วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2471

เยี่ยชิวยังคงเดินต่อไปข้างหน้า

เวลาผ่านไปหลายนาที

"หยุด!" เหล่าจิ่วกล่าวขึ้นอย่างรีบร้อน

เยี่ยชิวหยุดย่างก้าวลง

ในชั่วพริบตา โลงศพเลือดแดงก็หลุดออกจากถุงเฉียนคุน พร้อมกับแขนของเหล่าจิ่วที่ถูกตัดขาด

แขนนั้นหยุดลงบนหินสีดำสนิทตรงหน้า

หินก้อนนั้นเป็นทรงสี่เหลี่ยม ขนาดใหญ่เท่าบ้าน ซึ่งแลดูธรรมดาอย่างมาก

"ตุ้บ!"

แขนที่ขาดร่วงลงกระแทกกับหินดังสนั่น

แต่หินก็ยังคงนิ่งอยู่ ราวกับเหล็กดำที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก ไม่หลงเหลือแม้แต่ร่องรอย

เยี่ยชิวตกใจเล็กน้อย

เขารู้ถึงความแข็งแกร่งของเหล่าจิ่ว แต่ก็คาดไม่ถึงว่าเหล่าจิ่ว จะสามารถป้องกันหินไว้ได้ โดยไม่บาดเจ็บเลยแม้แต่น้อยด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

แขนที่หักโอบรอบหินราวกับกำลังจับตามองบางอย่างอยู่ เพียงชั่วครู่ เหล่าจิ่วก็เอ่ยกับเยี่ยชิวว่า "หนูน้อย ข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า"

"ช่วยเหลืออย่างไร?" เยี่ยชิวเอ่ยถาม

เหล่าจิ่วกล่าว "ตัดแขนขวาออก"

เยี่ยชิวตะลึง นี่ภาษาคนเหรอ?

"เหล่าจิ่ว เจ้าแน่ใจหรือว่าไม่ได้ล้อเล่น?" เยี่ยชิวเอ่ยถาม

เหล่าจิ่วเอ่ย "ข้าดูเหมือนล้อเล่นหรือ?"

"ในเมื่อข้ายังดีอยู่ แล้วข้าจะตัดแขนขวาของตนทำไม?" แม้เยี่ยชิวจะเอ่ยออกมาอย่างนี้ แต่มือของเขากลับว่องไวและเด็ดขาด ตัดแขนขวาด้วยดาบเพียงครั้งเดียว

ก่อนที่เลือดจะกระเซ็น แขนที่ขาดของเหล่าจิ่วก็ถูกเชื่อมต่อกับไหล่ของเขาเรียบร้อยแล้ว

"เจ้าหนู เจ้าช่างเด็ดเดี่ยวเสียจริง คราวนี้ข้าติดหนี้เจ้าอยู่เรื่องหนึ่งแล้ว" เหล่าจิ่วกล่าว

เยี่ยชิวยิ้มทั้งเอ่ยขึ้นว่า "เราสนิทกันแค่ไหนแล้ว อย่าได้เกรงใจข้านักเลย เจ้าเองก่อนหน้านี้ก็เคยช่วยข้ามาก่อน"

“ส่งดาบเซวียนหยวนมาให้ข้า” เหล่าจิ่วกล่าว

เยี่ยชิวยื่นดาบเซวียนหยวนให้ที่มือขวาทันที

เหล่าจิ่วคว้าดาบเซวียนหยวนเอาไว้แล้วกล่าวว่า "เจ้าหนู บัดนี้จงรวมพลังทั้งหมดของเจ้าไว้ที่มือขวา ข้าจะสับหินก้อนนั้นให้เป็นชิ้นๆ"

"ขอรับ" เยี่ยชิวรีบทำตามทันที

ทันใดนั้น แขนขวาของเขาก็เต็มไปด้วยพลังมหาศาล ในตอนนี้เยี่ยชิวมีความรู้สึกบางอย่าง ราวกับสามารถสังหารนักบุญใหญ่ได้อย่างง่ายดายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

"แม่เจ้า ระดับพลังของเหล่าจิ่วก่อนที่จะถูกชำแหละเป็นชิ้นๆ แข็งแกร่งถึงเพียงใด เหตุใดแขนเพียงช้างเดียวจึงมีพลังมหาศาลอย่างนี้"

เยี่ยชิวตกใจ กล่าวว่า "เหล่าจิ่ว แขนหักของเจ้าน่าจะรวมร่างกับข้าให้เร็วกว่านี้ อย่างนี้ ข้าจึงจะเอาชนะนักบุญใหญ่ได้ง่าย"

เหล่าจิ่วกล่าว "การรวมร่างระหว่างเจ้ากับข้าไม่ได้มีประโยชน์อันใด ที่ข้าทำอยู่ตอนนี้ ก็เพราะความจำเป็น"

เมื่อเก็บกักพลังได้พอสมควรแล้ว

"ลงมือเถอะ!" เหล่าจิ่วกล่าว

เยี่ยชิวไม่เปล่งวาจาสักคำ ทะยานร่างขึ้นสู่อากาศ เหวี่ยงดาบฟาดลงไปที่ก้อนหินกลางอากาศ

"เคร้ง!"

หินแตกออกเป็นสองส่วนด้วยดาบเพียงเล่มเดียว

"ห้ะ?" เยี่ยชิวอุทานออกมาด้วยความตกใจ

อย่างคาดไม่ถึง ภายในก้อนหินยังมีโลกอีกใบหนึ่ง

หลังจากหินแตกออก เผยให้เห็นแท่นหินผู้อาวุโสกู่ บนแท่นหินมีเท้าข้างหนึ่งที่ขาดนอนอยู่เงียบ ๆ

เท้าที่ถูกตัดขาดนั้นใหญ่โต ยาวมากกว่าสามจื่อ

เท้าที่ขาดนี้ แม้ไร้ความอบอุ่นแห่งชีวิตชีวา แต่ก็ยังคงเปี่ยมไปด้วยรัศมีแห่งความลึกลับที่ไม่อาจพรรณนา

ผิวของมันเป็นสีน้ำตาลเข้ม ราวกับเก็บงำกาลเวลาและความลับมากมาย

เยี่ยชิวสังเกตเห็นลวดลายศักดิ์สิทธิ์อันประณีตบรรจงสลักไว้รอบเท้า

"ข้าไม่มีวันสูสลาย หากพวกเขาไม่หั่นข้าเป็นชิ้นๆ ก็จากลับมาได้ทุกเมื่อแม้เพียงเสี้ยววินาที"

"เจ้าหนู ช่วยข้าหน่อย ช่วยข้าทำลายผนึกที"

เยี่ยชิวโน้มตัวลงมอง และกล่าวว่า "ผนึกนี้ไม่ง่ายเลย เกรงว่าข้าจะทำลายไม่ไหว"

"ใช้เลือดของเจ้า" เหล่าจิ่วกล่าว "โลหิตแท้ของจักรพรรดิมังกรคือเลือดที่ทรงพลังที่สุดในโลก เต็มไปด้วยพลังเทพเจ้า เพียงแค่หยดเดียว ก็สามารถทำลายผนึกได้"

เยี่ยชิวเอ่ยถาม "จริงหรือ?"

"เรื่องที่เกี่ยวกับร่างเนื้อของข้า ข้าจะโกหกเจ้าได้อย่างไร? เร็วเข้า" เหล่าจิ่วเร่งเร้าอย่างร้อนใจ

เยี่ยชิวยื่นนิ้วกลางขวา บีบให้เลือดหยดหนึ่ง แล้วหยดลงบนผนึก

ตามมาด้วยเสียงแตก “เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ” รอยร้าวปรากฏขึ้นบนผนึก

ภายในเวลาไม่ถึงสิบวินาที

"บูม!"

ผนึกแตกสลาย

ในขณะที่ผนึกแตกสลาย พลังอำนาจอันมหาศาล ผู้อาวุโสกู่ก็พุ่งเข้ามาอย่างรุนแรง โชคดีที่ร่างกายของเยี่ยชิวได้ผ่านการหล่อหลอมด้วยพลังชี่ฮุ่นตุ้น จนแข็งแกร่งไร้เทียมทาน มิเช่นนั้น เขาคงถูกแรงกดดันนี้ทำให้ร่างแหลกสลายเป็นผงไปแล้ว

เขารีบถอยหลัง ดวงตาจับจ้องไปที่เท้าที่ขาดของเหล่าจิ่ว

พลังที่แผ่ซ่านอย่างเกรียงไกรนั้น แผ่ออกมาจากเท้าที่ขาดของเหล่าจิ่ว

ในเท้าที่หักนั้น พลังชีวิตอันทรงพลังดูเหมือนจะแผ่ซ่าน ราวกับพลังลึกลับไหลเวียนอย่างเงียบเชียบ

กลิ่นอายแบบนี้ ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเคารพยำเกรง ราวกับว่าต่อหน้าเท้าขาดข้างนี้ ตนเองช่างเล็กจ้อยและไร้ความหมาย เยี่ยชิวรู้สึกว่าตัวเขาในตอนนี้ก็เหมือนธุลีในสรรพสิ่งของฟ้าดิน

"ทรงพลังเหลือเกิน!" เยี่ยชิวตกตะลึง

ยากที่จะจินตนาการว่าเหล่าจิ่วทรงพลังเพียงใดในช่วงชีวิตของเขา

เหล่าจิ่วคว้าเท้าที่ขาดแล้วโยนลงในโลงศพเลือดแดงอย่างรวดเร็ว แล้วพูดกับเยี่ยชิวว่า "เจ้าหนู ครั้งนี้ต้องขอบคุณเจ้าเสียแล้ว ที่ช่วยข้าไว้เสียมากมาย แต่เจ้าต้องไม่หยุดพยายาม มุ่งมั่นต่อไปเพื่อช่วยข้าตามหาร่างกายให้ครบโดยเร็ว"

"ข้าไม่ได้จะคุยโว ขอเพียงแค่ข้ามีร่างกายที่สมบูรณ์ ความแข็งแกร่งเหล่านั้นของโลกแห่งการฝึกตนเป็นเซียน แค่ปลายนิ้วของข้าก็สามารถบดขยี้พวกเขาให้ตายได้"

เยี่ยชิวกลอกตาแล้วนั่งลงขัดสมาธิทันที