วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2472

เหล่าจิ่วเห็นว่าเยี่ยชิวนั่งขัดสมาธิอยู่ จึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย "เจ้าหนู เจ้าทำอะไร"

“ไม่ใช่ว่าเจ้ารีบอยู่หรือ?”

"ทำไมยังไม่ไปอีก"

เยี่ยชิวกล่าวว่า "เหล่าจิ่ว เจ้าไม่เห็นหรือ ปราณแค้นพุ่งทะยานขึ้นสู่ฟ้า”

“ทั่วทั้งหุบเขาและทุ่งหญ้าล้วนเต็มไปด้วยซากศพของเผ่ามาร พวกคนเหล่านั้น ล้วนตายอย่างน่าเวทนา”

เมื่อเยี่ยชิวพูดจบ จึงมีแสงแวววาวเปล่งประกายออกมาจากร่างของเขา จากนั้นในทันใด ยันต์อักขระสีทองขนาดเท่าเหรียญทองแดงก็หมุนวนรอบตัวเขาราวกับดวงดาวสีทอง

พระสูตรแห่งวิญญาณศักดิ์สิทธิ์!

พระสูตรแห่งวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ เป็นวิชาเทพแห่งนิกายพุทธ ที่ไม่เพียงแต่ขับไล่วิญญาณชั่วร้ายเท่านั้น แต่ยังปลดปล่อยวิญญาณของผู้ล่วงลับอีกด้วย

"เจ้ากำลังทำพิธีปลดปล่อยดวงวิญญาณพวกมันอยู่หรือ?" เหล่าจิ่วเห็นถึงเจตนาของเยี่ยชิว

"ในเมื่อค้นพบแล้ว อย่างนั้นมาช่วยพวกมันเถอะ!" เยี่ยชิวประสานมือเข้าด้วยกัน แล้วเริ่มท่องคาถาด้วยเสียงทุ้มต่ำ

เสียงของเขาแผ่วเบาทุ้มลึก ราวกับได้เดินทางข้ามกาลเวลา ทุกเสียงแห่งฉายานามล้วนเต็มไปด้วยเมตตาธรรมและพลังอำนาจ เสมือนมีพลังชำระล้างบาปทั้งมวล และปลดปล่อยดวงวิญญาณที่ล่วงลับทั้งหมดได้

กาลเวลาค่อย ๆ ไหลผ่านไปอย่างเงียบงัน

อย่างเชื่องช้า อากาศรอบข้างเริ่มเคลื่อนไหวขึ้นมา แฝงไว้ด้วยลมหายใจอันเย็นเยียบอย่างแผ่วเบา

นั่นคือซากศพของเผ่ามาร ดูเหมือนจะยังมีวิญญาณหลงเหลืออยู่ พวกมันอยู่ภายใต้การชี้นำของบทสวด จึงเคลื่อนไหวขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ

"แคร็ก แคร็ก แคร็ก แคร็ก..."

เสียงหนาแน่นดังกึกก้องกังวาน

เพียงชั่วครู่ ซากศพหนึ่งลุกขึ้นยืน ราวกับตื่นจากการหลับใหลอันยาวนาน

ทันใดนั้น ซากศพที่สอง ซากศพที่สาม......

ซากศพที่สี่......

ไม่ว่าจะเป็นซากศพที่สมบูรณ์หรือไม่สมบูรณ์ ล้วนลุกขึ้นยืนเต็มไปหมด ยืนเรียงรายอย่างหนาแน่นท่ามกลางภูเขา

เมื่อไฟพิเศษส่องสว่าง ซากศพเหล่านั้นดูน่าขนลุกและน่าสะพรึงกลัว

ช่างเป็นภาพที่แปลกน่าขนลุกอย่างยิ่ง

หากเป็นคนขี้ตกใจเห็นฉากนี้ คงจะกลัวจนถึงกับตายไปเลยก็ว่าได้

เยี่ยชิวยังคงท่องบทสวดต่อไป เสียงของเขาดังค่อยๆ ขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความเร่าร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนเสียงระฆังใบใหญ่ ที่ดังหนวกหูอย่างน่าตกใจ

ยันต์อักขระทองคำที่ล้อมรอบตัวเขาแต่ละตัวเริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ แสงอันเจิดจ้าก็ยิ่งเพิ่มขึ้น จนสุดท้ายทั้งหมดพุ่งออกไป ลอยอยู่ท่ามกลางอากาศ ราวกับแสงแดดอันร้อนแรง ปกคลุมซากศพของเผ่ามารทั้งหมดไว้ด้านล่าง

ในไม่ช้า เผ่ามารก็เปลี่ยนจากดำเป็นขาว เปล่งประกายเจิดจรัส ราวกับชำระล้างปราณแค้นทั้งหมด

เยี่ยชิวเอ่ยขึ้นมาว่า "บัดนี้วิชาเทพแห่งนิกายพุทธปลดปล่อยเจ้าแล้ว ขอให้เจ้าไปสู่สุคติ ขอให้เจ้าไม่ต้องทนทุกข์ทรมานจากการกลับชาติมาเกิดอีกในชาติหน้า พ้นจากความทุกข์ทรมานในสามภพและหกวิถีแห่งมรรคตลอดไป!"

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ซากศพของเผ่ามารเหล่านั้น บางตนก็โบกมือ บางตนก็บิดคอ บางตนก็อ้าปากกว้าง.......

แม้ท่าทางของพวกเขาจะดูแปลกประหลาด แต่เยี่ยชิวก็สัมผัสได้ว่าซากเผ่ามารกำลังขอบคุณเขาที่ช่วยช่วยชีวิตไว้

"ไปซะ!"

เยี่ยชิวกล่าว พลางท่องบทสวดต่อไป

ทันใดนั้น ซากเผ่ามารก็เริ่มลอยขึ้นอย่างช้าๆ ขณะที่พวกเขาเข้าใกล้ยันต์อักขระ กระดูกของพวกมัน ก็เปลี่ยนเป็นแสงและสลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เมื่อซากศพของเผ่ามารร่างสุดท้ายสลายหายไป เยี่ยชิวจึงหยุดท่องมนต์

เขาหลับตาลง แล้วประสานมือเข้าด้วยกัน ราวกับรู้สึกถึงการจากไปของเผ่ามาร

เขารู้ ว่าเขาได้ปลดปล่อยพวกเขาสำเร็จแล้ว พวกเขาจะกลับคืนสู่ความว่างเปล่า

เมื่อเยี่ยชิวลืมตาขึ้นอีกครั้ง ตาของเขาก็เต็มไปด้วยความสงบและความพึงพอใจ

การสวดส่งวิญญาณ สำหรับเขาแล้วก็เหมือนกับการช่วยชีวิตและรักษาผู้บาดเจ็บ ล้วนเป็นการทำความดีงามทั้งสิ้น

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เยี่ยชิวยืนขึ้นนั้น ทันใดนั้น “ฮึ่มม” ก็มีเสียงฟ้าร้องดังก้องไป ทั่วทั้งสวรรค์และโลก ชวนให้รู้สึกถึงความสง่างามและความศักดิ์สิทธิ์ ราวกับว่ากฎแห่งสวรรค์กำลังประกาศบางสิ่งบางอย่าง

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้น เห็นเพียงแค่รอยร้าวปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าเบื้องบน ทันใดนั้นก็ปรากฏรอยร้าวขึ้น ภายในรอยแยกนั้นก็ปรากฏแสงสีทองอันเจิดจ้า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน