วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2445

ทันใดนั้น ภายในป่าไผ่ม่วงก็พลันบังเกิดเจตนาฆ่าฟันพุ่งทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้า วงรัศมีแสงเรืองรองปรากฏขึ้นจากทุกทิศทุกทาง รวมตัวกันเป็นค่ายกลสังหารนับสิบนับร้อย

ค่ายกลสังหารเหล่านี้แผ่กระจายแสงเยือกเย็น ราวกับคมมีดน้ำแข็งกรีดผ่านอากาศ ฉีกผ่าความว่างเปล่า

ค่ายกลแต่ละค่ายกลสอดประสานกัน ก่อเกิดเป็นตาข่ายเทียนหลัวตี้ขนาดมหึมา ห่อหุ้มป่าไผ่ม่วงไว้ทั้งหมดอย่างแน่นหนา

ทันใดนั้น ป่าไผ่ม่วงทั้งป่าก็ถูกพลังไร้รูปร่างพันธนาการไว้แน่น กลายเป็นสมรภูมิที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าฟัน

เจ้าวัวต้าลี่ที่แปลงกายเป็นเยี่ยชิวลุกขึ้นยืน สีหน้าสงบเขาไม่ได้แปลกใจแม้แต่น้อย เพราะก่อนที่จะเข้าสู่ป่าไผ่ม่วง เขาก็ได้ค้นพบแล้วว่าที่นี่เต็มไปด้วยค่ายกลสังหาร

ขันทีวังหลังจากเปิดใช้ค่ายกลสังหารก็ปรากฏตัวขึ้นทันที และบินลอยลงมายังป่าไผ่ม่วง

" เจ้าแห่งศาลา! พวกข้าก็ลงไปกันเถอะ! "

เว่ยอู่ซิน กล่าวจบก็กระโดดลงมาจากยอดเขา เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างยิ่งเพราะในสายตาของเขา เยี่ยฉังเซิง กำลังจะตายในไม่ช้า

ภายใต้หมวกฟางเยี่ยชิวแสยะยิ้มเย็นชาแล้วพุ่งเข้าไปในป่าไผ่ม่วง

ภายในป่าไผ่ม่วง เว่ยอู่ซินทั้งสามยืนเคียงข้างกัน เผชิญหน้ากับเจ้าวัวต้าลี่ที่อยู่ไกลออกไป

" เยี่ยฉังเซิง! คาดไม่ถึงใช่ไหมล่ะ! " เว่ยอู่ซินกล่าวพลางยิ้มแววตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ

เจ้าวัวต้าลี่เลียนแบบน้ำเสียงของเยี่ยชิวอย่างเหยียดหยาม " ก็แค่ลูกน้องที่พ่ายแพ้ไปแล้ว มีอะไรน่าภูมิใจอีก "

เว่ยอู่ซินแค่นเสียงเย็นชา " ที่องค์ชายอย่างข้าแพ้เจ้าบนเวทีก็เพราะข้าประมาทและดูถูกศัตรู ไม่ได้เตรียมตัวให้พร้อมจึงถูกโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัวจึงพ่ายแพ้ให้เจ้า "

" แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว "

" วันนี้ในปีหน้า จะเป็นวันครบรอบวันตายของเจ้า! " เว่ยอู่ซินกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดัน

" แค่เจ้าเศษสวะอย่างแกก็คิดจะฆ่าข้า ข้าว่าสมองเจ้าคงกระทบกระเทือนไปแล้ว” เจ้าวัวต้าลี่กล่าว

เว่ยอู่ซินหัวเราะร่วน " สมแล้วที่เป็นเยี่ยฉังเซิง จะตายอยู่รอมร่อแล้วยังคงเย่อหยิ่งถึงเพียงนี้ "

" ฮึ่ม! อันดับมังกรอันดับหนึ่งแล้วอย่างไร? จักรพรรดิผู้มีพรสวรรค์แล้วอย่างไร? คืนนี้เจ้าก็ต้องตายอยู่ดี "

" เจ้าเห็นไหม? รอบๆ ป่าไผ่แห่งนี้ล้วนเป็นค่ายกลสังหาร ค่ายกลเหล่านี้ถูกจัดวางโดยขันทีวังด้วยตัวท่านเอง แม้แต่ปราชญ์มายังต้องเสียใจดังนั้นเจ้าไม่มีทางหนีรอดไปได้ "

เจ้าวัวต้าลี่กล่าวอย่างหยิ่งยโส " อย่าเสียเวลาพูดมาก อยากจะฆ่าข้าก็เข้ามาเลย! "

" ในเมื่อเจ้าอยากจะตายอย่างใจจดใจจ่อถึงเพียงนี้ ข้าก็จะช่วยเหลือเจ้าให้สมปรารถนา " เว่ยอู่ซินตะโกน " ขันทีวัง! จัดการ! "

" พ่ะย่ะค่ะ! ท่านอ๋อง! " ขันทีวังตอบรับ แล้วเดินอย่างสงบนิ่งไปหาเจ้าวัวต้าลี่

เขาเดินไปพูดไป " เยี่ยฉังเซิง! เจ้าไม่ควรอย่างยิ่งที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับการชิงตำแหน่งราชบุตรเขยของต้าโจว ยิ่งไม่ควรที่จะล่วงเกินท่านอ๋องของข้า "

" อีกอย่าง เจ้ายังด่าข้าต่อหน้าผู้คนมากมายในพระราชวังต้าโจว ความแค้นนี้ข้ายังจำฝังใจนัก "

