วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2444

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก

ฉินเจียงยังไม่ทันตั้งตัว อมตะชางเหม่ยก็หลุดจากการควบคุมของเขา แล้วบินไปอยู่ตรงหน้าเยี่ยฉังเซิง

“อะไรน่ะ?!”

ฉินเจียงกับฉินเหอตกใจสุดขีด

พวกเขาตั้งใจควบคุมอมตะชางเหม่ยไว้ ประการแรกก็เพื่อบีบให้เยี่ยฉังเซิงออกจากเมือง ประการที่สองก็คือใช้เป็นตัวประกัน เยี่ยฉังเซิงจะได้ไม่กล้าลงมือโดยพลการ

แต่พวกเขากลับไม่คาดคิดเลยว่า เยี่ยฉังเซิงจะชิงตัวอมตะชางเหม่ยกลับไปได้ง่ายดายขนาดนี้

ประมาทเกินไปแล้ว!

ฉินเจียงเริ่มรู้สึกเสียใจ เขามัวแต่ระวังเว่ยอู่ซิน แต่กลับพลาดไม่ทันระวังเยี่ยฉังเซิง

เพราะว่าในสายตาของเขา เยี่ยฉังเซิงก็เป็นแค่เพียงผู้ฝึกตนระดับสูงสุดของขั้นทงเสิน ไม่อาจเป็นภัยคุกคามต่อพี่น้องทั้งสองได้เลย ไม่นึกว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้

“พี่สี่ ตอนนี้เราควรทำยังไงดี?” ฉินเหอถามขึ้น

ฉินเจียงกล่าวตอบว่า: “ทำตามแผนต่อไป”

ทันใดนั้น ฉินเหอก็ปล่อยพลังจิตทั้งหมดออกมา กลิ่นอายของปราชญ์อันเกรียงไกรแผ่ซ่านจากร่างกายกดดันเข้าใส่ “เยี่ยฉังเซิง

ในชั่วพริบตานั้น ฉินเหอราวกับกลายเป็นอีกคน พลังรุนแรงแผ่กระจายออกมาทั่วกาย ดุจจักรพรรดิผู้ปกครองสรรพสิ่ง

ในขณะนั้นเอง เสียงของเยี่ยชิวก็ดังขึ้นข้างหูเจ้าวัวต้าลี่ว่า :“อย่าออมมือ”

เมื่อได้รับคำสั่ง เจ้าวัวต้าลี่ก็สะบัดมือเบา ๆ วางร่างอมตะชางเหม่ยที่หมดสติลงกับพื้นด้านหลัง

จนถึงตอนนั้น เขาถึงได้หันไปมองฉินเหออย่างจริงจัง

“บัดซบ! เจ้าคิดว่าเป็นปราชญ์แล้วจะเก่งนักหรือ?” เจ้าวัวต้าลี่พูดพลางทำสีหน้าไม่แยแส

“เยี่ยฉังเซิง ข้าพูดด้วยดีๆไม่ฟังงั้นก็อย่าหาว่าข้าใจร้ายแล้วกัน”

ทันทีที่คำพูดจบ ฉินเหอก็ฟาดฝ่ามือใส่ “เยี่ยฉังเซิง” ด้วยพลังอันน่าสะพรึง กลิ่นอายรุนแรงประหนึ่งท้องฟ้ากำลังถล่มลงมา

แสงศักดิ์สิทธิ์ไม่มีสิ้นสุดพวยพุ่งออกจากฝ่ามือของเขา แผ่กระจายปกคลุมทั่วฟ้าเข้าใส่เยี่ยฉังเซิง ราวกับน้ำป่าไหลหลากจากเขื่อนแตก ซัดกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง เสียงคำรามสนั่นหวั่นไหว น่าหวาดหวั่นเกินพรรณนา

ในวินาทีนั้น ฉินเหอก็เผยพลังที่แท้จริงออกมาเต็มที่ ร่างกายห่อหุ้มด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ แผ่พลังอันหาใดเปรียบมิได้ออกมา

ในเงามืด

เว่ยอู่ซินเห็นฉากตรงหน้า ก็หรี่ตามองพลางกล่าวว่า: “ไม่เสียแรงที่เป็นปราชญ์ พลังของฉินเหอไม่ธรรมดา หากข้ายังไม่บรรลุขั้นปราชญ์ เกรงว่าจะรับมือเขาไม่ไหว”

ในป่าไผ่ม่วง

เมื่อฉินเจียงเห็นพลังของฉินเหอ เขาก็เบาใจและตะโกนว่า “เยี่ยฉังเซิง ข้าเตือนเจ้าให้เดินตามเราดี ๆ ไม่อย่างนั้น เจ้าจะได้ลิ้มรสความเจ็บปวดทั้งเนื้อหนังแน่!”

“ขยะอย่างเจ้าก็ได้แต่พูดจาไร้สาระ!” เจ้าวัวต้าลี่สบถด่า แล้วไม่พูดพร่ำทำเพลง ต่อยออกไปตรง ๆ ทันที

ในพริบตา หมัดของเขาแหวกอากาศราวสายฟ้าฟาด เปี่ยมด้วยพลังอำนาจอันมหาศาล

“กล้าลงมือต่อหน้าข้า? อยากตายนักรึ!”

ฝ่ามือของฉินเหอฟาดลงมา กระแทกเข้ากับหมัดของเจ้าวัวต้าลี่อย่างรุนแรง

ถัดมาเพียงเสี้ยววินาที เหตุการณ์น่าสะพรึงก็เกิดขึ้น

เพียงหมัดกับฝ่ามือปะทะกัน ฝ่ามือของฉินเหอก็แตกละเอียดในทันที ความเจ็บปวดกระจายไปทั่วร่าง

“เป็นไปได้ยังไง?!”

ฉินเหอไม่มีแม้แต่โอกาสจะถอย ร่างทั้งร่างถูกหมัดของเจ้าวัวต้าลี่ระเบิดกระจาย เลือดสาดสูงหลายหลายเมตร

“อ๊ากกกกก...”

เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังสนั่น

ในห้วงวิกฤต ฉินเหอสลัดแก่นวิญญาณออกจากร่าง

ใครจะคิดล่ะว่า แก่นวิญญาณของเขาเพิ่งพุ่งออกจากกะโหลกได้ ยังไม่ทันหนีไปไหน ก็ถูก “เยี่ยฉังเซิง” คว้าไว้ในมือแน่นหนา ขยับไม่ได้เลยแม้แต่นิด

“เป็นไปไม่ได้… มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย…”

แก่นวิญญาณของฉินเหอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน