วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2477

เยี่ยชิวไม่ได้สนใจจิ้นปิงหยุน แต่กลับย่อตัวลงตรงๆ แล้วเอื้อมมือไปรวบชายกระโปรงของนางขึ้น

“เจ้าทำอะไร?”

จิ้นปิงหยุนพูดจบก็รู้สึกว่าน่องเท้าขวาของตนถูกมืออบอุ่นคู่หนึ่งกุมไว้

ทันใดนั้น ทั้งตัวของจิ้นปิงหยุนก็เหมือนถูกไฟฟ้าช็อต สมองว่างเปล่าไปหมด

นางไม่รู้ว่าเยี่ยชิวเป็นใคร ในสมองของนางมีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น ชายคนนี้กล้าหาญเกินไป กล้าแม้กระทั่งจับขาของข้า เขาไม่กลัวตายหรือไง?

ต้องรู้ไว้ว่าขาของนางแม้แต่เว่ยอ๋องก็ไม่เคยแตะต้อง

จิ้นปิงหยุนไม่เคยคิดเลยว่าสักวันหนึ่ง ชายแปลกหน้าคนหนึ่งจะทำเช่นนี้กับนาง?

เมื่อได้สติกลับคืนมา จิ้นปิงหยุนก็อยากจะฆ่าเยี่ยชิวให้ตายเสียตรงนั้น

“ปล่อยข้า!” จิ้นปิงหยุนตวาดเสียงเย็น

ทว่า เยี่ยชิวราวกับไม่ได้ยิน สายตายังคงจ้องมองไปที่น่องของจิ้นปิงหยุนไม่วางตา

น่องของนางประณีตราวกับงานศิลปะ ผิวพรรณเนียนนุ่มจนแทบจะบีบน้ำออกมาได้ ทุกตารางนิ้วของผิวดูราวกับได้รับการเจียระไนอย่างพิถีพิถัน

ภายใต้แสงอาทิตย์ ผิวของนางเปล่งประกายเย้ายวน ราวกับทาด้วยผงมุกบางๆ

เส้นสายของน่องเรียบเนียนสง่างาม ไม่มีไขมันส่วนเกินแม้แต่น้อย ทุกส่วนของกล้ามเนื้อกระจายตัวอยู่รอบกระดูกได้อย่างสมดุลอย่างที่สุด เผยให้เห็นถึงความงามที่สมส่วนอย่างไร้ที่ติ

เมื่อมือจับลงไป ผิวก็ตึงขึ้นเล็กน้อย ราวกับสัมผัสได้ถึงเส้นใยกล้ามเนื้อที่ละเอียดอ่อนใต้ผิวหนังที่กำลังหดตัว ความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนนี้ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะนึกถึงผ้าไหมที่นุ่มนวลที่สุด ลื่นไหลไปตามปลายนิ้วเบาๆ นำมาซึ่งความรู้สึกสบายที่ยากจะอธิบาย

ไม่ว่าจะจากภาพที่เห็นหรือสัมผัส น่องของนางก็เปล่งประกายเสน่ห์ที่น่าหลงใหล ทำให้คนไม่อาจต้านทานได้

“เจ้าหูหนวกหรือไง? รีบปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!” จิ้นปิงหยุนตะโกนอีกครั้ง

หากตอนนี้ไม่ใช่เพราะนางไม่สามารถใช้พลังบำเพ็ญได้ นางก็คงจะสังหารเยี่ยชิวในทันทีไปแล้ว

เกินไปแล้ว!

กล้าแม้กระทั่งแตะขาของข้า เขาไปเอาความกล้ามาจากไหน?

แต่ไม่คาดคิด สิ่งที่เกินเลยกว่านั้นกลับมาถึง

นางเห็นเยี่ยชิวกุมขาของนาง และยังบีบนวดเบาๆ ราวกับกำลังเล่นกับของเล่นชิ้นหนึ่ง

จิ้นปิงหยุนแทบคลั่ง

“คนเจ้าเล่ห์ คนเจ้าเล่ห์...”

เยี่ยชิวไม่สนใจปฏิกิริยาของจิ้นปิงหยุน คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย

เขาสังเกตเห็นว่าผิวหนังที่น่องของจิ้นปิงหยุนเปล่งปลั่ง ดูมีสุขภาพดี และเมื่อบีบแล้วก็ยังมีความยืดหยุ่น กล้ามเนื้อไม่ได้ตายหรือแข็งตัวแต่อย่างใด

“ผิวหนังไม่มีปัญหา”

ครู่ใหญ่ เยี่ยชิวก็เอ่ยออกมาคำหนึ่ง

จิ้นปิงหยุนตกตะลึง ชายแปลกหน้าคนนี้กำลังทำอะไรกันแน่?

จากนั้น นางก็เห็นเยี่ยชิวบีบน่องของนางอีกครั้ง และครั้งนี้ เขาใช้แรงไม่น้อยเลยทีเดียว

“เจ้า...”

จิ้นปิงหยุนกำลังจะพูด แต่เห็นเยี่ยชิวขมวดคิ้วอีกครั้งแล้วกล่าวว่า “กระดูกก็ไม่มีปัญหา”

“ตอนนี้เหลือเพียงความเป็นไปได้เดียว นั่นคือเส้นเลือดมีปัญหา”

จิ้นปิงหยุนได้ยินคำพูดของเขาก็มีประกายตาปรากฏขึ้นวูบหนึ่ง

“หรือว่าเขาต้องการช่วยข้ารักษา?”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ความโกรธของจิ้นปิงหยุนก็ลดลงเล็กน้อย แต่ไม่คาดคิดก็ยังได้ยินเยี่ยชิวกล่าวว่า “ตามเหตุผลแล้ว หากเส้นเลือดมีปัญหา ร่างกายทั้งตัวควรจะอัมพาตไปหมด แต่ทำไมมีแค่ส่วนน่องเท่านั้นที่มีปัญหา?”

“สถานการณ์แบบนี้ข้าเพิ่งเคยเจอครั้งแรก”

“น่าสนใจ!”

จิ้นปิงหยุนโกรธจัดขึ้นมาทันที

ข้านั่งรถเข็นทุกวัน เจ้ากลับบอกว่าน่าสนใจ เจ้ายังเป็นคนหรือเปล่า?

“หากเจ้ายังไม่ปล่อยข้า เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะฆ่าเจ้า?” จิ้นปิงหยุนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้น เห็นดวงตาคู่สวยของนางเต็มไปด้วยความโกรธและเจตจำนงฆ่า จึงปล่อยมือออกและยืนขึ้น

“เหลวไหล” จิ้นปิงหยุนกล่าว “หากไม่มีคำสั่งจากพวกเขา เจ้าจะเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร?”

เยี่ยชิวกล่าว “ข้ามีวิธีของข้าที่จะเข้ามา”

“เจ้าเป็นใครกันแน่?” จิ้นปิงหยุนถาม

เยี่ยชิวหัวเราะ “พระมเหสี...”

“หุบปาก!” จิ้นปิงหยุนตวาดเสียงทุ้ม

“เอ่อ...” เยี่ยชิวคิดในใจว่า เจ้าถามข้าแล้วทำไมถึงให้ข้าหุบปากล่ะ?

ผู้หญิงคนนี้อารมณ์แปลกจริงๆ

จิ้นปิงหยุนกล่าว “ข้าไม่ชอบคำเรียกนั้น”

“อย่างนั้นหรือ งั้นข้าเรียกท่านว่าราชครูดีไหม?” เยี่ยชิวกล่าว

จิ้นปิงหยุนยิ้มอย่างขมขื่นแล้วกล่าวว่า “ตอนนี้ข้าไม่ได้เป็นราชครูแห่งต้าเว่ยแล้ว”

“อืม?” เยี่ยชิวเลิกคิ้ว คำพูดของจิ้นปิงหยุนนี้ดูเหมือนจะซ่อนข้อมูลมากมายไว้!

เยี่ยชิวกล่าว “ถ้าอย่างนั้นข้าขอเรียกท่านว่าแม่นางจิ้นได้หรือไม่?”

แม่นางจิ้น...

ได้ยินคำเรียกนี้ คิ้วของจิ้นปิงหยุนก็ปรากฏความเลือนรางขึ้นในใจ นึกถึงตอนที่นางยังไม่เป็นราชครูแห่งต้าเว่ย ก็เคยมีคนเรียกนางแบบนี้

แต่ตั้งแต่นางเป็นราชครูแห่งต้าเว่ย ผู้คนก็เรียกเธอว่าพระมเหสีหรือไม่ก็ราชครู ทำให้คำเรียกแม่นางจิ้นนี้ดูห่างไกลจากนางไป

เมื่อเยี่ยชิวเรียกแบบนี้ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร กลับทำให้นางรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด

“เจ้าอยากจะเรียกอะไรก็เรียกเถอะ คำเรียกก็เป็นเพียงแค่รหัสเท่านั้น” น้ำเสียงของจิ้นปิงหยุนอ่อนโยนลง

แต่เยี่ยชิวกลับบ่นในใจว่า ในเมื่อคำเรียกเป็นเพียงรหัส แล้วทำไมท่านไม่ให้ข้าเรียกท่านว่าราชครู ไม่ให้ข้าเรียกท่านว่าพระมเหสีล่ะ?

เก็บความคิดฟุ้งซ่าน

เยี่ยชิวกล่าวว่า “แม่นางจิ้น ข้าขอแนะนำตัว ข้ามีนามว่า เยี่ยฉังเซิง!”