" เดี๋ยวข้าจะทำให้เจ้าพิการเสียก่อน แล้วตัดลิ้นของเจ้าออก จากนั้นก็ทำลายแก่นวิญญาณของเจ้าให้แตกกระจาย… "

" ขันทีวัง! " เว่ยอู่ซินกล่าวขัดขึ้น " ตอนที่เจ้าลงมือ จงระมัดระวังให้ดี อย่าเพิ่งฆ่าเยี่ยฉังเซิง เพราะข้าผู้นี้จะลงมือฆ่าเขาด้วยตัวเอง "

" ท่านวางใจเถอะพ่ะย่ะค่ะ! ข้าจะเก็บชีวิตของมันไว้ให้ท่าน " ขันทีวังหัวเราะอย่างชั่วร้าย

เจ้าวัวต้าลี่ได้ยินบทสนทนาของพวกเขา ก็รู้สึกดูถูกอยู่ในใจ ‘พวกเวรเอ๊ย! ท่านอาจารย์ของข้าก็อยู่ข้างๆ พวกแกแท้ๆ แต่พวกแกกลับไม่รู้ตัว แถมยังปากพล่อยว่าจะฆ่าท่านอาจารย์ของข้าอีก บ้าไปแล้วจริงๆ สองคนนี้’

" ข้าไม่อยากจะต่อสู้กับเจ้าด้วยซ้ำ " เจ้าวัวต้าลี่มองขันทีวังแล้วกล่าว

ขันทีวังคิดว่าเจ้าวัวต้าลี่กลัวแล้วจึงกล่าวว่า " ทำไม? ตอนนี้รู้สึกกลัวแล้วเหรอ? "

" ถ้ารู้ตอนนี้แล้ว เมื่อก่อนทำไมไม่คิดล่ะ? "

" ถ้าเจ้าไม่อยากลงให้ข้ามือก็ได้ เพียงแค่เจ้าทำลายพลังฝึกฝนของตนเองและคุกเข่าขอขมาต่อหน้าองค์ชาย ข้าก็จะไม่ลงมือกับเจ้า"

" เจ้าคิดอะไรอยู่? " เจ้าวัวต้าลี่มองขันทีวังราวกับมองคนโง่เง่า " ที่ข้าไม่อยากลงมือกับเจ้า เพราะข้ากลัวมือข้าจะเปื้อน "

" ไอ้ตัวไร้รังไข่สกปรกโสโครกสิ้นดี "

เมื่อเยี่ยชิวได้ยินดังนั้นแทบหลุดหัวเราะออกมา

ในขณะนี้ เท้าขนาดใหญ่ของเจ้าวัวต้าลี่กำลังขยายใหญ่ขึ้น จนมีความยาวหลายเมตร และอัดแน่นไปด้วยพลังมหาศาล

เมื่อขันทีวังได้สติ เขารู้สึกได้ถึงพลังอันมหาศาลที่ถาโถมเข้ามา เขาตกใจมากและรีบหลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว

" ตึง! "

เท้าขนาดใหญ่ของเจ้าวัวต้าลี่เหยียบลงบนพื้น เกิดเสียงดังสนั่นรุนแรง รอยแยกขนาดใหญ่แผ่ขยายออกไปทุกทิศทุกทาง หากไม่มีค่ายกลสังหารล้อมรอบ ป่าไผ่ม่วงทั้งป่าอาจถูกพลิกคว่ำไปแล้ว

เว่ยอู่ซินมีสีหน้าตกใจสุดขีด

เพราะเมื่อครู่เขาเห็นด้วยตาตัวเองว่า " เยี่ยฉังเซิง " เกือบจะเหยียบหน้าของขันทีวังแล้ว แต่โชคดีที่ขันทีวังหลบได้เร็วพอในช่วงเวลาวิกฤติ

" ทำไมเยี่ยฉังเซิงถึงได้แข็งแกร่งเช่นนี้ ?

เว่ยอู่ซินจะรู้ได้อย่างไรว่า เยี่ยฉังเซิงที่อยู่ตรงหน้า แท้จริงแล้วคือเจ้าวัวต้าลี่ ที่มีพลังบำเพ็ญเพียรระดับนักบุญใหญ่

" เฒ่าขันที! เจ้าหลบอะไร? "

เจ้าวัวต้าลี่เท้าสะเอวข้างหนึ่ง ชี้ไปที่ขันทีวังแล้วตะโกนว่า " รีบคลานมารับความตายซะ! "

ขันทีวังสีหน้ามืดครึ้มยืนนิ่งอยู่กับที่หรี่ตาเล็กๆ จ้องมองเจ้าวัวต้าลี่อย่างไม่วางตา

เขารู้สึกว่าไอ้หนุ่มตรงหน้ามีอะไรบางอย่างผิดปกติ

แต่ผิดปกติตรงไหนนั้น เขาก็ยังบอกไม่ได้ในทันที

" เจ้าไม่ลงมือใช่ไหม? งั้นข้าจะลงมือเอง " เจ้าวัวต้าลี่กล่าวจบก็ต่อยหมัดตรงไปยังขันทีวังทันที

ทันใดนั้น พลังอันน่าสะพรึงกลัวก็พวยพุ่งออกมาจากหมัดของเจ้าวัวต้าลี่ แผ่ซ่านไปทั่วฟ้าดิน ราวกับคลื่นยักษ์ถล่มทลายเข้าใส่ขันทีวัง

" ตึง ตึง ตึง… "

ขันทีวังยังไม่ทันได้โต้ตอบ ก็ถูกกระแทกจนถอยหลังไปกว่าสิบก้าว ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