นสิ—"

ฉินเจียงเงยหน้ามอง แล้วอุทานด้วยความตกใจ “เยี่ยฉังเซิงหรือ?”

สองพี่น้องมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ

เยี่ยฉังเซิงไม่เพียงแต่ยังไม่ตาย แต่ยังนั่งอยู่ในป่าไผ่สีม่วง ดูเหมือนไม่มีบาดแผลใดๆ บนร่างกายเลย

“เกิดอะไรขึ้น? ไยเขาถึงยังไม่ตาย?” ฉินเหอกล่าวด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

ฉินเจียงขมวดคิ้วเล็กน้อย มองสำรวจภายในป่าไผ่สีม่วง และพบว่าไม่มีร่องรอยการต่อสู้เลยแม้แต่น้อย แล้วกล่าวว่า “มีเพียงความเป็นไปได้เดียวคือ เว่ยอู่ซินไม่ได้มา”

“เขาไม่ได้มาหรือ?” ฉินเหอกล่าว “ไม่น่าเป็นไปได้เลยนะ เว่ยอู่ซินผู้นั้นไม่ใช่หรือที่อยากจะสังหารเยี่ยฉังเซิงมากที่สุด?”

“เขาที่ไม่ได้มา อาจเป็นเพราะมองออกถึงเจตนาของข้าแล้ว”ฉินเจียงกล่าว “น้องห้า ลองดูสิว่ามีใครอยู่รอบๆ หรือไม่?”

ฉินเหอเข้าใจในทันทีว่าฉินเจียงสงสัยว่าเว่ยอู่ซินซ่อนตัวอยู่ในความมืด และก็ปล่อยพลังจิตสัมผัสออกไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน