วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2476

เยี่ยชิวได้ยินแล้วก็รู้สึกว่าวิธีของอมตะชางเหม่ยนี้ใช้ได้ แต่ไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือไม่?

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ไอ้เด็กเปรต คืนหินวิญญาณหนึ่งร้อยล้านนั่นให้ข้า แล้วข้าจะเอาเครื่องรางวิชาหลบหนีให้เจ้า”

“อย่างนี้ดีกว่า เจ้าลองไปดูก่อน” เยี่ยชิวกล่าว “ถ้าวิชาหลบหนีเข้าไปได้จริง ข้าก็จะคืนหินวิญญาณให้เจ้า”

อย่างไรก็ตาม หินวิญญาณหนึ่งร้อยล้านนั้น เขาได้มาจากการพนันกับอมตะชางเหม่ย คืนกลับไปก็ไม่ได้รับความเสียหายอะไร

“อะไรนะ ฟังจากที่เจ้าพูดแล้ว เจ้าไม่เชื่อว่าการหลบหนีใต้ดินมีประโยชน์อย่างนั้นหรือ?” อมตะชางเหม่ยกล่าว “ได้ ลองดูก็ลองดู”

“ไอ้เด็กเปรต เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่”

“ข้าจะกลับมาทันที”

อมตะชางเหม่ยพูดจบก็มุดหัวลงไปในดิน และหายลับไป

ผ่านไปสองนาที

อมตะชางเหม่ยกลับมาแล้ว เมื่อหัวของเขาโผล่ขึ้นมาจากใต้ดิน เยี่ยชิวก็ตกใจ

เห็นเพียงใบหน้าของอมตะชางเหม่ยเปื้อนเลือดเต็มไปหมด จมูกแตก ดูเหมือนถูกคนเอาอิฐตบหน้ามาอย่างแรง

“ไอ้แก่ เจ้าเป็นอะไรไป?” เยี่ยชิวถามด้วยความตกใจ

อมตะชางเหม่ยร้องว่า “ให้ตายเถอะ ไอ้ปลาไม้แข็งแกร่งมาก แสงเทพซึมลงไปใต้ดิน”

“ข้าตั้งใจจะลองดู ใครจะรู้ว่าแสงสีทองชั้นนั้นแข็งแกร่งเป็นพิเศษ”

“เจ็บจนแทบจะตายอยู่แล้ว”

เยี่ยชิวอยากจะหัวเราะเล็กน้อย แต่เห็นอมตะชางเหม่ยน่าสังเวชขนาดนั้น เขาก็กลั้นไว้

“วิชาหลบหนีเข้าไปไม่ได้ ไอ้เด็กเปรต เจ้าต้องหาวิธีเอง” อมตะชางเหม่ยกล่าว

“จะเข้าไปได้อย่างไร?” เยี่ยชิวจ้องมองปลาไม้นั้นพลางขมวดคิ้ว

ผ่านไปพักใหญ่

เยี่ยชิวนึกถึงเหตุการณ์บนภูเขาภูตผีขึ้นมาทันที เขาใช้ดาบเซวียนหยวนและเลือดเพื่อเข้าสู่เขตสังหารเตรียมจักรพรรดิ ตอนนี้ เขาสามารถเลียนแบบได้หรือไม่?

แต่การทำเช่นนี้จะสร้างความวุ่นวาย และอาจทำให้หน่วยองครักษ์จินอูตรวจจับได้

“ไอ้แก่ ข้าต้องการให้ท่านร่วมมือกับข้า” เยี่ยชิวเล่าความคิดของเขาให้ฟัง

อมตะชางเหม่ยฟังจบก็ถามว่า “โจมตีทิศตะวันออกเพื่อหลอกให้ศัตรูคิดว่าเรากำลังจะไปทางนั้น แต่ความจริงแล้วจะโจมตีทางตะวันตกหรือ?”

“อืม” เยี่ยชิวกล่าว “ตอนนี้ข้านึกได้แค่วิธีนี้”

“งั้นก็ลองดู” อมตะชางเหม่ยพูดจบก็มุดหัวลงไปในดินอีกครั้ง

ไม่นานนัก

ที่ประตูสวน จู่ๆ ก็มีเปลวไฟลุกโชนขึ้นสู่ท้องฟ้า

ในพริบตา หน่วยองครักษ์จินอูที่ลาดตระเวนอยู่ก็ตกใจ สายตาทุกคนถูกดึงดูดไปที่นั่น

“เกิดอะไรขึ้น?”

“รีบไปดูสิ”

หน่วยองครักษ์จินอูกลุ่มหนึ่งรีบวิ่งไปยังประตูสวน

“ครืน!”

ในขณะนั้น ที่ประตูระเบิดเสียงดังสนั่นอีกครั้ง

ในเวลาเดียวกัน เยี่ยชิวแอบอ้อมไปด้านหลังหอเด็ดดาวอย่างเงียบเชียบ ร่างกายของเขาซ่อนตัวอยู่ในอากาศ เขาหยดเลือดลงบนคมดาบ ถือดาบเซวียนหยวน รวมร่างกับดาบเป็นหนึ่งเดียว

“ฉึก!”

ดาบเซวียนหยวนทะลุผ่านแสงเทพ เยี่ยชิวก็สามารถเข้าไปในหอเด็ดดาวได้สำเร็จ

“ในที่สุดก็เข้ามาได้แล้ว”

เยี่ยชิวถอนหายใจด้วยความโล่งอก

จากนั้น เขาเดินขึ้นบันไดไปถึงชั้นเก้า

ประตูชั้นเก้าเปิดกว้าง เงียบสงัด เยี่ยชิวยืนอยู่หน้าประตู เหลือบมองเข้าไปข้างใน

ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็เปล่งประกาย

เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง

เห็นผู้หญิงคนนั้นสวมชุดกระโปรงยาว ใบหน้าสวยงามเปล่งประกายอ่อนโยน ผมยาวสยายราวกับน้ำตก

เยี่ยชิวยืนอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อน

เขาอดไม่ได้ที่จะคิดในใจว่า ใครกันนะที่ทำให้จิ้นปิงหยุนรังเกียจได้ถึงขนาดนี้?

แล้วนางก็เป็นผู้แข็งแกร่งระดับนักบุญใหญ่ขั้นสูงสุดไม่ใช่หรือ? แค่คิดก็สามารถขับไล่คนที่รังเกียจออกไปได้ ทำไมไม่ทำอย่างนั้น?

“อะไรนะ เสด็จพ่อไม่อยู่ เจ้าก็กล้าไม่เชื่อฟังคำพูดของข้าหรือ?”

จิ้นปิงหยุนกดเบาๆ ที่เก้าอี้ ทันใดนั้น เก้าอี้ก็หมุนกลับมา

สายตาประสานกัน

จิ้นปิงหยุนตกตะลึง

นางคิดว่าเป็นลูกชายของเว่ยอ๋อง แต่คนที่เข้ามากลับกลายเป็นคนแปลกหน้าหนุ่มหล่อ

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่หอเด็ดดาวของข้า มีคนแปลกหน้าก็เข้ามาได้?

“เจ้าเป็นใคร?”

จิ้นปิงหยุนรู้สึกโกรธเล็กน้อย จ้องมองเยี่ยชิว ดวงตาของนางลึกล้ำราวกับบ่อน้ำเย็นยะเยือก เผยให้เห็นความเย็นชาที่ขับไล่คนออกไปไกลเป็นพันลี้

แต่สิ่งนี้ก็ไม่ได้ลดทอนความงามอันเลิศล้ำของนางลงเลย

ในเวลานี้ นางเหมือนกับดอกบัวหิมะบนเทือกเขาเทียนซาน ที่ทั้งบริสุทธิ์และสูงส่ง

เยี่ยชิวไม่ได้ตอบกลับ แต่สายตาของเขากลับจับจ้องไปที่เก้าอี้ที่นางนั่งอยู่

จนกระทั่งตอนที่จิ้นปิงหยุนหมุนเก้าอี้เมื่อครู่ เขาถึงได้รู้ว่าเก้าอี้ตัวนี้แม้จะไม่มีล้ออยู่ด้านล่าง แต่ก็เป็นเก้าอี้รถเข็น

ในเวลานั้น เขาก็นึกขึ้นได้ทันทีว่า ลุงซูเคยบอกกับเขาเมื่อไม่นานมานี้ว่า จิ้นปิงหยุนแม้จะสวยงามและมีพลังบำเพ็ญสูงส่ง แต่ขาของนางก็มีปัญหา ต้องนั่งรถเข็นเท่านั้น

หลังจากจิ้นปิงหยุนถามคำถามไปแล้ว เห็นเยี่ยชิวไม่ตอบอยู่นาน แถมยังจ้องขาของนางไม่หยุด ทำให้นางโกรธจัด

“ข้าถามเจ้าอยู่ เจ้าไม่ได้ยินหรือไง?”

“เจ้าเป็นใครกันแน่?”

เสียงของจิ้นปิงหยุนเย็นยะเยือก ดวงตาถึงกับปรากฏเจตจำนงฆ่า แต่บนร่างกายของนางกลับไม่ปลดปล่อยเจตจำนงฆ่าออกมาแม้แต่น้อย

ใครจะรู้ว่า คำพูดของนางเพิ่งจะจบลง ก็เห็นคนแปลกหน้าตรงหน้าทำท่าทางที่กล้าหาญ...