วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2450

" เกิดอะไรขึ้น? "

เว่ยอู่ซินเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

" ตัวเองที่เป็นผู้เข้าด่านทดสอบแห่งสวรรค์ สวรรค์ลงโทษควรจะผ่าลงมาที่ข้าไม่ใช่หรือ ทำไมถึงพุ่งตรงไปหาเยี่ยฉังเซิง? "

" หรือว่าฟ้าดินมีตา? "

แม้ว่าเว่ยอู่ซินจะไม่เข้าใจว่าทำไม สายฟ้าถึงพุ่งตรงไปที่เยี่ยชิว แต่เมื่อเห็นภาพนี้ เขาก็มีความสุขมาก

ในทันใดนั้นเยี่ยชิวก็ถูกสายฟ้ากลืนกิน

" เยี่ยฉังเซิงเห็นไหม แม้แต่สวรรค์ก็ยังไม่อยากให้เจ้ามีชีวิตอยู่ "

" นี่เรียกว่าอะไร? นี่เรียกว่าหากทำชั่วโดยสวรรค์ยังอาจมีชีวิตอยู่ได้ หากทำชั่วโดยมนุษย์ย่อมไม่มีชีวิตอยู่ได้ "

" สวรรค์ ข้าขอขอบคุณท่าน "

เว่ยอู่ซินหัวเราะลั่น

แต่ไม่ถึงสิบวินาที สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปรอยยิ้มบนใบหน้าแข็งค้าง

เห็นเพียงเยี่ยชิวเดินออกมาจากท่ามกลางสายฟ้าทีละก้าว ร่างกายของเขาสะอาดไร้มลทินปล่อยให้สายฟ้า พันรอบกายอย่างปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน

" อะไรนะ? "

ม่านตาของเว่ยอู่ซินหดเล็กลงอย่างรวดเร็ว

เมื่อครู่นี้ไม่ใช่แค่สวรรค์ลงโทษเพียงลูกเดียว แต่เป็นกลุ่มก้อนขนาดใหญ่ สวรรค์ลงโทษที่ทรงพลังขนาดนั้น แม้แต่เว่ยอู่ซินที่มีชุดเกราะป้องกันร่างกายก็ยังไม่กล้าประมาท แต่ไม่คิดเลยว่าเยี่ยชิวจะไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย

นี่...

ยังเป็นคนอยู่เหรอเนี่ย?

ขณะที่เว่ยอู่ซินรู้สึกหวาดหวั่น เขาก็ได้ยินเยี่ยชิวหัวเราะแล้วพูดว่า " เจ้าเว่ยน้อย สวรรค์ลงโทษ ของเจ้านี่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยนะ อยากให้สวรรค์ลงโทษมาแรงกว่านี้หน่อยไหม? "

สีหน้าของเว่ยอู่ซินดูไม่สู้ดีนัก

เขาไม่คาดคิดว่า เยี่ยชิวที่เพิ่งออกมาจากท่ามกลางสายฟ้าจะยังสามารถยิ้มและพูดคำเหล่านั้นได้

เขาไม่กลัวฟ้าผ่าจริง ๆ หรือไง?

น่าหงุดหงิดชะมัด!

" อ๊าาาา... "

เว่ยอู่ซินแหงนหน้าขึ้นคำราม เสียงของเขาดูเหมือนจะทะลุผ่านหมู่เมฆไป และในชั่วพริบตาต่อมาสวรรค์ลงโทษที่ทรงพลังยิ่งกว่าก็ตกลงมา

แม้จะมีสายฟ้าเพียงเจ็ดสาย แต่สายฟ้าแต่ละสายก็เหมือนภูเขาสูงหมื่นจางที่ถล่มลงมาจากฟากฟ้า ช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

แต่ใครจะรู้เยี่ยชิวนั่นกลับไม่แยแส ก้าวเดินไปข้างหน้าสวรรค์ลงโทษไม่อาจขัดขวางฝีเท้าของเขาได้เลย

ในชั่วพริบตา ทั้งสองคนก็ถูกสวรรค์ลงโทษกลืนกิน

เว่ยอู่ซินต่อสู้ดิ้นรนอยู่พักใหญ่กว่าจะหลุดพ้นออกมาจากท่ามกลางสายฟ้าได้ จากนั้นดวงตาของเขาก็เบิกโพลงราวกับเห็นผี

เห็นเพียงเยี่ยชิวยืนอยู่ตรงหน้าเขา มือไขว้หลัง ร่างกายไม่มีรอยขีดข่วนใดๆ บนใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มอันอ่อนโยน

" อะไรกัน? "

" ทำไมเขายังอยู่ดีอย่างปลอดภัย? "

" นี่้ขายังเป็นคนอยู่หรือเปล่าเนี่ย? "

เว่ยอู่ซินแทบจะคลั่งตาย

สวรรค์ลงโทษทั้งเจ็ดสายเมื่อครู่นั้นมีพลังมหาศาลมาก แม้ว่าเขาจะมีชุดเกราะคุ้มครองร่างกาย กระดูกในตัวเขาก็ยังหักไปนับสิบชิ้น

แต่เยี่ยชิวกลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

มันแปลกเกินไปแล้ว

" เจ้าเว่ยน้อย เจ้าไหวหรือเปล่าเนี่ย? " เยี่ยชิวหัวเราะพลางพูด น้ำเสียงเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน

เว่ยอู่ซินได้ยินคำพูดของเขา แทบจะกระอักเลือดออกมา ดูสิ นี่ใช่คำพูดของคนหรือเปล่า?

ถ้าเป็นอัจฉริยะคนอื่นๆ คงถูก สวรรค์ลงโทษผ่าจนวิญญาณแตกสลายไปนานแล้ว แต่เยี่ยฉังเซิงกลับดี ไม่ใช่แค่ผ่าไม่ตาย แต่ยังผ่าไม่เจ็บอีกด้วย ไม่มีเหตุผลอะไรเลยจริงๆ

"แม่งเอ๋ย! ข้าไม่เชื่อหรอกว่าจะจัดการเจ้าไม่ได้ "

เว่ยอู่ซินโกรธจัด เขาขบกรามแน่นปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมา

ทันใดนั้นสวรรค์ลงโทษก็เหมือนคนบ้า คลุ้มคลั่งลงมาอย่างบ่วมท่วมฟ้า

สวรรค์ลงโทษทั้งหมดแปดสิบเอ็ดสาย สายฟ้าถักทอ ประกายสายฟ้าพาดผ่านฟากฟ้า มีท่าทีราวกับจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง

ในไม่ช้า เว่ยอู่ซินและ เยี่ยชิวก็ถูก สวรรค์ลงโทษกลืนกินอีกครั้ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน